I
Chantal
trok haar minirok nog even wat naar beneden. Ze schudde nog een keer met haar
borsten en deed haar blouse goed. Zoals
mevrouw Kattenvilder van de MAVO altijd zei:
“Gebruik wat je hebt en houdt het simpel.” Haar panty’s had ze al gelijk
aan het einde van de straat uitgedaan. Ze was nu echt helemaal klaar voor haar
eerste sollicitatiegesprek ooit. De
advertentie in de Havenloods had vooral de nadruk gelegd op het feit dat
enthousiasme belangrijker was dan een passend diploma en die opbeurende
gedachte had Chantal nogal aangesproken.
Voordat Chantal op de bel drukte, keek ze snel nog een keer op de
uitgescheurde advertentie, maar het adres klopte nog steeds. Het
bedrijventerrein maakte een wat vervallen indruk en eigenlijk was het maar moeilijk
te bereiken met het openbaar vervoer. Als het ooit wat werd, moest ze toch eens
gaan kijken voor een brommertje, zo’n vlotte Vespa. Met deze gedachte drukte Chantal op de bel
naast de metalen deur. Van nu af aan was het proces onomkeerbaar geworden. Ze
kon natuurlijk nog hard wegrennen, maar dat was ook weer zo wat.
“Hallo,”
zei de man. Chantal lachte maar een keer vriendelijk. Het was een wat dikkige man met bakkebaarden
van begin dertig. Hij had een iets te strak gesneden zwart hemd aan met een moderne
brede witte das. Verder had hij een
spijkerbroek aan en witte schoenen. Chantal bedacht zich dat haar moeder dood
zou blijven als ze deze man zag. Haar moeder probeerde met de moed der wanhoop
een zekere standing op te houden en daar hoorden bakkebaarden en witte
herenschoenen in ieder geval niet bij.
“Ik kom voor de advertentie,” zei Chantal. De man keek wat dommig. “In
de havenloods,” vulde Chantal daarom aan.
Dat bleek wel een belletje bij de man te doen rinkelen. “Het meisje voor de administratie,” zei de man. “Precies,” zei Chantal. “kom verder,” zei de man en hij draaide zich
lomp om en ging haar voor over een metalen trap met roostertreden naar boven. Het kantoor was bedompt en de grijze
inrichting paste in ieder geval uitstekend bij de vervallen staat van het
bedrijventerrein.
Toen
Chantal op de metalen bureaustoel met de onvermijdelijke zwenkwieltjes zat, had
ze alle tijd om eens om zich heen te kijken.
De man was bezig om uit een ongetwijfeld even smerig keukentje koffie te halen. Chantal hield helemaal niet van koffie, maar
ze schatte in dat het wel volwassen stond om toch maar koffie te nemen. Het kantoor op de eerste verdieping was
klein. De grote ramen aan de straatkant
gaven in theorie een goed uitzicht over de straat, maar het zou zondermeer
helpen als ze een keer werden schoongemaakt. Aan de binnenkant bestond de wand
ook uit veel glas. Hier had je vanuit het kantoor een goed uitzicht op een
groot magazijn waarin grote dozen en balen stonden en paar rekken. Voor zover
Chantal kon zien, liepen er twee of drie mannen in een overal of stofjas rond.
De nogal aftands ogen vorkheftruck stond stil in een hoek.
“Ja,”
zei de man, die ongemerkt weer binnen was gekomen met twee witte plastic
bekertjes koffie., “dit is het hart van onze organisatie.” Hij bood Chantal een sigaret aan, die ze
weigerde. Chantal onderdrukte een lachje, want ze kon de trots in de stem van
de man horen. “Van hieruit bevoorraden wij onze winkels.” Hij gaf Chantal een
hand. “Ik zal me eerst even voorstellen,”
zei de man, “ik heet Perry.”
Chantal knikte een keertje. “En jij heet Chantal,” zei de man, “dat heb
ik al in je brief gelezen. Mooie naam trouwens.” Chantal zei niets, maar lachte
een keertje plichtmatig verlegen. Ze was
blij dat ze haar panty’s had uitgetrokken.
“Waarom heb je eigenlijk gesolliciteerd bij Ro-inco?” vroeg de man. Chantal was blij dat ze nu eindelijk wist hoe
het bedrijf heette. Zelf had ze ge woon ‘Roinco’ gezegd, maar het was dus
‘Ro-inco.’ “Nou,” zei Chantal, “jullie zoeken vooral enthousiaste medewerkers
en dat sprak me erg aan.” Perry keek er
bij alsof hij de directeur was van een multinational, die net een meesterzet
had voorbereid. “Ja,” zei hij zwaarwichtig, “dat vinden wij bij Ro-inco
belangrijker dan het toevallig wel of niet hebben van diploma’s. Wij vinden
jou, omdat je toevallig wel een Mavodiploma hebt, niet belangrijker dan iemand die dat niet heeft.” Chantal knikte en keek Perry aan , alsof ze nog nooit zoiets slims had gehoord. Jij
hebt zelf geen MAVO, stelde Chantal met genoegen vast. Perry oreerde nog even verder over zijn
gelijkheidsidealen, maar Chantal gebruikte die tijd om nog eens goed om zich
heen te kijken. Ook bij een tweede
inspectie was het kantoor nog steeds even vervallen als hiervoor.
“Van
hieruit bevoorraden wij onze Cash & Carry winkels in Rotterdam,” zei Perry, ‘je kent ze vast wel.” Natuurlijk kende Chantal de Roinco Cash &
Carry op de Pleinweg wel. Haar moeder weigerde om er ook maar een voet over de
drempel te zetten, maar Chantal kwam nog weleens om goedkope cola in de pauze
te kopen. “We hebben er nu drie,” ging Perry verder, “maar over twee jaar
moeten dat er al zes zijn. “ Chantal liet Perry lekker verder kletsen. “Onze
succesformule is eigenlijk heel simpel,”
zei Perry, “wij zitten niet op
dure locaties en onze klanten zijn niet te beroerd om zelf iets uit een doos te
halen. Maar,” ging hij verder, “genoeg over ons; vertel eens wat over
jezelf.” Perry gebruikte de pauze om nog
snel een sigaret op te steken. Gelukkig
was Chantal net genoeg wakker gebleven om te begrijpen dat zij nu eindelijk
ook wat over zichzelf moest vertellen.
“Tja,” zei Chantal met bestudeerde bescheidenheid, “ik weet het niet zo
goed.” Perry trok zijn gezicht tot een
geruststellende grijns. “Je hebt een mooie lijst,” zei hij, “en dat voor MAVO 4
en ook nog een zeven voor boekhouden. Kan je omgaan met een Rolodex?” Hij wees naar het apparaat, maar gelukkig had
Chantal zo’n ding al wel een keer op het kantoor van haar vader gezien. “Dat is voor adressen.” Perry knikte
enthousiast. “Onze boekhouding is gewoon
een klassieke boekhouding en vooral een kwestie van rustig doorschrijven. De eerste tijd zeg ik wel waar je dingen moet
boeken. De meeste opdrachten komen telefonisch binnen en heel soms via de
telex.” Chantal ging er nog maar een
keertje gemakkelijk voor zitten en dat hielp Perry om nog meer te vertellen.
“Weet je eigenlijk waar Ro-inco vandaan komt?”
Het kon Chantal echt helemaal geen reet schelen, maar in plaats daarvan
lachte ze nog maar keer verlegen en keek ze Perry vooral vragend aan.
“Eigenlijk komt het van Rotterdamse Inkoop Combinatie,” vertelde Perry op een
toon alsof dat alles zou verklaren.
Chantal wachtte rustig op de rest van het verhaal. “Vroeger had je hier
in de haven parlevinkers. Weet je wat dat zijn?” Chantals oom was parlevinker
geweest, maar ze schudde ontkennend haar hoofd.
“Dat waren een soort drijvende winkeltjes voor binnenschippers,” ging
Perry verder, “en toen was er een slimme, die voorstelde voortaan met elkaar de
levensmiddelen in te kopen. Lekker voordelig. Dat was het begin van Ro-inco.
Alleen parlevinkers doen we nu allang niet meer. Tegenwoordig concentreren we
ons op de gewone klant . Het idee van onze Cash & Carrywinkels is
overgewaaid uit the States. Daar lopen ze nou eenmaal altijd voor.” Omdat Perry
de hele tijd zelf had vol gekletst, was de tijd nu al voorbij. “We hebben vandaag al een kandidaat gesproken
en er komt er zo nog een,” zei Perry terwijl hij op zijn horloge keek. Alsof
het was om Perry’s gelijk te ondersteunen, ging gelijk de bel. “De volgende,”
zei hij. Chantal stond op en glimlachte nog een keer allerliefst naar
Perry. Toen Chantal zag dat de volgende
kandidaat een wat puisterige jongen was, wist ze Perry nu een heel klein beetje
kennende, dat het tussen haar en de eerste kandidaat zou gaan.
II
“En
vroeg?” Chantals moeder wat wantrouwig, “hoe ging het?” Chantal haalde haar schouders op. “Geen
idee,” zei ze. “Maar je hebt je wel goed verkocht?” vroeg haar moeder
indringend. Nou wist Chantal zeker dat
ze zich heel goed had verkocht, maar het leek haar beter om niet op de details
in te gaan. Ze was nog bijna vergeten om haar panty’s weer aan te trekken voor
ze de straat weer in kwam. “Nou,” zei
haar moeder onwelwillend, “we wachten het dan maar weer af.” Chantal knikte maar een keer en ging naar
haar kamer. Ze zette haar nieuwe singeltje van George Mcrae op. Om haar moeder niet nog meer te irriteren,
lette Chantal er ook maar gelijk op dat de muziek vooral niet te hard stond. Ze
ging op haar bed liggen. Die vreselijke posters van de Cats moest nu toch maar
een keer van de muur. Daar was ze nu toch te oud voor. Als ze dan ook gelijk de
poster van van Hanegem weghaalde, kon ze er gelijk wat groters terughangen.
“Sjantalluh!”
schreeuwde haar moeder de trap op. “Wil je thee?” Chantal zuchtte een keer. Het
was haar moeders manier om ‘sorry’ te zeggen, maar eigenlijk was Chantal veel
liever op haar kamer gebleven. Het was
allemaal zo voorspelbaar. Ze stond op en
ging de trap weer af naar beneden.
Chantals moeder had de pot al op de tafel gezet. “En?” vroeg Chantals moeder nu alweer veel
vriendelijker. “Ach,” zei Chantal, “het
was wel een aardig gesprek en die man was ook wel aardig. Hij vroeg nog of ik
boekhouden had gedaan.” De thee was inmiddels lauw en Chantal nam een slok.
“Een goede baan is belangrijk,” zei haar moeder. “Vlak na de oorlog was het
anders, maar nu krijgt iedereen de kans.”
Chantal knikte een keer plichtmatig en probeerde zich af te
sluiten. “In onze tijd was iedereen arm.
Dacht je dat we toen televisies of wasmachines hadden? Sterker nog…” We hadden
niet eens een koelkast, vulde Chantal al in gedachten aan. Het had allemaal niet eens meer de charme van
het onbekende. “In onze tijd mochten
meisjes helemaal niet naar de MAVO….” Ik kon naar de MULO, maar ik moest naar
de huishoudschool, vulde Chantal ook deze zin al zelf aan. Het waren deze steeds terugkerende verhalen, die er voor
zorgden dat Chantal liever op haar kamer zat.
Chantals
moeder had nu eenmaal een beperkt repertoire en dat dreunde ze keer op keer af.
Het kwam er in het kort op neer dat Chantals moeder nooit de kansen had
gekregen, die haar dochter wel had en dat Chantals moeder haar frustraties op
dit gebied uitleefde op haar man en dochter. Alleen Chantals vader ging iedere
ochtend opgelucht naar zijn werk en tot nu toe had Chantal die keus niet. “Je
vader mocht natuurlijk wel naar de MULO, net als ome Frans, maar ik niet.” Chantal nam nog een slok van haar thee. Als
ze nu nog even bleef zitten en dan in een keer haar laatste slokje thee nam,
was ze binnen een kwartiertje klaar.
Chantals
vader werkte al jaren bij het Gemeentelijk Woningbureau. Vlak na dat hij de
MULO had afgerond, had hij nog een paar jaar ergens anders gewerkt. Inmiddels
was hij doorgegroeid tot de afdelingschef. “Eigenlijk draait het bij ons
natuurlijk allemaal om de Afdeling Toewijzing,” zei hij veel en graag. Dat
Chantals vader zelf de chef van die afdeling was, vertelde hij altijd pas in
tweede instantie. Chantal vond het voor alles gênant, maar haar vader zelf had
oprecht het idee dat hij daarmee een bescheiden indruk maakte. “Ze mogen toch
weten dat ik afdelingschef ben,” zei Chantals vader als ze zich weer een keer
over zijn opschepperij beklaagde. “Misschien moet je dan niet steeds eerst
vertellen dat de Afdeling Toewijzing de meest belangrijke afdeling van het
bedrijf is. Chantals vader vond het typisch pubergedrag en deed het zo ook af.
Chantals moeder trok hierin voor de verandering altijd een lijn met haar vader.
“Je hoeft je niet minder voor te doen dan je bent,” viel Chantals moeder op
zulke momenten haar man bij. Chantals moeder was misschien zelf niet veel, maar
ze was wel(!) de vrouw van de afdelingschef van de Afdeling Toewijzing. Chantal nam snel het laatste slokje thee. Ze
wilde bijna zeggen: “Ik moet nog even wat leren,” maar die vlieger ging niet
langer op. “Ik heb nog een advertentie in de havenloods gezien,” improviseerde
Chantal. “Misschien is het wel wat als dit niet doorgaat.”
III
Chantal
lag net weer bed toen haar moeder weer onder aan de trap stond te
schreeuwen. “Sjantalluh!” Chantal stond
opnieuw op en liep naar de trap. “Een meneer voor je!” Chantal liep de trap en pakte de telefoon.
“Hallo,” zei een mannenstem, die Chantal in eerste instantie niet herkende, “we
hebben er over nagedacht, maar we hebben besloten met jou verder te gaan.” Het
duurde waarschijnlijk een volle seconde voor Chantal begreep waar het over
ging. “Leuk,” zei ze daarna blij. Ze
stak haar duim op naar haar moeder, die alleen maar dom keek. “Als je morgen
even langs komt, maken we gelijk de papieren in orde,” zei Perry. “Natuurlijk,”
zei Chantal, “hoe laat moet ik er zijn?”
Chantals moeder was echt in alle staten toen het tot haar doordrong dat
haar dochter echt daadwerkelijk aangenomen was voor de functie van administratieve
kracht bij Roinco. Chantal legde haar moeder, die niet eens goed de naam van
haar eigen dochter uit kon spreken, maar niet uit, dat het eigenlijk ‘Ro-inco’
was.
“Leuk
voor je,” zei Chantals vader met dezelfde ‘deftige’ intonatie, die hij bewaarde
voor belangrijke mensen of belangrijke zaken. Voor Chantals vader liep dat
overigens al snel door elkaar. “Een goede baan is belangrijk voor je toekomst.”
Chantal lachte maar een keer blij en nam daarna snel een hap van haar slavink.
Met een volle mond kon er toch moeilijk van je worden verwacht dat je wat
terugzei. Chantals moeder sprong opeens op. “Helemaal vergeten!” riep ze en
daarna holde ze naar de keuken; haar man en dochter in verwarring achterlatend.
Ze kwam terug met een pak Pinard en drie(!) glazen. “Ik dacht maar zo,” zei
Chantals moeder, “op zo’n feestelijke dag moet een glaasje wijn kunnen.”
Chantal zag aan haar vaders gezicht dat hij het overdreven vond, maar dat hij
voor de goede vrede zijn mond hield.
Chantal was vooral verbaasd dat haar moeder voor haar ook een glas had
meegenomen. “Een half glaasje moet kunnen,’ zei haar moeder toen ze zowaar ook
voor Chantal een vingerhoedje volschonk. Chantal glimlachte een keer dankbaar.
Eigenlijk was dat ook nog wel terecht ook; op haar eigen manier bedoelde haar
moeder het goed. Het zou alleen helpen wanneer ze niet zo vermoeiend was.
“Lekker,” zei Chantal, “rosé.” Het viel haar wel op dat haar moeder voor
zichzelf wel erg snel bijschonk. Chantals vader keek wat zorgelijk, maar
reageerde zoals gebruikelijk niet.
Chantal zelf hield niet zo van rosé; bij Mary thuis hadden ze altijd witte wijn, maar
Chantal hield ook dat maar weer voor zich.
“Wat
ga je eigenlijk precies doen bij dat Ro-inco?” vroeg Chantals vader. “Vooral de
boekhouding en de telefooncentrale,” zei Inge, “en natuurlijk de orders
aannemen.” Chantals vader kon er zich blijkbaar wel wat bij voorstellen.
“Voordat ik bij de Gemeente ging werken, werkte ik voor de Zuid en daar deed ik
ongeveer hetzelfde.” Chantal nam nog maar een hap. Ze wist dat haar vader veel
liever bij de Zuid was gebleven, maar dat vooral voor Chantals moeder daar weg
was gegaan. “Veevoederbedrijf," zei Chantals moeder schamper. Het was voor
iedereen aan tafel wel duidelijk dat Chantals moeder met de jaren niet milder
over de Zuid was gaan denken. Chantals vader loste het probleem van misschien
moeten antwoorden op dezelfde manier op als Chantal. Hij nam een grote hap van
zijn slavink. "Ik ben altijd nog
blij dat oom Berend toen met die functie bij het Gemeentelijk Woningbedrijf
kwam," vervolgde haar moeder haar eigen verhaal en eigen gelijk. Chantal
van haar kant was er niet zo van overtuigd dat haar vader daar wel zo blij mee
was geweest. “Wie zou er ooit willen werken bij een bedrijf op de Brede
Hilledijk?” beëindigde Chantals moeder haar betoog dat door gebrek aan
weerwoord als vanzelf doodliep.
Chantal
was dertien of veertien geweest toen ze voor het eerst met Nelly Vinkenslag
naar Katendrecht was gegaan. Chantal zelf was helemaal niet zo dapper, maar
Nelly, die ook al stiekem rookte, durfde echt altijd alles. De geschiedenisles van Bouwman was toch al
uitgevallen en alleen de echte stuudjes gingen naar tekenles van Adriaanse. Ze
hadden de Metro gepakt en daarna de bus. Voor Chantal was het een grote
tegenvaller geweest. Volgens de actievoerders, die altijd zo uitvoerig werden
geciteerd in het Vrije Volk, moest het op Katendrecht een dolle boel zijn, maar
rond een uur of elf in de ochtend viel er helemaal niets te beleven. De cafés
waren dicht en de hoeren sliepen blijkbaar allemaal uit. Het geheel maakte een
verlaten en vooral mistroostige indruk. Op de terugweg, die Chantal en Nelly
wat katterig aanvaarden, waren ze maar naar het metrostation gaan lopen. Het was
de eerste keer dat Chantal veevoederbedrijf de Zuid had gezien. Ze was er zo
voorbijgelopen als haar blik niet toevallig op het bord boven de deur was
blijven hangen. Het was een wat smoezelig stoffig gebouw dat prima in de
omgeving paste en Chantal begreep sindsdien wel waarom haar moeder, die altijd
zo aan ‘netjes’ hechtte, hemel en aarde had bewogen om haar vader daar weg te
krijgen. En dan lag dat bedrijf ook nog zo ongeveer tegen Katendrecht aan.
IV
Perry
deed op zijn eigen manier zijn best om aardig te zijn. Hij had zelfs een heel
bureau voor Chantal leeggeruimd. “Ik heb een stapel gemaakt van de stukken die
je voorgangster heeft laten liggen,” zei Perry. “Als je een beetje bent gewend,
kan je daar misschien ook nog wel even naar kijken.” Chantal knikte
vriendelijk. Nu ze hier zo de eerste dag zat, vond ze het eigenlijk allemaal
doodeng. Er lag een stapeltje rekeningen. “Ik heb ze alvast gecontroleerd en de
code er op gezet. Doe er eerst maar een stuk of vijf. Als dat goed gaat, kunnen
we verder gaan; het coderen leer je wel werkendeweg.” Chantal begon voorzichtig
met de eerste vijf rekeningen in te boeken. “Heel goed,” zei Perry met meer
enthousiasme dan haar toch eigenlijk uiterst beperkte prestatie verdiende. Om
het te vieren, haalde hij nog een keer koffie. Chantal vond dat hij wel erg
dicht in haar buurt bleef zitten. Het voelde allemaal wat ongemakkelijk, maar
nadat Chantal vooral stil was blijven zitten, ging Perry gelukkig weer op zijn
eigen plek zitten en een telefoongesprek in steenkolenengels voeren met iemand,
die dat blijkbaar nog begreep ook. Af en toe knipoogde hij naar Chantal, maar
die koos er voor omdat dat na de derde echt vette knipoog niet meer te zien.
Het rekeningschema was niet echt ingewikkeld en toen Chantal klaar was met de rekeningen,
besloot ze zich maar eens op de nagelaten werken van haar voorgangster te
storten. Het viel allemaal erg mee of tegen; het hing er maar vanaf hoe je er
tegenaan keek. Haar voorganger had een paar rekeningen laten liggen en een paar
folders en een brief van een advocatencollectief, dat optrad namens een
ontslagen werknemer. Chantal boekte de rekeningen maar gelijk even in; het was
een kleine moeite. “Ik heb hier nog een brief,’ zei Chantal en ze zag het
papier aan Perry. “Oh,” zei deze zorgelijk, “lag dat hier. Ik had er geen idee
van.” Perry pakte het papier aan en liep gelijk naar een grijze ladekast.
Chantal zag dat Perry een sleuteltje van zijn riem haalde en het slotje
omdraaide. “Personeelsdossiers,” verontschuldigde hij zich tegenover Chantal.
Chantal had genoeg verhalen van haar vader over alles rond personeel gehoord om
zich daar verder niet druk over te maken. Perry stopte het papier weg en ging
toen ongetwijfeld iets belangrijks doen in het magazijn.
Omdat
het werk nu eenmaal niet erg uitdagend was en Chantal toch wel graag een goede
indruk maakte, besloot ze de postmap van Perry maar eens onderhanden te nemen.
Naast een paar facturen, die nog niet waren gecodeerd van een Betuwse
jamfabriek en een zo te zien Duitse fabrikant van chocoladerepen, zat er ook
nog een brief in van het advocatenkantoor Rutte, Mommsen en Bottema. In een
uiterst deftige bewoordingen, echte advocatentaal vond Chantal, gaf de heer
Bottema aan dat hij namens de firma Kosmos Films BV een claim bij de
Bioscoopketen Sangria had neergelegd en nu wachtte op een reactie van diezelfde
Sangria. Chantal begreep niet wat het
met Roinco te maken kon hebben, maar ze besloot de brief maar gewoon terug in
de map te stoppen. Soms was het ook gewoon beter om niet alles te willen weten.
Om toch maar wat te doen te hebben, ging Chantal naar het toilet. Het was
eigenlijk net de MAVO vond ze, maar hier kreeg ze tenminste nog geld voor haar
aanwezigheid. Toen ze terugkwam, was Berry ook weer terug van zijn trip naar
het magazijn. “De grote baas komt zo,” zei Perry en hij deed zijn best om er
ontspannen bij te kijken. “Een hele gewone jongen hoor.” Chantal had sterk de
indruk dat Perry ‘de grote baas’ helemaal niet zo’n gewone jongen vond, maar
dat was nu eenmaal Perry’s manier om met dat soort dingen om te gaan. “Hij is
er niet zo vaak,” verzekerde Perry Chantal, “hij laat het eigenlijk allemaal
aan mij over.” Chantal lachte bemoedigend. Eigenlijk was ze wel nieuwsgierig
naar de grote baas van Roinco.
Chantal
had zich de grote baas van Roinco trouwens wel anders voorgesteld. In plaats
van een grote vlezige man, eigenlijk een soort overtreffende trap van Perry,
kwam er een betrekkelijk jonge man binnen in een spijkerbroek en ribfluwelen
jasje. Chantal betrapte zich er op dat ze nog even extra met haar borsten
schudde toen hij binnenkwam. Anders dan Perry, die nu eenmaal heel graag
belangrijk deed, straalde deze man een bedrieglijk soort bescheidenheid uit.
Een ding wist Chantal zeker; je kon tien keer beter ruzie met Perry dan met
deze man hebben. “Paul Anders,” stelde de man zich met een aller charmantste
glimlach aan haar voor. “Je bent het nieuwe meisje,” raadde hij. “Een
aanwinst,” zei Perry op net iets te plakkerige toon. “Laten we hopen dat dat zo
blijft,” zei Anders op een toon, die Chantal een beetje akelig vond, maar
blijkbaar vooral voor Perry was bedoeld, want die kleurde tot diep in zijn
vlezige nek. “Natuurlijk,” zei Perry snel. Anders draaide zich weer om naar
Chantal met een vriendelijk gezicht. “Ik weet zeker dat je het bij ons naar je
zin gaat hebben.” Chantal knikte maar een keer, maar eigenlijk vond ze die
Anders veel enger dan Perry. Anders van zijn kant was alle belangstelling in
haar verloren. Hij ging samen met Perry in apart hokje naar de boeken kijken.
Door het glas heen kon Chantal zien dat Perry het niet gemakkelijk had. Zo te
horen en te zien bleef Anders voor het oog vriendelijk en rustig, maar liet hij
Perry bepaalde posten heel uitgebreid uitleggen. Perry kwam twee keer een
ordner halen waaruit blijkbaar de onderbouwing van een bepaalde post moest
blijken. “Ruim die ordners op!” snauwde hij volkomen onverdiend tegen Chantal,
maar hoe onrechtvaardig het ook was; ze begreep wel iets van de spanning waar
Perry onder stond. Na ongeveer een half uur waren de antwoorden van Perry toch
blijkbaar voldoende voor Anders geweest, want ze kwamen samen toch nog tamelijk
ontspannen uit het hokje. “Chantal was het toch?” vroeg Anders. “Zou jij voor
ons koffie kunnen pakken?” Chantal stond snel op om aan Anders’ wens te
voldoen. “Neem zelf ook een kopje,” zei Anders, “dan drinken we nog even met
zijn drieën koffie voor ik weer verder moet.” Perry, die er vooral uitzag alsof
hij tegen verwachting toch nog een behoorlijk cijfer voor zijn mondeling had
gehaald, zat wat voor zich uit te kijken. Anders richtte zijn volledige
aandacht nu op Chantal. “MAVO 4?” vroeg hij op een toon alsof hij dat eigenlijk
al wist en Chantal twijfelde er geen seconde aan dat hij dat ook daadwerkelijk
allang wist. “Ja,” zei Chantal. Omdat ze hier geen slavink had om in haar mond
te stoppen, nam ze maar snel een slok koffie. “Goed cijfer voor boekhouden,”
vulde Anders aan, “maar ook als je geen MAVO hebt, kan je toch een zeer
gewaardeerde medewerker zijn. Hoe ben je eigenlijk bij ons gekomen?” “Via de
advertentie in de Havenloods,” antwoordde Chantal. “Eerlijk is eerlijk,” zei
Anders tegen Perry, “dat was een goed idee van je.” Perry deed een merkwaardige
poging om zijn trots onder onechte bescheidenheid te verbergen. Het zag er
allemaal wat komisch uit. Als het leed van de boeken eenmaal was geleden, deed
Anders zichtbaar zijn best om Perry’s geschonden blazoen weer op te poetsen.
Pas toen Anders opstond om te vertrekken, vond hij het blijkbaar toch nog nodig
om nog even een statement te maken. “Ik denk in ieder geval zelf dat ik iets
van mensen weet en als ik volgende week hier weer ben, is Chantal er volgens
mij ook nog.” Perry knikte een paar keer zorgelijk. “Natuurlijk,” zei hij,
“daar zorg ik persoonlijk voor.” Anders lachte nog een keer vriendelijk naar
Chantal. “Daar ben ik blij mee.”
Toen
Anders eenmaal was vertrokken, vond Perry het zelf ook nog een keer nodig om
duidelijk te maken wat een goede vrienden hij wel niet met zijn baas was.
“Geweldige kerel,” zei tegen Chantal, die maar weer eens braaf knikte, “en ook
echt heel slim; hij heeft economie hier in Rotterdam gestudeerd.” Chantal had
niet zoveel met stuudjes, maar als de grote baas er een was, wilde ze best de
indruk wekken dat dat eigenlijk wel het geval was. “Hij geeft ook nog gewoon
les,” ging Perry verder, “dat vindt hij gewoon leuk.” Het feit dat Anders een
stuud was en bovendien ook nog lesgeven leuk vond, maakte het voor Chantal niet
echt beter. Les krijgen, vond ze al vreselijk, laat staan les geven en dan ook
nog zo’n ingewikkeld klote vak. Natuurlijk kreeg je op de MAVO, zelfs niet in
MAVO 4 geen economie, maar het leek haar een vreselijk ingewikkeld soort
boekhouden. “Dat hij daar nog tijd voor heeft,” zei Chantal, “nou ja voor
Roinco heeft hij jou natuurlijk.” Perry lachte een keer gelukkig. “Natuurlijk,”
zei hij, “maar dat is nog niet alles. Hij heeft ook nog een chocoladefabriek.”
Chantal schoot in de lach; het was zo’n komische combinatie. Hoe kon iemand nou
eigenaar van Roinco, een chocoladefabriek zijn en tegelijkertijd ook nog leraar
economie. “Je gelooft me niet hè?” zei Perry, “Maar het is echt waar. Zijn
vader of grootvader is ooit begonnen met die chocola en van dat geld heeft hij
Roinco gekocht. Voor wij Roinco overnamen, was het natuurlijk maar een klein
bedrijfje, maar toch…” Chantal lachte een keertje. “Je gelooft me niet,’ zei
Perry gespeeld verontwaardigd. “Natuurlijk wel,” zei Chantal snel. Ze geloofde
heus wel dat Roinco vroeger een klein bedrijfje was; ze geloofde alleen niet
dat ‘we’ het hadden overgenomen. Perry kon nog zo interessant doen; het was
duidelijk dat Anders niet alleen de baas, maar de eigenaar was. “Nou,” zei
Chantal om de sfeer vooral goed te houden, “hij vertrouwt je volgens mij wel
volledig.” Perry deed zijn best om een keertje baronnerig te kijken. “Natuurlijk,’
zei hij op een zwaarwichtige toon, “en ik vertrouw hem natuurlijk ook
volkomen.”
Met
een ding was Chantal wel erg blij. Sinds het bezoek van Anders was Perry
gestopt met zijn even onhandige als opdringerige pogingen om ‘gezellig’ te
doen. Hij hing niet steeds meer zo over haar heen en ook de vette knipogen
bleven achterwege. Chantal kon zich inmiddels wel voorstellen waarop het fout
was gelopen tussen haar voorgangster en
Roinco en ze had sterk de indruk dat Anders zo’n vertoning niet nog een keer
wilde. Meer ontspannen dan hiervoor begon Chantal de nieuwe rekeningen te
boeken. Aan het einde van de middag had ze zelfs het niet al te ingewikkelde
rekeningschema een beetje door. “Het gaat goed,” zei Perry en het leek er op
dat hij het meende en de eeuwige vette knipoog bleef ook nog achterwege.
Chantal vond het allemaal een hele verbetering. Het liefste had ze nog even
doorgevraagd over die Anders, maar ze schatte in dat Perry dat niet echt leuk
zou vinden en Anders mocht dan wel de grote baas zijn; zij zat voorlopig toch
gewoon hier met Perry op kantoor. “Tot morgen,” zei Chantal tegen Perry en wat
meer was; dit keer meende ze het ook.
V
Chantal
codeerde de rekeningen inmiddels zelf en boekte ze in. Perry signeerde de
rekeningen nog wel, maar dat werd steeds meer een formaliteit. Verder nam
Chantal de orders van de verschillende vestigingen van Roinco aan en gaf ze
door aan Perry, maar nadat ze hem een paar keer had horen stumperen in zijn
steenkolen Engels hielp ze hem daar ook maar een beetje bij. Eigenlijk stelde
dat hele baantje van Perry niet veel voor, maar Anders vond het blijkbaar wel
prettig om een man aan de leiding te hebben; ook al omdat hij natuurlijk ook
nog toezicht moest houden op het magazijn. Daar werkten vijf mannen, die
allemaal oud genoeg waren om Chantals vader te kunnen zijn, maar dat had hen er
niet van weerhouden om uitgebreid te fluiten en te schreeuwen toen ze de eerste
keer door het magazijn liep. Chantal had haar neus in de wind gegooid en was
zonder de mannen ook maar een blik waardig te keuren langs hen gelopen. Het was
haar op een hels fluit concert komen te staan, maar op dat gebied was ze op de
MAVO samen met Nelly Vinkenslag ook wel het nodige gewend geweest. Door net
iets extra met haar kont te draaien, had de mannen nog een keer compleet aan
het joelen gekregen. Het zou ze leren.
“Dat
doe je leuk,” hoorde ze de keurige, bijna geaffecteerde stem van Anders zeggen.
Chantal schrok zich wezenloos en viel bijna van schrik. Ze wist zeker dat de
mannen nu nog harder waren gaan joelen als Anders niet net was binnengekomen.
Ze voelde dat ze kleurde. “Je hebt talent,” stelde Anders droog vast. “Ik moest
even de laatste pakbonnen halen,” verontschuldigde Chantal zich. “Natuurlijk,”
zei Anders, “dat zag ik toch.” Hij liep zonder verder nog naar haar om te
kijken naar het kantoortje. Chantal pakte snel het stapeltje pakbonnen en liep
snel achter hem aan om het gehoon van de mannen niet aan te hoeven horen, maar
ze had zich niet hoeven haasten. Anders bleef keurig bij de deur, die de binnentrap
afsloot van het magazijn op haar wachten. “Dank je wel,” zei ze. Hij knikte een
keertje, bekeek haar van top tot teen en ging haar toen voor op de trap.
Mevrouw Kattenvilder was vast trots op hem geweest. Hoewel mevrouw Kattenvilder
een pragmaticus was, die alle mannen als een soort, maar gedeeltelijk te temmen
wilden beschouwde, had ze haar leerlingen wel meegegeven hoe je een echte heer
herkende. “Een echte heer gaat, zeker als jullie weer eens zo’n minirokje
aanhebben, voor op de trap,” had ze ooit een keer gezegd. Chantal was het
vergeten, maar nu stond het haar weer glashelder voor ogen. Chantal kwam achter
Anders aan het kantoor weer binnen. “Hallo,” zei Perry wat redderig, “ik wist
helemaal niet dat je kwam.” Anders gaf Perry joviaal een klap op zijn
schouders. “Geeft niet,’ zei hij, “ik ben gelijk even door het magazijn gelopen
toen ik deze dame tegenkwam.” Chantal ging gauw achter haar bureau zitten om de
net gepakte pakbonnen te controleren. “heb je de pallets chocoladeboter
geteld?” vroeg Anders aan Perry en hij leek Chantal alweer vergeten. “Een te
weinig,” zei Perry met zorgelijk gezicht en verleden maand ook al.” Hij liep
snel met Anders naar het kantoortje en sloot de deur achter zich. “Ik heb ze al
gebeld en een telex gestuurd,” begon Perry. Chantal zag Anders knikken. Ze
vermoedde dat hij in een goede bui was, maar ondanks dat ontging hem blijkbaar
niet veel. Zelf had ze helemaal niet nagedacht over hoeveel pallets met
chocoladeboter in het magazijn zouden staan en of dat wel helemaal overeen kwam
met de vorige bestelling. De mannen
bleven kletsen en voor zijn doen zat Perry er zichtbaar tamelijk ontspannen
bij; hij lachte zelfs een paar keer. Chantal; had er goud voor gegeven om het
gesprek ook echt te kunnen volgen en niet alleen naar twee vissen in een groot
aquarium te kijken.
Na
het vertrek van Anders legde Perry aan Chantal omstandig uit wat ze zo samen in
het kleine kantoortje hadden besloten. “We gaan een order plaatsen voor oranje
roze koeken,” zei hij op een toon alsof hij de schepping uitlegde. “Nou,” zei
Chantal, “dat zal me wat verwarring geven.” Perry schoot in de lach. “Pas maar
op,” zei hij ondeugend, maar zonder de daar aan normaal verbonden klefheid, “
Anders zei ook al dat je slim was: eigenwijs, maar slim.” Hij pakte een van de
pakken roze koeken van zijn bureau, die stevig bijdroegen aan zijn herkenbare
vormen. “Zie je dat?” vroeg hij tamelijk overbodig aan Chantal terwijl hij het zo kenmerkende en
naamgevende roze laagje aanwees. “Dat gaan wij in het kader van het komende WK
in oranje leveren.” Chantal lachte een
keer beleefd. Ze vond het een stom idee, maar misschien was het wel een idee
van Anders en dan wist ze eigenlijk niet zo zeker of ze het dan ook nog een
stom idee vond. “Wie heeft het bedacht?” vroeg Chantal aan Perry. “Wij beiden,”
zei Perry zwaarwichtig. Chantal was blij dat ze haar oordeel over oranje roze
koeken nog even had opgeschort. Anders
had het blijkbaar bedacht en dat was best een slimme man. Dat zei Perry per
slot van rekening ook. Ze kon zich er nog steeds niet veel bij voorstellen,
maar ze was wel nieuwsgierig of zoiets als een ander kleurtje nou zou werken
bij zoiets als ‘roze’ koeken.
Eigenlijk
interesseerde zich helemaal niemand bij Chantal thuis voor voetbal. Haar vader
keek trouwhartig alle wedstrijden van Oranje, maar volgens Chantal meer om bij
zijn collega’s niet met een mond vol tanden te staan dan uit echte interesse.
Haar moeder interesseerde zich eigenlijk nergens voor en dus ook niet voor
voetbal en Chantal zelf interesseerde zich hoogstens voor voetballers, maar
niet voor voetbal. Toch ontkwamen ze zelfs bij Chantal thuis niet aan een zeker
enthousiasme nadat Nederland steeds verder in het toernooi kwam. “Ze worden
kampioen,” zei Chantals vader nadat Oranje Bulgarije met 4-1 had afgedroogd.
Chantal had geen idee waar deze ras pessimist opeens zijn kennis en optimisme
vandaan haalde, maar omdat het nu eenmaal haar vader was en Perry steeds
hetzelfde riep, begon ze het toch ook wel een beetje te geloven. Ze konden er
toch niet allemaal naast zitten. “Kijk,” zei Chantals moeder terwijl ze met de
koffie binnenkwam, “zo leuk, ik zag ze staan en ik nam ze maar gelijk mee.”
Chantal verslikte zich al voor ze ook maar een hap van een van de koeken had
kunnen nemen. “Echt oranje,” zei Chantals vader. “Oranje roze koeken,” zei
Chantals moeder als gold het een feestje, “wie verzint nou zoiets?” Chantal
keek nog even wantrouwig naar het plastic bakje waar de vier koeken inzaten,
maar haar moeder moest die koeken toch echt bij de Roinco op de Pleinweg hebben
gekocht. Het stelde Chantal tevreden en gerust dat Anders gelijk had gehad met
zijn idee om oranjekleurige koeken te gaan verkopen, maar tegelijkertijd was
Chantal wel geschokt dat ook haar deftige moeder ondertussen gewoon stiekem bij
de Roinco kocht. Om geen spelbreker te zijn, nam ze ook maar een koek, maar ze
vond ze vreselijk en ze weigerde ze ook van Perry zo vaak als ze maar dorst.
“Dat zie ik nou graag,” zei Chantals vader, die met zijn liefde voor voetbal
ook zijn liefde voor het vaderland had herontdekt, “echte Hollandse
ondernemingsgeest.” Chantal knikte warm, want daar was ze het in dit geval dan
weer helemaal mee eens.
“Leuk,”
zei Anders hartelijk toen hij het verhaal van Chantal hoorde, “echt leuk, maar
we gaan er nu wel mee stunten.” Perry knikte een keer. “Precies,” vulde hij
aan. “Waarom?” vroeg Chantal, “ze lopen zo toch ook goed.” Anders knikte. “Goed
zo,” zei hij goedkeurend, “waarom zouden wij ooit gaan stunten met een toch al
goedlopend product?” Chantal had het idee dat ze weer een mondeling had. “Stel je nou voor,” begon
Anders en Chantal kon zich helemaal voorstellen hoe hij die stuudjes van het
Libanon min of meer bij de hand meenam om zijn gedachtelijn te volgen, “dat
Nederland volgende ronde wordt uitgeschakeld.” Hij keek Chantal vragend aan. Ze
kreeg het Spaans benauwd van die man. “Dan koopt niemand die koeken meer,”
flapte ze er in keer uit. Anders knikte goedkeurend. Dat deed hij vast ook zo
met zijn leerlingen. “Heel goed,” zei Anders. Perry stond er trots bij te
kijken. Per slot van rekening was hij diegene geweest die dit nieuwe slimme
meisje had aangenomen. Anders gaf Perry
een knipoog, maar hij deed het zo overduidelijk dat er geen kwaad achter zat.
Chantal voelde zich helemaal warm van binnen.
Oranje
bleef ondertussen stunten en al voor de finale waren alle oranje roze koeken
op. “Zoiets gaan we vaker doen,” zei Perry tegen Chantal, “ik heb nog zo
gezegd: dat wordt een succes.” Pas de
maandag na de verloren finale kwam er zelfs bij Roinco een einde aan de
oranje-euforie. Perry zat al voordat Chantal binnenkwam aan zijn bureau wat
voor zich uit te chagrijnen. Zonder verder wat te zeggen, ging Chantal eerst
maar twee koffie halen. “Bwuhh,” mompelde Perry Chantal ging er gemakshalve
maar vanuit dat dat ‘bedankt’ betekende. “Die Hölzenbein vermoord ik nog een
keer," was het volgende dat er uit Perry kwam. Chantal liet hem maar een
beetje pruttelen. Chantals vader had thuis ook al de hele tweede wereldoorlog
over zitten doen, maar aan de einduitslag deed het allemaal niets af.
Uiteindelijk had buurman Molendijk het verlossende woord gesproken: in dit
toernooi was Oranje toch mooi tweede geworden en in de tweede wereldoorlog was
Duitsland echt definitief laatste geworden. Als je het tegen elkaar
wegstreepte, was Oranje nog steeds winnaar. Daarna hadden Chantals vader en
buurman Molendijk Oranje ook nog tot morele winnaar uitgeroepen; ook al was het
maar omdat het kleine Nederland het toch maar mooi tegen het grote Duitsland
had opgenomen. “Weet je waar ik blij om ben?” vroeg Perry, “dat in ieder geval
die Oost-Duitsers van die arrogante klerelijers hebben gewonnen.” Chantal, die
thuis ook al het nodige over de verderfelijkheid van Duitsers had gehoord, ging
de binnengekomen rekeningen maar eens op haar gemak bekijken. Het waren er niet
eens zoveel en de eerste, die ze
openmaakte, was van een Duitse groothandel in wijn. “Moet die ook coderen?”
vroeg ze aan Perry. Hij maakte een wegwerpgebaar, maar ondanks dat ging Chantal
de rekening toch maar inboeken.
Toen
Anders die middag even langskwam, besloot Perry de hele nabeschouwing nog een
keer over te doen. Anders zat het braaf, maar niet zichtbaar geïnteresseerd
uit. “Weet je wat ik nog het leukste vind?” vroeg Perry weer. Chantal wist
natuurlijk het antwoord al, maar zij had voorinformatie en besloot die maar
voor zich te houden. Anders haalde zijn schouders op. Chantal schatte in dat
hij er zo dadelijk vandoor zou gaan en Perry vandaag maar met zijn buien liet
betijen. “In ieder geval hebben de Oost-Duitsers van die arrogante klerelijers
gewonnen.” Anders knikte een keer en
stond op. “Ja,” zei hij, “dat is dan in ieder geval mooi meegenomen.” Chantal keek geamuseerd toe hoe Anders dit
keer toch aan het kortste eind trok en na een nog wat afwezige groet maakte dat
hij wegkwam. “Ja,” zei Perry tevreden na Anders’ vertrek, “hij weet natuurlijk
wel dat ik gelijk heb. Wist je trouwens dat die Anders hartstikke links is?”
Chantal wist het niet en kon zich er nog minder bij voorstellen. Bovendien had
ze bij maatschappijleer, een zinloos kutvak, nooit opgelet en wist ze eigenlijk
niet wat het verschil was tussen links en rechts. “Vroeger woonde hij zelfs in
een commune,” ging Perry verder. Nu was Chantal weer meer op bekend terrein.
Commune en communisme waren voor zover ze zich kon herinneren inderdaad links.
“Anders was natuurlijk ook voor de Oost-Duitsers,” zei Perry. Nou wist Chantal
toevallig dat dat ook communisten waren en ze geloofde Perry graag, maar omdat
ze verder helemaal niet over voetbal na wilde denken en Perry’s gezeik vandaag
toch mooi Anders had weggejaagd, ging Chantal in stilte verder met werken.
Perry ging bij gebrek aan publiek ook weer morrend aan het werk.
Tijdens
de koffiepauze was Chantal wel weer helemaal bij de les. Perry, die het idee
dat het een goede zaak was dat de Oost-Duitsers de West-Duitsers hadden
verslagen, maar erg moeilijk los kon laten, haalde iedere keer Anders als zijn
belangrijkste getuige-deskundige. Zo kwam Chantal al met al nog aardig wat te
weten over Anders. Hij woonde tegenwoordig in het pand van de voormalige
commune op de Oude Dijk samen met een bibliothecaresse of zoiets. In ieder
geval werkte Anders’ vriendin op bibliotheek op de Botersloot. Wat moest zo’n
leuke man, ook al was hij dan ook nog leraar, met zo’n stoffig wezen? Chantal
kon er niet over uit. Anders moest toch wel iets beters kunnen krijgen.
VI
Chantal
zette haar bijna nieuwe Vespa tegen de muur van het kantoor van Roinco. Ze keek
er nog een keer met trots naar. Zelfs haar moeder had gezegd dat ze hem leuk
vond, maar ze had er natuurlijk wel weer gelijk de klad op gegooid door Chantal
er vooral nog een keer op te wijzen dat het dragen van een helm verplicht zou
worden. Nu hoefde het gelukkig nog niet en Chantal was trots op haar laatste
aanwinst; helemaal zelf betaald en bij elkaar gespaard van haar eerste salarissen. Perry zou hem
vast prachtig vinden en als ze het dorst, zou ze hem ook nog aan Anders laten
zien.
Toen
Chantal bovenkwam, zag ze gelijk dat ze absoluut de verkeerde dag had gekozen
om haar nieuwe brommer te showen. Perry en Anders waren in gesprek met een
andere man, die Chantal niet kende. “Ha,” zei Anders, “goed dat je er bent. Kan
jij voor ons even koffie pakken?” Chantal glimlachte een keertje plichtmatig
vriendelijk en ging gelijk maar koffie zetten. Ze pakte een blaadje en deed er
gelijk voor iedereen een speculaasje bij.
Toen ze terugkwam met de koffie bedankte Anders haar. “Ik zal je gelijk
even voorstellen. Dit is Wim van Wijchen.” Chantal gaf de man een hand. “En dit
is onze Chantal,” stelde Anders haar nu voor aan Wim van Wijchen. De mannen
stonden op en gingen tot Chantals heimelijke ergernis in de aparte kamer
zitten. Na al die maanden gingen Perry en Anders nog steeds samen overleggen
zonder dat zij blijkbaar van alles mocht horen.
Dit
keer bleef Chantals ergernis in ieder geval in tijd beperkt, want de mannen
waren er blijkbaar al zo goed als uit. Door het glazen raam zag ze hoe Perry
met wat papieren stond te wapperen, maar dat was natuurlijk weer meer om zich
ook een figuur te geven. Anders en die Wim gaven elkaar een hand. Ze waren het
blijkbaar ergens over eens geworden. Nou ja, wat kon het haar ook schelen? Toen
de mannen weer terugkwamen in het kantoor ruimde Perry de papieren wel gelijk
op in de kluis. Dat deed hij normaal nooit en het bevestigde voor Chantal dat
ze weer heel erg was buitengesloten. Zonder te proberen haar mokken al te zeer
te verbergen, ging ze verder met die boekhouding. Ze vroeg zich af of die Wim
niet in drugs deed; hij zag er onguur genoeg voor uit. “Volgens mij is alles
geregeld,” zei Wim en hij liep al naar de deur toen hij Chantal blijkbaar
alsnog opmerkte. Hij gebaarde naar haar en keek vragend naar Perry en Anders,
maar voor Perry ook maar iets had kunnen vinden, schudde Anders al gedecideerd
zijn hoofd. Wim maakte een half ironisch en half verontschuldigend gebaar en
vertrok toen zichtbaar niet onder de indruk. “Ik spreek jullie,” riep hij nog
vrolijk tegen de achterblijvers en Chantal gaf hij een volkomen ongepast en
ongevraagd kushandje. Chantal wachtte even tot Wim de deur echt dicht had
gedaan. “Wat wilde die kerel?” vroeg ze wantrouwig. “Een zakenrelatie,” zei
Anders neutraal. “Ja,” zei Chantal geërgerd, “dat begrijp ik ook nog wel.
Alleen waarom wees hij naar mij?” Anders haalde zijn schouders op. “Geen idee,”
zei hij met een uitgestreken gezicht, “ik zag het niet.” Chantals
verontwaardiging kende geen grenzen. “Je knikte nota bene zelf van nee.” Anders
haalde zijn schouders op. “Je knikt ‘ja’ en je schudt ‘nee,’” zei hij pedant en
verder hij negeerde haar. Anders ging aan het bureau zitten dat hij altijd
gebruikte tijdens zijn korte bezoeken. Chantal keek naar Perry en zag dat deze
kleurde, maar ook hij hield verder zijn mond. Het was nu voor haar in ieder
geval duidelijk dat ze zich geen dingen in haar hoofd haalde. Alleen was het
blijkbaar allemaal geheim. Omdat Chantal, zelfs van Anders niet alles wilde
nemen, bleef ze de rest van de ochtend zwijgend doorwerken. Perry vond het
allemaal zichtbaar vervelend, maar Anders zat ondertussen doodgemoedereerd
lekker in het Engels en Duits te bellen en Chantal vroeg zich af of hij er
eigenlijk wel erg in had dat hij dood werd gezwegen. “Dame en heer,” zei Anders
toen hij opstond, “ik ga nog eens proberen om wat wijsheid in mijn leerlingen
te pompen.” Hij groette vriendelijk, maar Chantal had natuurlijk het liefst
helemaal niet gereageerd, maar hoe je het ook wende of keerde; Anders bleef
uiteindelijk wel haar baas. Ze bracht haar groet terug tot een soort grom, die
aan Anders een geamuseerd glimlachje ontlokte. De rest van de dag werkte
Chantal stug door, wat er wel voor zorgde dat alle rekeningen al aan het einde
van de middag af waren, maar ook dat Perry steeds moeilijker ging kijken.
Dat
Chantals gedrag zelfs Anders niet was ontgaan, bleek pas de volgende week.
Chantal had zich er bij neergelegd dat ze regelmatig buitengesloten zou worden
en gezien haar zeer bescheiden functie was dat niet eens zo gek en het humeur
had zich alweer de volgende dag hersteld. Anders was laat die dag. “Ik had
eerst nog even andere verplichtingen,” zei hij bij zijn binnenkomst in het
algemeen, maar natuurlijk vooral tegen Perry.
Chantal zag het witte doosje pas toen Anders het op haar bureau neerzette.
Hij gaf haar een knipoog. “Omdat het in het leven niet altijd gaat, zoals je
wilt.” Chantal keek een beetje moeilijk. Het was niet gemakkelijk om je bij
deze man een houding te geven. Daarna ging hij op zijn gemak koffie halen.
Perry was in het hele verhaal niet meer dan een toeschouwer geweest. Chantal
opende het doosje; er zaten bonbons in. Om te laten zien dat ze ook niet
helemaal van de straat was, ging ze voor Perry en haar zelf ook koffie halen.
“Willen jullie een bonbonnetje?” vroeg ze. “Ze komen zo te zien van een hele
dure Kralingse bakker.” Anders schoot in de lach en knikte goedkeurend. Tot
Chantals ergernis zette hij zijn ‘docentenblik’ weer op. Ze had het idee dat ze
ook nu weer op examen was. Dan was het natuurlijk leuk als je ook nog slaagde,
maar echt ontspannen werd het nooit. “Nou,” zei Anders, “graag.” Hij pakte een klein exemplaar. Perry, die op
dit gebied blijkbaar ook wist hoe het hoorde, deed hetzelfde en daardoor bleef
de grote witte keurig in het midden voor Chantal liggen. Nu het ijs tussen haar
en Anders weer was gebroken, ging ze tamelijk opgeruimd de laatste rekeningen
voor vandaag inboeken. In de middag
besloot Chantal het toch maar gewoon te vragen. “Moet jij geen les gaan geven?”
vroeg ze aan Anders. “Herfstvakantie,” antwoordde deze zonder op te kijken. Het
was Chantal helemaal ontgaan. “Ik ben net een kind,” stelde Anders
zelfgenoegzaam vast, “iedere schoolvakantie wil ik altijd gelijk vieren. Zullen
we aan het einde van de middag met zijn drieën wat gaan drinken?” Chantal wilde al iets improviseren om nee te
zeggen toen ze bedacht dat ze inmiddels een grote meid van zeventien was en
best wel een keertje wat met collega’s kon gaan drinken. Ze had nu weliswaar
geen herfstvakantie meer, maar er waren ook voordelen aan werken.
Cafe
de Postiljon was nou niet de hipste tent die Chantal zich voor kon stellen,
maar het was dichtbij Roinco en ze had begrepen dat Anders en Perry daar wel
vaker kwamen. “Allemaal een biertje?” vroeg Perry en zonder een antwoord af te
wachten, liep hij gelijk naar de bar. “Heb je het een beetje naar je zin bij
ons?” vroeg Anders aan Chantal. “Nu wel,” zei Chantal en ze meende het. “Eerst
niet?” vroeg Anders. Chantal kon zich wel voor haar hoofd slaan. Als ze nou
gewoon ‘ja’ had gezegd, was er niets aan de hand geweest. “Nou ja,” zei ze om
tijd te winnen. Anders was weer een en al aandacht. Er kwam blijkbaar weer een
mondeling aan. “Zal ik het voor je invullen?” vroeg Anders vriendelijk. Zonder
haar antwoord af te wachten, ging hij verder. “Nu Perry niet meer zo
opdringerig is, valt het bij ons best mee.” Chantal antwoordde niet, maar haar
gezicht sprak blijkbaar boekdelen. “Perry is helemaal geen onaardige vent,”
ging Anders verder, “maar als je als dertigjarige nog bij je moeder woont……”
Hij maakte zijn zin niet af, maar dit keer sprak ook zijn gezicht boekdelen.
“Ik heb het daar uitgebreid over gehad met Perry en ik denk dat hij zich nu
verder keurig gedraagt, maar als het anders is, moet je het me laten weten.”
Chantal knikte keer; Perry was nu hij zich inderdaad gedroeg eigenlijk best een
geschikte kerel. Voor ze het er verder over konden hebben, was het lijdend
voorwerp van hun gesprek alweer terug met drie bier. “gezellig,” zei Perry en
het was duidelijk dat hij het meende.
Gezellig
of niet; om half zes vertrok Perry naar huis. “Anders moet zijn moeder wachten
met eten,” zei Anders droog toen Perry toch wel wat erg gehaast vertrok.
Eigenlijk moest Chantal ook naar huis, maar nu ze een keer ‘gezellig’ alleen
was met Anders was dat haar wel een ruzie met haar moeder waard. Ze zou haar
moeder gewoon vertellen dat ze moest overwerken en dat ze was vergeten om te
bellen. “Nog een biertje?” stelde Anders voor. Chantal knikte dat ze dat een
erg goed idee vond. Om vooral te laten zien dat ze zich in de materie had
verdiept, vroeg Chantal aan Anders hoe hij zo bij Roinco verzeild was geraakt.
Hij had toch zelf niet zoveel van een parlevinker. “Natuurlijk niet,” vertelde
Anders, “ik kom eigenlijk uit de chocola.”
Perry had natuurlijk al weleens zoiets verteld, maar het leek Chantal
heerlijk om het ook uit Anders’ eigen mond te horen. Anders vertelde hoe zijn
grootvader zijn eigen chocoladefabriek was begonnen en zijn producten via
banketbakkers had weggezet. “Uiteindelijk heeft hij ook nog belangen in verschillende
banketbakkers genomen.” Chantal knikte een keer bedachtzaam. “Toevallig ook in
Kralingen?” vroeg ze quasi nonchalant. “Ja,” zei Anders een beetje nijdig,
“maar ik heb die bonbons heus niet tegen inkoopsprijs gekregen.” Omdat het nu toch gezellig was en Chantal
eigenlijk nog steeds brandde van nieuwsgierigheid besloot het nu toch maar eens
te vragen. “Is het nog wat geworden met die Willem van Wijchen?” Anders schoot
in de lach. Chantal begreep nu ook wel dat haar ‘subtiele’ aanpak niet echt een
succes was. “Ja hoor,” zei Anders, “het allemaal goed afgelopen.” Chantal had Anders het liefst een klap
gegeven. “Nou weet ik nog niets,” mokte ze.
“Ach,” zei Anders, “zoveel kwaad kan het ook allemaal niet. Ik denk er
over om een film te financieren.” Chantal ging er helemaal rechtop voor zitten.
“Voorlopig is het allemaal nog niet zeker hoor,” zei Anders. Ondanks Anders’
relativeringen vond Chantal het razend interessant. Wie kende nou iemand die
echt een film produceerde. “Er staat nog niets vast,” temperde Anders verder
Chantals enthousiasme. “Willem, Perry en
ik hebben een bedrijfje opgericht en nu gaan we verder. Eigenlijk is het meer
een hobby.” Nu begreep Chantal opeens waarom Perry zo paniekerig een aantal
brieven opeens had opgeborgen. “De Kosmosfilmmaatschappij,” zei Chantal. Nu was
het Anders’ beurt om verbaasd te kijken. “Hoe weet jij dat?” vroeg hij. “Perry
had een paar brieven laten liggen,” zei Chantal, “en voor ik de rest kon lezen,
haalde hij ze al weg, maar het briefhoofd kon ik nog wel lezen.” Anders maakte een berustend gebaar. “Perry,”
zei hij op een toon alsof dat zo ongeveer alles verklaarde. “hebben jullie al
een verhaal?” vroeg Chantal. “Beter nog: hebben jullie al een
hoofdrolspeelster?” Anders glimlachte een keer. “Aan het verhaal wordt gewerkt.
Dat schrijft Willem zelf.” Chantal vond
het wel vervelend dat Anders niet doorging op haar vraag over de hoofdrol. “En
de hoofdrol?” vroeg ze daarom nog maar een keer. “Ik denk, Willem een beetje
kennende, dat het best een spannende film kan worden en dan heb ik jou liever
niet in de hoofdrol,” zei Anders. “Een soort Turks fruit,” begreep Chantal. Die
film had ze weliswaar nog nooit gezien, maar als zelfs maar de helft van de
verhalen waar was, dan was dat in ieder geval een spannende film. “Zoiets,” zei
Anders met een vage glimlach. Chantal besloot voorlopig niet verder aan te
dringen, maar ze wist zeker dat hier het laatste woord nog niet over was
gezegd. “Hoe oud ben je eigenlijk?” vroeg Anders. “Zeventien,” antwoordde
Chantal. “Oh,’ zei Anders, “ik dacht dat je pas zestien was.”
“Omdat
ik pas van de MAVO kom,” begreep Chantal, “maar ik ben een keertje blijven
zitten.” Anders trok zijn wenkbrauwen op. “Ja,” snauwde Chantal fel, “op de
MAVO blijven ook wel eens mensen zitten.” Anders keek neutraal voor zich. Het
was zo duidelijk dat dat was wat Anders had bedoeld. “Nee,” zei Anders vaag,
maar hij nam daarna maar snel een slok van zijn bier. Chantal keek stuurs voor
zich. “Stop met mokken,” zei Anders met grote stelligheid. Chantal deed haar best
te gehoorzamen, maar het koste haar moeite. “En die hoofdrol?’ vroeg ze nog
maar een keer nu Anders zich hopelijk toch wel een beetje schuldig voelde.
“Nee,” zei Anders, “of je nu zestien of zelfs helemaal zeventien bent; dat
lijkt me geen goed idee.” Chantal probeerde niet te mokken, maar toch… “Je bent
m’n vader niet,” zei ze. “Nee,” zei Anders vooral geamuseerd, “maar wel je baas
en de financier van deze film.” Chantal moest toegeven dat hij daar wel een
punt had. Anders van zijn kant had duidelijk ook geen zin in ruzie. “We drinken
nog wat,’ zei hij vriendelijk, “en dan ga jij als de wiedeweerga naar huis.”
Chantal dronk snel haar glas leeg. “Maar,” vulde Anders nu pas aan, “je krijgt
geen bier meer, want ook al ben je dan zeventien: je moet nog wel met de
brommer naar huis. Wat wil je drinken?” Een ding wist Chantal zeker: ze ging
nooit meer iets drinken met een leraar, ook al hij dat dan maar parttime. “Doe
maar cola,” antwoordde ze berustend.
VII
Terwijl
Chantal zich bij Roinco inmiddels bezig hield met de inkoop van de
chocoladeboter, gegarandeerd vijftien procent cacao , en de jam, gegarandeerd
dertig procent vruchten en altijd echte Nederlandse bietsuiker, leefde Perry
zich helemaal in in zijn nieuwe rol als toekomstig succesvol filmproducent. Vooral
van de audities stelde hij zich bijzonder veel voor. “Daar komen natuurlijk de
mooiste vrouwen op af,” zei hij keer op keer verlekkerd tegen Chantal, die daar
toch wel een beetje het lazarus van kreeg. Het kon haar geen reet schelen of er
een leuke vrouw de hoofdrol zou krijgen. Zij mocht in ieder geval niet meedoen;
daar was Anders onverbiddelijk in geweest. “Als ik eenmaal achttien ben?” had
ze nog gevraagd. “Dan ook niet,” had Anders geantwoord en daarmee was in ieder
geval voor hem de kous af.
De
eerste audities waren op zaterdag en zouden tot Chantals verbazing gewoon bij
Roinco worden gehouden. “Leuk,” zei Chantal, “dan kom ik ook.” Perry keek
moeilijk. “Ik geloof niet dat dat de bedoeling is,” zei hij, maar Chantal liet
hem lekker kletsen. “Wie zitten er eigenlijk in de jury?” Met die vraag won
Perry’s ijdelheid het toch weer van zijn voorzichtigheid. “Nou,” zei hij met
een zwaarwichtigheid die Chantal lang niet van hem had gehoord, “Willem
natuurlijk, Anders en ik.” Chantal liet het er verder bij. Ze schatte zo in dat
als ze om een uur of tien kwam, ze wel redelijk op tijd zou zijn.
Anders
had wel even geërgerd opgekeken toen Chantal toch tamelijk onuitgenodigd
binnenstapte, maar hij had er verder geen halszaak van gemaakt. Eigenlijk
interesseerde het hem geen reet wat ze deed, stelde Chantal een beetje
teleurgesteld vast. De eerste dame kwam inderdaad, zoals Chantal had verwacht
om ongeveer kwart over tien. Ze had er eigenlijk om tien uur moeten zijn, maar
ze had het in eerste instantie niet kunnen vinden. Met haar zwaar geblondeerde haar en vette
accent deed ze Chantal eerder aan een hoer denken dan aan een actrice. In
slecht Nederlands vertelde ze dat ze eigenlijk Maria heette, maar optrad onder
naam Pavlova. Verder had ze inderdaad ervaring met film, maar dan vooral in Hamburg. En wat
zeker ook belangrijk was; ze stond echt overal voor open. Ze lachte nog een keer veelbelovend naar alle
drie de mannen, negeerde Chantal en vertrok daarna, na haar naam en
telefoonnummer op een papiertje te hebben geschreven, op de meest ordinaire
witte pumps die Chantal ooit had gezien. “Nu je er toch bent," zei Anders,
“kan je net zo goed gelijk wat aantekeningen maken.” De mannen keken elkaar aan. “Ze had zeker pluspunten,”
zei Perry met een grijns. Wim keek vooral zorgelijk. “Ik weet het niet,” zei
hij, “dat accent wordt niks.” Perry wuifde het weg. “In Hamburg heeft ze toch
ook gewerkt,” bracht hij er tegenin. “Ja,” zei Willem, “maar daar houden ze van
Poolse hoeren. Dat geeft ze toch een beetje het idee dat ze de oorlog hebben
gewonnen.” Anders keek nadenkend naar de punten van zijn schoenen. “Wat moet ze
nou helemaal zeggen,” zei Perry. “Iek koem! Is toch meer dan genoeg.” Het was
duidelijk dat Willem zich aan Perry ergerde, want hij keek naar Anders voor
steun, maar die leek nog steeds in gedachten verzonken. “Ze zag er uit als een
Russische hoer,” zei Chantal. “Een Poolse,” verbeterde Anders haar, “maar
verder klopt het.” Wim was zichtbaar blij met de interventie van Anders. “Laten
we de rest even afwachten,’ zei hij, “maar ik heb liever een andere kandidaat.”
De
volgende kandidaat was Loes en kwam uit België. Ze had haar vriend meegebracht,
die ze voorstelde als Jean. Ongevraagd vertelde ze alvast overal voor in te
zijn en dat gold ook in ruime mate voor Jean, de zelf vooral naturel dom voor
zich uit keek. “Voor we verder gaan,” zei Wim, die blijkbaar de meeste ervaring
in dit soort audities had, “we willen nadrukkelijk alleen met u spreken. Uw
vriend kan natuurlijk beneden wachten.” Jean keek hulpbehoevend naar Loes, maar
die gebaarde dat hij wel even in de auto kon wachten. Jean zelf was echter nog
niet zo ver; hij bekeek het gezelschap met groot wantrouwen. “Ga nou maar,” zei
Loes. “Ik wacht wel beneden," zei
Jean uiteindelijk dreigend, “in de deur.” Toen Jean uiteindelijk vol tegenzin
was vertrokken en Chantal achter hem in ieder geval de deur van het kantoortje
had dichtgedaan, kon het gesprek alsnog beginnen. “Hij is nogal bezorgd,” zei Wim om het ijs te
breken. Loes schoot in de lach. “Nee hoor,” zei ze, “hij is gewoon jaloers als
ik op de set ben. Zelfs bij zo’n gesprek als dit stelt hij zich van alles
voor.” Loes bleek minder filmervaring te
hebben dan Pavlova en zag zich ook verder meer als een amateur en liefhebber.
Chantal hoorde het allemaal met stijgende verbazing aan. Ze merkte nu voor het
eerst dat de opvoeding door haar moeder ook voordelen had. Omdat haar moeder
altijd riep: “stel je niet aan!” was het verbergen van emoties en onzekerheid
voor Chantal een tweede natuur geworden. Loes hoopte wel dat het allemaal een
beetje met klasse uitgevoerd zou worden, want ze had een hekel aan die goedkope
rommel. Vooral Wim knikte met overgave. Hij was het er blijkbaar helemaal mee
eens.
Na
Loes was er gelukkig even tijd voor een pauze. “Leuke meid,” stelde Wim vast,
“maar geloof me, daar heb ik ervaring mee, met die gozer krijgen we gezeik. In
het begin vinden ze alles leuk en spannend, maar uiteindelijk gaan ze gewoon
overdwars en kiest zij toch voor hem en niet voor een carrière bij de film.”
Chantal stond stilletjes op om koffie te halen, maar Anders, die blijkbaar toch
al geërgerd was over haar onverwachte komst, besloot haar daar niet mee te
laten komen. “Wat vind jij?” vroeg hij
kil aan Chantal. “Ikke..,” zei Chantal, “… ik heb echt geen idee.” Natuurlijk had ze inmiddels wel een idee,
maar dat werd ruimschoots overschaduwd door het feit dat ze eigenlijk alleen
maar spijt had dat ze deze zaterdagochtend niet lekker met haar moeder naar de
markt op het Afrikaanderplein was gegaan. “Nu je er toch bent, willen we ook je
mening wel horen,” zei Anders. Chantal zag dat Perry op punt stond wat te
zeggen, maar na een blik van Anders hield hij zijn mond en kleurde als een
schooljongen. “Loes lijkt met leuker dan die Russin,” zei Chantal snel. “Poolse,”
verbeterde Anders haar opnieuw. “Ja, ja,” zei Wim, die er blijkbaar ook genoeg
van had hoe Anders met haar omging, “ik ben het helemaal met je eens, maar het
blijft een amateur en juist dat maakt ze leuk en fris, maar het geeft ook
altijd gezeik.”
Mindy
zag er uit als dertien. “Hoe oud ben je?” vroeg Anders toen ze binnenkwam.
“Negentien,” antwoordde het meisje. Chantal zag aan Anders dat hij moeite had
om dat te geloven. “Weet je dat zeker?” vroeg hij wantrouwig. Mindy knikte
ijverig, maar ook volgens Chantal niet helemaal overtuigend. “Heb je je
paspoort bij je?” vroeg Anders. “Nee,” zei Mindy kleintjes. Wim, die op dit
gebied Anders’ onverwachts strenge moraal leek te delen, keek ook bedenkelijk.
“De volgende keer,” zei hij, “als er een volgende keer komt natuurlijk, moet je
wel je paspoort meenemen.” Mindy beloofde het. Mindy had vooral op de
advertentie gereageerd voor het geld. Ze had een paar honderd gulden schuld
waar haar ouders niets vanaf wisten en die hoopte ze door in een film op te
treden, af te kunnen lossen. Toen ze vertrokken was, velde Anders in een keer
het oordeel. “Die niet,” zei hij gedecideerd. “Dat vind ik te snel,” zei Wim,
“ze heeft echt de ideale uitstraling voor wat ik in gedachten heb. Alleen ze
moet wel daadwerkelijk negentien zijn.” Anders haalde wat bokkig zijn schouders
op. Ze doet hem vast aan een van zijn leerlingen denken, dacht Chantal nijdig.
Vast eentje, die wel heel goed was op haar mondeling.
Delilah
was voor Chantal een beetje een tegenvaller. Tot Chantals verbazing heette ze
echt Delilah en ondanks dat zag ze er vooral uit alsof ze zo uit de klei was
getrokken en daarna op een dieet van melk en vooral veel boter was
grootgebracht. De daardoor ontstane ronde vormen leken Delilah dan weer totaal
niet te hinderen. Door de geringe lengte van haar rokje en de diepte van haar
colleté bleef er weinig te raden over. Vooral Perry liet zich dat natuurlijk,
heel voorspelbaar, niet ontgaan. Delilah wilde graag actrice worden, ondanks
haar gebrek aan opleiding op dat gebied en daarom was ze, naar eigen zeggen
‘voorlopig,’ niet kieskeurig in haar rollen. Zolang het maar ‘mooi’ gefilmd
was, stond ze voor heel veel open. Dat laatste bleek net als bij het
vergelijkbare eerdere pleidooi van Loes vooral op instemming van Wim te kunnen
rekenen.
Na
Delilah was de koek voor vandaag op. Jasmijn uit Franeker had al eerder gebeld
dat ze toch wel heel erg tegen de reisafstand met de trein opzag en ze kon toch
moeilijk aan haar vader vragen haar te brengen. Meer vrouwen hadden op de
eerste advertentie nu eenmaal niet gereageerd. “Het valt me mee,” zei Anders
bedachtzaam. “Het valt altijd mee,’ zei Wim een beetje cynisch, “er zijn genoeg
avonturiers of mensen met geldproblemen in dit land. Alleen valt het
uiteindelijk altijd weer tegen als puntje bij paaltje komt.” Chantal schoot in
de lach door Wims wel erg passende beeldspraak.
Dat had ze beter niet kunnen doen, want het zorgde er voor dat Anders
zich weer van haar aanwezigheid bewust was. “Heb jij haar uitgenodigd?” vroeg
hij aan Perry. “Nee, natuurlijk niet,” zei die snel. “Ze is hier zomaar op haar
vrije zaterdag," begreep Anders. Voor Perry daar nog iets tegenin kon
brengen, gebaarde Anders hem om zijn mond te houden. “Het klopt hoor,” zei
Chantal kleintjes, “ik heb wel iets van Perry gehoord, maar verder was ik
vooral nieuwsgierig.” Anders haalde zijn schouders op. Er was nu toch niets
meer aan te doen. “We gaan een artistieke film maken,” zei Perry. “We gaan
vooral een mooie film maken,” vulde Wim aan, “iets met stijl en klasse.” Anders
keek Chantal aan. “Laten we het daar maar op houden,” zei hij mild ironisch,
“maar je begrijpt nu vast wel waarom ik voor jou geen hoofdrol in gedachten
had.” Chantal begreep het nu maar al te goed. “De andere kant is wel,” stelde
Anders pragmatisch vast, “dat we nu niet meer naar een assistente voor Wim
hoeven te zoeken. Die heeft zich net vrijwillig met haar lange nieuwsgierige
neus gemeld.” Chantal was al lang blij dat het hierbij bleef. Ze stond op om
voor iedereen koffie te maken. “De uren krijg je natuurlijk gewoon betaald,”
zei Anders vriendelijk, “maar als ik merk dat je dit doorvertelt, ontsla ik je
op staande voet.” Het viel Chantal op dat Anders op zulke momenten niet eens
van toon veranderde, maar de boodschap was toch wel heel erg duidelijk.
Terwijl
de mannen een broodje zaten te eten, Chantal had zich meer voorgesteld van de
filmwereld, las zij het script maar even door dat Wim haar had gegeven. Het was
niet echt spannend. Zoiets had zij ook wel met haar MAVO4 kunnen schrijven.
Marcellina, wie verzon zo’n naam? was volgens het script een moderne vrije
vrouw zonder taboes. Alleen had ze
moeite met het krijgen van een orgasme en daarom ging ze op zoek naar iemand,
die haar een orgasme zou kunnen bezorgen. Dit simpele gegeven was de basis voor
een aantal seksscènes waarbij Marcellina
het hele palet aan mogelijkheden afwerkte. De verschillende mogelijkheden had
Wim er met pen bijgezet. Zo waren er de opties: ‘neger,’ ‘vrouw-vrouw,’ ‘twee
mannen’ en ‘sadistische seks, dominant en onderdanig.’ Toch een beetje verlegen
met haar nieuwe rol van assistente vroeg ze voorzichtig: “welke opties gaan het
worden?” Wim haalde zijn schouders op. “We zien wel,” zei hij laconiek, “waar
we spelers of budget voor hebben.” Zelfs Chantal, nog maar heel kort in de
filmbranche leek het een erg ontspannen manier van werken.
Het
bleek al snel dat eigenlijk al het werk verder op Wims schouders terecht kwam.
Hij moest alleen maar de geschikte ‘acteurs’ uit zijn eigen netwerk verzamelen
en geschikte locaties uitzoeken. Anders en Perry hadden zich alleen het
genoegen om de hoofdrolspeler zelf uit te kunnen zoeken, niet laten ontnemen.
Omdat Perry zijn moeder nog naar de kapper moest brengen en Wim nog meer dan
genoeg te doen had, gingen beiden er vrij snel vandoor. Chantal pakte haar jas
en wilde met de mannen meegaan. “Blijf jij nog even,” zei Anders zonder op te
kijken tegen Chantal. Perry knikte nog een keer bemoedigend naar haar, maar
maakte daarna snel dat hij wegkwam. Chantal was er nog steeds niet achter van
wie hij banger was: zijn moeder of Anders. Ik krijg op mijn sodemieter, dacht
Chantal. Ze bleef maar stil zitten tot Anders klaar was met een administratief
werkje dat blijkbaar nu moest gebeuren en een eeuwigheid leek te duren. Toen
Anders eindelijk klaar was, keek hij Chantal een beetje ironisch aan.
“Soms," zei hij, “snap ik je niet. Ik probeer je hier buiten te houden en
jij stormt hier ongevraagd binnen.” Chantal vond het wel een erg dramatische
omschrijving van de gebeurtenissen, want ze was heel voorzichtig, eerder iets
timide, het kantoor binnengekomen. “Volgens jullie waren jullie met een film
bezig en ik wilde graag meedoen,” zei Chantal. “Denk je dat het leuk is om op
te groeien in Rotterdam Zuid met alleen een Mavodiploma?” “MAVO4,” zei Anders
ironisch. Chantal wist nu zeker dat ze hem haatte. “Ach,” zei Anders,
“toevallig weet ik van bij ons op school dat ze de MAVO3 gaan afschaffen.”
Chantal stond op. Als ze toch werd ontslagen, hoefde ze in ieder geval ook niet
meer alles te pikken. “Denk je dat je kansen in Rotterdam Zuid of waar dan ook,
ook maar iets groter worden als je in een film van Wim speelt?” vroeg Anders.
“Ik wist toch helemaal niet dat het zo’n soort film moest gaan worden,” snauwde
Chantal, ‘Perry praat er over alsof het de nieuwe Marike van Nieumeghen moet
worden en jij had het zelf over Turks Fruit.”
“Nee,”
verbeterde Anders, “daar had jij het over en ik sprak het alleen niet tegen.
Trouwens, heb jij Marike van Nieumeghen gezien?”
“Met
school,” zei Chantal. “Wat vond je er van?” vroeg Anders. “Eigenlijk vond ik
hem wel aardig,” zei Chantal, “maar dat dorst ik niet te zeggen. Dan hadden ze
me op school allemaal uitgelachen.” Anders schoot in de lach. “Als het je een
troost is; zo zijn mijn leerlingen ook.” Chantal leunde met haar hoofd op haar
handen. “Waarom zit ik hier eigenlijk ruzie te maken met een zeventienjarige?”
vroeg Anders, maar Chantal geloofde niet dat hij daadwerkelijk een
antwoord verwachtte. “Mag ik iets
vragen?” vroeg Chantal. “Waarom houd jij je met zoiets bezig?” Anders lachte een
keer schamper, maar Chantal had sterk de indruk dat hij in dit geval meer om
zichzelf lachte dan dat hij haar uit lachte. “Iets wat jou niet aangaat,” zei
Anders. Soms vroeg Chantal wat zich allemaal in dat hoofd van Anders afspeelde.
Haar moeder riep altijd, vooral om zichzelf te overtuigen, dat geld niet
gelukkig maakte, maar als Chantal Anders soms zo bezig zag, geloofde ze het nog
ook. “Laten we maar wat gaan drinken,” zei Anders. Chantal stond gehoorzaam op
en volgde hem naar buiten. “Zien we
elkaar bij de Postiljon?” vroeg Anders toen hij in zijn auto stapte. Chantal
keek blijkbaar wat hulpeloos. “Wat is er?” vroeg Anders. “Ik ben met de bus,”
zei ze. “Nou,” zei Anders, “stap dan maar in.”
“Volgens
mij zijn we de postiljon net voorbij gereden,” zei Chantal. “Ja,” zei Anders
die nu weer helemaal zijn gereserveerde
zelf was, “maar als je toch niet op die Vespa van je bent, kan ik je net zo
goed thuisbrengen.” Klootzak, dacht Chantal. Tot zover Anders’ zorgzame fase.
“Jij mag het zeggen,” zei Anders, “Hoek van Holland of het Kralingse Bos?”
Chantal schoot in de lach. “Ik dacht dat je me thuis wilde brengen?” Anders
keek haar wat ironisch aan. “Maak je maar geen zorgen,” zei hij, “dat doe ik daarna.”
Chantal maakte zich helemaal geen zorgen. Ze vroeg zich alleen af waar ze al
die aandacht en bezorgdheid aan had verdiend. Ik doe hem vast echt aan een van zijn leerlingen denken,
stelde Chantal vast, maar dit keer zonder rancune. “Waarom lach je?” vroeg
Anders. “Let jij nou maar op de weg,” zei Chantal en ze was zelf verbaasd dat
ze dat zomaar durfde. Ze had het liefst
haar hand op zijn knie gelegd, maar dat dorst ze dan weer niet. Anders liet het
allemaal maar over zich heen komen. Als je zo de baas was als Anders, kon je
veroorloven om soms mild te zijn, dacht Chantal. Ze merkte dat ze intens
jaloers was op de vriendin van Anders. Die vrouw bofte maar.
Chantal
was blij dat ze zelfs die ingewikkelde biefstuk met bot zonder al te veel
kleurscheuren naar binnen had gekregen. Er was maar een keer een stukje vlees
in haar kruis verdwenen, maar Anders had het niet gezien, of er voor gekozen om
het niet te zien. “Hoe was het?” vroeg Anders aan haar. “Heerlijk,” zei Chantal
naar waarheid. “Goed,” zei Anders, ‘dan gaan we nu over tot zaken. Welke van de
dames heeft jouw voorkeur?” De vraag kwam voor Chantal weliswaar als een
verrassing, maar over het antwoord had ze zo ongeveer de hele rit naar Hoek van
Holland nagedacht. “Waarom nemen jullie Delilah niet?” vroeg ze. “Dat vroeg ik
niet,” zei Anders, “ik vroeg welke wel.” Het was een wel erg flauw grapjes en
Anders hield zijn mond. Als hij wilde, kon hij bijna overtuigend schuldbewust
kijken. “Volgens mij sluit Delilah het beste aan bij wat mannen willen,” zei
Chantal en ze wees naar haar eigen borsten en kont. Anders fronste een keer.
“Misschien heb je gelijk,” zei hij, “het grote voordeel is dat ze niet zo’n
sprekend gezicht had.” Chantal keek hem vragend aan. “Kijk maar naar de
Barbie,” verklaarde Anders, “die heeft ook een heel neutraal gezicht en daarom
kan ieder meisje daar haar eigen fantasie op loslaten.” Chantal vond het een
wat scheve vergelijking, maar ze was maar wat trots dat Anders haar mening had
gevraagd. “Misschien zou ik het toch zelf moeten doen,” zei ze plagerig. Anders
negeerde haar. “Je negeert me,” stelde Chantal vast. “En dat is maar goed ook,”
zei Anders. “Ik kan dat toevallig heel goed,” zei Chantal met meer stelligheid
dan ze waar kon maken. “Denk je soms dat ik nog maagd ben?” Anders haalde zijn
schouders op. “Ik weet(!) dat je zestien, sorry zeventien bent en daarmee is de
kous af.”
Chantal
kwam er niet meer op terug. Voor iemand, die de films van Wim van Wijchen
financierde, hield hij er op dit gebied merkwaardige principes op na. Pas na
het ijs vond Chantal het tijd voor Plan B. Dat Anders er onontkoombare bezwaren
tegen had, dat ze voor de camera liet zien wat ze zo allemaal kon, was
misschien alleen maar lief, maar Chantal wilde nu wel een keer weten of hij die
bezwaren ook zonder camera had. “Misschien heb je wel gelijk,” zei ze. Mannen
gelijk geven was altijd een prima manier om het ijs te breken. Anders keek een
beetje verbaasd, maar natuurlijk wel welwillend op. Iedere man, en dus ook
Anders, vond het heerlijk om gelijk te krijgen. “Het zou inderdaad raar zijn
als ik in zo’n film op zou treden.” Omdat Anders dat al lang vond, was hij niet
echt onder de indruk van die opmerking.
“Eigenlijk is het gewoon heel lief van je,” vervolgde Chantal met een
warme stem. Ze pakte Anders even bij zijn handen en kneep er zachtjes in. “Je
bent lief.” Anders glimlachte terug en Chantal had sterk de indruk dat hij soms
bijna teder naar haar keek. Hij streelde haar even langs haar wang, maar trok
toen zijn hand terug, alsof ze onder stroom stond. Chantal sloeg haar ogen
neer; dat deed het ook altijd goed. Die Anders was een moeilijke man, besloot
Chantal. Tot ze achttien was, zou hij haar met geen vinger aanraken. “Vind je
me niet leuk?” vroeg Chantal. “Natuurlijk wel,” zei Anders, ‘alleen een blinde
zou jou niet leuk, maar…” Chantal vulde het zelf alvast maar aan: “Ik ben nu
eenmaal pas zeventien.” Chantal glimlachte een keer en probeerde met verve de
rol van vrouw van de wereld te spelen. Anders keek haar aan. “Ik vind je echt
heel leuk,” zei hij, “en als je eenmaal achttien bent…” Hij maakte zijn zin
niet af.
In
de auto kroop Chantal tegen Anders aan. “Nou, nou,” zei Anders. “Voorlopig kan
ik dat nog zeker acht maanden veilig doen,” antwoordde Chantal plagerig. Anders
keek wel een keertje moeilijk, maar hij liet Chantal gewoon lekker tegen hem
aan liggen. “Ik vind je lief,” zei Anders na een tijdje, “maar als we niet
onder aan de dijk willen eindigen, moet je nu toch weer tenminste een beetje op
je eigen stoel gaan zitten.” Chantal schoot in de lach. “Het is mijn
leeftijd; het is de auto; ik ben vast
heel lelijk.” Anders liet haar maar gewoon een beetje betijen. Het viel Chantal
trouwens wel op dat Anders moeite met haar leeftijd had, niet graag wilde
sterven tijdens een auto-ongeluk, maar dat hij het bestaan van zijn vriendin
niet noemde. Dat bood in ieder geval perspectieven. Zo’n oude taart moest ze
toch wel kunnen verslaan.
VIII
Perry
was die maandag vooral blij dat hij Chantal überhaupt zag verschijnen. “Ik
dacht…” Chantal keek hem stralend aan. “Je dacht dat ik ontslagen was,” zei ze,
“maar niets van dat alles; het was juist heel gezellig.” Perry hoorde haar
enthousiaste verhalen tamelijk gelaten aan. “Alleen,” zei Chantal na een
tijdje, “nou begrijp ik nog steeds niet waarom jullie aan zo’n project zijn
begonnen.” Perry ging er een keer lekker voor zitten. “Het is eigenlijk een
hobbyproject van Anders,” zei Perry, “soms heeft hij zo zijn duistere kantjes.”
Chantal schoot in de lach. “Kom op,” zei ze, “dit zijn wel de seventies. Zo’n
filmpje moet toch kunnen.” Soms kon die jongen zo ouderwets zijn. “Pas maar
op,” zei Perry, hij heeft ook zo zijn duistere kantjes, maar daar kom je bij
die film nog wel achter. Wees trouwens inderdaad maar blij dat je niet
meespeelt.” Chantal vond het weer van die typische interessantdoenerij van
Perry. Chantal vond zichzelf een redelijke mensen- of in ieder geval
mannenkenner en Anders was een schatje; dat kon niet anders.
Na
blijkbaar nog wat overleg hadden Wim en Anders besloten om voorlopig verder te
gaan met Mindy en Delilah. Het was duidelijk een compromis, want ook nu Mindy
haar paspoort had meegenomen en blijkbaar inderdaad negentien was, had Anders
nog steeds zijn bedenkingen. Het was ook duidelijk dat Delilah niet echt de
eerste keus van Wim was. Maar omdat het Wims ervaring was dat er altijd wel
mensen afvielen, konden ze beter te veel dan te weinig actrices hebben. Om
diezelfde reden werd Loes ook nog steeds aan het lijntje gehouden. Alleen
Pavlova of Maria was al na de eerste
ronde afgevallen. Toen Wim haar had gebeld met het droeve nieuws had ze hem een
Arsloch genoemd. “Klootzak,” zei Anders. “Waarom dat nou weer?” vroeg Wim
geïrriteerd. “Nee,” zei Anders, “Pavlova noemde je een klootzak.” Wim haalde
zijn schouders op. Chantal had sterk de indruk dat hij wel ergere dingen was
genoemd in zijn carrière als ‘cineast.’
Oorspronkelijk
had Wim het idee gehad om de hoofdpersoon, wie dat dan ook mocht zijn, in het begin vooral fietsend door de stad te
filmen en haar zo van locatie naar locatie te voeren. Perry’s voorstel om
allebei te dames gewoon in te huren, had het al eerder om budgettaire redenen
niet gehaald. Anders mocht dan goed in
zijn geld zitten; hij zat er soms ook echt bovenop. “Dat fietsen door de stad, lijkt dat niet erg
op Turks Fruit?” had Chantal nog gevraagd. Nu ze de film alsnog in Het Filmhuis
gezien, wilde ze dat laten weten ook. Wim had zijn schouders opgehaald. “Denk
je dat Paul Verhoeven de enige is die mensen door de stad mag laten fietsen?”
vroeg hij een beetje nijdig. Anders had niets gezegd. De technische problemen
van filmen op straat bleken uiteindelijk toch te groot en zo zou de
hoofdpersoon nu alleen maar een stukje over een dijk fietsen. “Wel langs een
rivier,” zei Wim met grote stelligheid en omdat hij nogal aan dat detail hechtte,
ging niemand daarover in discussie. Het aantal geschikte locaties bleek
trouwens ook nogal tegen te vallen. Er waren natuurlijk meer dan genoeg mensen
die hun slaapkamer ter beschikking wilden stellen tegen een beperkte
vergoeding, maar zeker als je wat meer overzicht wilde hebben of gewoon een
goede plek voor de camera lag het allemaal al veel ingewikkelder. Maar
uiteindelijk had Wim na wat zoeken toch twee interessante locaties gevonden,
maar op een er van, konden dan weer twee plekken worden gebruikt. “We mogen de
schuur en de slaapkamer gebruiken,” zei Wim. “Een boerderij,” begreep Anders.
“meer zat er niet in,” zei Wim. “Laat me raden,” zei Perry onverwachts gevat,
“aan een dijk.” Wim keek hem een beetje misprijzend aan. “ook als dat niet het
geval was, had ik die fietsende scene op de dijk toch willen filmen.” Chantal
had soms bijna medelijden met Wim. Al zijn ideeën legden het uiteindelijk toch
weer af tegen de harde realiteit.
Nu
de locaties, de zeer uitgeklede versie van het oorspronkelijke script en bijna
de keuze voor de hoofdrolspeelster vaststond, vond Anders blijkbaar dat hij
zich genoeg met de totstandkoming van de film had bemoeid, want hij leek al
zijn interesse in het project te zijn
verloren. Chantal begreep het wel: een chocoladefabriek, Roinco en ook nog
parttime lesgeven, was ook best veel. Ze genoot er wel van als hij langskwam,
want hij wist iedere keer opnieuw iets leuks te verzinnen. Omdat bonbons nu
toch wel afgezaagd begon te worden, nam hij ook een keertje een fles parfum mee
en zelfs een keer bloemen, maar omdat Chantal toen met de Vespa was, was dat in
eerste instantie geen succes geweest. “Stom,” had Anders gezegd. “Nou ja, dan
breng ik wel thuis.” Chantal verdacht hem er een moment van dat hij het daarop
had aangelegd, maar hij keek zo oprecht onschuldig dat ze zich daarna weer
schaamde voor haar eigen wantrouwen.
Chantal
vond Bistro de Moriaan vooral donker en een beetje eng, maar dat wilde ze zeker
niet laten blijken. “Gezellig,” zei Chantal daarom maar en ze hoopte dat het
tenminste een beetje overtuigend overkwam. Een jongen, die waarschijnlijk niet
veel ouder dan Chantal kwam de kaart brengen. Gelukkig stond er onder Franse
tekst ook gewoon een Nederlandse vertaling. Op zich maakte die tekst het
allemaal niet beter, want zowel slakken als kikkerbilletjes spraken haar nou
niet echt aan. Anders, zag haar
blijkbaar worstelen. “Waarom neem je de krabcocktail niet?” vroeg hij
vriendelijk. “Wat neem jij?” vroeg Chantal. “Ik denk de slakken,” zei Anders.
“Dan neem ik die ook,” zei Chantal met meer bravoure dan ze daadwerkelijk
voelde. “Weet je het zeker?” vroeg Anders. Chantal knikte, want nu ze ‘A’ had
gezegd, moest ze ook ‘B’ zeggen. Soms wilde ze dat ze een minder grote mond
had. “Vooraf twee keer de slakken,” bestelde Anders en daarmee was het
onomkeerbaar geworden. “Daarna twee keer
de biefstuk en voor het dessert kijken we nog wel.” Chantal moest er om lachen.
“Wat is er?” vroeg Anders. “Bij ons thuis,” zei Chantal, “noemen we dat gewoon
toetje.” Anders keek wat moeilijk, maar liet het daarbij.
De
slakken vielen heel erg mee als je er niet te veel over nadacht en de biefstuk
was heerlijk. “Nou ja,” zei Anders, “heb je al over je toetje nagedacht?”
Chantal, wierp hem iets overmoedig geworden door haar tweede glas wijn een
kushandje toe. “Zoek jij maar wat uit.” Anders kende de kaart waarschijnlijk
uit zijn hoofd, want hij nam niet eens de moeite om nog een keer te kijken.
“Twee keer crème brulee,” zei hij tegen de jongen toen die er langskwam. Het
deed Chantal aan een soort cosmetica denken. Maar omdat de slakken ook waren
meegevallen, liet ze het er maar bij.
"Dat is lekker," zei Chantal na de eerste voorzichtige hap.
"Vast net zo lekker als jij" Het was zo vreselijk cliché dat Chantal
al spijt had, dat ze het had gezegd, op hetzelfde moment dat ze het had gezegd.
Anders keek haar geamuseerd aan. "Wat weet jij daar nou van?"
Vroeg hij plagerig. "Ik ben heus geen maagd meer," antwoordde Chantal
snibbig. Om nou weer te zeggen dat ze veel ervaring had, was ook overdreven,
maar dat hoefde die arrogante kwast niet te weten. "Dat bedoel ik
niet," antwoordde Anders rustig, "maar hoe weet jij nou hoe lekker ik
ben. Misschien val ik wel verschrikkelijk tegen." Chantal kon zich er maar weinig bij
voorstellen. "Ik eet je op met huid en haar," zei ze, maar dat was
ook wel en beetje te wijten aan de wijn. "We zullen zien," zei Anders
bedachtzaam. "Pas maar op," wauwelde Chantal vrolijk verder, "ik
blijf geen zeventien." Anders knikte instemmend. "Klinkt
veelbelovend." Hij lachte er wat
onheilspellend bij. “Mij maak je niet bang,” zei Chantal vooral om zichzelf te
overtuigen. “We zullen zien,” zei Anders, “maar zoals je zelf al zei: je wordt
vanzelf achttien.”
IX
Perry
keek wat moeilijk, maar als altijd hield hij zijn mond als Anders iets had
besloten. “Dat is dan geregeld,” zei Anders. Hij glimlachte naar Chantal. “Ik
kom je vrijdag om tien uur hier wel ophalen.” Chantal glom bijna van geluk,
maar om Perry niet in een al te al te lastig pakket te brengen, dook ze gelijk
weer met haar neus in de rekeningen. Wim had eindelijk de ideale locatie voor
zijn film gevonden en Anders en Perry hadden hem al bekeken, maar nu nam Anders Chantal nog een keer apart mee.
Het was natuurlijk volkomen overbodig, maar Chantal genoot nu al van de gedachte
van bijna een hele dag samen met Anders. In gedachten zag ze zich al samen
ergens eten. Als ze eenmaal achttien was of hij die dwaze gedachten eindelijk
eens uit zijn hoofd zou zetten, zou ze hem alle hoeken van zijn ongetwijfeld
geweldige slaapkamer laten zien. Hij had gezegd er naar uit te kijken; hij had
geen idee hoe zij er naar uitkeek.
De
enige, die er problemen mee leken te hebben, waren Perry en Richard. Perry was
op zijn eigen wat lompe manier inmiddels een lieve trouwe vriend geworden.
Nadat Anders hem had verboden nog langer achter Chantal aan te zitten, had hij
zich verder keurig gedragen. Richard was natuurlijk best een leuk vriendje en
hij verdiende vooral door zijn vele overuren aardig, maar het bleef toch een
jongen uit de haven, die met al zijn goede bedoelingen niet aan Anders kon
tippen. “Je hebt een ander,” had hij al twee keer geroepen als Chantal hem
bijna nonchalant zijn gang liet gaan. Het was natuurlijk allemaal wel leuk en
zelfs ook nog wel lekker, maar Chantal was er met haar hart niet bij en als ze
heel eerlijk was, ook niet met haar gedachten. Alleen Chantals moeder die wel
het idee had dat de relatie, als je het überhaupt nog zo mocht noemen, tussen
haar dochter en Richard langzaam aan het bekoelen was, vond het allemaal geweldig.
Als ze had geweten wat de reden was, was ze waarschijnlijk doodgebleven, maar
Chantal liet haar zalig onwetend. Haar
vader, die als het er op aan kwam, blijkbaar minder naïef was dan Chantal
altijd had gedacht, had wel een paar keer bedenkelijk gekeken toen Chantal weer
over moest werken, maar haar moeder was vooral trots dat haar dochter blijkbaar
carrière aan het maken was, ook al was het dan bij Roinco.
“Volgens
mij vind Perry het vervelend dat wij zo veel met elkaar optrekken,” zei
Chantal. Ze was zo veel als mogelijk tegen Anders aangekropen, maar die
vervelende nieuwe autogordels hielpen daar niet echt bij. “Klote dingen,” zei
Chantal. “Helemaal niet,” zei Anders, “ze zitten in iedere nieuwe auto en zo
hoort het ook.” Chantal vond het allemaal onzin en bemoeizucht. Op deze manier
kon ze natuurlijk nooit zo dicht tegen Anders aankropen als ze had gewild. “Hij
is jaloers,” stelde Anders, die Chantals andere onderwerp negeerde, vast. “Dat
denk ik ook,” zei Chantal terwijl ze behaagzuchtig over haar stoel kroop.
Hoewel Anders zijn best deed om vooral stoïcijns voor zich uit te kijken, zag
Chantal tot haar genoegen dat ze met zulk gedrag toch gewoon Anders’ volledige
aandacht had. Ze maakte die klote riem los en voor Anders kon protesteren,
legde ze haar hoofd op zijn schoot. “Trut,” stelde Anders vast, maar in plaats
van haar weg te duwen, legde hij zijn rechterhand voorzicht op Chantals hoofd
en streelde haar wang. Met een intens genoegen stelde ze vast dat ze aan het
winnen was. Binnenkort zou deze misplaatste Prinzipienreiter heus voor de bijl
gaan. Hij deed wel zo koel, maar ondertussen voelde Chantal de spanning tussen
hen toenemen.
“Ik
dacht dat ze hier allemaal zo vreselijk Christelijk en netjes waren,” zei
Chantal. “Ach,” zei Anders, “het stinkt niet.” Chantal tilde haar hoofd op van
Anders’ schoot. “Wat stinkt niet?” vroeg ze verbaasd. “Geld,” antwoordde Anders
droog. “Aan de andere kant weet ik dat ze er ook niet rijk van worden.” Er zit
ook altijd een vorm van nieuwsgierigheid in.” Wim klaagde altijd over het feit
dat hij te weinig geld had voor zijn films; er moest inderdaad ook een groot
gedeelte hobbyisme in al die projecten zitten. “Doen ze het nou eigenlijk
allemaal voor het geld?” vroeg Chantal, die zich tegelijkertijd weer overeind worstelde
en in haar eigen autostoel ging zitten. “Geen idee,” zei Anders, “ik heb
weleens het idee dat het bij een aantal juist andersom is. Eigenlijk doen ze
het vooral voor de kick, maar ze zeggen dat ze het voor het geld doen. Andersom
komt natuurlijk ook wel voor, maar
toch…. Veel acteurs en actrices doen het wel voor het geld, maar zeker
die lui zo aan de rand.” Ja, dacht Chantal, maar ze hield die gedachte voor
zich, dat klopt. Anders was zelf, zonder
dat hij zich daar misschien bewust van was, precies zo’n geval. Hij vond het
diep in zijn hart heerlijk om te shockeren.
Terwijl
Chantal nog zat na te genieten van haar eigen diepe inzicht in Anders’ diepere
drijfveren, draaide Anders zijn auto het erf op onder aan de dijk. Chantal was
in ieder geval blij voor Wim dat de boerderij onder aan een dijk lag aan de
brede uitwaarden van de Lek. Dat gaf hem in ieder geval de kans om zijn zo
gewenste fietsscene te filmen. In gedachten zag Chantal de hoofdpersoon, wie
dat dan ook mocht zijn, tegen de wind in fietsen. Het zou een leuk begin van de
film kunnen zijn. Ondertussen waren ze gestopt. Anders stapte uit en Chantal
liep snel achter hem aan. De boer keek eerst wantrouwig naar de nieuwe
bezoekers, maar toen hij Anders herkende, veranderde zijn wantrouwige blik in
een vette grijns. "Zo," zei hij tegen Anders terwijl hij hem een hand
gaf en met zijn hoofd naar Chantal gebaarde. Anders schudde met zijn hoofd.
"Mijn secretaresse," verduidelijkte Anders. Het viel de boer
zichtbaar tegen. "Wat bedoelde hij?" vroeg Chantal wantrouwig. “Hij
vroeg zich af of jij misschien de hoofdrolspeelster was in Wims productie,” zei
Anders lachend. “Nou ja,” zei Chantal verontwaardigd, “wat denkt zo’n kerel
wel.” Anders haalde zijn schouders op. Hij lag er allemaal niet zo wakker van.
“Wel lief dat je me voorstelde als je secretaresse,” zei Chantal terwijl ze
dicht tegen Anders aankroop. “Hoe zou ik je eigenlijk wel moeten noemen?” vroeg
Anders. “Wat denk je van vriendin?” vroeg Chantal uitdagend. Anders knikte een
keer bedachtzaam. “Misschien is dat niet eens zo’n raar idee.”
In
de boerderij had Wim met de bewoners geregeld dat hij gebruik kon maken van een
slaapkamer. Dat was natuurlijk wel handig, maar daar waren er op zich
natuurlijk wel meer van. Verder zou hij tenminste een scene in de schuur tussen
het hooi filmen en omdat de film nu eenmaal voor ieder wat wils zou bieden, zou
hij ook nog een scene opnemen in de kelder. “Spannend,” zei Chantal. “Pas maar
op,” zei Anders serieus, “met die grote mond van jou, eindig je hier ook nog
een keer; met of zonder camera.” Chantal sloeg haar armen om Anders heen. “Voor
mijn achttiende verjaardag,” zei ze en ze voelde zich tegelijkertijd kleuren.
Anders gaf haar een kuise kus op haar voorhoofd. “Beloofd,” zei hij daarna en
Chantal wist zeker dat hij het meende. Misschien had ze dat toch ook weer niet
bedoeld. De rest van de rondleiding liep ze wat beduusd achter Anders aan. Het
meeste ontging haar; ten eerste had ze wel eens eerder een boerderij gezien en
ten tweede was Chantal nog steeds met haar gedachten bij het korte gesprek met
Anders en de dreiging en de belofte die daarin opgesloten lagen.
Chantal
vroeg zich af of Anders Gorkum nou echt goed kende of dat het toeval was dat
hij zo tegen de lokale Chinees was aangereden. Ze moest toegeven dat het een
liefelijk vestingstadje was. “Moeten we niet terug naar Rotterdam?” vroeg
Chantal een keer, maar meer uit plichtsbetrachting dan uit overtuiging.
“Natuurlijk,” antwoordde Anders, “na het eten gaan we gauw terug. Ik zet jou af
bij Roinco en ik moet zelf nog een pak repetities nakijken.” Die eeuwige
leerlingen van Anders bleven een pijnpunt voor Chantal. “Waarom geef je daar
eigenlijk in Godsnaam les?” vroeg ze nijdiger dan ze van plan was. “Omdat het
leuk is,” zei Anders. Chantal kon zich er weinig bij voorstellen. Zelf had ze
boekhouden altijd een vreselijk vak gevonden en daar had ze zich ook naar
gedragen. “Misschien is lesgeven bij jullie wel leuk,” zei ze een beetje
kleintjes, “bij ons op de MAVO was het in ieder geval vreselijk.” Anders haalde
zijn schouders op. “Geen idee,” zei hij, “maar bij ons is het in ieder geval
leuk.” Anders gaf de kaart aan Chantal. “Kies jij maar,” zei ze. Als ze een
beetje beter haar best had gedaan, had ze misschien ook naar de HAVO gekund.
Het had haar nooit kunnen schelen, maar nu vond ze het vervelend dat ze
‘alleen’ maar MAVO had. Dan had ze
Anders natuurlijk nooit in haar huidige functie ontmoet, maar dan had ze in de
klas uren met vriendinnen over hem kunnen zwijmelen. Anders liet haar, als altijd, verder maar een
beetje betijen met haar fantasieën en
bestelde ondertussen een Indische rijsttafel voor twee personen. “Ach,”
zei Chantal berustend, die normaal alleen maar bami goreng speciaal, met een
loempia vooraf en extra saté kende, “het is weer eens iets anders.” Anders gaf
haar een knipoog. “Verandering van spijs doet eten,” zei hij, maar Chantal wist zeker dat Anders het al lang
niet meer over het eten had. “Ja, ja,” zei ze. Chantal wilde dat ze maar mond
had gehouden. In een stapel smoezelige seksboekjes van Richard had Chantal een
paar keer een blaadje gevonden waarin jonge vrouwen, door vrouwen met wel erg
vervaarlijke make-up ergens aan een muur werden geketend en vervolgens werden
gegeseld. Soms werd juist een man
mishandeld, maar dat sprak Chantal weer minder aan. De meeste foto’s waren
korrelig, maar Chantal vond ze vreselijk spannend. Alleen waren ze op afstand
alleen maar spannend; als het opeens dichtbij kwam, was het niet alleen maar
spannend, maar ook gewoon eng. Als ze er nog een keer goed over nadacht, lachte
Anders toch regelmatig best wel satanisch.
Richard
was misschien verbaasd over Chantals onverwachte enthousiasme, maar hij maakte
al snel van de nood een deugd. Zo toeschietelijk was ze de afgelopen periode
niet geweest. “Ik wil eerst wel een beetje in de stemming komen,” zei Chantal,
die alvast maar op Richards bed was gaan liggen. Richard, die als ‘moderne’ jongen echt wel
wist dat vrouwen ook zo hun behoeften hadden, begon gelijk verwoed te poetsen.
Chantal hield hem zachtjes tegen. “Laten we eerst een paar van die boekjes van
je nog eens bekijken,” stelde ze voor. Richard had een moment waarschijnlijk
het idee dat hij zo het paradijs in was gerold. Hij mocht dan zelf ervaren dat
juist al die boekjes hem extra in de stemming brachten, juist Chantal speelde
in zo’n geval met verve de afgewezen vrouw, die het blijkbaar aflegde tegen
haar papieren concurrenten. “Ga maar lekker met je vieze boekies aan de slag,”
had ze Richard een paar keer afgesnauwd, “blijkbaar zijn die opgeverfde Zweedse
dellen lekkerder dan ik.” Richard had er allemaal wat moeilijk bij gekeken en
er daarnaast wel voor gezorgd dat hij zijn ‘lectuur’ verder stijf verborgen
hield onder de kussens in zijn kledingkast. “Een ogenblikje,” zei Richard
gehaast terwijl hij met al losse broek bijna het bed af tuimelde om maar zo
snel mogelijk bij de kast te komen. Richards verzameling bestond uit een aantal
boekjes waarin vier talen de foto’s, die verder toch al weinig te raden
overlieten, werden toegelicht. Verder had hij twee Nederlandstalige boekjes
waarin een aantal zwart-wit ‘rapportages’ stonden van mannen en vrouwen, die
werden vastgebonden en gegeseld. De
bijbehorende teksten waren tenenkrommend, maar de foto’s niet. In een van de rapportages werd een vrouw op
een zolder aan kettingen vastgezet en daarna door een man gegeseld. Het
eindigde volgens de tekst, niet volgens de plaatjes, nogal zoetsappig met een
succesvolle vlucht van het gegeselde meisje en haar vriend. Omdat het verhaal nogal erg bijzaak was,
concentreerde Chantal zich op de plaatjes. Nu ze voor het eerst gezien had hoe
en op welke locaties dit soort rapportages tot stand kwamen, begon het voor
haar juist wat extra te leven. Ze vroeg zich af of ze zich met Anders helemaal
zou durven laten gaan. “Ja kreng,” zei Richard met een wel erge misvatting van
Chantals heimelijke fantasieën, “dat zou jij ook wel willen.” Hij wees naar het plaatje waarop een man werd
gegeseld, dat toevallig op de volgende bladzijde stond. Chantal deed haar best
om een keertje ongemerkt te slikken. “Schatje toch,” zei ze en ze kuste Richard
recht op zijn mond, “ik zou jou toch nooit pijn willen doen.” Richard liet het
er maar verder bij en drukte zijn tong bij haar naar binnen.
Richards
techniek was misschien niet perfect, maar zijn uithoudingsvermogen maakte dan
wel weer heel goed. Chantal voelde hoe Richard bij haar binnendrong. Eerlijk is
eerlijk; hij deed dat altijd bedachtzaam en met veel meer overleg dan Jeroen
ooit had gedaan, maar dat was dan eigenlijk ook gewoon een hork. In het begin
liet Chantal het allemaal rustig over zich heen komen. Het duurde voor haar nu
eenmaal lang voor ze in de stemming was. In het begin was Richard daar best
onzeker over geweest. Jeroen had daar geen last van gehad, maar die had zich
dan weer nooit afgevraagd wat zij lekker vond. Richard pompte rustig verder en
Chantal voelde zich nu toch ongelofelijk geil worden. Het duurde altijd even,
maar Richard was hier helemaal niet slecht in. Hij drukte haar armen in het
matras hield haar stevig vast terwijl hij ondertussen vrolijk verder ging. De
combinatie van de net bekeken foto’s, de gedachte aan Anders en Richards goede
werk zorgden er gemeenschappelijk voor dat Chantal kwam, zoals ze in tijden
niet was gekomen. Ze kronkelde onder Richard en deed haar best om haar hoofd op
te tillen om hem te bijten of te kussen; eigenlijk wist ze het zelf niet. Het
maakte ook niet uit, want door Richards stevige greep, kon ze toch nergens bij.
Om toch nog iets bij te kunnen dragen, sloeg ze haar benen om Richards billen
in een volkomen zinloze poging om zijn penis nog dieper bij haar binnen te
drukken. Effect had het overigens wel, want haar wel heel zichtbare en nu ook
voelbare enthousiasme zorgde er voor dat Richard kwam met een enthousiasme dat
Chantal nog niet van hem had meegemaakt.
Toen
Chantal weer een beetje bij aan het trekken was, lag Richard met min of meer
een bezittersblik naar haar te kijken. Ze kuste hem op zijn kin en sloeg snel
nog een keer haar benen rond zijn billen, maar ook die konden niet voorkomen
dat ze voelde hoe Richards penis langzaam uit haar vagina floepte. “Je was
geweldig,” zei Chantal en ze meende het van harte. Richard kuste haar op haar
mond. Echt een grote prater was het niet
en het was zijn manier om te laten weten dat hij Chantal blijkbaar ook geweldig
had gevonden. De rest van de avond kwam er van alle wilde plannen van naar de
stad gaan niet veel meer terecht. Ze liggen stil tegen elkaar aan. Chantal had
de indruk dat Richard vooral aan het nagenieten was en zijzelf fantaseerde er
vooral over hoe het allemaal met Anders zou zijn. Vast veel spannender, maar
dus ook wel een beetje eng.
X
De
opening van de vierde Roinco Cash & Carry was een groot feest. En eerlijk
was eerlijk, vooral Perry’s feestje. Anders had hem volkomen de vrije hand gelaten.
Perry had besloten om in een keer groots uit te pakken. “We moeten Roinco in
een keer in de markt zetten,” had hij tegen Chantal gezegd, die het eerlijk
gezegd toch allemaal wel een beetje overdreven vond. “In Schiedam is al een
Cash & Carry actief, dus we moeten ons in een keer naar binnen rammen.” Hij
had zo’n modern springkussen gehuurd. Verder had hij een hele bladzijde in twee
Schiedamse advertentieblaadjes gevuld met schitterende aanbiedingen. Een clown
en een acrobaat liepen de hele dag tussen het winkelende publiek om het te
amuseren met hun slappe grappen. Perry
zat als een echte diskjockey op een stapel pallets en deelde prijzen uit.
Tot
Chantals afgrijzen had haar moeder aangegeven mee te willen naar de officiële
opening. “Waarom niet?” had ze gezegd, “het is natuurlijk niet de Gemeente,
maar toch...” Chantal had nog een paar pogingen gewaagd om haar moeder van dit
onzalige plan af te houden. “De officiële opening is pas om vijf uur,” had ze
nog gezegd. “Nou,” had haar moeder opgeruimd gezegd, “dan eten we een keer niet
om zes uur.” Chantal verdacht haar moeder er ernstig van om al Chantals hints
wel degelijk te begrijpen, maar gewoon naast zich neer te leggen. “Het is
natuurlijk maar een Cash & Carry,” had Chantal nog geprobeerd, maar het had
totaal geen indruk gemaakt. “Is dat nou je baas?” vroeg Chantals moeder toen ze
naar Perry op zijn stapel pallets wees. “Leuke man.” Chantal keek alleen maar
of ze Anders zag, maar hoewel hij er moest zijn, kon ze hem in de mensenmassa
nergens vinden. Het was slim van Perry geweest om de uitslagen van de grote
verloting pas na de officiële opening bekend te maken. “Mag ik u voorstellen?”
riep Perry blij, “de burgemeester van Schiedam.” Een grote grijze te dikke man liep naar de
klaarstaande microfoon en sprak wat obligate woorden over ondernemerschap en
een aanwinst voor Schiedam. Het was duidelijk dat het publiek daar niet voor
was gekomen. “We gaan nu de winnaars bekend maken,” schreeuwde Perry vrolijk.
Het publiek begon te joelen. Chantal zag nu dat Anders er wel degelijk was. Hij
nam de burgemeester snel mee naar achteren waar zo dadelijk de receptie voor
genodigden zou worden gehouden. “Ik ga alvast naar achteren,” zei Chantal.
“Leuk,” zei Chantals moeder en ze liep irritant braaf achter haar dochter
aan. Anders stond met de burgemeester te
praten toen hij Chantal en haar moeder zag binnenkomen. Chantal vond het
vreselijk. Het feit dat de burgemeester naar de opening zou komen, had ze al
verschrikkelijk spannend gevonden, maar nu was haar moeder ook nog meegekomen.
Anders toonde zich tegen de situatie opgewassen. Hij liep naar Chantal toe en
nam haar gelijk mee. “Mijn assistente,” stelde hij haar aan de burgemeester
voor. De man glimlachte een keer vriendelijk en bekeek haar daarna van top tot
teen. “Charmant,” zei hij. Chantals moeder was er gelijk achteraan gekomen.
Chantal begreep het wel. Het verhaal:
“Ik heb de burgemeester van Schiedam nog een handje gegeven,” waar ze nu
de eerstkomende jaren iedere verjaardag mee kon vervelen, moest wel een basis
van werkelijkheid hebben. Waarschijnlijk
vond de burgemeester het ook verschrikkelijk, maar Chantals moeder liet
het zich niet ontnemen. “Sorry,” zei Chantal. “Ben je gek,” zei Anders, “hij
wilde hier maar wat graag burgemeester worden; hij went er maar aan.” Chantal
was onder de indruk dat Anders zomaar de burgemeester van Schiedam bleek te
kennen. “Hij komt gewoon uit Rotterdam,” zei Anders ter verklaring. “Schiedam
is wel toepasselijk voor hem.” Chantal keek hem vragend aan. Anders wees voorzichtig
met zijn hoofd naar de bladen met glazen jenever, die al klaar stonden. “Loop
je even mee?” vroeg Anders, “je moeder amuseert zich toch wel, de
burgemeester kan voorlopig geen kant uit
en iemand moet mij toch helpen om de gasten te verwelkomen.”
Het
was uiteindelijk een bont gezelschap van Schiedamse notabelen, leveranciers en
wat persoonlijke gasten van Anders dat de receptie bevolkte. Wim van Wijchen
liep er wat onwennig rond. Chantal was blij hem te zien, want hij was een van
de weinige, die ze kende. “Waarom ben jij hier?” vroeg en na dat ze het had
gevraagd, bedacht ze pas hoe onaardig dat kon
klinken, maar Wim nam het gemakkelijk op. “Dat is een van die geintjes
van Anders,” zei hij bedachtzaam, “als het even kan, regelt hij het dadelijk
ook nog zo dat ik op de foto voor het lokale advertentieblaadje met de
burgemeester sta.” Chantal keek wat moeilijk. “Een zieke geest,” zei Wim, “dat
soort dingen vindt hij nu eenmaal leuk.” Perry kwam nog helemaal nagenietend
het zaaltje binnen. Hij had de clown en de acrobaat bij zich, die zich gelijk
op de drank stortten. Anders, die nu eenmaal erg hartelijk kon zijn als hij
wilde, omhelsde Perry hartelijk. Dat moest hem moeite kosten, want ook als
Perry zich minder had ingespannen dan nu, had hij vaak al een enorme
lichaamsgeur. Anders nam Perry gelijk mee naar de burgemeester, die Perry’s
lichaamsgeur waarschijnlijk graag voor lief nam als hij maar van Chantals
moeder af kon komen.
“Ga
je mee uit eten?” vroeg Anders. “We hebben wat te vieren.” Soms kon die Anders
echt een zak zijn. “Ik ben met mijn moeder,” siste Chantal. “Wat denk je nou
zelf?” Anders haalde zijn schouders op. Chantal zag dat hij het hele probleem
niet snapte. “We gaan al met zijn tweeën uit eten; dan kunnen jij en je moeder
toch ook gewoon mee.” Het leek Chantal zo ongeveer het slechtste idee ooit om
haar moeder mee te nemen met een gezelschap met ook Anders daarin. Ze zou haar
vast tot op het bot toe blameren. “Ik weet het niet,” zei Chantal voorzichtig,
maar het was blijkbaar al achter haar om geregeld. “Leuk hè,” zei Chantals
moeder, “we zijn allebei uitgenodigd om mee te gaan eten.” Ze liep vrolijk
kletsend met Perry door naar de deur. “Ik haat je,” siste Chantal tegen Anders,
maar die grijnsde een keer van oor tot oor en liet de verwensing vrolijk van
zich afglijden.
Aan
tafel leek het allemaal erg gezellig, maar Chantal merkte dat ze Anders soms
toch een beetje raar vond. Chantals moeder had nog steeds het idee dat niet
Anders, maar Perry de echt grote baas bij Roinco was. Dat was op zich
natuurlijk geen probleem geweest als ze Anders daarna niet steeds had
genegeerd. Chantal zag aan Anders’
geamuseerde blik dat hij dat een giller vond. Perry had een keer het dankbare
publiek dat hij verdiende en Anders bekeek het allemaal met een mild
gereserveerde glimlach. “Je bent een zieke geest,” fluisterde Chantal tegen
Anders, maar die had het veel te druk met het bestuderen van het gesprek tussen
Perry en Chantals moeder. Twee laboratoriumratten, dacht Chantal, meer zijn het
voor hem niet en hij is nieuwsgierig hoe het afloopt. Perry vertelde nog een
keer uitgebreid hoe hij de verhuurder van het springkussen op zijn plaats had
gezet en Chantals moeder vond het allemaal meer dan prachtig. Daarna vertelde
ze nog een keer van haar kant welke goede eigenschappen, eigenlijk alle,
Chantal van haar had. “Als jullie het niet erg vinden, loop ik even naar de
tuin,” zei Anders. Perry wapperde wat met zijn vlezige handje dat eigenlijk
alles kon betekenen en Chantals moeder reageerde gewoon helemaal niet. Nadat Anders was opgestaan en naar de tuin van
het restaurant was gelopen, bleef
Chantal zitten. Anders had op geen enkele manier laten blijken dat hij wilde
dat ze mee ging. Misschien wilde hij wel gewoon alleen zijn. Zonder er verder
nog over na te denken, stond Chantal op. Ze haalde een keer diep adem en liep
ook de tuin in. Anders zat een tafeltje achterin de tuin. Eigenlijk had Chantal
verwacht dat hij daar stiekem zat te
roken. Ze wist natuurlijk wel dat Anders een bloedhekel aan roken had, maar je
wist maar nooit. In plaats van te roken, zat Anders alleen maar op een bankje
naar de sterren te kijken. “Waarom ben je hier gaan zitten?” vroeg Chantal, die
zich alweer gelijk onzeker voelde worden. “Rust,” zei Anders, “gewoon even
rust.” Chantal draaide zich om. “Waar ga je naar toe?” vroeg Anders. “Je wilt
toch met rust worden gelaten,” zei Chantal toch meer gepikeerd dan ze wilde
laten blijken. “Welnee,” zei Anders, “zo bedoelde ik het helemaal niet.” Hij
gebaarde uitnodigend naar de plek naast hem op het bankje. Dat liet Chantal
zich geen twee keer aanbieden. Ze ging snel naast hem zitten. “Mijn moeder is
een hork,” zei Chantal schuldbewust, “maar het is ook je eigen schuld. Had je
haar maar niet moeten uitnodigen.” Anders schoot in de lach. “Op haar eigen
manier doet ze haar best,” zei Anders bedachtzaam, “ze zit je bij Perry
helemaal de hemel in te prijzen.” Chantal sloot even haar ogen. “Het is echt
heel gênant,” zei ze. “Welnee,” zei Anders onverwacht mild; “het is lief.” Hij
sloeg zijn arm Chantal heen drukte haar tegen zich aan. Door het textiel heen
voelde ze zijn lichaam. Als ze eindelijk achttien was, of die eikel een keer
normaal zou worden, zou ze hem echt grijpen. “Ik vind het zielig voor
Perry,” zei Chantal, die zich los
probeerde te maken van haar al te duidelijke fantasieën. Ze moest zich inhouden om niet helemaal in
Anders te kruipen. “Perry heeft de avond van zijn leven,” zei Anders.
“eindelijk is hij een keer het centrum van alle belangstelling; het is hem
gegund.” Met tegenzin probeerde Chantal
weer overeind te gaan zitten, maar Anders drukte haar weer tegen hem aan.
Chantal besloot er maar pragmatisch mee om te gaan. Als Anders het blijkbaar
ook lekker vond; waarom zou zij zich dan inhouden? Ze kroop nog een keer lekker
tegen hem aan. “Vind je mijn moeder dan niet vervelend?” vroeg Chantal, maar
Anders grijnsde alleen maar een keer. “Je bent raar,” zei Chantal, “eigenlijk
vind je het alleen maar grappig dat mijn moeder de plank zo misslaat.” Anders
knikte een keertje. “Ik vind het wel amusant,” zei hij. “Ik vind het wel
amusant,” bouwde Chantal hem na. “Mijn moeder schaamt zich rot als ze er achter
komt.” Anders haalde zijn schouders op. “Daar hoeft ze toch helemaal niet
achter te komen,” zei hij. “Wat niet weet; wat niet deert.” Chantal gaf hem een
kus. “Dan blijf je voor mijn moeder eeuwig tweede keus.” Anders kuste haar voorzichtig op haar mond.
“Voor jou niet,” stelde de zak genoegzaam vast. Chantal kuste hem ondanks dat
toch voorzichtig op zijn mond. De daaropvolgende kus werd wel erg intens. Ze
voelde hoe Anders’ tong zich bij haar binnendrong. Het was de eerste keer dat
Anders zich zo liet gaan en het overdonderde Chantal nogal. “We zullen je
moeder en Perry maar eens gezelschap gaan houden,” zei Anders op een toon alsof
er zojuist niets was gebeurd, “anders worden ze maar ongerust.” Hij stond op en
strekte zijn hand naar Chantal uit. Verbouwereerd liet Chantal zich omhoog
helpen. Ze wist niet of ze boos of juist vreselijk verliefd op die ontzettende
zak was. Waarschijnlijk beiden. Binnen bleken ze trouwens niet echt gemist
zijn. Perry zat inmiddels zo dicht bij Chantals moeder, dat Chantal er een
beetje eng van werd. “Wat vinden jullie van dessert?” vroeg Anders en als bij
toverslag ging iedereen weer op de sociaal wenselijke afstand zitten. Chantal
wist het nu zeker; Anders was een grote zelfingenomen zak, maar eigenlijk hield
ze gewoon van hem. Zonder een scene te maken, had hij ook nu weer een gênante
zaak voor haar opgelost. “Ik bestel voor iedereen gelijk geflambeerde kersen,”
zei hij op een toon die niet echt openstond voor tegenspraak.
Toen
Anders Chantal en haar moeder uit zijn auto had geholpen, ontstond er even een
moeilijke situatie. Anders gaf Chantal een bijzonder kuise zoen op haar
voorhoofd. Chantals moeder had zich te veel uitgesloofd voor Perry om nu al te
veel commentaar te hebben, maar het was duidelijk dat ze zich aan Anders
ergerde. “Maandag geef ik les en dinsdag moet ik naar Belgie,” zei Anders, “ik
zie je pas woensdag weer.” Om haar
moeder een keer eens goed te ergeren, gaf Chantal Anders nog snel een kus.
“Jammer,” zei ze, “maar ik red me wel.”
Chantals moeder vond het nu wel genoeg . “Kom,” zei ze tegen Chantal,
“het was allemaal erg leuk, maar het is ook al heel laat.” Anders gaf Chantal
een knipoog en stapte gelaten weer in zijn auto. “Mooie auto,” zei Chantals
moeder welgemeend, “maar die Perry is natuurlijk veel leuker. Volgens mij vindt
hij jou ook wel leuk.” Chantal liet het er maar bij. Soms waren dingen gewoon
te ingewikkeld.
XI
“Raad
eens welke dag het over drie weken is,” zei Anders met een glimlach toen hij
het kantoor binnenkwam. Chantal was al niet in een goede bui, want Perry was
naar een leverancier en het werk stapelde zich maar op. “Als het vandaag
donderdag is, is het over drie weken
waarschijnlijk ook donderdag,” zei Chantal wat snibbig. Ze had die
hufter al een hele tijd niet gezien. Met een boos gezicht ging ze verder met
het inschrijven van de rekeningen. Volgens Perry, die nog een paar keer op zijn
Perry’s, dus lekker ‘onopvallend,’ naar haar moeder had geïnformeerd, had
Anders het steeds vreselijk druk met van alles en nog wat. Het filmavontuur
ging niet vanzelf, er waren tentamens op school, de voorraad cacaobonen voor de
fabriek was bijna op. Dat kon natuurlijk
allemaal best, maar nu kwam Anders zomaar binnen alsof het de gewoonste zaak
van de wereld was. “Maar is er over drie weken misschien ook nog iets
bijzonders?” vroeg Anders, die niet onder de indruk leek te zijn van Chantals
gemok. “Nee,” zei Chantal en liet het daarbij. Anders schoot in de lach.
“Kind,” zei hij meer goedmoedig dan boos. “Vrijdag 29 maart wordt je dan
eindelijk achttien en om dat te vieren, wilde ik vragen of je een lang weekend
mee gaat naar het huis van een vriend van mij in België?” Chantal keek Anders
boos aan. Eerst hoorde je ruim drie weken niets van die lul en nu wilde hij
haar opeens op haar achttiende verjaardag meenemen naar ‘God weet waar.’
“Sorry, het lijkt me een erg leuk idee,” zei Chantal en ze meende het nog ook,
“maar heb je er ooit over nagedacht dat mijn ouders en vrienden mijn achttiende
verjaardag ook willen vieren?” Anders
keek wat beteuterd. “Eigenlijk niet,” zei hij. “Dat is nou precies jouw
probleem,” zei Chantal, “je vindt jezelf zo leuk en interessant dat je je
helemaal niet voor kunt stellen dat andere mensen eigen plannen hebben.” Anders
keek haar opmerkelijk schuldbewust aan. “Daar heb je gelijk in,” zei hij toen,
“dat was inderdaad onnadenkend.” Hij liep naar het keukentje om koffie te
pakken en liet Chantal wat ontredderd achter. Natuurlijk was het leuk om boos
op Anders te zijn en hem zijn plaats een keer, al was het maar voor een beetje,
te kunnen wijzen, maar dit was nou ook weer niet de bedoeling. Hij had toch op
zijn minst hautain haar argumenten van tafel kunnen zwaaien. Als Chantal kon
kiezen, om eindelijk achttien, een lang weekend met Anders naar de Ardennen te
gaan, of ‘gezellig’ met ooms en tantes in een cirkeltje te zitten en de laatste
familieroddeltjes te horen; dan wist ze het wel. Alleen hoe draaide ze zich
daar nou weer uit?
Anders
maakte het haar allemaal niet gemakkelijk. Hij ging met zijn kop koffie achter
zijn eigen bureau zitten en ging aan de slag. “Ik vind het trouwens wel aardig
van je,” begon Chantal nu toch veel milder. “Wat?” vroeg Anders. Chantal vroeg
zich af of hij echt niet wist wat ze bedoelde. “Nou, dat van België,” zei
Chantal. Anders maakte een verontschuldigend gebaar. “Sorry,” zei Anders, “dat
was inderdaad onnadenkend, maar dat heb ik geloof ik al gezegd.” Chantal had
het liefst het nietapparaat naar de uitgestreken smoelwerk gegooid. “Ik wil
graag met je mee,” snauwde Chantal. Een moment zag ze een geamuseerd trekje
rond Anders’ mond. “Je moet het wel echt willen,” zei hij, “anders komen al je
ooms en tantes voor niets.” Chantal
pakte het nietapparaat op. Haar gedachtes waren blijkbaar nogal duidelijk. “Als
je dat maar laat,” zei Anders. Hij stond weer op en liep naar de keuken.
Ongelofelijke eikel, dacht Chantal, maar Anders kwam nu terug met een tweede
kop koffie en een doosje bonbons. Vast weer tegen inkoopsprijs gekocht, dacht
Chantal, maar ze vond dat ze haar geluk voor vandaag al genoeg had getart.
“Eerlijk gezegd ben ik blij toe,” zei Anders droog, “ik heb Perry met je moeder
laten bellen en die heeft haar verteld dat de personeelsbijeenkomst van Roinco
nou prompt dit jaar samenviel met jouw verjaardag. Je begrijpt; het was Perry
en je moeder had er natuurlijk alle begrip voor…” Chantal zette het
nietapparaat weer neer. “Anders had ik weer een smoes moeten verzinnen waarom
die bijeenkomst toch niet doorging,” vervolgde Anders. Hij keek er bij alsof
hij er echt mee zou hebben gezeten. “Toch,” zei Chantal, die vastbesloten was
om tenminste nog een beetje haar punt te maken, “vind ik het vervelend als ik
je opeens drie weken niet zie.” Anders schudde een keertje moeilijk met zijn
hoofd. “Ja, ja,” zei hij, “dat weten we nou wel, maar wil je nou wel of niet
mee?” Chantal wierp Anders een kushandje
toe. “Daar ga jij zo’n spijt van krijgen,” zei ze zelfverzekerd. “We zullen
zien,” zei Anders opmerkelijk neutraal. “Nou,” zei Chantal, maar ze besloot
hier verder maar niet op in te gaan. “Waar gaan we eigenlijk naar toe?” Anders
gaf haar een knipoogje. “Dat, Nieuwsgierig Aagje is nou net een verassing, maar
iets in de Ardennen.” Chantal vond het een spannend idee. Ze kende de Ardennen
wel van een paar korte vakanties met haar ouders, maar veel wist ze er ook niet
van. Veel bomen en bergen; ze wachtte het wel af. Nou een tijdje merkte ze dat
dat toch vooral zelfbedrog was geweest. “Wat gaan we daar doen?” vroeg ze aan
Anders. “Wat doen ouden van dagen zo in de Ardennen?” vroeg Anders. “Ze gaan
een keer naar La Roche en als ze erg wild zijn misschien ook naar Bouillon.”
Chantal trok haar neus op. “Nou,” zei ze, “dan kan ik net zo goed toch mijn
verjaardag vieren met mijn ooms en tantes.” Anders trok een zorgelijk gezicht.
“Doe niet zo flauw?” zei Chantal. “Volgens mij komt Perry daar net aan,” zei
Anders. Hij wees naar de parkeerplaats waar Perry zich inderdaad net uit zijn
piepkleine Honda Civic wurmde. Het was als altijd een komisch gezicht, maar dit
keer kwam het wel heel ongelegen. “Dat duurt nog zeker nog vijf minuten,” zei
Chantal droog, “dus nog ruim genoeg tijd.” Anders knikte een keertje
bedachtzaam. “ik geloof niet dat ik ons programma in vijf minuten kan
schilderen,” zei hij. Als altijd als hij het gesprek wilde beëindigen, stond
hij op om koffie te halen. “loop er maar voor weg,” riep Chantal nog tegen
Anders’ rug, maar hij reageerde, zoals te verwachten was, totaal niet.
“Ik
krijg zo het lazarus van dit nummer,” zei Chantal. Al de hele week werd het
winnende nummer van het songfestival iedere dag wel honderd keer gedraaid. “Wat
wil je?” vroeg Anders ironisch. “Het was hiervoor 1969 dat we voor het laatst
het songfestival hebben gewonnen. “Als
je wil, mag je ook wel een cassette uitzoeken,”
zei Anders. “Nou,” zei Chantal, “doe maar duur; een autoradio met
cassetterecorder.” Ze maakte even haar autogordel even los en pakte het
koffertje met cassettes en ging er een uitzoeken. “Bach, Telemann en Schubert,”
zei ze misprijzend. “Luister je daar echt vrijwillig naar?” Anders keek haar
even aan en richtte toen zijn blik weer op de weg. “Ik kom je halen, je mag de
muziek uitzoeken en nu ondankbaar secreet, zit je nog alleen maar te zeuren.” Chantal zette het koffertje terug. “Riem
vast,” commandeerde Anders. “Zullen we de radio maar gewoon aan laten,” zei
Chantal. “In ieder geval tot we in België zijn,” zei Anders, “daarna moet je
toch aan Bach geloven.” Chantal keek er
naar uit. “Maak je maar geen zorgen,” zei Anders,” die blijkbaar haar gedachten
kon raden, “we stoppen eerst nog in Maastricht om te eten.” Chantal vond het
allemaal ontzettend spannend, maar ze hield verder haar mond om die arrogante
zak niet nog verwaander te maken. “Heb jij eigenlijk nog gekeken?” vroeg ze aan
Anders. “Natuurlijk,” zei hij, “wie niet.” Chantal had met haar ouders en oom
Berend en tante Dien naar het songfestival gekeken. Vooral oom Berend had nadat Italië op het beslissende moment
Nederland nog bijna voorbij streefde er zo ongeveer de hele tweede wereldoorlog
bijgehaald. Waarbij de Duitsers dit keer werden opgewaardeerd tot waardige
tegenstanders en de Italianen gedegradeerd tot laffe verraders. Dat deed hij
eigenlijk ieder feestje wel een keer, maar dit keer had hij wel erg veel bijval
gehad.
Chantal
vond Luik alleen maar lelijk, maar omdat ze nog na zat te genieten van de
maaltijd hield ze haar mond. In het begin had ze het idee gehad dat Anders haar
alleen maar mee nam naar van die moeilijke restaurants, omdat hij haar wilde
pesten, maar inmiddels had ze het idee dat hij het gewoon leuk vond om met haar
te gaan eten en een beetje met haar te showen. Chantal paste haar gedrag daar
inmiddels ook wel een beetje op aan. Het was natuurlijk best oefenen, maar
nadat Perry een keer aan Chantal had verteld dat Anders Miss Brahms uit die
nieuwe komische serie waar haar ouders zo gek op waren, alleen maar ordinair
vond, was ze toch een beetje op haar Nederlands gaan letten. Chantal kon, als
ze wilde, heel naturel en bescheiden overkomen en sinds ze wist dat Anders
daarop viel, cultiveerde ze dat. Het was natuurlijk moeilijk, maar voor de
verandering had Chantal nu veel gemak van de streberigheid van haar moeder.
“Kind,” had haar moeder gezegd, “ik had mijn twijfels, maar sinds je bij Roinco
bent gaan werken, is je Nederlands met sprongen vooruit gegaan.” Uiteraard
schreef haar moeder alle verbeteringen bij Chantal toe aan Perry en Chantal
zelf liet het maar zo.
“Wat
krijg ik eigenlijk voor mijn verjaardag?” vroeg Chantal aan Anders. Hij keek
haar, als zo vaak, wat misprijzend aan. “Ik neem je mee op reis,” zei Anders.
“Ja,” zei Chantal, “maar dat vind je zelf ook leuk.” Anders knikte een keertje
bedachtzaam met zijn hoofd. “Daar zit wel wat in,” zei Anders. “ik heb hele
leuke dingen in gedachten, maar die vind ik zelf ook leuk.” Chantal vond het
gesprek nu toch een wat zorgelijke richting op gaan. “Vind ik dat eigenlijk
leuk?” vroeg ze voorzichtig. “Vast wel,” antwoordde Anders en hij gaf Chantal
een knipoog, die ze amper als geruststellend ervoer. “ik zal eens nadenken over
een cadeautje voor jou, alleen voor jou” zei Anders en Chantal kon echt met
geen mogelijkheid zeggen of hij dat nou meende of niet. Soms vond Chantal
Anders gewoon eng.
Het
huisje waar Anders en Chantal naartoe gingen, lag aan de rand van een klein
dorp. Chantal had inmiddels begrepen dat het van een vriend van Anders was, een
zekere Aert. “Help je even?” vroeg Anders en hij gaf Chantal een van de
boodschappentassen uit de kofferbal van zijn auto. “Als iedereen zo weinig bij
Roinco kocht als jij,” zei Chantal een beetje ironisch, “was jij allang
failliet.” Anders schoot in de lach. “Waarom lach je?” vroeg Chantal
wantrouwig. Zoveel gevoel voor humor had Anders nou ook weer niet en hij vond
haar maar zelden echt grappig. “Ik weet zeker dat jij deze vakantie nog een
keer je grote mond gaat houden,” zei Anders. “Vast niet,” zei Chantal met niet
echt gevoelde bravoure. Anders ging alvast naar binnen om eerst de
hoofdschakelaar om te zetten. “Anders hebben we vanavond geen stroom,” zei hij
tegen Chantal. Ze wachtte het wel af. Nu
het eindelijk zover was, was ze het liefste weggerend.
Chantal
zat zo stijf als een plank op de ongetwijfeld vreselijk dure designbank. Anders
kwam naast haar zitten en sloeg zijn arm om haar heen. Chantal legde zijn hoofd
op zijn schouder. Gelukkig nam Anders er de tijd voor. Ik lijk wel een maagd,
dacht Chantal nijdig. Anders’ linkerarm drukte Chantal tegen hem aan. Anders’
rechterhand gleed tergend langzaam langs Chantals borsten. Haar tepels
reageerden op zijn aanraking alsof ze werden geëlektrificeerd. Chantal voelde
Anders’ gezicht tegen het hare aan. Hij kuste haar langzaam, intens en
hartstochtelijk. Zijn tong gleed haar mond binnen, maar Chantal had het idee
dat hij zich heel erg in hield. Nu het eindelijk zover was, ontspande ze zich
eindelijk. Anders greep haar nu stevig bij haar borsten. Chantal was blij dat
ze speciaal voor vandaag een nieuw setje ondergoed had gekocht en nu een
keertje niet bij de HEMA op het Zuidplein. Anders kleedde Chantal in alle rust
uit, maar hij deed het ook nog met beleid. Hij liet haar BH en slip gewoon
rustig zitten. “Iets mag je zelf doen,” zei Anders. Chantal keek hem wat
verbaasd aan. Hij gebaarde haar dat ze op moest staan. Met alleen nog haar BH,
slip en pumps aan, ging ze voor Anders staan, die zich wel heel gemakkelijk op
de bank installeerde. “Nou,” zei Anders.
Chantal had nog nooit voor een vriendje gestript en ze was ook nu van plan om
dat niet alsnog te gaan doen. “Ja?” vroeg Anders. Chantal begon eerst nog wat onwennig te
bewegen. “Nou,” zei Anders quasi meelevend, “volgens mij kan dat wel
beter.” Chantal voelde de
geconcentreerde blik van Anders bijna op haar huid branden. Ze maakte met haar
rechterarm haar BH op haar rug los, maar met haar linkerarm ving ze het stukje
textiel gelijk op. Met deze arm bedekte ze haar borsten. Zolang ze haar borsten
bedekt wilde houden, had alleen de rechterarm vrij om haar slip omlaag te
trekken, maar juist vandaag had ze een kleine, eigenlijk iets te strak zittende
slip aangetrokken. Chantal worstelde echt met dat ding. Die lul van een Anders
zag haar worstelen en liet haar ook lekker worstelen. Chantal voelde zich zo
ongeveer per seconde lulliger worden toen Anders opstond en haar uit gênante
situatie bevrijdde. Met een machtige zwaai tilde hij Chantal op en nam haar in
zijn armen. De BH was op de grond gevallen, net als een van de pumps. Met nog
een pump aan haar voeten en haar slip zo ongeveer op de hoogte van haar dijen,
werd Chantal door Anders de slaapkamer ingedragen. Met een schop verloste Chantal zich van haar
pump. Ze vond hem dadelijk wel weer terug. Anders trok ondertussen haar slip
onder haar lijf vandaan. Chantal duwde haar benen tegen elkaar en schoot in de
lach. Dat strippen was al meer dan ze ooit voor een jongen had gedaan. Anders
mocht er best een beetje moeite voor doen. Nou bleek dat Anders daar dan weer
helemaal geen moeite mee had. “An attitude,” zei hij bijna waarderend. Hij
pakte Chantal stevig bij haar polsen en drukte die stevig in het bed. Anders
ging voorzichtig op Chantals borst zitten. Dat had ze niet verwacht. In
gedachten had ze een kat-en-muis spelletje in gedachten met een Anders, die
uiteindelijk zou smeken om haar gunsten. In plaats daarvan had Anders blijkbaar
een heel ander scenario in gedachten. “Nou ja,” snerpte Chantal verontwaardigd.
“Ik had eigenlijk al zoiets verwacht,” zei Anders voor het oog in ieder geval
tamelijk onaangedaan. Met opmerkelijke handigheid haalde hij twee stel
handboeien van onder het kussen tevoorschijn. Zonder dat het Anders al te veel
moeite leek te kosten, maakte hij Chantals rechterarm met de handboeien aan de
rechterkant van het bed. Terwijl Chantal min om meer verbaasd met haar ogen
onderzocht hoe haar arm vast zat, greep Anders haar linkerarm en zette die op
een vergelijkbare manier vast. Chantal liet haar hoofd terugvallen op het bed.
“Ik dacht dat heren dit soort dingen niet deden,” zei ze hautain. Anders schoot
in de lach. “Ik ga zoveel plezier met jou beleven,” zei hij terwijl hij haar
verdere protesten negeerde en ook haar benen op een vergelijkbare manier
vastzette. “Zo,” zei Anders terwijl zichtbaar tevreden naar zijn werk keek.
Chantal voelde zich onder zijn blik ontzettend geil worden, maar omdat ze zo
stevig vastzat aan het bed, kon ze niets met als die gevoelens. “We zullen je
eerst eens laten wennen,” zei Anders. Hij kleedde zich zonder al te veel omhaal
uit. Chantal zag dat hij goed was gebouwd en verder dat de laatste
verwikkelingen hem ook niet onberoerd hadden gelaten. “Nou, nou,” zei Chantal,
“we hebben er zin.” Anders haalde een keer diep adem en besloot toen nog maar
om haar opmerking te negeren. Hij ging op Chantal liggen, die er nu achter kwam
dat ze inderdaad inmiddels drijfnat was geworden. Anders duwde zijn penis
voorzichtig bij Chantal naar binnen. Richard ging in zo’n geval altijd gelijk
helemaal los, maar Anders beheerste zich. Hij duwde zijn penis langzaam en met
beleid naar binnen. Chantal probeerde haar boeien te grijpen om zich schrap te
zetten op het bed, maar dat lukte niet echt en Anders mocht dan veel rustiger
beginnen dan Richard, toen hij eenmaal op gang was, ging hij met een moordend
tempo verder. Chantal gaf het op om Anders’ tempo bij te houden. Ze liet het
allemaal maar gewoon over zich heen komen. Chantal kronkelde om bij Anders weg
te komen, maar ook om haar benen om zijn billen te slaan. Eigenlijk wist ze
helemaal niet meer wat ze nou eigenlijk wel of niet wilde. “Ikkuh,” kreunde ze
min of meer hulpeloos toen het haar te veel werd en Chantal kwam, zoals ze nog
nooit was gekomen. Anders leunde op zijn armen en bekeek met zijn gebruikelijke
arrogante blik. “Ik haat je,” zei Chantal en ze meende het, “arrogante lul.”
Anders liet zich door zijn armen zakken en kuste Chantal op haar mond. Ze
voelde zijn lichaam op het hare. Chantal worstelde wat plichtmatig met haar
boeien, maar het wond Anders eerder op dan dat Chantal bevrijdde. Anders duwde
zijn tong bij Chantal naar binnen. Chantal draaide haar hoofd af, maar Anders
draaide haar hoofd weer terug. “Volgens mij duurt het nog wel even voor jij
gehoorzaamt,” zei Anders.
Hij kuste haar een keer op haar voorhoofd en stond daarna op. “Wat ga je doen?”
vroeg Chantal nu toch wel een beetje zorgelijk. “Douchen,” antwoordde
Anders. “En ik dan?” vroeg Chantal verontwaardigd. “Ik vind je veel te lekker
zo,” zei Anders met een grijns. “Blijf jij maar even lekker liggen.” De hufter
liet haar daarna gewoon alleen. Chantal hoorde Anders rommelen.
Anders’
vertrek gaf Chantal wel de gelegenheid om een keer goed de slaapkamer te
bekijken. Viel er eigenlijk niet te zien. Het bed had handige stevige spijlen,
maar verder zag alles er heel normaal uit. “Hé!” riep Chantal, ‘laat je me hier
nou gewoon zo liggen?” Anders kwam wat verstoord de slaapkamer weer binnen. “Om
voorlopig verschoond te blijven van je commentaar, heb ik hier een prima
oplossing.” Chantal worstelde even en probeerde haar mond gesloten te houden,
maar Anders wrikte haar mond zonder al te veel moeite open. Op het moment dat
Chantal hem wilde bijten, duwde Anders handig een zwart balletje naar binnen.
Met haar tong probeerde Chantal het er gelijk weer uit te duwen, maar Anders,
die duidelijk vaker met dit bijltje had gehakt, maakte snel de bijbehorende
riempjes vast achter haar hoofd. Chantal deed haar best om Anders zo woedend
mogelijk aan te kijken, maar erg intimiderend was het blijkbaar niet. Hij gaf
haar een plagerig voorzichtige kus op haar voorhoofd en streelde haar daarna
een paar keer langs haar wangen. Chantal duwde haar wang tegen Anders’ hand
aan. Anders kuste haar nu opnieuw op haar mond en ondanks haar knevel voelde
Chantal dat ze weer helemaal in de stemming kwam. Anders beet zachtjes in haar
borsten en zijn hand gleed langs Chantals nog wijd openstaande vagina. De
streling maakte Chantal helemaal gek. Anders wreef steeds sneller langs
Chantals vagina. Dit keer kwam het voor haar allemaal niet al een verrassing.
Ze voelde hoe ze op punt stond voor de tweede keer te komen toen Anders abrupt
stopte. “Uhhuhh,” smeekte Chantal, maar Anders lachte haar uit. “Het blijft
geen feest,” zei hij en stond weer op. Chantal hoorde Anders wel wat rommelen,
maar ze had geen idee waar hij mee bezig was. Voor hetzelfde gemak had hij
repetities meegenomen en zat hij die nu op zijn gemak na te kijken. Echt wat voor die harteloze zak!
Na,
wat voor Chantal de eeuwigheid was, verwaardigde Anders zich weer om te
verschijnen. Zonder iets tegen haar te zeggen, maakte Anders Chantal los. Hij
draaide haar handig op haar rug en boeide haar polsen opnieuw. Daarna deed
Anders Chantal ook nog een halsband om. Met een ketting verbond hij haar
handboeien met de halsband. Als ze nu niet oplette, sneed ze haar eigen adem
af. Omdat ze nog steeds niet kon praten, beperkte Chantal zich tot wat smekend
prevelen. Anders glimlachte tegen haar en streelde haar weer geruststellend
over haar wang. Dat was overigens alle tederheid, die hij op dat moment op wist
te brengen. Hij duwde Chantal op haar knieën. Als hij nu nog iets van haar
verwachtte, moest hij toch eindelijk die klote knevel uit haar mond halen.
Alleen bleek Anders iets heel anders van plan te zijn dan Chantal had gedacht.
Hij drukte Chantals hoofd voorzichtig tegen de vloer. “Stil blijven zitten,”
zei hij bijna teder. Chantal vroeg zich af wat er nu ging gebeuren, maar daar
hoefde ze niet lang op te wachten. Terwijl zij zo hulpeloos naast het bed zat /
lag, voelde ze de eerste venijnige klap op haar billen. Chantal kermde even.
“Stop met jammeren,” zei Anders, “ik heb nu plak gepakt; als je niet stopt met
jammeren, pak ik een zweep.” Chantal hield haar mond en wachtte in stilte en
angst op wat er komen ging, maar dat was redelijk voorspelbaar. Ze merkte al
snel dat Anders in tegenstelling tot Richard nooit zijn zelfbeheersing verloor.
Aan zijn toch wel erg zware geadem hoorde Chantal, dat het hem toch wel erg
opwond, maar Anders bleef rustig, beheerst en vooral berekenend op haar billen
slaan. De snerpende pijn maakte plaats voor een branderig gevoel en daarna
voelde Chantal hoe ze opnieuw, nu alweer voor de derde keer, vreselijk
opgewonden raakte. Anders had zich eerst niets van haar gejammer aangetrokken,
maar nu was hij ook hoegenaamd niet onder de indruk van haar gekreun en
gekronkel. Toen Anders er zelf genoeg van had, ging hij op zijn hurken achter
Chantal zitten. Hij greep haar stevig bij haar billen en duwde toen langzaam,
maar onweerstaanbaar zijn penis in haar anus. Chantal had het idee dat ze werd
gespietst en worstelde om los te komen uit Anders’ greep en zijn steeds dieper
binnendringende penis. Toen Anders’ penis eindelijk tot aan de wortel in
Chantals anus was binnengedrongen, voelde Chantal een sensatie die ze nog nooit
eerder had ervaren. In plaats van te willen ontsnappen, probeerde ze haar kont
nog verder naar achteren te duwen, zodat Anders’ penis toch alsnog dieper bij
haar binnen zou dringen. Anders hield haar nu stevig vast, maar liet haar
verder eigenlijk al het werk doen. Iedere keer opnieuw probeerde Chantal weer
om nog een stukje naar binnen te krijgen. Het was natuurlijk zinloos, maar al
haar inspanningen hadden wel een ander effect. Anders gaf een brul en drukte
Chantal nog steviger dan daarvoor tegen zich aan. Daarna verslapte zijn greep
zich. Hij deed duidelijk zijn best om zijn nu slappe penis zo lang mogelijk
‘binnenboord’ te houden, maar ondanks al zijn pogingen en het gesmoorde
protesteren van Chantal gleed Anders’ penis nu toch uit haar anus. Uitgeput
bleef Chantal liggen. Anders ging naast haar zitten. Ze legde haar hoofd op
zijn schoot en rolde tegen hem aan.
De
badkamer van het huisje was er blijkbaar op ingericht om na ieder ‘ongemak’ van
dienst te kunnen zijn. Anders had Chantal eerst losgemaakt en haar daarna als
een baby in zijn armen naar de badkamer gedragen en haar in het grote bad
gelegd. Zonder verder iets te vragen, had hij de kraan aangezet en het
lauwwarme water stroomde over Chantal lichaam. Anders zelf leek nu echt een
totaal andere man. Bijna zorgelijk liep hij het handdoeken heen en weer. “Wil
je wat drinken?” vroeg hij aan de nog steeds bijtrekkende Chantal. Ze knikte
een keer terwijl ze van het warme water genoot. Zonder verder nog wat te
vragen, kwam Anders terug met twee glazen dikke rode wijn. Het smaakte zoet,
maar was eerlijk gezegd wel lekker. Anders stond alweer op. “Ik zal nog even de
kaas halen,” zei hij, “die smaakt heerlijk bij de port.” Chantal besloot om dat
maar gelijk in haar oren te knopen; dat spul heette blijkbaar port. “Mag ik er
nog een?” vroeg ze toen Anders terugkwam met de kaas. “Eentje dan,” zei hij
bijna onwillig. “Nou ja,” zei Chantal verontwaardigd, “ga je nou opeens de
bezorgde vader uithangen.” Anders trok zijn wenkbrauwen op. “Sorry,” zei
Chantal snel. Haar billen begonnen net een beetje bij te komen. Anders gaf haar
nog een portje, maar Chantal had het wel het idee dat ze haar geluk niet verder
op moest rekken. “Lekker,” zei ze daarom maar snel, “dank je wel.” Anders van
zijn kant was nog steeds een en al zorgzaamheid; hij ging op een krukje bij het
bad zitten. “Mond open,” commandeerde hij zachtmoedig. Chantal opende
gehoorzaam haar mond. Anders stopte er een stukje kaas in. Tot Chantals
ontzetting was het oude kaas, maar ze slikte het dapper door. “Lekker?” vroeg
Anders geamuseerd. Chantal gaf zelfs de poging op om de indruk te wekken dat ze
oude kaas lekker vond. “Geeft niet,” zei Anders, “ik heb ook nog cheddar en die
zal je waarschijnlijk lekker vinden.” Chantal deed alvast gehoorzaam haar mond
open. “Jij leert snel,” zei Anders waarderend. Tot Chantals opluchting vond ze
die nieuwe kaas inderdaad wel te eten.
Nadat Anders Chantal had afgedroogd, was het
blijkbaar weer over met de lol. Anders boeide opnieuw haar armen op haar rug.
Hij deed Chantal weer een halsband om. Daarnaast blinddoekte Anders haar nu ook
nog. Voorzichtig en volkomen afhankelijk van Anders volgde ze hem voorzichtig.
“Jij dacht vast al, dat je het had gehad,” zei Anders. Iets in de toon van zijn
stem zorgde er voor dat Chantal maar besloot om haar mond te houden. Voorzichtig
leidde Anders haar naar wat zij dacht de huiskamer was. Met een korte rukje
maakte hij haar duidelijk dat ze moest knielen. “Even wachten,” zei Anders. Met
wat wrikken, duwde hij een kussentje onder haar knieën. “We zouden niet willen
dat jij pijn hebt,” zei Anders en Chantal kon zich er in gedachten zijn
vreselijke grijns heel goed bij voorstellen. Die man moest echt onverzadigbaar
zijn. Anders was er blijkbaar zelf op zijn gemak bij gaan zitten, want hij gaf
een kort rukje aan Chantals halsband en ze voelde gelijk dat ze in Anders’
kruis was terechtgekomen. Ze opende haar mond en liet Anders’ penis gelijk naar
binnen glijden, maar dat was blijkbaar ook weer niet de bedoeling. Anders trok
haar hoofd ondanks haar tegensputteren zonder moeite terug. “Eerst lief om
vragen,” commandeerde hij. Chantal slikte haar verontwaardiging in. “Mag ik u
alstublieft pijpen?” vroeg ze daarna met een benepen stemmetje dat ze zelf nog
het meest haatte. Anders liet zijn greep op Chantals hoofd verslappen. Voor de
tweede keer nam ze Anders’ penis in haar mond. Chantal deed haar best om zijn
apparaat zoveel mogelijk in te slikken.
Ze hoorde Anders zachtjes grommen terwijl zij eerst zachtjes en daarna
steeds sneller haar hoofd heen en weer bewoog. Anders’ grommen ging over in een
diep gekreun. Chantal genoot diep en intens van het feit dat de altijd zo
ongenaakbare Anders zich zo liet gaan. Ze bleef haar hoofd bewegen tot Anders
haar bij haar achterhoofd vastgreep en zo ongeveer in door zijn kruis heen
probeerde te duwen. Chantal moest haar best doen om niet te stikken, maar het
volgende moment kwam Anders in haar mond. Ze slikte alles zo snel mogelijk
door. Anders liet haar los en Chantal kon zich eindelijk aan Anders’ greep
ontworstelen. Ze haalde een paar keer diep adem.
Anders
had Chantal op de bank in de huiskamer gelegd. “Dekentje,” had ze gejengeld en
wat meer was; hij was het ook nog voor haar gaan pakken. Daarna was Anders op
de bank gaan zitten en had Chantal haar hoofd op zijn schoot gelegd. Af en toe
voerde hij haar stukjes kaas en slokjes port. Chantal was nu helemaal uitgeput,
maar zo te zien had Anders’ laatste eruptie er bij hem ook alle fut uit
gehaald. “Je bent een beest,” zei Chantal. Anders glimlachte tegen haar. Hij
had blijkbaar zelfs de fut niet meer om haar op zijn gebruikelijke manier
hautain aan te kijken. “Als ik dit nou niet leuk had gevonden,” ging Chantal
verder, maar dat was blijkbaar een hele domme opmerking, want Anders’ gezicht
kreeg weer iets van zijn gebruikelijke zelfingenomen blik terug. “Ach,” zei
hij, “dat kan ik inmiddels wel zo’n beetje inschatten.” Chantal drukte haar hoofd tegen Anders’
schoot aan. “Lul,” zei ze. Anders vond het blijkbaar allemaal genoeg. Hij stond op en tilde haar van de bank.
“Volgens mij heb ik hier in dit huisje nog amper zelfstandig gelopen,” stelde
Chantal vast. Anders negeerde haar en legde haar zonder veel omhaal op het
tweepersoonsbed in de slaapkamer. Dit keer was er geen sprake van handboeien.
Hij ging naast haar liggen en Chantal kroop tegen hem aan. “Dank je wel,” zei
ze. Anders keek haar verbaasd aan. “Het was een schitterende verjaardag,” zei
Chantal. Hij schoot in de lach en kuste haar vriendschappelijk op haar mond.
Chantal duwde Anders weg, maar hij liet zich niet tegenhouden. “Ik ben kapot,”
zei Chantal toch wel een beetje zorgelijk. “Morgen ben je weer als nieuw,” zei
Anders ontspannen, “en dan kijken we wel weer verder.” Chantal legde haar hoofd op zijn schouder.
Morgen was er weer een dag.
Toen
Chantal wakker werd, merkte ze gelijk dat Anders uit bed was. Ze keek op de
wekker en zag dat het zeven uur was. Veel en veel te vroeg om uit bed te gaan:
zeker op een vakantie. Ze draaide zich nog een keer om, maar omdat er nu
niemand was om tegen aan te kruipen, had Chantal toch het idee dat ze een
beetje door het bed aan het zwerven was. Uiteindelijk ging ze min of meer
verontwaardigd rechtop zitten. Die eikel was gewoon zonder haar het bed uit
gegaan. Voor ze nog verder kon genieten van het haar ongedane onrecht, hoorde
Chantal Anders weer aankomen. Ze kroop snel weer onder de dekens en deed haar
ogen dicht. “Goedemorgen,” zei Anders, “ik heb koffie.” Chantal deed haar best
om slaperig en verrast te kijken, maar ze betwijfelde sterk dat Anders er in
was getrapt. “Het is nog hartstikke vroeg,” mokte Chantal bijzonder oprecht.
“De ochtendstond heeft goud in de mond,” antwoordde anders op een toon alsof
hij Chantals opa was. Hij ging op de rand van het bed zitten. Chantal legde
haar hoofd op zijn schoot. “Zo kan ik niet bij de koffie,” zei Anders half
droog, half zorgelijk. “Nee,” zei Chantal en ze was vreselijk blij met
zichzelf. “Pas maar op,” zei Anders, maar inmiddels kon Chantal wel redelijk
inschatten wanneer het een loos dreigement was, of wanneer ze echt op moest
passen. Anders duwde haar voorzichtig weg. “Pas nou op,” zei hij terwijl de
koffie inschonk. Chantal pakte haar beker aan. “Het blijft veel te vroeg,”
mokte ze nog wat zonder overtuiging na. “Ondankbaar secreet,” zei Anders; hij
pakte het blad met de rest van het ontbijt. Chantal moest toegeven dat het er
echt allemaal top uitzag. “Van welke traiteur heb je dat?” vroeg ze, maar iets
in Anders’ blik zorgde er voor dat ze hem niet verder uitdaagde. Ze voelde haar
billen nog en bovendien had ze eigenlijk best honger. “Franse broodjes,” zei ze
blij. “Croissants,” verbeterde Anders haar bijna ongemerkt. Chantal hield
verder haar mond. Als hij zo nodig interessant wilde doen, deed hij dat maar
met zijn leerlingen. Dat waren vast allemaal wel slimmerdjes. “Is er iets?”
vroeg Anders blijkbaar in alle onschuld. Chantal schudde ontkennend haar hoofd,
maar dat was natuurlijk hetzelfde als ‘ja’ zeggen. “Wat is er?” vroeg Anders
bezorgd. Hij legde zowaar zijn Franse klote broodje weg. “Je behandelt me als
een kind,” mokte Chantal. Aan Anders’ gezicht kon ze wel zien dat het hem in
ieder geval ontging. “Want?” vroeg hij verbaasd. “Je merkt het niet eens,” zei
Chantal, “maar je verbetert me altijd of ik een van je leerlingen bent.” Anders
hield zijn mond en nam weer bedachtzaam een hap. Chantal schoot in de lach.
“Lul,” zei ze, ”je denkt: laat maar lullen.” Anders keek half ondeugend en half
betrapt. “Er zijn zo van die momenten dat je het als man gewoon niet goed kunt
doen,’ gaf hij als verklaring. “Ik lijk op mijn moeder,” zei Chantal nijdig.
“Dan was dat vroeger ook een hele mooie vrouw,” antwoordde Anders. Het
complimentje was zo doorzichtig dat Chantal zich verbaasde dat Anders zich er
niet voor schaamde. Maar aan de andere kant, waarom zou hij? Min of meer ondanks zichzelf merkte Chantal
toch dat het werkte. “Lul,’ zei ze nog maar een keer om te laten zien dat ze
zich niet gelijk met ieder slap complimentje liet lijmen. Anders, van zijn
kant, liet het allemaal gewoon gebeuren en nam doodgemoedereerd nog een hap van
zijn broodje. “Hoe heten die dingen?” vroeg Chantal nog maar een keer.
“Croissants,” zei Anders. Chantal kon zich vaag herinneren ooit zoiets te
hebben gehoord tijdens haar lessen Frans in de eerste klassen van de MAVO. “Eigenlijk is het Oostenrijks,” zei Anders. Chantal
nestelde zich tevreden in haar kussens. Soms, eigenlijk best vaak, was Anders
ook gewoon een meester. Als hij je verbeterde, was dat irritant, maar hij was
ook een gedreven verteller. Meestal ontging het Chantal wat hij dan zo vertelde,
maar het waren de weinige momenten waarop hij helemaal zichzelf leek.
Ondertussen kletste Anders vrolijk verder over een beleg van Wenen door Turken.
Chantal was het echt helemaal kwijt, maar ze genoot van zijn stem. “Volgens mij
verveel ik je,” zei Anders. Chantal kroop tegen hem aan. “Nee hoor,” zei ze
naar waarheid. “Ik zal maar niet vragen om het te herhalen,” zei Anders een
beetje ironisch. “Nee meester,” zei Chantal, maar om het goed te maken, gaf ze
hem wel gelijk een kus.
Na
het ontbijt vond Anders dat hij weer vergevingsgezind genoeg was geweest. “kom
mee,” zei hij vriendelijk, maar zeer dwingend. Het huisje was blijkbaar
ingericht door iemand die de voorkeuren van Anders deelde. De kelder moest zo
ongeveer Anders’ natte droom zijn. Er was een schuin kruis aan de muur
bevestigd. Verder hingen er een aantal kettingen vanaf het plafond en er stond
een grote kooi in de hoek. “Leuk,” zei Chantal een beetje timide. “Eerst gaan
we een beetje hier in het rond toeren,” zei Anders opgeruimd. “Ja,” zei Chantal
begrijpend, “je liet me dit alleen maar alvast zien om in de stemming te
komen.” Anders vond die opmerking blijkbaar een giller, want hij sloeg zijn
armen om Chantal heen en kuste haar oprecht teder op haar mond. “Daarom houd ik
nou zoveel van je,” zei Anders, “ik houd van een vrouw met gevoel voor humor.”
Chantal kuste hem hartstochtelijk terug. “Weet je dat dit de eerste keer is?”
vroeg ze. “Van wat?” vroeg Anders nu op zijn beurt, maar wat verbaasd. “Dat je
zegt dat je van me houdt.” Anders keek
een beetje moeilijk en kuste Chantal nog een keer op haar mond.
Chantal
voelde zich steeds gefrustreerder worden. Nog helemaal nagenietend was ze met
Anders thuisgekomen. Eigenlijk had ze na het heerlijke eten helemaal niet meer
aan die vreselijke kelder gedacht. Anders was het dan weer helemaal niet
vergeten. Toen ze thuis kwamen, had hij Chantal bevolen zich uit te kleden.
Daarna had hij haar geboeid, gekneveld en geblinddoekt in de kooi gestopt en
haar daar laten zitten. Het smalle strookje licht dat nog tussen haar voorhoofd
en blinddoek was doorgedrongen, was ook al snel verdwenen. De zak had de ruimte
blijkbaar verlaten en haar gewoon achtergelaten. In het begin had ze nog
gedacht dat hij een grapje maakte, maar na een tijdje wist ze wel beter. Hij
liet haar daar gewoon zitten. In haar gedachten zag ze hem volkomen op zijn
gemak naar de Belgische televisie kijken. Tot Chantals frustratie zou hij dat
dan ook wel weer gewoon verstaan. Terwijl ze aan Anders dacht, voelde Chantal
zich ontzettend geil worden, maar ze kon er niets mee. Ze betrapte zich op het
feit dat ze huilde van frustratie en verlangen.
Chantal
had geen idee hoelang ze in die vreselijke kooi had gezeten toen ze de deur van
de kelder weer hoorde opengaan. Ze was gelijk weer klaar wakker. “Nou, nou,”
zei Anders terwijl hij haar voorzichtig aan haar halsband uit de kooi trok. Nog
wat wankel stond ze tegen hem aan, maar hij hield haar goed vast en zorgde er
voor dat ze niet kon vallen. Anders kuste Chantal voorzichtig op haar mond,
maar hoezeer Chantal haar best ook deed; door die knevel was het voor haar
onmogelijk om zijn kussen te beantwoorden met de hartstocht die ze overigens
wel voelde. Anders had blijkbaar ook wel door dat ze niet al te stevig vast op
haar benen stond. Hij tilde haar op en droeg haar weg. Chantal had het idee dat
ze weer naar de huiskamer gingen. Anders legde haar op een kleedje op de vloer.
Ze hoorde inderdaad de televisie, maar tot haar genoegen was het programma wel
in het Nederlands. Daarna boeide hij Chantals benen en verbond die met de
boeien om haar polsen. Ze lag nu letterlijk volkomen hulpeloos aan zijn voeten. Anders haalde de knevel uit haar mond.
Chantal liet haar kaken een paar keer heen en weer gaan om de stijfheid te
verdrijven. Zonder ook maar iets te zeggen, duwde Anders zijn blote voet tegen
Chantals gezicht. Ze begon zijn voet met hartstocht te kussen en te likken. Dat
had trouwens wel effect, want tot haar genoegen hoorde ze Anders steeds
zwaarder en sneller ademen. Opeens was het blijkbaar genoeg. Anders maakte voor
zijn doen ongekend ruw en ongecontroleerd de benen van Chantal los. Voor ze
begreep wat de bedoeling was, was Anders al bovenop haar gaan liggen. Met twee
stevige stoten zat zijn penis in Chantals anus. Ze worstelde om los te komen,
maar dat wond Anders alleen maar extra op. Terwijl zij worstelde, hield Anders
zich stil. Eigenlijk liet hij haar ook dit keer weer al het werk doen, maar dat
deed ze dan blijkbaar wel erg goed, stelde ze tevreden vast, want Anders kwam met een brul.
Chantal
lag in haar dekentje op de bank met haar hoofd op Anders’ schoot. Hij had haar
armen op haar rug geboeid gehouden. Anders speelde wat afwezig met haar borsten
en Chantal was zo rozig dat ze iedere keer even wegzakte en tegen hem aan in
slaap viel. “Je lijkt wel een kat,” had hij tegen haar gezegd. Chantal had
niets gezegd. Ze had alleen even haar lippen opgetrokken om haar tanden te
laten zien. Anders had haar gekust en het daarbij gelaten. “Stomme televisie,”
zei Chantal. “Je hebt gelijk,” zei Anders. Hij worstelde zich onder Chantals
hoofd uit en stond op om de televisie uit te zetten. “Ga je doen?” vroeg Chantal.
“Iets te drinken en een plaatje opzetten.” Chantal wilde al snel dat ze haar
mond had gehouden. De Port was ook nu ook weer heerlijk, hoewel het natuurlijk
heel frustrerend, maar ook heel spannend was, dat ze voor ieder voorzichtig
slokje van Anders afhankelijk was. Alleen de muziek, die hij had opgezet, was
vreselijk. “Wat is dat?” vroeg ze voorzichtig. Als je dit hoorde, kon je beter
nog een keertje Teach-In horen, ook al was het dan voor de dertigste keer.
“Purcell,” antwoordde Anders. “Leuk,” zei Chantal, maar ze deed niet eens haar
best om haar ironie te verbergen. “Geeft
niet,” zei Anders, “je gaat het nog wel waarderen.” Chantal siste van
verontwaardiging. “Denk je dat ik alles leuk vind en doe wat jij wil?” Anders
schoot in de lach en terwijl ze het zei, drong het tot door Chantal door hoe
dom het klonk wat ze nu zei. Soms voelde Chantal zich zo stom, maar Anders
streelde haar voorzichtig over haar wangen. Als het er op aankwam, zou ze
natuurlijk gewoon alles doen wat Anders zei en er waarschijnlijk gewoon van
genieten. “Je dresseert me,” mokte ze. “Nee,” zei Anders met een ernstig
gezicht, “ik voed je op.” Chantal keek hem boos aan, maar hij reageerde verder
niet en streelde haar opnieuw. “Ik haat je,” zei Chantal, “echt waar.” Anders nam slok van zijn port. “Dat zou best kunnen,” zei hij met een
neutraal gezicht, “maar je kan ook niet zonder me.” Chantal wist het nu zeker;
ze haatte deze man met een passie.
Het
meest gemene was dat Chantal niet wist wanneer de slag kwam. Juist als ze een
reden had om Anders te haten, zoals nu, hield ze eigenlijk het meest van hem.
Hij had haar spiernaakt met een paar kettingen aan het plafond vastgezet.
Daarna had Anders haar geblinddoekt en sloeg hij haar iedere keer, maar toch
altijd weer onverwacht, met een venijnige zweep. Daarbij lette hij
waarschijnlijk wel heel goed op, want hij sloeg iedere keer op een ander plekje
en nooit zo hard dat de pijn ondragelijk was. Hij nam er de tijd voor en genoot
blijkbaar van haar gekronkel en zachte gekerm. “Alsjeblieft…,” smeekte ze, maar
hij reageerde niet eens en eerlijk gezegd, wist ze ook niet waarom ze nou
eigenlijk bedelde. Uiteindelijk werd het
Anders blijkbaar toch te veel, want ze voelde zijn stevige lichaam tegen haar billen
en rug. Hij greep haar borsten en terwijl ze zich schrap zette voor deze nieuwe
golf van pijn en genot, voelde ze hoe Anders’ penis aan de achterkant bij haar
binnendrong. Ze kreunde en worstelde,
zoals ze dit weekend al zo vaak had gedaan en ook nu weer met het bekende en
vertrouwde gevolg. Ze hoorde Anders kreunen en steunen. De potentie van die man
moest echt fenomenaal zijn. Nadat hij was gekomen, streelde hij zachtjes haar
borsten en Chantal voelde hij ze, toen hij haar eindelijk(!) ook bij haar kruis
aanraakte, kwam met een grote wilde golf. Uitgeput bleef ze even aan haar
boeien hangen, maar Anders, die haar net nog zo wreed had geslagen, was nu weer een en al zorgzaamheid. Hij maakte
Chantal snel los en legde, nog
geblinddoekt weer snel terug op de bank en haar bijna onafscheidelijke
dekentje.
XII
De volgende dag gingen ze met de auto via Brussel
weer terug naar Nederland. Chantal had nog wel snel stiekem de deken waar ze
zulke goede herinneringen aan had, ingepakt. Ze worstelde al een tijd met een
vraag, die ze nu toch wel een keer moest stellen. Tot nu toe had Chantal het
iedere keer voor zich uit geschoven, maar uiteindelijk moest ze het toch een
keer vragen. “Wat denk je?” vroeg ze toch een beetje kleintjes aan Anders,
“Zijn wij nou een stelletje?” Anders
schoot in de lach en keek haar wat ironisch aan tot hij zag dat ze de vraag
werkelijk meende. “Schat, wat denk je nou,” zei hij natuurlijk weer een beetje
ironisch. “Ik woon je helemaal uit, maar daarna laat ik je gewoon aan je lot
over.” Chantal keek een beetje moeilijk.
Ze wist echt nooit wat die man nou echt meende of niet. Anders reed een
parkeerplaats op en zette de auto stil. “Wat denk je nou?” vroeg hij dit keer
wel serieus en niet afgeleid door het verkeer. “Nou,” zei Chantal toch wat
onzeker, “ik weet het niet.” Anders gaf haar een kus op haar voorhoofd. “Ik
neem je komende zondag mee naar mijn ouders.” Chantal was nu toch wel een
beetje beduusd door zijn antwoord. “Echt waar?” vroeg ze. “Als dat je helpt om
meer vertrouwen in onze relatie te hebben,” zei Anders ernstig. Het was meer
dan waar Chantal ooit op had durven hopen. “Echt waar?” vroeg ze oprecht
verbaasd. “Nee,” zei Anders, “ik klets maar wat.” Chantal bedacht dat het
vermoorden van haar grote liefde misschien op de lange termijn niet zo handig
zou zijn, maar voor het moment leek het haar prima optie. “Mijn ouders hadden
me toch al uitgenodigd om te komen eten,” ging Anders onverstoorbaar verder.
Eigenlijk schrok Chantal zich rot. Om nou gelijk bij een of andere deftige
familie op bezoek te gaan als het nieuwe vriendinnetje van de zoon des huizes
was misschien toch ook wel weer overdreven.
Aan de andere kant wilde ze Anders’ familie nu weleens zien, want
eigenlijk wist ze nog steeds helemaal niets van deze man.
Voordat
Anders Chantal thuis bracht, reden ze nog even langs zijn huis aan de Oude
Dijk. “Nou,” zei Chantal onder de indruk. “Ik bewoon alleen de begane grond,”
zei Anders snel. “maar,” begon Chantal, “volgens Perry is het hele pand van
jou.” Anders keek haar wat taxerend aan. “Zo,” zei hij ernstig, “roddelen
jullie zo over mij? Daar moet ik Perry toch een op aanspreken.” Chantal wou dat
ze haar tong had afgebeten. “Doe niet zo flauw,” zei ze, “anders vertel ik je
nooit meer wat.” Anders gaf haar een kus. Chantal betwijfelde of die zak
eigenlijk ooit serieus was. “Ik verhuur de rest,” zei Anders, “op die manier
helpt de rest mij om mijn hypotheek te betalen.” Chantal stapte de grote kamer
binnen en ging op het bed zitten. Ze probeerde snel en onopvallend te kijken of
er ook sporen waren van vrouwelijke bewoning, maar die kon Chantal zo snel niet
vinden. Er lagen een paar grote stapels boeken, maar die zouden natuurlijk ook
van Anders kunnen zijn. “Volgens Perry woon je in een soort commune,” zei
Chantal vertrouwelijk. “We doen wel veel
samen,” zei Anders neutraal. Chantal vond dat er nu wel weer genoeg was
gekletst. Dadelijk ging ze naar huis en zag Anders vast weer een hele tijd
niet. Het was echt wat voor hem om nu de komende week amper bij Roinco op te
komen dagen. Chantal ging op het bed liggen en ze deed haar best om zo
verleidelijk mogelijke pose aan te nemen. Daar hoefde ze trouwens helemaal niet
zo veel moeite voor te doen, want Anders ging met een bijna begerige grijns
naast haar op het bed zitten. Chantal draaide zich van hem af. Hij mocht best een
beetje moeite doen voor haar en niet automatisch vanuit gaan dat zij toch wel
zou willen. Anders sloeg zijn armen om haar heen terwijl zij in foetushouding
op het bed lag. Hij kuste haar in haar nek, maar daarmee was dan ook weer alle
zicht- en voelbare tederheid verdwenen. Chantal deed haar best om zich te
verzetten, maar Anders draaide haar op haar rug en drukte haar tegen het bed.
“Beest,” snauwde Chantal. “Je zou niet anders willen,” antwoordde Anders. Dat
was precies wat Chantal nodig had, ze verzette zich nu feller dan hiervoor,
maar ze had het idee dat Anders het juist daarom deed. “Zak,” zei Chantal en ze
probeerde in Anders hand te bijten, maar die verschoof zijn hand met haar pols
en al gewoon buiten haar bereik. “We worden opstandig,” constateerde Anders
hoorbaar tevreden. Hoe ze zich ook verder verzette; de uitkomst stond al vast.
Anders maakte Chantal met haar polsen vast aan het bed dat hij vast op de
stevige spijlen had uitgezocht. Nu ze meer weerloos was, nam Anders er de tijd
voor. Hij maakte bijna treiterend langzaam haar blouse los. Chantal probeerde
naar Anders te bijten, maar het was natuurlijk allemaal kansloos. Om toch nog
iets van verzet te laten zien, kneep Chantal haar benen stevig tegen elkaar.
Het zou nog een hele toer voor Anders worden om haar spijkerbroek uit te
krijgen. Alleen had Chantal dit keer buiten de vindingrijkheid van Anders
gerekend. Hij wrong zijn hand tussen haar dijen en begon haar te kietelen in
haar kruis. “Hufter,” kreunde Chantal. Anders negeerde haar commentaar en wrong
zich nu met zijn lichaam tussen haar benen. Chantal gaf het op en bleef stil
liggen. Anders ging tot Chantals verbazing net verder met haar uitkleden, maar
in plaats daarvan liet hij zich op haar lichaam zakken en begon haar te kussen.
Chantal voelde zijn tong in haar mond binnendringen. “Beest,” kreunde Chantal.
Anders’ handen streelden haar borsten. Haar tepels werden hard onder zijn
zorgzame handen en kwamen bijna door haar BH heen. Na nog een tijdje met
Chantals borsten te hebben gespeeld, was ook Chantals laatste weerstand
gebroken. Anders trok nu moeiteloos haar
broek omlaag, ook al omdat zij haar uiterste best deed om haar billen op te
tillen, zodat er zo min mogelijk wrijving was. Het drong tot Chantal door dat
Anders gewoon bespeelde, zoals het hem uitkwam, maar op dit moment kon haar dat
allemaal niet schelen. Hoe meer ze worstelde, hoe langer het allemaal duurde.
Nadat Anders ook haar slip omlaag had getrokken, duwde hij in een keer zijn
penis in haar drijfnatte vagina. Na alle meer doordachte en uitgewerkte
rituelen was het zo’n uiting van dierlijke verlangens dat Chantal er helemaal
door werd overvallen. Anders pompte nu als een bezetene en de gedachte dat hij
blijkbaar zo gek van har werd, was voor Chantal al genoeg om al te komen, zelfs
voor Anders echt op gang was gekomen. Ze
voelde zich zo gewild en begeerd dat dat al genoeg was. Kwijlend en gillend
kwam ze klaar lang voor Anders dierlijk kreunend haar goede voorbeeld volgde.
Chantal
had het idee dat Anders zelf min of meer beduusd was over zijn uiting van
emoties, ook al was het dan vooral naakte lust geweest, want hij zei de hele
weg naar de ouderlijke woning van Chantal geen woord. In plaats daarvan keek
hij vooral bedachtzaam voor zich uit. Ze begon zich een nu toch een beetje zorgen
te maken. Zo kende Chantal Anders eigenlijk niet. Ze vond het echt wat voor hem
om het gelijk uit te maken als het voor hem allemaal te dichtbij kwam. “Wat ben
je stil,” zei ze toch een beetje kleintjes. Anders glimlachte en aaide haar min
of meer afwezig en eerlijk gezegd ook wel wat plichtmatig over haar wang. Bij
de deur aan aangekomen voelde Chantal zich vreselijk onzeker, maar Anders sloeg
zijn armen om haar heen en drukte haar heel stevig tegen zich aan. “Ben je er
morgen?” vroeg Chantal. “Ik dacht het niet,” antwoordde Anders, “maar misschien
kom ik zo rond de lunch wel even langs. Ik heb een afspraak met Wim van
Wijchen. Met een beetje mazzel kan ik
hem wel overhalen om mee te komen.” Hij gaf Chantal een kus op haar voorhoofd.
“Bovendien, zolang kan ik je niet missen.”
Chantal greep hem stevig beet een kuste hem op de mond.
Hoewel
Perry de hele ochtend erg stil was, voelde Chantal zich heerlijk. Pas rond een
uur of half een begon ze toch wel een beetje onrustig te worden. Ze had Perry’s
voorstel om te gaan eten twee keer uit kunnen stellen door met een moeilijk
gezicht naar het grootboek te wijzen, maar nu stierf ze inmiddels zelf ook van
de honger. Ze at in stilte en met lange tanden haar witte boterhammen met roze
kokosbrood. Het ergste was nog dat haar moeder dat ook nog bij Roinco kocht.
Sinds haar moeder Perry had ontmoet, kocht ze opeens alles blijmoedig bij
Roinco. Chantal vond het eigenlijk maar goor spul, maar tot nu toe had ze dat
niet durven zeggen. Na het eten ging ze vol zelfbeklag weer aan het werk, maar
ze was nog geen tien minuten met naar het een aantal rekeningen staren, toen
Anders en Wim alsnog binnenkwamen. Chantal wist haar eerste neiging om op te
springen en Anders gelijk vol op zijn mond te kussen met moeite te onderdrukken.
Anders maakte het haar gemakkelijk door haar weliswaar kuis op haar voorhoofd
te kussen, maar ook zijn hand wel heel intiem op haar schouder te laten rusten.
Wim volstond met een neutrale hand. Als altijd leken alle verwikkelingen bij
Roinco hem niet heel veel te kunnen schelen. Chantal kon zich wel voorstellen
dat hij, zeker in zijn soort werk, inmiddels wel het nodige had meegemaakt.
“Sorry, dat we nogal laat zijn,” zei Anders, “maar eerst moest ik naar school
om toetsen op te halen en toen moesten we ook nog op pad voor een nieuwe
camera.” Het viel Chantal op dat Wims altijd zo neutrale gezicht nu voor het
eerst even iets bijna gretigs kreeg. “Een Eumig,” zei Anders op een toon van
‘al sla je me dood,’ “maar Wim is er geloof ik wel erg blij mee.” Wim knikte
een keer. "Prima apparaat, echt de
beste in zijn soort.” Anders schoot in de lach. “Je hoort het,” zei hij tegen
Perry. Perry schoot in de lach. “Eerlijk gezegd heb ik nog nooit van dat merk
gehoord.” Anders kneep een keertje zachtjes in Chantals nek. “Ik heb zelf een
Oost-Duitse Praktica,” zei Anders quasi schuldbewust. Chantal legde haar hoofd
tegen Anders aan. Wim ging nog even door om alle voordelen van een echte(!)
Eumig uit te leggen ten opzichte van allerlei andere merken camera’s waar Chantal ook nog nooit van had gehoord,
maar zag er uiteindelijk vanaf. Zijn publiek was de draad al heel lang
kwijt. “Misschien kan ik het apparaat
ooit van Wim lenen, ik heb het per slot van rekening betaald, en jou eens
filmen,” fluisterde Anders in Chantals oor. Ze moest er om lachen, maar aan de
andere kant; hij was er gek genoeg voor. “Als je dat maar laat,” siste ze
terug.
Om
zich toch een beetje een houding te geven, had Chantal maar een clipboard
meegenomen. Het stond in ieder geval veel interessanter dan gewoon met je
handen in je zakken toe kijken hoe Wim, inmiddels onafscheidelijk met zijn
Eumig, de laatste voorbereidingen trof. “Leuk,” had Anders tegen Chantal gezegd
toen hij haar in haar nieuwe zakelijk outfit. Met haar haar in een staartje en
twin setje boven haar minirokje zag Chantal er helemaal uit als een vrouw van
de wereld. “Jammer dat je geen brilletje hebt,” zei Anders. “Dan zou ik er
helemaal uit zien als een….” Chantal hield zich op het laatste moment in. “…als
een bibliothecaresse,” had ze willen zeggen, maar zolang Anders niet over zijn
vermeende vriendin sprak, leek het Chantal verstandig om het onderwerp maar
helemaal niet ter sprake te brengen. Anders keek haar vragend aan. “Als een
trut,” zei Chantal snel. Anders gaf haar een kus en hij drukte haar even tegen
zich aan. Het was de eerste keer dat Anders dat deed waar anderen bij waren.
“Jij bent toch nooit een trut,” zei hij. “Slijmbal,” zei Chantal. “Nou,” zei
Anders, “ik vind je dit wel sexy staan.” Chantal gaf hem nog een kus. Tevreden
stelde Chantal vast dat ze dat tenminste goed had ingeschat. Wat Anders ook
deed om te schockeren; diep in zijn hart bleef het gewoon een kakker, die een
in ieder geval keurig ogend vriendinnetje wilde. Hij zou nog opkijken als ze
alleen haar pas gekochte parelkettinkje om had.
Terwijl
Chantal zo met haar eigen fantasieën bezig was, had Wim zijn eigen zorgen. De
belichting was eindelijk naar zijn zin en de camera stond klaar en Delilah had
zich net uitnodigend op het bed geposteerd, maar de hoofdrolspeler, een jonge
man met half lang zwart haar, had opeens een probleem. “Je weet dat ik niet
presteren onder druk,” klaagde hij tegen Wim. Chantal zag dat Anders wat
ironisch keek. “Wat had hij dan verwacht?” vroeg hij aan Chantal, “iets meer
romantisch?” Chantal haalde haar schouders op. Ze vond het wel een knappe
jongen, maar hij totaal niet haar type, veel te aanstellerig. “Is hij eigenlijk
geen homo?” vroeg ze zachtjes aan Anders. “Ik geloof het niet,” zei Anders,
want Wim heeft volgens mij wel vaker met hem gewerkt. Delilah vond het
zichtbaar allemaal gezeik. “Ik krijg het koud,” stelde ze zakelijk vast.
Chantal vond het nog steeds een onaantrekkelijk meisje, maar anders dan die
Mindy was het in ieder geval iemand waar Anders totaal ongevoelig zou zijn en
dat vond ze een groot pluspunt. “Dit
wordt natuurlijk helemaal niets,” zei Wim gedecideerd, “nou allemaal wegwezen.
Alleen de mensen, die hier moeten zijn, mogen blijven.” Aan het instemmende gemompel
was iedereen het daar mee eens, maar niemand bewoog. Anders vond waarschijnlijk
dat hij als geldschieter zeker het recht had om te blijven en als hij bleef,
zag Chantal niet in waarom zij zou moeten vertrekken. De boer en boerin, die
hun ruimtes alleen maar tegen een kleine vergoeding ter beschikking hadden
gesteld, vonden dat ook zij zeker het recht hadden om te mogen blijven. De twee
mannen, die in opdracht van Wim met allerlei apparatuur liepen te zeulen,
vonden blijkbaar ook en waarschijnlijk zeer terecht, dat ze mochten blijven.
Perry, die wel erg ongevraagd ook op de set was verschenen, was te zeer
verdiept in de ronde vormen van Delilah om überhaupt zelfs maar te horen, dat
hij zou moeten vertrekken.
Nadat
Wim met bijna harde hand alsnog iedereen had verwijderd en vooral de boer gerust
had gesteld door hem een eigen kopie van de film te beloven, was hij alsnog aan
het werk gegaan. “Nou,” zei Chantal toen ze samen met Anders op het erf stond,
“gezag heb je wel.” Anders keek haar tamelijk verbaasd aan. “Want?” vroeg hij.
“Je laat je gewoon wegsturen bij je eigen productie.” Anders greep haar bij
haar nek en trok haar tegen zich aan. Soms moest je die man gewoon een beetje
uitdagen om een reactie te krijgen. “Zo,” zei Anders, “ik denk dat je gelijk
hebt; mijn eigen vriendin luistert niet eens naar me.” Chantal kuste hem vol op
de mond, maar Anders was minder snel tevreden. “Vanavond praten we wel verder,”
zei hij. “Spannend,” zei Chantal uitdagend. Eigenlijk vond ze het best wel eng,
maar dat hoefde Anders niet te weten. Anders gaf haar nu ook een kus. “Je hebt
geen idee,” zei hij, “echt geen idee.” Wim kwam nu ook en naar Chantals mening
op een wel erg ongepast moment op het erf op. “En?” vroeg Anders. Wim keek
moeilijk. “Fernand zegt dat het niet gaat lukken,” zei hij, “er is totaal geen
chemie tussen hem en dat gezellige biggetje.” Anders haalde zijn schouders op.
“Dan nemen we iemand anders,” zei hij laconiek. Wim knikte een keer instemmend.
“Mee eens,” zei hij, “ik zal Mindy laten bellen.” Chantal moest lachen om het
wel erg zichtbare misverstand tussen de mannen. “Nou,” zei Anders bedachtzaam,
“ik dacht er eigenlijk meer om die Fernand te vervangen. Chantal dacht ook al
dat hij misschien homo was.” Wim lachte een keertje schamper. “Wat hebben we
weer veel kenners in de branche,” zei hij zonder dat hij zelfs maar probeerde
zijn geringschatting te verbergen. “Maar,” zei Anders, “nou weet ik nog niet
waarom we Delilah wel zouden vervangen en Fernand niet.” Wim was misschien niet
onder de indruk van Anders; Anders was ook zeker niet onder de indruk van Wim.
“Dat wordt niets,” zei Wim gedecideerd, “hoogstens iets voor een leuke bijrol.”
Chantal moest lachen, maar ze hield het voor zich. Wim had vast al heel vaak
met koppige geldschieters te maken gehad en zo te zien had hij zijn eigen manieren
om toch nog zijn gelijk te krijgen. Anders keek moeilijk. Het was voor Chantal
wel duidelijk dat die Mindy veel meer Anders’ type was dan deze Delilah, maar
juist daarom had hij daarom waarschijnlijk bewust voor Delilah gekozen. Anders
leek nu eenmaal een hekel te hebben aan alles wat maar op emotionele banden
leek. “Delilah spreekt vast een doelgroep aan,” ging Wim rustig verder, ‘maar
ik betwijfel of ze de massa aanspreekt. Kijk naar jezelf.” Het ontbrak er nog
maar aan dat Wim naar Chantal wees. “Ik
weet het,” zei Anders bedachtzaam, maar Chantal zag al dat Wim in ieder geval
dit keer had gewonnen. “Heb je haar nummer nog?” vroeg Anders aan Wim. “Ik zal
even kijken,” zei Wim met een uitgestreken gezicht. Chantal wilde wedden dat
hij het al bij de telefoon klaar had liggen. Chantal wist eigenlijk niet zo
goed wat ze van deze laatste ontwikkeling moest denken. Natuurlijk was het leuk
dat een meisje dat op haar leek meer de massa aansprak dan Delilah en daar kon
Chantal zich ook best iets bij voorstellen, maar die Mindy zou veel eerder een
concurrent zijn dan Delilah. Aan de andere kant moest ze ook eens wat zekerder
van zichzelf zijn. Er was eigenlijk geen enkele reden om aan te nemen dat
Anders gelijk achter dit meisje aan zou gaan.
Toen
ze later met Anders nog even wat was gaan drinken, zat ze toch nog met een
vraag. “Is dit nou de eerste film waar je betrokken bij bent?” vroeg ze
voorzichtig. “Ja,” zei Anders met een grijns, “ik vind het reuze
spannend.” Chantal moest even nadenken
over haar volgende vraag. “Hoe heb je
Wim dan eigenlijk leren kennen?” Anders haalde zijn schouders. “Hij heeft,
naast zijn glanzende carrière als cineast ook nog een bioscoop, daar leverden
Perry en ik weleens Scandinavische of Duitse films aan. Chantal kon zich veel
bij het aangeleverde genre voorstellen. “Er zat zoveel klerezooi bij, dat we
maar hebben besloten om zelf eens iets te produceren.” Chantal kon zich zo
slecht voorstellen dat een man als Anders vrijwillig betrokken was bij dit
soort handel, maar ze liet het er maar bij. Blijkbaar kon je toch ook nog
ontevreden zijn en andere dingen zoeken als je zo’n goed leven had als Anders.
Omdat
Anders, na Chantal in de tuin onder de parasol te hebben geposteerd, er gelijk
vandoor ging, had ze alle tijd om de tuin en de achterkant van Anders’
ouderlijk huis te bestuderen. Het huis was oud, duur een zichtbaar goed
bijgehouden. Anders’ moeder kwam de tuin in via de keukendeur, die naast de
serre rechtstreeks toegang gaf tot de tuin.
Chantal kon haar moeilijk inschatten. Het was het soort vrouw waar haar
moeder zo graag op zou willen lijken. Ze had nog steeds een goed figuur, maar
deed daar waarschijnlijk ook heel veel voor. “Leuk,” zei ze tegen Chantal toen
ze de tuin in kwam. Ze liet in het midden wat er eigenlijk leuk was, maar
Chantal vond het allemaal al spannend genoeg. Ze stond op en gaf Anders’ moeder
een hand. Het gebaar werd blijkbaar gewaardeerd, want als beloning kreeg ze een
bijna gemeend minzaam knikje. “Heeft hij je nou zomaar in de steek gelaten?”
vroeg Anders’ moeder. “Soms vraag ik me echt weleens af waar hij zit met zijn
verstand, maar goed dat herkennen jullie natuurlijk allemaal wel.” Chantal had
eerlijk gezegd geen idee meer waar het over ging en glimlachte maar dapper
door. Anders kwam iets later de tuin in gelopen. “Pa komt zo,” zei hij tegen zijn
moeder. Anders’ moeder beperkte haar reactie tot een meewarige blik.
“Natuurlijk,” zei ze effen. “Je kan zo’n kind
hier niet in de tuin parkeren en er daarna zelf vandoor gaan; je gaat
steeds meer op je vader lijken.” Anders reageerde niet en liet alle verwijten
zichtbaar onaangedaan van zich af glijden. “Ik vroeg nog,” ging Anders' moeder
verder, die zich haar buit blijkbaar niet zomaar wilde laten ontnemen, “Doet
hij dat in de klas ook?” Anders keek zijn moeder een beetje ironisch aan.
“Volgens mij moet die rozenstruik worden gesnoeid,” zei hij. “Klets er maar
overheen,” zei zijn moeder, “maar je hebt wel gelijk; ik heb het al tien keer
tegen je vader gezegd, maar luisteren ho maar.” Chantal bleef doodstil zitten.
Voor het eerst in haar leven vond ze haar eigen moeder opeens erg meevallen.
“Dat duurt vast allemaal nog uren,” zei Anders’ moeder gedecideerd. “Willen
jullie koffie?” Voor iemand had kunnen
antwoorden, was ze kwiek opgesprongen en terug naar de keuken gewandeld.
Toen
Anders’ moeder buiten gehoorsafstand was, vroeg Chantal aan Anders: “Denkt ze echt dat ik een van je leerlingen
ben?” Hij haalde zijn schouders op. “Ik denk het niet, maar dit soort dingen
vindt ze grappig.” Chantal kon er maar zeer beperkt de humor van in zien, maar
Anders deed het blijkbaar allemaal niets. “Het wordt wel erger,” stelde hij
neutraal vast. “Hoe bedoel je?” vroeg Chantal. “Ze wordt eigenlijk steeds
vreemder.” Chantal vond het allemaal maar moeilijk. “En je vader?” vroeg ze
voorzichtig. “Altijd al anders geweest,” zei Anders en hij moest zelf vreselijk
om zijn eigen woordgrapje lachen. “Mijn vader is wat verknipt uit de oorlog
gekomen,” zei Anders nu weer serieus. “Sommige mensen gaan naar Bastiaans, maar
mijn vader is er alleen maar wat afstandelijker
door geworden. “ Chantal vond het allemaal reuze interessant hoewel ze
geen idee had waar het over ging. Anders’ vader was blijkbaar ook nog een
verzetsheld. Sommige mensen hadden ook echt alles mee.
Toen
Anders’ moeder al weer lang zat en iedereen van koffie had voorzien, kwam er
een vriendelijke oude baas de tuin in sloffen. “Nou,” zei hij vriendelijk, “als
ik had geweten dat we zulke charmante visite hadden gehad, was ik zeker eerder
gekomen Hij gaf Chantal een kushandje. Bij Anders’ moeder vroor haar glimlach
zo ongeveer vast op haar gezicht. Anders’ vader trok er zich net als Anders
zelf totaal niets van aan. “Hoe heet je?” vroeg hij aan Chantal. Hij kauwde een
keer op haar naam. “Mooie naam,” zei hij daarna, “En kan je ook zingen?”
Chantal keek hem wat verbaasd aan. Ze keek snel naar Anders voor steun.
“Chantal,” zei deze, “betekent zangers in het Frans. Flauw grapje van mijn
vader; doet hij graag.” Een moment
voelde Chantal zich nu ook door Anders’ vader in de hoek gezet, maar de oude
man keek er zo vriendelijk bij dat ze er maar vanuit ging dat het allemaal
onschuldig was bedoeld. “Nee hoor,” zei ze, “ik zing vreselijk.” Anders nam een
slok van zijn koffie, stond op, groette vriendelijk en ging er toen weer
vandoor. “Het wordt iedere week erger,” verklaarde Anders’ moeder. Anders
knikte en Chantal zag dat hij nu toch ook wel een beetje zorgelijk keek.
“Waarom
moet je lachen?” vroeg Anders. “Nou,” zei Chantal, “toen ik je pas leerde
kennen, hebben we hier ook gegeten.” Anders knikte begripvol, maar het was
duidelijk dat de essentie van de boodschap hem ontging. “Ik vond het toen
doodeng.” Anders keek een beetje moeilijk. “Ik val toch wel mee?” vroeg hij.
Chantal negeerde zijn opmerking maar gewoon. “Nu ik bij je ouders ben geweest,
ben ik blij dat we hier zitten.” Anders knikte nu heel begripvol. “De Moriaan
is inderdaad een stuk minder eng dan mij ouders,” gaf hij toe. “Het is een
eigenaardig stel.” Chantal, die zelf ook liever niet met de talloze
eigenaardigheden van haar eigen familie werd geconfronteerd, besloot om verder
maar mond te houden. Anders wierp haar een kushandje toe. “Wat wil je eten?”
vroeg hij. “Laten we hetzelfde nemen als de vorige keer,” zei Chantal. “Ja,”
zei Anders, ‘goed idee. Dan mag jij bestellen.” Chantal wierp Anders een
vernietigende blik toe. “Lul,” zei ze, “je bent helemaal vergeten wat we toen
hebben gegeten.” Anders keek haar quasi beledigd aan. “Helemaal niet,” zei hij,
“Eerst hadden we… slakken en toen…” Hij aarzelde even. “Biefstuk?” vroeg hij nu
toch niet meer helemaal zeker van zijn zaak.. “En daarna?” vroeg Chantal
geamuseerd. “Crème brulee,” zei Anders zichtbaar opgelucht. “Ik ben gewoon een
van je scharreltjes,” zei Chantal, “je vergeet me als je me even niet ziet.” Anders was nu weer duidelijk op eigen terrein
en zijn zelfvertrouwen was weer huizenhoog. Hij keek Chantal aan met een blik
waarin misprijzen en geamuseerdheid met elkaar voorrang vochten.
Anders
kuste Chantal in haar nek. Ze voelde even kippenvel toen zijn lippen vluchtig haar
huid aanraakten. Zijn handen streelden voorzichtig over haar schouders. Chantal
duwde zich lekker tegen Anders aan. “Blijf je slapen?” vroeg Anders. Chantal
antwoordde niet, maar drukte zich nog dichter tegen Anders aan. Zijn handen
gleden langs haar schouders omlaag en hij pakte haar borsten stevig vast.
Chantal had het idee dat haar tepels door haar BH heen schoten. Ze sloeg haar
armen naar achteren om Anders’ kont tegen haar aan te duwen. Terwijl ze haar
kont in Anders’ kruis draaide, merkte ze aan de echt voelbare bobbel in zijn
broek dat het ook hem allemaal niet onberoerd liet. Anders trok haar rokje
langzaam omlaag. Chantal besloot zelf alvast maar de knoopjes van haar blouse
los te maken. Anders maakte haar BH los en tilde haar op. Chantal sloeg haar
armen om hem heen. Anders legde haar op het bed. Omdat ze vond dat Anders best
een beetje zijn best kon doen, hield ze haar armen stevig voor haar borst
gekruist. Anders kuste haar een keer teder en ging toen op zijn gemak naast
haar liggen. Chantal bleef even stil liggen, maar toen Anders daadwerkelijk
geen aanstalten maakte om verder te gaan, vond ze het toch wel te gek worden.
Chantal rolde zich tegen Anders aan. “En nu?” vroeg ze. Anders gaf haar een
kus, maar ging nog steeds niet tot actie over. “Nou,” zei Chantal nu gewoon
verontwaardigd. “Wat is er?” vroeg Anders schijnheilig. Chantal sloeg Anders
nijdig op zijn borst. “Je laat me gewoon zwemmen,” zei ze verontwaardigd.
Chantal krabbelde over Anders’ borst, maar ze lette wel goed op dat ze hem niet
echt verwondde. Anders grijnsde naar haar. “Wat wil je nou?” vroeg Anders.
“Eerst wil je wel; dan wil je niet.” Chantal ging met haar hoofd op Anders’
borst liggen. Hij tilde haar hoofd een beetje op, zodat ze hem wel aan moest
kijken. “Maak je maar geen zorgen,” zei Anders, “dat halen we er wel uit.”
Chantal bleef stil met haar hoofd op Anders borst liggen. “Gehoorzaam je nu,”
vroeg Anders zonder enige stemverheffing. “Altijd,” zei Chantal met
overtuiging. Anders was blijkbaar tevreden met het antwoord, want in eerste
instantie bleef hij rustig. “Ga maar even je boeien pakken,” zei Anders. Hij
wees naar het kastje naast het bed. “Neem de leren maar,” voegde hij er bijna
goedmoedig aan toe. Chantal zag dat er in het laatje verschillende attributen
lagen, die ze voorlopig maar voor haar eigen gemoedsrust het best kon negeren.
“Vergeet de blinddoek en de knevel niet.” Chantal ging nog een keer zuchtend
door het laatje. “Schiet eens op,” zei Anders. Hij lag vooral geïnteresseerd
naar haar geschutter te kijken. Anders maakte haar polsen achter haar rug vast
en bekeek haar met zijn onuitstaanbare arrogante overwinnaarsblik. Chantal
wilde dat ze die arrogante lul toch wat harder had gekrabbeld toen ze daar nog
de mogelijkheid voor had. Anders pakte de blinddoek vast en keek er een keer
misprijzend naar. Op zich was dat natuurlijk raar, want hij moest hem toch zelf
hebben gekocht en bovendien al vaak genoeg gebruikt, maar Chantal dorst dat
allemaal niet te zeggen. Anders liet de
blinddoek vallen. “Oeps,” zei hij. Het was allemaal zo voorspelbaar dat Chantal
zonder op verdere instructies van Anders te wachten al wilde knielen om de
blinddoek op te rapen. Hij liet haar rustig tobben. “Nee,” zei Anders, “niet
met je handen; gewoon met je mond.”
Chantal boog nu een stuk voorzichtiger
haar hoofd omlaag. “Hier,” commandeerde Anders rustig. Chantal viel
bijna naar voren toen ze met haar mond de blinddoek aan Anders gaf, maar hij
ving haar handig op. “Sukkeltje,’ zei hij en hij pakte de blinddoek aan. Daarna
deed Anders Chantal ook de blinddoek ook daadwerkelijk om. “Ik hoop maar dat je
goed hebt onthouden waar de knevel ligt,” zei Anders, ‘anders wordt het vast
heel lang zoeken.” Chantal had wel vaag een idee waar dat klere ding moest
liggen, maar nu ze zo over de grond kroop, was het toch allemaal een stuk
ingewikkelder. Anders dan Chantal had verwacht, lukte het haar niet om de
knevel te vinden. “Waardeloos,” zei Anders kil. Chantal bleef uiteindelijk maar
gewoon op de vloer liggen; ze had toch geen idee meer wat ze moest doen en
Anders vond haar toch maar waardeloos. De slag van de zweep kwam volkomen
onverwacht. “Hé,” zei Anders, “had ik al gezegd dat je mocht stoppen met
zoeken?” Chantal kroop nog wat ontredderd over de vloer tot Anders het
blijkbaar ook genoeg vond. Hij trok haar voorzichtig aan haar haar omhoog en
hielp haar zelfs met opstaan. “Recht vooruit,” commandeerde Anders, “maar
voorzichtig, je bent bijna bij het bed.” Chantal liep stapje voor stapje
vooruit tot ze het bed voelde. “Liggen,” zei Anders. Chantal gehoorzaamde
moeizaam. “Op je buik!” Chantal draaide zich weer terug. Anders greep haar
stevig in haar nek. De eerste slag van de plak op haar billen kwam nog als een
verrassing, maar de volgende reeks gaf alleen maar een licht branderig gevoel
waar Chantal ontzettend geil van werd. Ze voelde hoe Anders op haar ging
liggen. Om hem te pesten, probeerde Chantal haar kont weg te draaien, maar ze
was natuurlijk volkomen kansloos. Anders drukte in een keer door. Chantal had
het gevoel dat ze werd gespietst. Ze kreunde en kwijlde in de lakens, maar
Anders ging gewoon door met pompen terwijl Chantal onder hem lag te kronkelen.
Haar orgasmes overstroomden haar in golven. Anders kreunde een keer en
verstijfde. Hij bleef op zijn armen steunen. Chantal probeerde door zo stil
mogelijk te blijven liggen en het onvermijdelijke nog even uit te stellen, maar
uiteindelijk gleed Anders’ nu toch slap geworden penis uit haar anus. Daar had hij blijkbaar zelf ook op gewacht,
want hij liet zich naast haar op het bed vallen. Daarna kust hij haar zachtjes
in haar nek.
Terwijl
Anders lag te slapen, lag Chantal tegen hem aan en keek naar het plafond. Op
een gebied waren echt alle mannen hetzelfde. Chantal moest het Richard nageven
dat hij altijd nog even had geprobeerd om na zijn eigen orgasme ook enige
interesse in Chantal te tonen, of in ieder geval die indruk te wekken dat hij
dat deed, maar uiteindelijk was hij altijd toch gewoon in slaap gevallen.
Anders was juist altijd vlak na zijn orgasmen op zijn liefst en zorgzaamst,
maar uiteindelijk ook toch zwaarder gaan ademen en was dat naadloos overgegaan
in een zacht gesnurk, dat Anders opeens opmerkelijk menselijk maakte. Het was
de eerste keer dat Chantal nu ook echt bij Anders bleef slapen en ze vroeg af
hoe het allemaal verder zou gaan. Ondertussen kon ze maar beter genieten van
het moment. De neiging om haar nagels in Anders’ borst te zetten, wist ze met
moeite te weerstaan. Ze merkte dat ze nu toch eindelijk zelf ook warm en loom
werd. In plaats van haar nagels in Anders borst te zetten, legde ze haar hand
op zijn borst en zakte langzaam weg.
XIII
In
een of ander tijdschrift, het zou wel de Panorama van haar vader zijn, had
Chantal ooit gelezen dat filmen vooral heel veel wachten was. Zelf bij de
producties van Wim van Wijchen, die het toch niet direct van hun special
effects moesten hebben, bleek deze wijsheid maar al te zeer op te gaan. Mindy
mocht dan overkomen als een wel heel jong meisje; ze had wel heel veel noten op
haar zang. Fernand mocht dan moeite hebben met Delilah; Mindy van haar kant zag
Fernand weer niet zitten. “Je hoeft hem niet aardig te vinden,” had Wim
tamelijk boos tegen haar gezegd, “het is niet je vriend; het is een collega en
je hoeft niet al je collega’s aardig te vinden.” Mindy had het zeer zichtbaar
niet overtuigd. “Toen Delilah hem(!) niet zag zitten, kwam, moest ik opeens
opdraven, maar met mij wordt totaal geen rekening gehouden.” Wim had zichtbaar
moeite gehad om zich in te houden. “Het verschil is,” had hij ironisch
geantwoord, “dat Fernand ook nog moeten laten zien dat hij iemand leuk vind.
" Daarna had Mindy zich teruggetrokken in de badkamer, die ze op eigen
gezag tot haar persoonlijke kleedkamer had gebombardeerd. Wim had de neiging om
de badkamerdeur in te trappen met moeite onderdrukt en was daarna maar op het
erf een sigaretje gaan roken. Chantal kon niet zeggen dat hij daar nou veel
rust kreeg, want Anders, die ook dol was op zijn eigen gelijk, kwam daar ‘gezellig’
bij hem staan. “Tja,” zei hij met een uitgestreken gezicht tegen Wim, “soms heb
je dat zo.” Wim was te veel vakman om op Anders’ opmerking te reageren. Chantal
wist dat hij nog graag een tweede camera wilde en dat Anders toch al niet echt
genegen was om die ook nog te betalen. “Chantal moest toegeven dat Wim de meest
volwassene van de twee was. Hij haalde zijn schouders op. “Ik neem aan dat ze
gewoon betaald wil worden,” zei Wim en hij nam een laatste haal van zijn
sigaret. De boerin, die een verschrikkelijk slecht gevoel voor timing had, kwam
naar het gezelschap toe. “Het is maandag,” begon ze zonder enig verband met het
voorgaande. Chantal, Anders en Wim keken haar vragend aan. “Dan doe ik de was,”
zei de boerin zonder dat veel verhelderde. “De wasmachine staat in de
badkamer,” zei de boerin nu gewoon nijdig over de domheid van haar toehoorders.
“Tja,” zei Wim berustend. Hij trapte
zijn peuk uit en slofte met zichtbare tegenzin weer terug naar de
boerderij. De boerin volgde hem met een houding van: het werd tijd. Anders keek
ze allebei na met een ironische blik in zijn ogen. “Je was onaardig,” zei
Chantal. Anders trok heel even zijn wenkbrauwen op. “Wim wou toch zo nodig dat
kind in de film.” Soms waren alle mannen net kinderen wist Chantal en blijkbaar
gold dat zelfs voor Anders van tijd tot tijd.
De
enige, die opbloeide dankzij de ruzie tussen Mindy en Fernand was Delilah voor
wie Wim toch nog wel ergens een rolletje in gedachten had en die daarom nog
steeds in haar veel strakke truitjes en korte rokjes op de set in de weg liep.
Voor Delilah was Mindy’s oordeel over Fernand de bevestiging van haar eigen
gelijk. Het lag natuurlijk allemaal wel wat anders, maar Chantal begreep het
wel. Omdat Anders over het geld ging en bovendien Wim inmiddels een voorschot
had beloofd waarmee deze een lang gekoesterde droom in vervulling kon doen
gaan, namelijk het kopen van een tweede Eumig, was het uiteindelijk Anders, die
de knoop doorhakte. Tot Chantals verbazing en lichte ergernis was het niet
Mindy, maar Fernand die hoogst verontwaardigd het veld moest ruimen. Wim, die
net zo moeilijk als Anders zijn ongelijk kon toegeven, keek moeilijk, maar
hield het daar toch bij. “Waarom heb je dat meisje gehouden?” vroeg Chantal aan
Anders. “Ik produceer een film om geld te verdienen,” antwoordde Anders,
“volgens mij is er absoluut markt voor die Delilah, maar ik wil een groter
publiek bereiken.” Chantal moest toegeven dat het natuurlijk niet onredelijk
klonk, maar het zat haar toch niet lekker. Anders schoot in de lach. “je bent
jaloers,” zei hij en hij gaf Chantal een kus op haar voorhoofd. Zelf kon ze er
maar matig om lachen.
Wim,
die nu in ieder geval de hoofdrolspeelster had, die hij al de hele tijd had
willen hebben, legde zich opmerkelijk snel neer bij het vertrek van Fernand.
Fernand zelf had meer moeite met de situatie, maar pakt de extra vijftig gulden
snel aan en maakte daarna dat hij weg kwam. “Ach,” zei Wim berustend, “ik vind
wel weer iemand…..” Anders lachte hem bemoedigend toe. “Ik heb alle vertrouwen
in je,’ zei hij bijna gemeend vriendelijk. Chantal zag Wim mistroostig
vertrekken naar de dichtstbijzijnde telefooncel. Chantal wist zich eigenlijk
niet zo’n houding te geven; het liefst had ze Anders best willen zeggen dat wat
ze van de hele situatie en zijn gedrag vond, maar het feit dat Mindy nu ook op
de set rondhing, maakte haar onzeker. Mindy was veel meer Anders’ type dan die
dikke en Mindy van haar kant had ook duidelijk belangstelling in Anders.
Chantal moest toegeven dat de kleine slet het handig aanpakte. Ondanks haar
fragiele, wat engelachtige uiterlijk, kon Mindy een vreselijke bitch zijn, maar
zodra Anders op de set verscheen, was ze opeens poeslief. Verder had ze de irritante gewoonte om bij
alles vragend en een beetje hulpeloos naar Anders te kijken. Chantal wist bijna
beter dan wie ook dat mannen daar gevoelig voor waren. “Ik weet het niet,”
begon ze voorzichtig tegen Anders. “Weet je wel zeker dat zij het juiste meisje
voor je film is?” Anders moest er alleen maar om lachen. “Soms,’ zei hij, “en ik zeg dat nadrukkelijk
met tegenzin, heeft Wim gewoon gelijk. Iedereen heeft blijkbaar verstand van
film.” Chantal vond Anders een grote lul en ging in de grote woonkeuken zitten
mokken, maar Anders kwam niet achter haar aan en toen ze uiteindelijk terugkwam
om het dan maar zelf goed te maken, stond hij gezellig met Mindy te praten.
Chantal hoopte nog dat Anders zou vragen of ze bleef slapen, maar in plaats
daarvan zette hij haar keurig af bij de woning van haar ouders. “Morgen ben ik
er niet,” zei Anders en hij gaf Chantal een bijna afstandelijke kus op haar
wang. “Ik moet naar Duitsland.” Chantal glimlachte een keer dapper. “Veel
succes,” zei ze, maar het liefst was ze gaan huilen. Anders zou nu vast Mindy
meenemen naar België en daar het hele programma afwerken. Ze stapte uit en
wierp Anders nog wat onzeker een kushandje toe dat hij nonchalant beantwoordde.
Chantal
kon niet inschatten of Perry in de gaten had wat er aan de hand was. Hij was
vriendelijk, maar dat was hij anders eigenlijk ook altijd. Het viel Chantal
alleen op dat hij stiller was dan normaal en het onderwerp film angstvallig
meed. Terwijl Chantal de rekeningen
invoerde, zag ze Mindy al kronkelen onder de liefkozingen en zweepslagen van
Anders. De kleine hoer deed dit ook al voor haar beroep, maar dit keer, wist
Chantal zeker, zou ze er extra van genieten. Anders zou ook haar uiteindelijk
optillen en teder op het bed leggen. Het was maar goed dat Chantal zoveel
plichtsbesef had, vond ze zelf; anders had ze nu alles verkeerd geboekt. Het
zou zijn verdiende loon zijn. Het ergste was dat ze de volgende dag ook niets
van Anders hoorde; hij zou toch tenminste de beleefdheid kunnen hebben om haar
eerlijk te vertelleen dat het uit was.
Die
volgende dag besloot Chantal zich ziek te melden. Ze had zich nog nooit ziek
gemeld en ze haatte zichzelf er om. Chantals moeder, die het nooit erg vond om
Perry nog een keer aan de lijn te krijgen, belde graag voor haar dochter. “Ik
weet het niet,” hoorde Chantal haar moeder naar waarheid zeggen, “ze voelt zich
verschrikkelijk, maar wat het nou precies is.” Perry’s antwoord was blijkbaar
begripvol, want haar moeder bedankte hem uitvoerig. “Ja hoor,” zei ze, “als het
overmorgen nog zo is, laat ik het je weten.” Chantal trok de dekens nog maar
een keer over haar oren. Eigenlijk was het allemaal natuurlijk niet echt
liegen; ze was misschien niet ziek, maar ze voelde zich wel vreselijk beroerd.
De rest van de tijd besteedde ze vooral aan het beluisteren van haar LP met
romantische popsongs (inmiddels alweer deel twaalf) en de LP 'Alle dertien
romantisch' en zichzelf ontzettend zielig vinden. Toen ze op vrijdag nog niets
van Anders had gehoord, merkte ze dat haar verdriet plaats begon te maken voor
woede en op zondagochtend stond haar besluit vast. Ze zou maandag naar Roinco
gaan en gelijk haar ontslag aanbieden. Het zou natuurlijk thuis wel wat uitleg
vereisen, maar met een paar handige leugentjes moest het toch mogelijk zijn om
daar een punt aan te kletsen. Anders deed maar lekker met zijn hoer wat hij
wilde, maar zij had nog steeds genoeg gevoel voor eigen waarde om zich niet
helemaal als voetveeg te laten gebruiken.
Chantal
probeerde al vroeg te gaan slapen, maar hoewel ze vastbesloten was om de
volgende dag haar ontslag aan te bieden, kon ze toch maar niet in slaap komen.
Uit de huiskamer hoorde ze vage geluiden van de televisie. Haar vader zat
ongetwijfeld naar Studio Sport te kijken. Dat ze ondanks alles toch redelijk
ver weg moest zijn toen ze echt wakker schrok van een klopje op de deur.
Chantals moeders hoofd verscheen om de deur. "Ik wilde even kijken of je
al sliep," zei ze. "Nee hoor," zei Chantal, hoewel ze toch
vermoedde dat ze wel degelijk een beetje had liggen doezelen. "Bezoek voor
je," zei Chantals moeder wat onzeker. Het was duidelijk dat Chantals
moeder met de onverwachte bezoeker in haar maag zat. Voor Chantal verder had
kunnen gokken, duwde Anders Chantals moeder zachtjes opzij.
"Gelukkig," zei hij, "je
moeder dacht dat je sliep." Chantal wist zich geen houding te geven
en draaide haar hoofd om naar de muur. "Ze is echt ziek hoor," zei
Chantals moeder in een meer goedbedoelde dan effectieve poging om haar dochters
wangedrag te verklaren. "Ik geloof het," zei Anders, maar Chantals op
dat gebied getrainde oor kon de lichte ironie in zijn stem horen. "Ik ga wel
even thee maken," zei Chantals moeder, die voor zichzelf op die manier
gelijk een excuus creëerde om er vandoor te gaan. Chantal begreep ook wel dat
ze moeilijk heel Anders' bezoek naar de muur kon blijven kijken en daarom
draaide ze zich maar om. Als ze nu gelijk al haar moed bij elkaar kon rapen,
kon ze gelijk tegen hemzelf zeggen dat ze ontslag zou nemen. Anders was in de
stoel naast haar bed gaan zitten. "Hoe voel je je?" vroeg hij en hoe
Chantal ook haar best deed; met de beste wil van de wereld kon ze geen ironie
in zijn stem ontdekken. "Kut," zei Chantal geheel naar waarheid.
"Wat had of heb je?" vroeg Anders. "Eerlijk gezegd kon ik weinig
wijs uit het verhaal van Perry en die had het weer van je moeder en begreep het
ook allemaal niet." Chantal glimlachte een keertje moeilijk.
"Gewoon," zei ze, "ik voelde me niet lekker." Anders
glimlachte een keertje een beetje begripvol. "Schoolziek," zei hij
bedachtzaam, maar het klonk vriendelijk. "Zoiets," zei Chantal,
"maar hoe was het in Duitsland?" Anders rekte zich uit.
"Saai," zei hij, "maar we hebben nu wel een nieuwe leverancier
voor onze Duitse vleeswaren." Chantal schoot in de lach. "Nou,"
zei ze, "gelukkig maar." Het liefst had ze haar armen naar
uitgestrekt naar Anders, maar na zijn koele houding de laatste keer dorst ze
dat niet. Anders van zijn kant leek zich
niet echt van de onderliggende spanning bewust, want hij ging op Chantals bed
zitten en gaf haar een kus. Nu sloeg Chantal alsnog haar armen om Anders heen.
Ze voelde zich nu eigenlijk nog veel beroerder dan hiervoor, want nu wist ze
ook niet meer of ze zich eigenlijk alleen maar had aangesteld. Anders hield
haar stevig vast en drukte haar stevig tegen zich aan. Toen Chantal haar
moeders voetstappen op de trap hoorde, probeerde ze zich even los te worstelen
om al te gênante momenten te voorkomen, maar Anders hield haar stevig vast.
"Hier is de thee,'" zei Chantals moeder met een geforceerd luchtige
toon. "ik laat jullie maar verder even." Ze stommelde de kamer weer
uit en Chantal kon haar voetstappen op de trap horen wegsterven. "Schaam
je je voor me?"vroeg Anders met zijn gebruikelijke licht ironische toon.
Chantal keek hem vragend aan. Waar had die moeilijke man het nu weer over.
"Ik voelde het best," zei Ander quasi verontwaardigd, "je hoorde
je moeder aankomen en gelijk duwde je me weg." Als ze nu in een keer goed uit zou halen,
dacht Chantal, moest het toch mogelijk zijn om Anders' neus in een keer te
breken. Terwijl ze daar nog genoeglijk over nadacht, nam ze alvast maar een
voorschotje door Anders intens te kussen. Ze voelde zijn tong haar mond
binnendrongen en haar tong min of meer omklemmen. Ze klemde zicht tegen hem aan
en was vastbesloten om hem nooit meer los te laten. "Lieverdje," zei
Anders voorzichtig, "ik krijg een stijve arm." Chantal hield hem nog
even vast. Hij had haar pijn genoeg gedaan, maar daarna liet ze hem toch weer
los. "Ik neem aan," zei Anders, "dat je er morgen weer gewoon
bent, want we moeten weer naar die kolere boerderij van Wim en dat vind ik zo
vervelend om alleen naar toe te rijden." Chantal gaf Anders nog een kus.
Doe jij maar lekker stoer, dacht ze zelfgenoegzaam, je hebt me gewoon gemist.
Maar Chantal hield al haar gedachten voor zichzelf. "Kom je naar
Roinco?" Vroeg ze. "Om een uur of tien en dan rijden we gelijk door
naar Wims nieuwe capriolen."
Perry
was in eerste instantie aangenaam verrast dat Chantal die maandagochtend weer
gewoon op haar werk was, maar toen hij hoorde dat ze alweer om tien uur met
Anders zou vertrekken, verviel hij in een gemelijk stilzwijgen. Chantal kon het
zich wel voorstellen, want op deze manier kwam steeds meer van het werk
natuurlijk op Perry neer. Chantal haalde wel twee keer ongevraagd koffie voor
Perry, maar ook dat hielp niet echt om in een betere bui te krijgen. Dat het
Perry echt ernst was, bleek wel toen Anders eindelijk om kwart over tien
binnenkwam en Perry hem weinig subtiel gebaarde om samen even naar het
kantoortje te gaan waarvan de deur dicht kon. Chantal zag door het raam dat het
dit keer het vooral Perry was, die aan het woord was en Anders onderging het
allemaal gelaten. Nou, dacht Chantal,
het moet Perry hoog zitten. Anders knikte een paar keer bedachtzaam en vond het
toen blijkbaar genoeg, want Perry moest echt zijn zin afbreken toen Anders de
deur open deed en weer naar buiten stapte. "Geregeld?" vroeg Anders
nog een keer, maar wel op een toon, die duidelijk maakte, dat het enige
gewenste antwoord 'ja' was. Perry knikte een keer, maar Chantal zag dat hij
echt boos was geweest.
In
de auto vroeg Chantal maar een keer heel voorzichtig waar de ruzie over was
gegaan, hoewel ze zich dat natuurlijk heel goed voor kon stellen. "Het is
mijn schuld," zei Anders. "Die arme Perry heeft het veel te druk en
in plaats dat ik hem help, ontvoer ik zijn assistente ook nog
steeds." Chantal voelde zich er
allemaal wat ongelukkig onder. "Maar," ging Anders verder, "dat
hebben we opgelost. Perry zoekt voor de vrijdag een nieuwe kracht en die dag
sta je dan helemaal tot mijn beschikking." Soms kon Anders zich zo ongelukkig
uitdrukken. "En als ik dat niet wil?" vroeg Chantal bokkig.
"Tja," zei Anders droog, "dan hebben we een nieuwe situatie,
maar tot dan toe lijkt het me prima werkbaar." Chantal liet het er maar bij, maar ze voelde
zich doodongelukkig. Daarin was ze niet
de enige, want Wim bleek ook een zenuweninzinking nabij toen hij Anders zag.
"ben je helemaal gek geworden," was het eerste dat Wim tegen Anders
riep toen hij hem zag. Anders keek Wim verbaasd aan, maar Chantal betwijfelde
of hij wel zo verbaasd was als hij deed. "Wat denk je in Godsnaam?" ging Wim zicht- en hoorbaar
boos verder. "Ach ja; het maakt allemaal niet uit. We hebben toch actrices
genoeg." Anders liet Wim maar even uitrazen. Chantal begreep helemaal niet
waar het over ging en keek Anders vragend aan. "Mindy heeft afscheid van
ons genomen," zei hij neutraal. "Ja," zei Wim, "maar wel
nadat jij met haar bent gaan eten." Anders leek niet onder de indruk. Hij
haalde zijn schouders op. "Ik geloof niet dat ze geschikt was," zei
hij en liet het er verder bij. "Na drie draaidagen, het lijken er trouwens
wel honderd(!), hebben we nu twintig minuten film en zit ik op eens opgescheept
met Belgische Loes," tierde Wim nog
even door. "En met Delilah," zei Anders droog. Wim liep woedend weg.
"waarom ben jij met Mindy gaan eten?" Vroeg Chantal wantrouwig.
"Ze zeurde steeds over geld," zei Anders, "en daarom wilde ik
haring of kuit hebben." "En?" Vroeg Chantal. Anders keek haar
vragend aan. "Was het haring of kuit?" Anders glimlachte een keertje
flauwtjes. "Ze is in ieder geval vertrokken," zei hij en draaide zich
om. Chantal keek hem na.
Het was duidelijk geweest dat Anders er dit
keer echt zin in had om Chantal te verwennen. In tegenstelling tot eerdere
keren had hij Chantal dit keer niet meegenomen naar de Moriaan, maar waren ze
in een veel chiquere tent aan de rand van de Kralingse Plas gaan eten. Anders
had er blijkbaar verschillende mensen gekend en vriendelijk gegroet. Chantal
had zich beperkt tot wat elegant verlegen wegkijken, maar Anders had haar
nadrukkelijk aan iedereen voorgesteld als zijn vriendin. De mannen hadden
overwegend wat goedkeurend geknikt en de vrouwen vooral taxerend gekeken.
Chantal van haar kant had geprobeerd om een inschatting te maken wie hier nou
eigenlijk met zijn vrouw en wie hier met zijn vriendin was. Ze vermoedde dat het
ongeveer fiftyfifty was. Vooral de 'vriendinnen' keken koel taxerend terwijl de
echtgenotes meer wat moederlijk keken. Het was blijkbaar een omgeving waarin
men veel gewend was.
Na
het eten waren ze naar Anders huis gegaan. Anders had er ook daar duidelijk
werk van willen maken. "Kleed je uit," had hij gezegd terwijl hij
zelf gemakkelijk op de rand van zijn bed zat en natuurlijk had Chantal niet
geweten hoe snel ze moest gehoorzamen. Ze was blij weer een keer de ongedeelde
aandacht van Anders te hebben en nu die vreselijke Mindy blijkbaar van het
toneel was verdwenen, was dat blijkbaar weer het geval. "Kom hier,"
zei Anders en Chantal kwam natuurlijk gelijk. "kniel," zei Anders en hij
wees haar het kleine kussentje dat als toevallig voor zijn bed lag. Soms, maar
echt alleen als hij er zin in had, kon hij echt vreselijk attent zijn. Anders
pakte haar voorzichtig bij haar kin en kuste haar intens op haar mond zonder
gelijk zijn tong naar binnen te schuiven. Met de handboeien, die natuurlijk al
binnen handbereik lagen, maakte Anders Chantals polsen achter haar rug vast.
Hij duwde haar hoofd tegen zijn kruis een streelde haar door haar haar. Daarna kust hij haar op haar voorhoofd. Chantal
bleef zo stil mogelijk liggen en genoot in stilte van Anders' lichaam.
"Wat moet ik nou met jou?" Vroeg Anders zich hardop af, maar Chantal
betwijfelde sterk of hij eigenlijk wel tegen haar sprak. Anders was alweer heel
snel over zijn beschouwende fase heen. Hij greep Chantal bij haar nek en maakte
haar halsband met bijbehorende riem vast. Dat was in ieder geval weer
vertrouwd. Chantal merkte dat ze
inmiddels eerder zenuwachtig dan blij werd wanneer Anders niet het initiatief
nam en duidelijk aangaf wat hij wilde. Anders maakte snel de rist van zijn
broek open. Het was meer dan duidelijk wat hij wilde en Chantal boog haar hoofd
voorzichtig naar voren. Ze nam Anders' penis voorzichtig in haar mond en zoog
hem toen zo langzaam als ze kon naar binnen. Chantal hoorde Anders zachtjes
kreunen. Het was maar goed dat hij niet wist hoezeer ze naar dat bekende geluid
had verlangd. Het zou hem alleen nog maar onuitstaanbaarder maken. Chantal
begon zachtjes met haar hoofd heen en weer te bewegen. Aan het diepe gegrom van
Anders hoorde ze tot haar genoeg dat hij haar blijkbaar ook had gemist. Het zou
hem leren om haar zo lang te negeren. Anders slikte een paar keer moeilijk en
drukte toen Chantals hoofd tegen zijn kruis aan. Door zich optimaal te
ontspannen, wist Chantal Anders' penis nog wat dieper mee naar binnen te nemen,
maar lang zou ze dat niet volhouden. Vooral ook omdat Anders bezitterige
hartstocht het haar onmogelijk maakte om haar hoofd heen en weer te bewegen.
Chantal begon net te merken dat ze het
niet hield toen Anders gelukkig even zijn greep op haar hoofd even liet vieren.
Chantal maakte gebruik van de geboden vrijheid om snel haar hoofd heen en weer
te bewegen. Anders kreunde hartstochtelijk verder, maar hij greep Chantals
hoofd gelukkig niet meer zo stevig vast.
Anders trok zijn penis in een beweging uit Chantals mond. Hij drukte
haar hoofd weer in zijn kruis, terwijl Chantal hem steeds sneller hoorde
ademen. Anders kwam met een diepe grom. Chantal voelde wat nattigheid in haar
haar. Ze dacht er maar verder niet over na. Anders stond op en hielp ook
Chantal opstaan. Hij sloeg zijn armen om haar heen en kuste haar
hartstochtelijk. Op haar mond. "Soms," zei hij onverwacht ernstig,
"denk ik echt dat ik van je houd." Chantal had het te druk met het
beantwoorden van Anders' kussen om hem van een snedig antwoord te kunnen
voorzien. In plaats daarvan kroop ze lekker tegen hem aan en liet zich
uitgebreid door hem strelen en betasten. Anders tilde Chantal op en legde haar op bed. Hij was blijkbaar
nog steeds in de fase dat hij echt werk van haar wilde maken, want hij streelde
Chantal eerst voorzichtig over haar borsten en liet zijn hand toen langzaam
omlaag glijden. Anders' hand raakte plagerig heel even Chantals clitoris aan en
trok zich toen weer net buiten haar bereik terug. Chantal probeerde haar kruis
tegen zijn hand aan te duwen, maar Anders trok zijn hand nog een stukje verder
terug. "Nou," zei Chantal half verontwaardigd en half klagend. Anders
schoot in de lach en kuste haar op haar mond. Terwijl hij dat deed, voelde
Chantal hoe Anders' hand diep haar vagina binnendrong. Chantal kreunde en
opende haar mond. Anders maakte gelijk gebruik van de gelegenheid om ook met
zijn tong die bij Chantal binnen te dringen. Chantal worstelde met Anders's
tong in haar mond en zijn hand in haar kruis. Het was natuurlijk kansloos en
dat was maar goed ook. Chantal gaf zich over en liet zowel Anders' tong als
zijn hand hun werk doen. Ze kreunde en het duurde niet lang voor ze een bijna
overweldigend orgasme kreeg en gelijk daarna weer een en daarna weer een.
Chantals gekronkel was teruggebracht tot wat stuiptrekkingen terwijl Anders
zijn best bleef doen. Toen hij eindelijk stopte, bleef Chantal uitgeput liggen,
maar het gebeuren had Anders zelf blijkbaar zo opgewonden dat hij nou juist
weer op gang was gekomen. Terwijl Chantal nog naar adem lag te happen, kroop
Anders bovenop haar. Zijn penis gleed moeiteloos haar druipnatte kruis in.
"Nee,'' zei Chantal klagelijk, maar Anders liet zich er niet door
tegenhouden. Met een tempo dat Chantal op dat moment echt niet bij kon houden,
begon Anders heen en weer te bewegen. Ze voelde zich als een boksbal, maar
ondertussen genoot ze wel van iedere
stoot van Anders. Zijn hartstocht was dit keer feller dan anders. Toen hij voor
de tweede keer kwam, verstijfde hij, maar hij liet zich niet bovenop haar
vallen. In plaats daarvan bleef hij steunend op zijn armen naar haar liggen
kijken. "Kijk niet zo," zei Chantal, 'daar word ik zenuwachtig
van." Anders lachte een keertje en liet zich toen langzaam zakken. Hij
kuste Chantal in haar nek. "Nou, nou," zei Chantal, die ook niet meer
precies wist waar ze aan toe was, "we hebben er zin in." Anders rolde
van haar af, maar hij hield haar stevig vast. "Ik loop echt niet weg,"
protesteerde Chantal half en half, maar Anders reageerde niet. In plaats
daarvan sloeg hij een deken om haar heen. Chantal hoorde hoe Anders haar niet
alleen negeerde, maar ook langzaam zwaarder begon te ademen. Daar ben ik mooi
klaar mee, dacht ze, maar pragmatisch als ze was, kroop ze zo goed mogelijk
tegen Anders aan. Als ze haar hoofd op zijn schouders legde, had ze er amper
last van dat haar polsen nog bij elkaar gebonden waren. Ze kuste hem op zijn
schouder en ging er toen voorzichtig op liggen. Half slaapdronken legde Anders
zijn arme weer om haar heen.
XIV
Anders
en Wim stonden samen zichtbaar vol bewondering naar het 'acteervermogen' van
Loes te kijken. Nadat haar vriend met zachte dwang was verbannen naar het
dorpscafé vijf kilometer verderop kon er eindelijk worden doorgewerkt.
"Hoe weet je dat hij niet terugkomt?" vroeg Anders aan Wim. "Ik
heb hem met de auto gebracht," zei Wim met een uitgestreken gezicht,
"dan kon hij tenminste rustig een biertje drinken." Anders grijnsde
een keer. "Het gaat eindelijk echt goed," zei Wim en Anders knikte
met meer enthousiasme dan Chantal gepast vond. Het was natuurlijk een
pornofilm, maar ze vond Anders nu wel erg enthousiast over Loes. "Waar heb
je die jongen vandaan?" Vroeg Chantal aan Wim. "Een
advertentie," zei Wim, "hij studeert iets in Leiden,… vast iets
moeilijks."
"Leuke
jongen," zei Chantal, "echt leuk." Tot haar genoegen keek Anders
nu toch even op. Een ogenblik was zichtbaar dat hij zich toch stoorde aan
Chantals opmerking. Dat zou hem leren. Ondertussen leken Loes en de onbekende
jongen wel helemaal vergeten dat er ook nog camera's waren. Het was maar goed
dat Loes' vriend op veilige afstand bier aan het drinken was. Hij zou hier vast
niet goed op hebben gereageerd. Loes was tussen de benen van de jongen gekropen
en pijpte hem nu met overgave. Chantal kon zich haar emoties goed voorstellen.
Anders zou zich waarschijnlijk gemakkelijk in de emoties van de jongen in
kunnen leven, want die lag alleen maar wat te kreunen en verder voor alles stil
te genieten. Loes mocht dan eigenlijk een amateur zijn; Chantal keek vol bewondering naar haar
techniek waarbij ze de penis bijna helemaal inslikte en dan weer zachtjes met
haar hoofd omhoog ging. Ze gaat iedere keer net zover dat ze net niet stikt,
dacht Chantal vol bewondering. De cameraman stond een paar keer hinderlijk in
de weg, maar door om te lopen, wist Chantal toch een goed zicht op de actie te
houden. Nu de jongen echt ongeveer zo
geil als boter was, hield hij het niet meer. Bijna ruwde trok hij Loes' hoofd
weg en draaide haar snel om. Oorspronkelijk was de afspraak dat iedere nieuw
scene opnieuw zou worden doorgesproken, maar Wim zag blijkbaar ook wel in dat
hij deze scene nooit meer zo naturel op film zou kunnen vastleggen. Hij
gebaarde de cameraman snel een andere positie op te zoeken en verder maar wat
te improviseren. Chantal zag dat Anders meer dan gefascineerd naar het
schouwspel keek. Zou hij ook zo naar haar kijken of zou zijn bezittersblik het
dan winnen? De jongen lag nu boven op Loes. Aan Loes' gezicht te zien, ging het
allemaal voortvarend verder, maar veel was er niet meer te zien. De cameraman
had alle ruimte nodig om eerst een close up van de daad te maken en toen snel
Loes' gezicht dat inmiddels inderdaad een schoolvoorbeeld van extase was
geworden, te filmen. Wim gebaarde hem nog snel een tweede close up te nemen.
Daarna was het uit met het plezier. De jongen kwam bijna ongemerkt, maar Loes
wist zeer overtuigend voor het voetlicht te brengen dat zij ook kwam. Daarna
bleven de twee, zich min of meer onbewust van de show, die ze net hadden
weggegeven, uitgeput op elkaar liggen. "Perfect," zei Wim, "echt
perfect." Anders zei niets, maar Chantal kon zo wel aan zijn gezicht zien
dat hij het daar helemaal mee eens was. Chantal kroop tegen Anders aan, die bijna
gedachteloos zijn arm om haar schouder legde. De seksuele spanning in de kamer
was nog te snijden toen Loes totaal onverwacht die toch vooral door haarzelf
opgebouwde spanning weer doorbrak. "En," vroeg ze naïef, "was
het wat?" Wim schoot in de lach. "Ik denk het wel," zei hij
geruststellend. "Nou," zei de cameraman met een zorgelijk gezicht.
Chantal zag Wim groen worden en Anders verstrakken. "Grapje," zei de
cameraman snel, "volgens staat het er allemaal prima op."
Omdat
ook in dit geval succes weer eens vele vaders had, stonden Wim en Anders al
snel als kinderen te kibbelen wie nu de eigenlijke ontdekker van Loes was.
Chantal vond het gênant en ging daarom maar koffie halen voor Loes en de
onbekende jongen. "Wat denk je?" Vroeg Loes blijkbaar nog steeds
onzeker over het effect van haar eigen optreden. "Nou," zei Chantal,
"ik denk dat iedereen het wel aardig vond." Gevleid en tevreden ging
Loes tegen de jongen aan liggen. De jongen reageerde niet afwijzend, maar van
Loes' enthousiasme was niets te merken. Hij ziet het gewoon als werk, dacht
Chantal. "Ik was zo zenuwachtig," bekende Loes. "Maar," zei
ze terwijl ze vooral naar de jongen keek, "toen wist ik nog niet dat ik
jou tegen zou komen." De jongen glimlachte plichtmatig. Chantal zag dat hij
zich ongemakkelijk onder deze aandacht voelde. Hij zag het als werk en
waarschijnlijk ook nog wel als een spannend avontuur, maar Loes' wel heel
duidelijke avances maakten dat hij zich toch wel wat opgelaten voelde. Chantal
verbaasde zich even over Loes, maar besefte zich toen dat zij wel erg weinig
recht van spreken had.
Delilah's
eergevoel was blijkbaar aangetast door de show van Loes. Vooral omdat haar nu
eenmaal was beloofd, besloot Wim haar ook nog een scene te geven. Hij schatte
blijkbaar in dat Delilah zich in ieder geval niet zonder geld weg zou laten
sturen en daarom kon er nog net zo goed een keer gebruik worden gemaakt van
haar diensten. Delilah had net als de rest gefascineerd staan kijken naar de
enorme pijpbeurt, die Loes net had gegeven. Omdat het nogal gammele verhaaltje
nu ook een tweede 'grote' scene nodig had, had Wim gelukkig nog ergens een
jongen opgevist waar hij zelf nogal vertrouwen in had, omdat deze jongen ook al
ervaring in Duitsland zou hebben. Het kon allemaal best, want hij sprak
inderdaad geen woord Nederlands. Chantal had Duits al in de tweede van de MAVO
laten vallen, maar ze herkende het nog wel van de Duitse televisie waar haar
ouders nog wel eens naar keken. Delilah kroop zonder enig voorspel tussen de
jongens knieën en nam ook zonder verdere plichtplegingen zijn penis in haar
mond. De jongen keek in eerste instantie meer verbouwereerd dan aangenaam
verrast, maar pragmatisch als hij blijkbaar was, maakte hij al snel van de nood
een deugd. Hij greep Delilah stevig bij haar hoofd en duwde haar zijn kruis in.
De cameraman zwaaide een paar keer nijdig met arm. De hand van de jongen zat
duidelijk een goed shot in de weg. De jongen had al snel meer aan zijn hoofd
dan de woede van de cameraman. Delilah's hoofd gleed met geraffineerde
tempowisselingen heen en weer. "Geinig," zei Anders droog,
"competitie doet meer dan geld." Chantal kon er niet echt om lachen,
vooral omdat ze het idee had dat de opmerking van Anders eigenlijk vooral voor
haar was bedoeld. Ondertussen lag de jongen op het bed te kreunen en had de cameraman
alsnog alle ruimte om zijn shots te maken. Chantal zag hoe het gezicht van de
jongen echt een masker van genot was geworden. Ze kon zich maar al te goed de
emoties van Delilah voorstellen, die hier voor eens en voor altijd duidelijk
maakte dat zij er ook nog was en niet alleen dat, maar ook nog als supertalent
op dit gebied. Anders en Wim stonden net als de overige aanwezigen bijna
versteend naar dit tweede spektakel op een dag toe te kijken.
"Nou...," zei Wim en hij liet er bij. Anders slikte een keertje heel
duidelijk. Maar uiteindelijk kwam ook aan deze scene een eind. De jongen
kreunde intens en Chantal kon het niet helemaal goed zien, maar het leek er op
dat hij in Delilahs mond was klaargekomen. "Wow," was Anders' enige commentaar. Tot haar grote ergernis meende
Chantal toch iets van een verdikking in Anders' broek te bespeuren.
Die
middag tijdens het eten voelde Chantal zich ongelukkig. Natuurlijk was het
gezellig in Alblasserdam waar niemand hen kende voor een keurig getrouwd
stelletje door te gaan en samen uitgebreid te lunchen voor ze weer terug
moesten naar Rotterdam, maar Anders' opwinding had Chantal er ook op een
pijnlijke manier op gewezen dat hij echt niet alleen interesse in haar had.
"Nou," zei Anders bijna vaderlijk, "je eet bijna helemaal
niet." Chantal lachte een keertje verontschuldigend, maar ze had inderdaad
niet zo'n honger. Ze kon zich moeilijk weer ziekmelden, maar eigenlijk wist ze
ook helemaal niet hoe het nou eigenlijk met die vreselijke Mindy was afgelopen.
"Gaat het?" vroeg Anders. Sinds haar 'ziekmelding' was Anders toch
wel wat opmerkzamer geworden. Chantal had sterk het idee dat het in dit geval
niet zozeer aan Anders als wel aan haar lag. Daarom glimlachte ze nog een keer
dapper en nam een extra grote hap. Anders was heer genoeg om net te doen of hij
het overtuigend vond. Na het eten bracht Anders Chantal naar Roinco. "Heb
je vrijdag wat te doen?" vroeg hij toen Chantal uitstapte. Stomme vraag,
dacht ze nijdig. "Nee," zei ze terwijl ze dacht: alleen op jou
wachten. "Gelukkig," zei
Anders, "we zijn uitgenodigd voor een feestje en het kan laat
worden."
"Vind
je het mooi?" vroeg Anders. Chantal vond het prachtig, maar ze was ook wel
een beetje onder de indruk van het zwarte broekpak dat Anders voor haar op bed
had klaargelegd. "geweldig," zei ze naar waarheid, 'maar het maakt me
zo....." Chantal zocht naar een woord. 'Oud' was het niet.
"Volwassen," vulde Anders begripvol aan. "Ja," zei Chantal
blij; dat woord had ze gezocht. "Ik voel me net Jacqueline Bisset of zo iemand.
Anders schoot in de lach. "Dat is een hele mooie vrouw,' zei hij.
"Maar ook al heel oud," zei Chantal. Anders liet haar verder gewoon
lekker kletsen en trok ondertussen zelf zijn pak aan. IJdel als hij was, trok
hij eerst de broek van zijn pak aan en daarna pas zijn sokken. Chantal had hem
nog nooit kunnen betrappen op het dragen van een onderbroek met sokken.
"waarom lach je?" vroeg Anders. "Je bent ijdel," zei
Chantal. Anders knikte. "Ja," zei hij, "echt heel erg, maar
waardoor is het nu weer opeens pijnlijk duidelijk geworden?" Chantal wees
naar Anders' broek. "Ik heb je nog nooit bloot met alleen sokken aan
gezien." Anders maakte een half verontschuldigend wegwerpgebaar.
"Natuurlijk niet," zei hij, "een oude man met melkflessen in
sokken is geen gezicht." Chantal keek Anders aan met een begripvolle blik.
Vroeger had ze gelijk geroepen dat hij nog helemaal niet oud was, maar nu vond
Chantal het wel een prettige conclusie. Anders vond het blijkbaar een
onzingesprek, want hij ging gewoon verder met zich aankleden. Chantal trok het
jasje aan dat bij het broekpak hoorde. "En?" Vroeg ze. "Je bent
prachtig," zei Anders, "nog mooier dan Jaqueline Bisset en ook nog
een stuk jonger." Hij gaf Chantal een kus en nam haar toen mee naar de
spiegel in zijn kledingkast. Chantal moest toegeven dat ze zelf onder de indruk
was. "Vonden ze het gek?" vroeg ze, "dat een man een
vrouwenbroekpak kwam kopen?" Anders schoot in de lach. "Lieverdje,
denk je nou dat ik de enige man ben die ooit iets voor zijn geliefde
koopt?" Chantal kroop tegen Anders aan. Ze kon het zich helemaal
voorstellen hoe Anders zich bij Meddens door een ongetwijfeld charmante
verkoopster liet helpen en haar quasi hulpeloos inpakte. Haar vader had zelfs
voor zichzelf nog de hulp van haar moeder nodig. "Je bent mijn held,"
zei Chantal en het klonk veel minder ironisch dan ze het in eerste instantie
had bedoeld. Anders kuste haar in haar nek. "Als ik nu doorga," zei
hij met spijt in zijn stem, "kunnen we net zo goed niet gaan en dat is dan
weer zonde van dat broekpak." Chantal maakte zich los. "Heb je iets
om naar uit te kijken,' zei ze.
Chantal
had zo ongeveer alles verwacht, maar dit echt niet. "waarvoor is
dit?" vroeg ze een beetje timide aan Anders. "Ter ere van het herstel
van de democratie in Portugal," zei Anders alsof het de gewoonste zaak van
de wereld betrof. "Ja," zei Chantal, "en dat vieren we dan in
deze zaal van het Rotterdamse stadhuis; klinkt logisch." Anders gaf haar
een kus. "De Burgerzaal," vulde hij aan, "niet zo maar een
zaal." De man, die nu naar voren kwam en achter de microfoon ging staan,
kende Chantal wel. "Dat is de nieuwe burgemeester," zei ze tegen
Anders. Hij kuste haar in haar nek. "Mijn vader vindt die Andre van der
Louw niets," ging ze verder, "volgens hem moet een burgemeester een
burgemeester zijn en niet een omhooggevallen hippie." Anders haalde zijn
schouders op. Andre van der Louw legde zijn pijp op de lessenaar en begon aan
zijn verhaal. Chantal had inmiddels de afgelopen maanden met Anders wel het
nodige bijgeleerd. Die nieuwe burgemeester kon wel spreken. Hij gaf hoog op
over de internationale solidariteit en het succes dat er nu in Portugal was
behaald. "Op school was er een actie om geen koffie uit Angola te drinken,"
zei Chantal. Anders knikte een keer bedachtzaam. "Denk je echt dat dat
heeft geholpen?" Vroeg Chantal. "Ach," zei Anders, "het
hield hier in ieder geval een hoop mensen van de straat." Zijn gezicht
kreeg iets geamuseerds. "Waar denk je aan?" vroeg Chantal. "Een
jongen van vroeger," zei Anders, "Jarno. Zo'n breedsprakige behaarde
en bebaarde onderwijzer. Die was altijd bezig om de wereld te verbeteren."
Het klonk aardig, maar de ironische ondertoon ontging Chantal niet. "Hij had
wel een hele leuke vriendin," zei Breuer. Dat laatste had dan van Chantal
weer niet gehoeven. "Leuker dan ik?" vroeg ze en Chantal kon zich wel slaan. "Natuurlijk
niet," zei Anders keurig. "En daarom wil ik deze toespraak beëindigen
met een gemeend Viva La Revolution!" beëindigde Andre van der Louw zijn
toespraak waarna er door de aanwezigen, die er echt uitzagen of ze zich op het
buffet in plaats van een willekeurige onderdrukker zouden storten, braaf
applaudisseerden. "Goed," zei Anders, "wat wil je drinken?"
Chantal knikte een keer. Eigenlijk vond ze het allemaal onzin en was ze veel
liever met Anders naar zijn huis en bed gegaan, maar Anders leek zich hier van
zijn kant prima thuis te voelen. Voor iemand, die van huis zijn geld had
meegekregen uit de cacaohandel in de
koloniën voelde hij zich toch opmerkelijk thuis tussen deze
would-be-revolutionairen. Chantal vroeg
zich af of er dingen waren die Anders, afgezien van zijn leerlingen, wel echt
serieus nam. "Als je het over de duvel hebt," vervolgde Anders zijn
eigen gedachten. Chantal zag een jongeman staan in een modern ribfluwelen
broekpak. "Dat is Jarno," zei Anders. Het was inmiddels duidelijk dat
Jarno Anders ook had herkend, want de jongeman, die er inderdaad uitzag als het
prototype van een onderwijzer groette hem wat flauwtjes. Het was Chantal wel
duidelijk dat beide mannen elkaar kenden, maar geen vrienden waren. Alleen
wilden ze daarnaast ook nog niet voor elkaar onder doen. Mannen zijn net
kinderen, dacht Chantal. Omdat de mannen allebei niet als eerste voor de andere
opzij wilde gaan, stonden ze elkaar wat moeilijk aan te kijken. Anders bekeek
Jarno met zijn gebruikelijke minachtende blik. Van Jarno's kant was meer
boosheid zichtbaar. "Leuk je te zien," zei Anders ongemeend.
"Ja," zei Jarno, "ik zie dat je Miep niet bij je hebt."
Chantal zag dat Jarno doel had getroffen. "Je ziet het," bevestigde
Anders. "Goh," zei Jarno, "hoe is het met haar?" Anders
haalde zijn schouders op. "Geen idee?" Antwoordde hij. "Jammer,"
zei Jarno met zichtbaar genoegen, "doe haar in ieder geval de groetjes van
mij." Anders knikte alsof hij dat
inderdaad zeker zou doen en Jarno liep snel door. "Wie is Miep?"
vroeg Chantal. "Een vriendinnetje
van vroeger," antwoordde Anders, maar Chantal had het idee dat Anders er
nog steeds een beetje mee zat. Ze sloeg haar armen om Anders heen en gaf hem
een kus. "Gelukkig heb je mij nu," zei Chantal. Anders kuste haar
meer bedachtzaam dan hartstochtelijk en Chantal wilde al kwaad worden toen
Anders haar onverwacht stevig vastgreep. Hij kuste haar nog een keer.
"Ja," zei hij, "inderdaad; gelukkig heb ik jou nou."
Chantal voelde zijn lichaam tegen haar aan.
Ondertussen
was er ook een bandje binnen gekomen. "Wie zijn dat?" vroeg Chantal.
"Een groepje Chileense vluchtelingen," zei Anders, "echt
ongelofelijk saai, maar dat durft niemand te zeggen en daarom luisteren ze al
dit soort bijeenkomsten op." Chantal had nog even gehoopt op een swingend
Zuid-Amerikaans geluid, of desnoods iets met panfluiten, maar in plaats daarvan
begon een bebaarde zanger min of meer ritmisch voor zich uit te mompelen.
Chantal vond het vreselijk, maar Anders wist zijn gezicht volmaakt in de plooi
te houden. "Iedereen vindt het vreselijk," fluisterde hij in Chantals
oor, "het duurt maar even." Chantal gebruikte het korte blijkbaar
verplichte intermezzo om nog even naar het publiek te kijken. Jarno had zich zo ver mogelijk weg
geposteerd.
De
rest van de avond, die niet meer werd gehinderd door allerlei gezeur over
vrijheid, democratie en gelijkheid werd nog erg gezellig. Chantal was een paar keer naar stijldansen
geweest, maar ze had er nooit veel aan gevonden, maar Anders leidde haar bijna
vlekkeloos. "Nooit gedacht dat jij zo van dansen hield," zei ze
terwijl ze hem goed vasthield. "Doe ik ook niet," zei Anders, "het
hoorde er gewoon bij." Chantal kon het zich voorstellen hoe Anders en die
andere jongentjes van de HBS naar dansles waren gegaan. In gedachten zag ze hun
zelfingenomen gezichten en ze voelde zich weer even jaloers. "Bij ons
niet," zei Chantal. Het was natuurlijk niet helemaal eerlijk, want
Chantals moeder had er juist vaak genoeg op aangedrongen dat Chantal alsnog zou
leren stijldansen. "Doe het nou," had ze gepleit, "daar heb je
je hele leven plezier van." Anders liet het allemaal maar van zich afglijden.
"Bij ons was accordeon spelen het hoogst haalbare," ging Chantal
verder. "He, ja," zei Anders ironisch, "je hebt de hele avond
nog niet geklaagd over mijn verwende leerlingen." Chantal gaf Anders een
kus. "Lul," zei ze met overtuiging. Hij kuste haar terug. "Je
solliciteert naar een pak slaag," zei Anders. "Zolang we hier zijn,
ben ik veilig," zei Chantal, 'bij je deftige vrienden weet je je heus wel
te gedragen." Anders haalde zijn quasi berustend zijn schouders op.
"We gaan vanzelf een keer naar huis." Chantal gaf hem nog snel een
kus. "De avond is nog jong," zei ze.
Anders had soms opeens de meest wilde ideeën en dat was natuurlijk erg
leuk, maar nu wilde ze eerst een keer ergens anders van genieten.
Dat
vrijelijk genieten viel toch wel wat tegen, want Jarno, die zich inmiddels
zichtbaar en hoorbaar moed in had gedronken, kwam nog een keer bij Anders op
verhaal. Chantal haatte scenes, dat had ze van haar moeder, maar dit keer was
het blijkbaar onontkoombaar en Chantal moest absoluut toegeven dat Anders
probeerde de zaak te sussen. "Ja," zei Jarno treiterend, "maak
maar lekker dat je wegkomt. Voor mij kun je weglopen." Anders haalde zijn
schouders op. "Pas maar op!" siste Jarno tegen Chantal, "hij zal
jou ook gewoon dumpen." Chantal
kroop onder die striemende woorden tegen Anders aan. Hij sloeg zijn armen
geruststellend om haar heen. "Je hebt je punt gemaakt," zei Anders
cynisch tegen Jarno. "ook nu heb je weer beter dan wie ook duidelijk
kunnen maken dat je een hufter bent en gelijk laten zien waarom vrouwen bij je
weglopen. Misschien kan je daar nu even anderen van gaan overtuigen."
Jarno keek nog een keer vuil, maar liet het er verder bij. Waarschijnlijk ook
al, omdat verschillende omstanders hun eigen gesprek beëindigden om Jarno's
geraas aan te horen.
Bij
het buffet kwam Chantal weer een beetje tot zichzelf. "Waar ging dit
eigenlijk over?" Vroeg ze aan Anders. Hij keek wat moeilijk, maar dat was
eigenlijk altijd het geval als het om dingen uit verleden ging.
"Ach," zei Anders relativerend, maar daar trapte Chantal niet meer
in. Dat deed hij alleen maar om tijd te winnen, zodat zijn zorgvuldige
ingestudeerde volzinnen er wat meer naturel en daarmee geloofwaardiger
uitkwamen. "Jarno heeft de vrouw van een filiaalchef van de Simon de Wit
afgepikt, maar hoe tragisch ook; uiteindelijk vond ze mij toch leuker."
Chantal liet de zin in alle rust in haar hoofd echoën. Het was een echte
'Anders-zin.' Met minimale woorden had hij de schuld bij Jarno gelegd, zichzelf
een compliment gemaakt en zich ook nog min of meer tot een bijna onschuldige
buitenstaander gemaakt. "Okay," zei Chantal, "en nu?"
Anders haalde zijn schouders op. Dat was ook zo een van zijn vaste poses.
"Geen idee," antwoorde hij. "Okay," zei Chantal, "maar
zien jullie elkaar nog wel?" Anders gaf Chantal een kus. "Natuurlijk
niet," zei hij. "Echt waar?" vroeg Chantal wantrouwig. "Wanneer denk je dat
ik daar tijd voor zou hebben?" vroeg Anders nu van zijn kant. Chantal vond
dat wel een argument. "Vergis je niet," zei Anders, "onze kleine
onderwijzer is slim op zijn eigen manier. Hij weet dat er van dit
soortbeschuldigingen altijd iets blijft hangen. Hij staat nu vast ergens uit te
leggen dat de DDR het ware en echte Duitsland is, maar jij denkt nog steeds na
over zijn woorden." Chantal vond het allemaal heel redelijk klinken, maar
dat deden alle verhalen van Anders altijd. Het was om gek van te worden.
Tot
Chantals genoegen deed Anders altijd wel extra zijn best als hij zich niet
helemaal zeker van zijn zaak voelde en hij mocht best een keer zijn best doen
om haar bij zich te houden. Als dit zijn manier was om te laten zien dat hij de
baas, moest hij dat vooral dat blijven doen. Hij had zich op haar gemak uit
laten kleden en Chantal had er uitgebreid de tijd voor genomen. Ze kende die
hele Miep niet, wat een naam trouwens, maar ze lustte haar rauw. Anders
gebaarde Chantal bij hem te komen. Ze aarzelde even of ze juist heel timide of
juist heel verleidelijk naar hem toe moest komen. Uiteindelijk besloot ze toch
maar voor het verleidelijke te gaan. Het sloot beter aan bij hoe ze zich voelde
en anders werd het allemaal wel erg toneelspelen. Vanaf het voeteneinde kroop
ze langzaam op handen voeten omhoog naar Anders, die zich de show met zichtbaar
genoegen liet welgevalllen.Chantal schudde nog een er extra met haar billen. Ze
wist dat hem dat opwond. Anders gromde dierlijk en tevreden toen ze zijn broek
los ging maken. Om het haar vooral niet al te moeilijk te maken, tilde hij heel
even zijn billen op. Chantal trok zijn broek en onderbroek in een ruk omlaag.
Mensen zijn beesten, bedacht ze zich. Alles draait uiteindelijk om de
voortplanting. Anders' enthousiasme stond inmiddels ferm overeind. Chantal gaf
er alleen maar een plagerig kusje op. Anders knorde een keer. Bij Chantal kreeg
de hartstocht nu toch ook weer gewoon de overhand. Ze stak Anders' apparaat in een keer in haar
mond. Loes en Delilah konden de pot op. Als die Belg en dat biggetje het
konden, kon zij het zeker beter,.... en veel beter ook. In het begin liet
Anders het allemaal wat hautain over zich heen komen, maar na een paar minuten
was er niet meer over van zijn bravoure. Toen Anders het niet meer hield en ook
Chantal inmiddels zo geil als boter was geworden, greep Ander haar stevig vast.
Hij wierp haar min of meer op het bed en stootte stevig door. Pas toen Anders
weer op vertrouwd terrein was, kwam ook zijn obsessieve zelfdiscipline weer
terug. Met duidelijk doordachte bewegingen zorgde hij er voor dat Chantal een
enorm orgasme kreeg. Ze sloeg haar armen om Anders heen en greep hem vast alsof
ze hem nooit mee los wilde laten. Anders maakte een geluid dat ergens tussen
een grom en brul in zat; daarna verslapte hij op alle gebieden en liet zich
uitgeput op Chantals nog naschokkende lichaam zakken.
XV
Anders
streelde Chantal een keer door haar haar. "Je bent echt perfect," zei
Chantal. Anders lachte een keertje schamper. "Zoals ieder lief compliment:
leuk, maar verre van waar." Chantal kuste Anders' hand.
"Praatjesmaker," zei ze mild. "Ik vind je perfect. Gesloten,
maar perfect." Anders keek haar vragend aan. "Hoezo?" zei hij
verontwaardigd. Niemand is zo open als
ik." Chantal draaide zich loom op haar rug. "Nee," zei ze
gedecideerd, "je praat gemakkelijk, maar dat is niet hetzelfde." Anders reageerde niet, maar hij ging
tenminste geen koffie halen; dat was al heel wat. "Ik ken echt niemand,
die zo gesloten is als jij," ging Chantal verder. Als ze ooit iets van
Anders wilde begrijpen, was dit blijkbaar het moment. Natuurlijk speelde hij
weer een van zijn spelletjes; hij liet haar rustig praten en zou proberen om
haar met een kluitje in het riet te sturen, maar juist die arrogantie zou hem
weleens de das om kunnen doen. In zijn grenzeloze zelfoverschatting zo hij
misschien wel meer over zichzelf vertellen dan hem lief was. "Wat wil je
weten?" Vroeg Anders. Hij ging op zijn rug liggen en spreidde zijn armen
uit. Het leek natuurlijk allemaal heel erg open, maar Chantal wist we beter.
"Nou," zei Chantal, die ieder woord op een goudschaaltje woog,
"wat vind jij nou echt(!) leuk?" Anders sloeg zijn arm om haar haar
heen. "Jou natuurlijk," zei hij, maar Chantal was vastbesloten om
zich niet echt met een kluitje in het riet te laten sturen. "Ook
natuurlijk," antwoordde ze, "maar verder?" Anders haalde zijn
schouders op. "Dat bedoel ik," zei Chantal, "je hebt alles, maar
je blijft altijd toeschouwer." Anders keek alsof hij over Chantals woorden
nadacht en voor hetzelfde gemak was dat nog waar ook. "Misschien
wel," zei hij bedachtzaam, "zoveel boeiends is er nou ook weer
niet." Chantal legde haar hoofd op zijn borst. "Heb je dan helemaal
niet iets dat je echt belangrijk vindt?" vroeg ze. Anders grijnsde.
"Dat bedoel ik niet," zei Chantal snel. "Het was ook te
gemakkelijk," gaf Anders toe met een bijna verlegen lachje.
"Ach," zei hij. "Je hebt toch wel iets met chocola of zo?"
vroeg Chantal. "Welnee," zei Anders, "dat is ook maar
geërfd." Perry had daar natuurlijk wel een paar keer iets over verteld,
maar Chantal besloot er toch op door te gaan. "Hoe kom je eigenlijk aan
een chocoladefabriek?" vroeg Chantal. "Geërfd," zei Anders,
"dat zei ik toch." "Natuurlijk," zei Chantal, "maar
iemand is er toch een keertje mee begonnen." Anders ging er een keer op
zijn gemak voor liggen. Over andere praten was nu eenmaal altijd makkelijker.
"Mijn opa is ooit naar Nederlands-Indië gegaan en heeft daar fortuin
gemaakt," vertelde Anders. "Met het geld dat hij daar had verdiend en
de contacten, die hij daar had opgedaan, is hij hier in de cacao gegaan en zo
als vanzelf in de chocola gerold." Het leek Chantal wel een logisch
verhaal. "Waarom is hij eigenlijk naar Indië gegaan?" vroeg ze. "Als we alle stoere verhalen in de
familie gewoon negeren," zei Anders, "is hij gewoon zijn dorp uit
gevlucht omdat hij een meisje zwanger had gemaakt. Voor zulke jongens was het KNIL een
uitkomst." "En toen?" vroeg Chantal. "Toen niks," zei
Anders. "Toen mijn opa terugkwam, was hij rijk en dus min of meer
respectabel geworden." "Alleen," vervolgde Anders toch met enige
trots in zijn stem, "daarna heeft hij zijn geld wel goed belegd."
Chantal rolde zich op haar buik. "Heeft hij ooit nog naar dat meisje
omgekeken?" vroeg ze. "Dat vertelt het verhaal niet," zei
Anders, "maar als hij dat wel had gedaan, was dat vast ook wel
vermeld." Chantal vond het een rot verhaal. Anders zat er blijkbaar ook
een beetje mee in zijn maag, want hij trok Chantal stevig tegen zich aan.
"En daarna?" vroeg
Chantal. "Mijn vader was de
enige zoon van mijn opa,…" Anders verbeterde zichzelf".., in ieder
geval voor zover ik weet. Hij is wat 'gebutst' uit de oorlog gekomen."
Chantal, die alle verhalen over de oorlog uit haar eigen familie maar al te
goed kende, kon er zich alles bij voorstellen. "Hij is in de oorlog in
Duitsland geweest," vulde Anders aan. "Net als oom Rinus," vulde
Chantal aan. De oudste broer van haar vader was tijdens de Grote Razzia
opgepakt. Hij had de laatste maanden van de oorlog in het Ruhrgebied gewerkt en
was nog heel lang bang geweest voor het geluid van motoren. "Zoiets,"
beaamde Anders, "zoiets." Chantal kuste Anders zachtjes op zijn buik.
"En toen?" Vroeg ze. Anders knorde een keer. "Toen niks,"
zei Anders. "Mijn vader heeft de grootst mogelijke moeite gehad om weer
aan het leven in Nederland te moeten wennen en zijn ouders liepen niet echt
over van begrip." Dat herkende
Chantal wel; ouders liepen nooit over van begrip. "En je moeder?'' vroeg Chantal. "Mijn moeder," zei
Anders met een lachje dat zowel iets van afkeer, als iets van liefde in zich
leek te hebben, "mijn moeder kwam er tot haar schrik achter dat ze over
dreigde te schieten." Chantal kon zich zomaar voorstellen dat dit voor
haar eigen moeder ook had gegolden, maar Anders sprak er wel erg luchtig over.
"Ken je de serie 'Bericht van de Tweede Wereldoorlog?' vroeg Anders.
Chantal knikte een keer. Oom Rinus, diezelfde van de Razzia had de losse
deeltjes stuk voor stuk verzameld en door middel van handige ijzertjes in een
zwarte map gedaan. Tenminste, dat was het idee. In de praktijk vielen de losse
delen steeds uit de map. Als je er naar keek, kreeg oom Rinus al een
rolberoerte. Naast zijn encyclopedie was het dan ook oom Rinus' grootste trots.
"Een van die deeltjes heet 'vacuüm vult leegte' of zoiets," ging
Anders verder, "dat had ook op de relatie tussen mijn ouders kunnen
slaan." "Klinkt leuk," zei Chantal cynisch. "Bij ons hadden
ze ook altijd ruzie." Anders schoot in de lach, maar Chantal zag dat hij
niet echt vrolijk was. "Welnee," zei Anders met een afwerend gebaar.
"Ruzie? Alleen de gedachte al.
Zeker mijn moeder was dood gebleven. Mijn ouders zwegen." Eerlijk gezegd
leek het Chantal wel lekker rustig, maar dat zei ze niet. "Mijn ouders
haatten emoties," zei Anders. Dat heb je dan geërfd, dacht Chantal.
"Hoe gaat het nu?" vroeg ze. Anders haalde zijn schouders. "Mijn
ouders delen een huis en twee kinderen." Chantal sloeg haar armen om
Anders heen. In gedachten zag ze Anders in het huis van zijn ouders met een
steriele moeder en een wat wazige vader . Alles verantwoord of zelfs meer dan
verantwoord met van die hypermoderne Scandinavische meubelen.
"En
hoe is dat bij jou?" vroeg Anders. Mijn beurt, dacht Chantal. "Wat
wil je weten dat je nog niet allang weet?" vroeg Chantal min of meer
berustend. Anders liet zich weer op het bed terugzinken. Chantal had het idee
dat ze altijd zo'n open boek voor hem was geweest dat hij nog maar weinig kon
vragen dat hij niet wist. Anders hield
zowaar een keer zijn mond. Hij kuste Chantal in haar nek, maar dat was toch
eigenlijk net zoiets als koffie halen. De audiëntie is blijkbaar afgelopen,
dacht Chantal. Anders keek naar het plafond. Zijn hand streelde haar bijna
mechanisch. Hij was hier echt mijlenver vandaan, gevangen in zijn gedachten.
Chantal voelde zich intens eenzaam. "Mij moeder wilde vooruit in het
leven, "vertelde Chantal, "en daar had ze mijn vader voor
nodig." Anders knikte begripvol. "We roeien allemaal met de riemen,
die we hebben," zei hij. "Mijn moeder wilde wel kinderen en daar had
ze dan weer mijn vader bij nodig." Chantal kuste Anders op zijn borst. Met
wat goede wil kon ze misschien toch nog wel wat extra informatie uit hem
persen. "Wilde jouw ouders niet vooruit in het leven?" Vroeg Chantal.
"Welnee," zei Anders, "bij ons ging het niet meer om vooruit te
gaan, maar vooral om het familiekapitaal bij elkaar te halen. In zijn jeugd was
mijn vader best een idealist, maar later was hij wel getemd. Alles werd ondergeschikt
gemaakt aan de fabriek."
"Hoe
zit dat met jou?" vroeg Chantal. "Ik," zei Anders met een
schamper lachje, "heb lang de illusie gehad dat ik kon ontsnappen."
Chantal herkende dat wel. Haar moeder was nooit ontsnapt en zij zou vast ook
nooit ontsnappen.
"We
kunnen geen van allen ontsnappen," zei Chantal. "Jij zeker
niet," zei Anders. Hij greep Chantal stevig vast. Ze voelde gelijk hoe
zijn houding weer was veranderd. Dit was weer de bekende ongenaakbare Anders.
"Misschien ben ik nog helemaal niet uitgepraat," zei Chantal
uitdagend, maar Anders ging er niet eens op in. Om van haar halfslachtige
geworstel af te zijn, ging hij op haar schouders zitten. "Laat me
los," siste Chantal. Anders maakte haar polsen met handboeien vast aan de
spijlen van het bed. Zijn blik had weer dat onuitstaanbare arrogante waar
Chantal hem op zulke momenten oprecht om haatte. "Ik bijt," zei ze,
maar het volgende moment drukte Anders zijn penis met kracht naar binnen.
"Ikkuh," begon Chantal nog vol goede moed, maar de rest van de
woorden bleven steken. Om Anders' zelfingenomen arrogante hoofd niet te hoeven
zien, kneep ze haar ogen dicht. Ze voelde hoe Anders steeds dieper door
stootte. Omdat Chantal even moest omschakelen, duurde het even voor ze weer in
de juiste stemming kwam. Eigenlijk was het best simpel, bedacht ze zich. Als je
wilde dat Anders extra zijn best deed, moest je eerst over emoties te beginnen.
Dat werkte bij hem bijna letterlijk als een rode lap op een stier. Daarna
voelde Chantal zich steeds meer in de stemming raken. Ze voelde zijn penis in
haar vagina heen en weer glijden en hoe de lust het won van haar andere
gedachten. Ze zette zich schrap terwijl Anders na zoveel praten blijkbaar zijn
emoties en energie kwijt moest. Het duurde voor Anders' doen maar kort voor hij
kwam. Chantal bleef wat verdwaasd op het bed liggen. Anders kuste haar op haar
mond, maar niet zo indringend of bijna agressief als normaal. Dit keer
doorboorde zijn tong haar niet, maar zocht langzaam bijna tastend en teder zijn
weg. Het was vast zijn manier om te laten merken dat hij van haar hield.
Nadat
Anders haar had los gemaakt, kroop Chantal tegen hem aan. Ze vermoedde dat dit
het meest intieme was dat ze ooit met elkaar waren geweest. Anders lag stil
naar het plafond te kijken. Chantal wist zeker dat hij niet sliep, want dan
kreeg zijn ademhaling iets zagends dat daarna overging in regelrecht gesnurk.
"Waar denk je aan?" vroeg ze.
"Aan ons," zei Anders, "ik weet het. Heel cliché, maar ik
dacht aan onze relatie." Chantal
merkte dat ze gelijk weer gespitst was. "Hoe zo?' vroeg ze wantrouwiger
dan ze bedoelde. "Zomaar," zei Anders, "we zijn nu weer zo'n
tijd bij elkaar." Chantal bleef stil liggen. "Het voelt
vertrouwd," zei Anders en hij gaf Chantal een kus op haar voorhoofd.
XVI
Chantal
zat achter haar bureau toen Anders binnenkwam. Ze kende hem nu goed genoeg om
te zien dat hij het naar zijn zin had. Perry, die Anders natuurlijk nog veel
langer kende, zag het ook gelijk.
"Wat zijn we vrolijk vandaag," zei hij. Anders schoot in de lach.
"Die kolere film is eindelijk af, " zei Anders, "en ik had niet
gedacht dat dat ooit nog zou gebeuren."
Chantal, die het hele avontuur al lag niet meer spannend en eigenlijk
alleen nog vervelend vond, was blij toe. "Wanneer krijgen we het eindresultaat
eigenlijk te zien?" vroeg Perry. "Je kwijlt," antwoordde Anders
droog. Perry grijnsde een keer bij wijze van antwoord. "Komende
dinsdagavond heeft Wim een voorpremière geregeld," zei Anders, "op
locatie, op de boerderij. Alleen wij drieën, de acteurs en uieraard de boer en
boerin." Chantal merkte dat ze toch eigenlijk vooral nieuwsgierig was naar
het zo lang verwachte eindresultaat. "Gezellig," zei ze als gold het
een familie-uitje. Anders keek haar wat ironisch aan. "Ik hoop niet dat
iedereen dat vind," zei met een uitgestreken gezicht, "dan hebben we
onze doelgroep gemist." Chantal kon het allemaal niet schelen, want ze was
allang blij dat dit gezeik nu eindelijk over was. Anders was blijkbaar te
opgelucht dat er überhaupt iets was om Chantals reserves op te merken. Anders
ging opgeruimd aan de slag en leek de rest van het gezelschap te zijn vergeten.
Alleen toen Chantal hem koffie bracht, kreeg zijn glimlach even iets vertrouwds
en streelde hij haar arm in het voorbijgaan. Merkwaardig, dacht Chantal dat hij
na al die tijd er naar Perry nog nooit voor uit was gekomen dat zij inmiddels
wat hadden. Daarna ging ze maar weer aan de slag. Eigenlijk had ze best
medelijden met zichzelf.
Chantals
oom Bert had een filmapparaat. Hij was daar zelf erg blij mee, maar de rest van
de familie wat minder. Natuurlijk was het leuk om de filmpjes nog een keer
achterstevoren te bekijken en te zien hoe tante Agaath haar schnitzel weer uit
haar mond haalde en de stukje op haar bord weer aan elkaar plakte; ook al omdat
het allemaal met snelheid gebeurde die vooral aan de Dikke en de Dunne deed
denken. Maar om tot dit korte genot te komen, moest de hele familie eerst in
het donker de laatste avonturen van het hele gezin van oom Bert op de camping
aanzien. Dat duurde extra lang omdat oom Bert nogal de neiging had om als een
echte explicateur de film af en toe te stoppen om de 'leukste' stukje nog een
keer uit- en toe te lichten. Voordat de film daadwerkelijk startte, was er
meestal wel enige reden tot vreugde. Menig maal kwamen oom Henks ambities niet
verder dan een hele kluwen deels afgewikkelde films, die daarna met behulp van
een potlood weer moesten worden opgedraaid. Omdat de afgewikkelde filmpjes
nogal kwetsbaar waren, verbood oom Bert op zo'n moment iedereen om op te staan.
De caterings leed daar meestal wel onder, maar dat had men graag voor over.
Wim
had het met de voorvertoning allemaal een stuk beter geregeld. Chantal had
inmiddels wel begrepen dat Wim naast filmer ook exploitant was van een kleine
bioscoop met een overwegend volwassen publiek. Hoewel het maar een klein
miezerig zaaltje was, was er toch meer dan genoeg plek voor de twaalf
toeschouwers. Naast de vaste medewerkers was er ook een grote vlezige man van
in de veertig van SxPluss Studio uit Hamburg aanwezig. Volgens Perry was dat de
man, die voor de distributie van de film zou zorgen, maar volgens Anders zouden
hij en Wim al lang blij zijn als ze de film, inclusie alle rechten, gelijk
helemaal aan SxPluss konden verkopen. "Geld is meer waard dan beloftes,"
zei Wim met een gezicht dat boekdelen sprak. Chantal had weer terug moeten
denken aan de correspondentie, die ze ooit had gevonden tussen de Kosmos
Filmmaatschappij en een of andere vage keten van bioscopen met vast dezelfde
uitstraling als het zaaltje van Wim. "Zijn ze geïnteresseerd?" had
Chantal gevraagd. Anders had zijn schouders opgehaald. "Vast wel,"
zei Wim, "maar het gaat er om: onder welke voorwaarden." Cantal
probeerde de rest van de voorstelling haar aandacht te verdelen tussen de film
en de man van Sx Pluss.Hoewel ze en paar keer echt bovenop de actie had
gestaan, was het nu toch heel anders om er naar te kijken. Tot Chantals
verbazing leek het nu regelmatig intenser dan toen ze het allemaal live zag
gebeuren. De man van SxPluss was ook zichtbaar gegrepen door de film en daar
het verhaal door Wim nog verder was uitgekleed dan het in eerste instantie al
was, moesten het wel de meer expliciete scenes zijn die zijn aandacht
vasthielden. "hij vindt het boeiend," fluisterde Chantal Anders in
zijn oor. Die sloeg zowaar een keer zijn arm om haar heen. "Wie
weet," zei hij, maar hij hield zijn blik strak op de film gericht.
Na
bijna drie kwartier was het uit met de pret. Loes keek nog een keer met een
blik die alles kon betekenen naar de boerderij en fietste toen weg het beeld
uit. Chantal was blij toe, want daarmee had Wim toch nog de fietsscene waar hij
zo vreselijk aan gehecht was geweest. Anders stond op en gaf Wim een hand.
"Nou," zei hij, "je hebt er echt meer van gemaakt dan ik op een
gegeven moment had verwacht." Chantal vond het een nogal dubieus
compliment, maar Wim was blijkbaar te opgelucht om zich daar druk over te
maken. De film was voor iedereen een moeilijke bevalling geweest en nu was ook
iedereen ook blij dat hij (of zij) er van af was. Alleen de man van SxPluss was nog
enthousiast, maar hij was dan ook niet betrokken geweest bij de totstandkoming
betrokken geweest. "Heel goed," zei hij in opmerkelijk goed
Nederlands. Wim en Anders kende hij blijkbaar al, maar hij stelde zich voor aan
Perry en Chantal. "Bruno Kessler," zei hij. Anders kwam er bij staan.
"Bruno is de zoon van een vriend van mijn vader uit de oorlog."
stelde hij Bruno nog een keer voor.
Bruno maakte een kleine buiging. "Bruno heeft jaren in Nederland
gewerkt," vertelde Anders.
Na
de voorstelling liepen Anders en Wim en
Bruno naar Anders' auto. Chantal voelde zich al weer buitengesloten. Mokkend
liep ze met Perry naar die klote Honda van hem. Als het er weer e aankwam, was
ze weer gewoon de typiste met alleen maar MAVO.Perry had blijkbaar nergens last
van, want hij was weer net zo enthousiast als altijd. "Goeie film,"
zei hij met overtuiging, "echt spanend,
iets anders." Chantal knikte maar een keertje. Ze was niet in de stemming
om enthousiast te doen. "We rijden verkeerd," snauwde tegen Perry
toen deze rechtsaf in plaats van linksaf afsloeg. Perry liet haar lekker
kletsen en reed met een stoïcijns gezicht door. Chantal liet het er maar bij.
Perry zou wel een snellere weg naar Rotterdam weten. Misschien wilde hij gewoon
ergens eerder de snelweg op rijden. Tot Chantals verbazing reden ze het
grindpad op van Het Zilveren Paard. "Wat doen we hier?" vroeg ze,
maar toen zag ze Anders' auto al staan. "We vieren vandaag dat de film af
is," zei Perry met een grijns, "en iedereen, ten minste wij, zijn
uitgenodigd." Chantal voelde zich lullig, maar ze probeerde haar gezicht
in de plooi te houden.
"SxPluss
is de grootste leverancier van films voor volwassenen in Europa," vertelde
Bruno aan Chantal. Hij nam nog een hap van zijn krabcocktail. "Ja,"
vulde Anders aan, "en daar denkt hij het recht aan te ontlenen om ons als
arme zelfstandige artistieke filmmakers het vel over de oren te halen"
Bruno keek net alsof hij het niet had gehoord. Chantal had geen zin om als
doorgeefluik te fungeren. Om niets te hoeven zeggen, nam ze ook snel een hap.
Bruno wendde zich nu weer rechtstreeks tot Anders. "Ik denk dat het een
alleszins redelijke prijs is." Anders kinkte een keer nadenkend. "Je
hebt gelijk," antwoordde hij daarna, "als we er naar streefden om bijna
kostendekkend een film te maken, was het vast heel redelijk." Bruno nam
weer een hap en Chantal was overal liever geweest dan hier. "Je moet ons
zien als Roinco," ging Bruno onaangedaan verder, "een leverancier
heeft iets of een partij over en jij probeert dan een zo laag mogelijke prijs
te bedingen. Alleen,.... jij bent mijn vriend en daarom biedt ik toch nog een
redelijke prijs." Anders schoot in de lach. Hij was altijd trots op zijn
inkoopkwaliteiten, maar wilde daar nu even niet aan herinnerd worden. Voor Wim
stond er meer op het spel en hij kon het gepingpong met woorden tussen beide
oude vrienden maar matig waarderen. "Er zijn nog andere
distribiteurs," zei hij met een veelbetekenend lachje. "Ja," zei
Bruno, "Sangriafilms bijvoorbeeld." Het was duidelijk dat hij doel
had getroffen, want Wim hield echt met een klap zijn mond. De komst van de
kelner met het hoofdgerecht, iets met een soort grote biefstuk, maakte tot
Chantals opluchting een einde aan het gehakketak.
Na
het eten werd de auto-schikking enigszins en zeer tot de tevredenheid van
Chantal aangepast. Perry zou Bruno en een nog na mokkende Wim naar Utrecht
brengen en dan gelijk iets gaan bespreken met een leverancier van slaolie.
Anders zou gelijk terug gaan naar Roinco en dan gelijk Chantal meenemen. De
grote Duitser propte zich minzaam op de voorstoel van de Honda van Perry. Wim
moest achterin wel erg ongemakkelijk zitten. Hij zag er sowieso een beetje
zielig uit vond Chantal. Bruno gaf Anders nog snel een knipoogje, dat duidelijk
niet voor Cantal bestemd was. Chantal ging snel bij Anders in de auto zitten.
"Leuke man," zei Chantal, "hij doet me denken aan Herr
Heinzelman van Conny Stuart." Anders schoot in de lach. "Nou,"
zei hij, "friemelen kan hij wel. Maar je weet het; Herr Heinzelmann verdronk
uiteindelijk" Chantal haalde haar schouders op. Het kon haar niet schelen.
"Waarom heb jij die Bruno niet naar Utrecht gebracht?" vroeg ze.
"Dat was wel zo beleefd geweest." Anders keek haar wat ironisch aan.
"Je klinkt als een getrouwde vrouw," zei hij, "eerst mokken dat
je met Perry mee moet rijden en daarna zeuren dat ik aardiger voor Bruno had
moeten zijn." Chantal keek hem maar wat meewarig aan. Ze wist maar al te
goed dat Anders zijn besluit om Bruno met de Honda Civic van Perry mee te
sturen geen seconde door haar gedrag was bepaald. Hij was gewoon boos geweest
op Bruno en op deze manier had hij dat laten merken. Misschien was hij zelfs
ook nog wel blij geweest om met haar terug te rijden, maar dat was toch gewoon
bijzaak.
Dat
Chantal geen ongelijk had gehad, bleek wel toen ze bij Roinco waren gekomen.
Anders ging gelijk naar het aparte kantoortje en begon gelijk te bellen. Hij is
nu aan het rondkijken of hij de film nog ergens anders af kan zetten, bedacht
Chantal zich. Ze hoopte zo langzamerhand dat hij er in zou stikken.Maar omdat
gedachten alleen in verhalen krachten zijn, kwam Anders na een half uurtje
ongedeerd, maar niet bijzonder vrolijk weer uit het kantoortje. Hij pakte twee
koffie en ging bij Chantal zitten. "Volgens mij zitten we aan Bruno
vast," stelde Anders met opmerkelijke berusting vast. "Is dat
erg?" vroeg Chantal. "Welnee," zei Anders, "maar het was
leuk geweest als we er wat meer uit hadden gehaald." Chantal nam een slok
van haar koffie. "Klopt het dat je er verlies opmaakt?" vroeg
Chantal. "Zo ongeveer quit," zei Anders, "een spannend avontuur,
maar u gaan we weer gewoon cacaoboter en slechte jam verkopen. Dat is
uiteindelijk winstgevender." Hij
leek er allemaal niet onder te lijden "En Wim?" vroeg Chantal. "Dat is de tragedie van de ware
artiest," stelde Anders met opmerkelijk weinig medeleven vast, "hij
blijft altijd sappelen aan de rand, maar aan de andere kant; misschien is het
wel beter zo. Zijn ouders waren communist en hadden het vast vervelend gevonden
als Wim rijk was geworden." Chantal
vond het onaardig en harteloos van Anders. "Hij mag zijn Eumig
houden," zei Anders nog, maar het maakte het voor Chantal niet beter.
XVII
Chantals
vader legde een blaadje op Chantals bord. "Ik weet het niet," zei hij
een beetje aarzelend, "maar misschien heb je hier iets aan." Chantal
herkende het groene papier van het wekelijkse
personeelsblaadje van de Gemeente Rotterdam. Om het haar wat
gemakkelijker te maken, had hij ook alvast de bladzijde met vacatures
opengevouwen. "Ja," zei Chantal ironisch, "goed idee." Ze
legde het blaadje naast haar bord. "Dat lijkt me echt iets voor mij. Een
baantje bij de bibliotheek." Chantals vader haalde zijn schouders op, maar
Chantal had het idee dat ze haar vader niet echt had overtuigd.
"Nou," zei Chantals moeder, "nou heeft ze het een keer naar haar
zin op haar werk en dan kom jij hiermee." Chantal liet haar ouders maar
rustig hakketakken. Ze keek nog een keer naar de vacature. Er werd een MAVO
diploma en ervaring met boekhouden gevraagd. Op zich voldeed ze precies aan
deze eisen. Omdat er intern geen geschikte kandidaat was gevonden, konden nu
ook externe kandidaten reageren. Chantal legde het blaadje weer weg. "Goed
zo," zei haar moeder. Het was een van die momenten waarop Chantal zich afvroeg
hoe haar vader het al zo lang met haar moeder volhield.
Na
Roinco was het sollicitatiegesprek bij de bibliotheek voor Chantal nog een hele
bevalling. Om te beginnen was het gesprek dit keer met een vrouw en wel een die
vooral uitstraalde dat ze absoluut niet in was voor een geintje. Chantal moest
er aan denken dat Anders' vroegere vriendin hier blijkbaar werkte.
Onvoorstelbaar! Ze was blij dat ze dit keer vooral iets keurigs had gedaan.
"Zo," zei de dame na zicht onverstaanbaar te hebben voorgesteld,
"ik begrijp dat je deze vacature
van je vader hebt." Chantal knikte serieus en timide. Een verleidelijk
lachje zou hier alleen maar contraproductief zijn. "Nou," zei Chantal
bedeesd, "ikke..." De vrouw
glimlachte opeens onverwacht moederlijk. "Een vaste baan," vulde ze
begripvol aan. Chantal knikte een keer opgelucht. "Wie wil dat niet?"
vroeg de vrouw. Chantal zei niets en
liet de verdere invulling aan de vrouw. Daarna bleek trouwens dat Chantal ook
nog wel wat had geleerd bij Roinco. De vrouw was duidelijk onder de indruk dat
zo'n jong meisje niet alleen had besteld, maar af en toe ook zelf had
ingekocht. "Alleen kleine partijen," zei Chantal snel, die vond dat
je beter een kleine leugen binnen kon halen dan een grote laten glippen.
"Vooral jam," vulde ze vertrouwelijk aan. "Eigenlijk heb ik maar
een probleem," zei de vrouw na het gesprek. "Pas jij wel in een
bureaucratische omgeving als de onze?" Shit, dacht Chantal. Ze begon snel
ijverig te knikken. De vrouw glimlachte waar nog steeds vriendelijk, maar ze
was duidelijk niet gelijk overtuigd.
Anders
sloeg zijn armen om Chantal heen. Juist door de spanning waren haar zenuwen
extra gespannen. Ze voelde Anders' lichaam tegen haar aan met een intensiteit,
die ze lang niet meer had gevoeld. Hij kuste haar in haar nek. Ze sloot haar
ogen en liet het allemaal over zich heen komen. Anders op dit gebied getrainde
handen gleden langs haar rug en maakten ook dwars door haar blouse haar BH
moeiteloos los. Chantal probeerde helemaal in hem te kruipen. Anders had
inmiddels ook Chantals riem losgemaakt. Zijn handen grepen haar vast bij zijn
billen. Ze voelde hoe hij haar billen kneedde. Ondertussen kuste Anders Chantal
op haar mond. Als altijd drong zijn tong met kracht naar binnen, maar ze had
wel het idee dat hij zich ook op dit gebied wat inhield. Hij mocht zich dan
voor zijn doen inhouden, ondertussen Anders wel haar broek met beleid naar
beneden geduwd. Chantal voelde hoe zijn had vluchtig langs haar clitoris gleed.
Juist het vluchtige maakte haar gek. De laatste keer moest de beste zijn en
Chantal was vastbesloten om Anders nog een keer helemaal gek te maken. Hij zou
het zich in ieder geval herinneren!
Nadat
Anders haar had uitgekleed, had hij Chantal met zachte dwang op haar knieën.
Hij had haar armen routineus achter haar rug geboeid. Met genoegen stelde
Chantal vast dat ze Anders' volledige aandacht had. Anders deed haar snel haar
blinddoek om, maar Chantal had er wel vertrouwen dat dit nog even zo zou
blijven. Toen ze voorzichtig haar lippen rond Anders' penis sloot, hoorde ze
hem zachtjes grommen. Chantal liet haar
hoofd langzaam heen en weer glijden. Anders greep haar hoofd stevig vast, maar
hij stuurde haar niet. Chantal ging er stevig tegen aan tot het idee had dat
Anders het niet meer hield. Normaal probeerde ze zich op zo'n moment toch
altijd los te worstelen, maar dit keer wachtte ze Anders' golf met een gevoel
van triomf rustig af.
Toen
ze samen, Anders min of meer uitgeput en Chantal op een andere manier zeer
bevredigd, op het bed lagen, probeerde Chantal al haar moed bij elkaar te
rapen. Anders rolde zich voor een deel over haar heen. Hij kuste haar in haar
nek. "Ga je het nog vertellen?" vroeg hij droog, "of wacht je op
het vertrek?" Chantal draaide zich om en keek naar Anders, die haar
volkomen ontspannen en haar voor zijn doen eigenlijk bijzonder mild, lag aan te
kijken. "Hoe bedoel je?" Vroeg Chantal, die in alle jaren met haar moeder
wel had geleerd om nooit te snel en vooral nooit te veel informatie te geven.
Anders glimlachte vermoeid, maar Chantal dacht dat maar spel was. "Wat wil
je horen?" vroeg Chantal
voorzichtig. "Iets over een opzegtermijn bijvoorbeeld," zei Anders.
"Ja," vervolgde hij nu ernstiger, "Perry zal het in ieder geval
verschrikkelijk vinden." Dat irriteerde Chantal toch meer dan ze had
verwacht. Als altijd legde Anders ook nu zijn emoties weer buiten zichzelf.
"En jij?" vroeg ze nijdig, "zal jij me niet missen?" Anders
gaf haar een kus en Chantal twijfelde nu toch weer of wel of geen toneel
speelde. "Natuurlijk," zei hij, "waarschijnlijk meer dan Perry;
die heeft altijd zijn moeder nog." Chantal sloot haar ogen. Het was
natuurlijk het gemakkelijkst om zich Anders vast te blijven klampen. Niets
gebood haar om een einde aan deze relatie te maken. "Het hoort zo,"
zei Anders onverwacht begripvol, "uiteindelijk zou je er aan kapot zijn
gegaan en je hebt nog een heel leven voor je." Dat was toch weer even de docent, bedacht
Chantal zich. Misschien was dat wel haar 'redding' geweest. Uiteindelijk zou
Anders toch niet het uiterste met haar willen gaan. Ze kroop tegen hem aan en
bleef stil liggen genieten van het moment. Voor het moment was er eigenlijk
niets anders. Het verbaasde Chantal wel dat Anders zelfs niet had geprobeerd om
haar te behouden. "Je zou toch wel je best kunnen doen," zei Chantal
wart verongelijkt. "Welnee," zei Anders opgeruimd, "liefde is
ook loslaten." Chantal wist dat het onredelijk was; zij wilde breken, maar
toch voelde ze zich een beetje bekocht.
Perry
gaf Chantal een kus op- haar voorhoofd. Het verbaasde Chantal wel dat ook Perry
zo gemakkelijk afscheid van haar nam. Het leek wel iets dat iedereen, behalve
zijzelf dat aan had zien komen. "Geloof me," zei Perry.... "Het
is beter zo," viel Chantal hem wat nijdig in de rede. Inmiddels had ze dat
wel begrepen, maar het was ook wel leuk geweest als iemand gewoon boos was
geweest. "Ik heb alles klaargelegd voor dat nieuwe meisje," zei
Chantal. Perry knikte een keer bedenkelijk. "Leuk kind?" vroeg
Chantal. "We zullen zien," zei Perry, "ik ben nieuwsgierig of ze
hier past."
Chantal
pakt de oranje helm, die ze pas had gekocht voor bij haar brommer.
"Vreselijk ding," zei ze tegen Perry terwijl ze worstelde met riempje
onder haar kin. Ze moest even aan Anders denken met zijn eindeloze verzameling
tuigjes. Even had Chantal een binnenpretje, maar Perry zag het gelukkig niet.
"Ik ga er vandoor," zei Chantal. Perry stak zijn hand op. "jij
wel," zei hij en zwaaide naar haar terwijl ze de stalen trap afliep.