Het vrijgezellen feest (zoals beloofd)
Jorinde knipperde een keer met haar ogen en opende ze toen definitief. Het plafond zag er
in ieder geval bekend uit en dat was een goed begin. Ze streek een keer met
haar linkerhand over haar ogenleden. Waarschijnlijk zat nu ook het laatste
restantje mascara op haar wangen. Voorzichtig schudde ze nu haar hoofd heen en
weer, maar dat viel allemaal alleszins mee. Wantrouwig schudde ze nog een keer
haar hoofd; ze kon het zich eigenlijk niet voorstellen, maar ze had inderdaad
amper hoofdpijn. Aangemoedigd door dit veelbelovende begin bewoog Jorinde de
verschillende onderdelen van haar lichaam, maar ook dat leek allemaal goed te
gaan. Jorinde besloot nu maar helemaal de proef op de som te nemen. Ze trapte
in een keer alle dekens van haar af. Alleen al uit het feit dat dat haar dit
lukte, bleek natuurlijk wel dat ze haar benen nog had. Ook kon ze al haar
ledematen nog gewoon gebruiken.
Nu Jorinde eenmaal had vastgesteld dat ze inderdaad nog uit
een stuk bestond en ook verder tamelijk onbeschadigd was, ging ze op de rand
van haar, inderdaad eigen(!), bed zitten om de afgelopen avond nog een keer
uitgebreid uit te overdenken. Ze wreef een keer over nog steeds gevoelige
polsen. Het was allemaal zoveel, dat Jorinde eigenlijk niet wist waar ze moest
beginnen. Om toch nog enige orde in de chaos van haar gedachten te brengen,
besloot ze maar om gewoon bij het begin te beginnen.
Mara, die nu eenmaal bekend stond om haar ‘wilde’ ideeën,
had blijkbaar voorgesteld om Jorinde’s vrijgezellenfeestje te beginnen met het
zelf maken van kerstboompjes. Spannend, had Jorinde nog ironisch gedacht. Ze
had het idee gehad dat ook Christine en Judith nou niet echt enthousiast waren
over dit zelfs voor hen niet al te wilde idee. Mara had het daarentegen zelf
een geweldig idee gevonden. Ze zouden eerst kerstboompjes gaan maken en daarna
nog wat gaan drinken in de stad. “Leuk,”
had Jorinde gezegd. Je moest toch wat. En Mara, die het allemaal uitgedacht, die
had gestraald. Zoals ze trouwens bij ieder eigen idee, hoe misplaatst ook,
straalde.
Eigenlijk was het allemaal al gelijk fout gegaan bij het
kerstboompjes maken. De dame, die het allemaal had georganiseerd, had ook nog
voor glühwein gezorgd. Mara had daar nog vreselijk tegen geprotesteerd, want ze
had natuurlijk om chocolademelk gevraagd, maar die boodschap was blijkbaar niet
zo overgekomen. Christine en Judith hadden van de nood een deugd gemaakt door
Mara gelijk als de Bob aan te wijzen en hadden toen toch maar een glaasje
genomen. Toen de organiserende dame naar de keuken ging, had Mara hen
toegesist, dat ze de glühwein moesten laten staan. “Ik ga trouwen,” had Jorinde
pedant gezegd, “en daarom is het mijn feestje.” Ze had haar glas nog een keer
demonstratief volgeschonken. Christine en
Judith hadden niet meer aanmoediging nodig gehad. Dat kwam goed uit,
want de organiserende dame kwam net uit de keuken met nog een net opgewarmde
kan. “Ik dacht jullie lusten allemaal wel een glaasje,” zei ze opgeruimd. “Wel
even doordrinken.” Tot Mara zichtbare afgrijzen en tot Jorinde’s heimelijke
genoegen schonk de dame iedereen nog een keer tot aan de rand toe vol. Van de
kerstboompjes, wat iemand zich daar ook van voor had gesteld, kwam natuurlijk
niets terecht, maar gezellig werd het wel. Niet alleen werd stemming steeds
joliger, maar Mara werd steeds sacherijniger en dat was natuurlijk ook mooi meegenomen.
“Hier stopt het!” had Mara nog een keer met grote
stelligheid gezegd. “Ik ga hier niet naar binnen!” Het waren vast verstandige
zinnen geweest, maar het veelvuldige gebruik van uitroeptekens had de andere
meiden opstandig gemaakt. Jorinde had het allemaal prima gevonden. Er was hier
vast niemand van de kerk en als ze hier wel waren, hadden ze hier ook niets te
zoeken. “Ik ga wel naar binnen,” had Christine met veel bravoure gezegd. “Nou,”
had Jorinde wat giechelig gezegd, “Powerboys klinkt wel veelbelovend.” Judith
had het allemaal hilarisch gevonden, maar die was inmiddels in de stemming om
zelf een striptease voor eigen rekening te beginnen. Onder luid protest van
Mara waren de Meiden bij Powerboys binnengestommeld. Daar bleek het overigens lang niet zo’n dolle
boel als de borden en foto’s buiten beloofden. Er stond een soort bodybuilder
in een tangaslip met cowboylaarzen aan en een cowboyhoed op zijn halflange
blonde haar wat tegen een paal op te rijen of te hangen. Het zei waarschijnlijk
genoeg over de sfeer dat het verschil
tussen beide poses voor Jorinde niet gelijk zichtbaar was. Eerlijk gezegd viel
het haar allemaal een beetje tegen en ze stond op punt om Mara toch maar gelijk
te geven. Na een biertje wilde ze het gezelschap voorstellen om te vertrekken.
Alleen had ze geen rekening gehouden met Christine. De glühwein had wel een zeer diepe bres in de
anders onmiskenbare keurigheid van Christine geslagen. “Denk maar aan Het
Hooglied,” lalde ze vrolijk. Jorinde keek er van op dat Christine er zelfs de bijbel
bij haalde om het gelijk van haar
liederlijkheid te onderstrepen.
Hoewel Christine, Judith en nog een ander verdwaald
gezelschapje meisje uit de provincie er alles aan deden, lukte het Jorinde in
ieder geval zelf niet echt om in de
stemming te komen. “Heb je nog een paar biljetjes van vijf euro?” vroeg
Christine. “Waarom?” vroeg Jorinde. Mara nam niet eens meer de moeite om te
reageren. Ze zat demonstratief te zwijgen in dit Sodom en Gomorra. “Ik ga hem
lokken,” zei Cristine met veel bravoure. “Wie?” vroeg Jorinde naïef. Met breed
gebaar wees Christine naar de danser op het podium, die nu aangemoedigd door
zijn trouwe, maar niets gewende fans, toch zowaar iets beter zijn best deed.
Jorinde gaf Christine het haar laatste biljetje van vijf euro en zo blij als
een kind stommelde Christine weer terug naar het podium.
“Lief,” zei een onbekende man, die inmiddels ook het
zaaltje was binnengelopen. Jorinde keek op en zag een man in een spijkerbroek en
een jasje naast haar staan. “Hoe bedoel je?” vroeg Jorinde een beetje
wantrouwig. “Leuk dat je vriendin er zo in opgaat,” antwoordde de man. Jorinde
haalde haar schouders op. “Het is geen kind,” zei ze, “ze weet heel goed wat ze
doet.” Christine hing inmiddels onderaan het podium en wapperde met het biljet
alsof ze een kat probeerde te lokken. “Ik zie het,” zei de man droog, “het is
inderdaad geen kind meer.” Jorinde
schoot in de lach. “Okay,” zei ze, “inderdaad, wel een beetje een kind.” “Geeft
niet,” zei de man vriendelijk, “dat is het voorrecht van de jeugd.” “Zo jong
zijn we anders niet,” bitste Jorinde. Iedereen deed altijd maar net of ze nog
kinderen waren; Jorinde baalde er van. De man haalde zijn schouders op. Hij zat
er blijkbaar allemaal niet zo mee. Omdat Jorinde toch al in een opstandige bui
was, besloot ze gelijk ook maar een keer wat terug te zeggen. “Wat doet een man
eigenlijk in een tent als deze?” vroeg ze uitdagend. Dat zou hem in een keer
afleren of haar en haar vriendinnen als kinderen te zinnen. “Werken,” antwoordde de man. “ja,” zei
Jorinde, “dat kan natuurlijk ook.” Ze keek nog een keer naar de man en nu met
meer interesse. Het was inderdaad geen lelijke man, maar Jorinde vond dat hij
er totaal niet uitzag als een stripper. De man schoot in de lach en Jorinde
volgde zijn blik. Christine leek eindelijk beet te hebben. De stripper stond zo
ongeveer met zijn kruis in Christine’s gezicht te draaien. Hoewel Jorinde nu
natuurlijk Christine’s gezicht niet kon
zien, kon ze zich de opperste verrukking op Christine’s gezicht wel zo ongeveer
voorstellen. “Hoeveel?” vroeg de man. “Vijf euro,” zei Jorinde. “Dan is het liefde,” stelde de
man vast. “Hoe bedoel je?” vroeg Jorinde. “Als Janosh zich zo uitslooft voor
vijf euro,” vervolgde de man, “dan is het liefde.” Jorinde keek weer naar het podium en zag hoe
Janosh zich weer langzaam losmaakte van Christine en zich ook weer op de andere
meiden richtte. “Liefde?” vroeg Jorinde een beetje schamper. “Geen enkele
liefde duurt voor eeuwig,” zei de man droog “Lul,” zei Jorinde en ze schrok van
haar eigen vrijmoedigheid. “Ja,” zei de man, “dat klopt wel.” Hij grijnsde.
“Wat doen jullie eigenlijk hier?” vroeg hij daarna weer meer serieus. Jorinde
vertelde door de drank ontspannen over haar huwelijk komende woensdag. Harm was
met zijn vrienden naar het veilige en bekende Gorkum gegaan, maar Mara had
voorgesteld om met de dames naar Den Haag te gaan. “Heel gezellig,” vertelde
Jorinde vrolijk verder. “Wees nou eerlijk, hoe vaak kom je nou in Den Haag?” “Bijna
iedere dag,” zei de man, maar hij lachte er ontwapenend bij. “Flauw,” zei
Jorinde. “Klopt,” zei de man, “sorry. Wil je wat van me drinken?” Jorinde wist
natuurlijk ook wel dat je nooit iets aan moest nemen van een vreemde man, laat
staan in den Haag en dan toch zeker niet in een striptent. “Graag,” zei ze. De
man liep naar de bar en Jorinde had alle tijd om hem na te kijken. Het was een
man van misschien begin veertig, maar dat kon natuurlijk ook het vriendelijke
licht binnen de club zijn. Leuke man, dacht ze, maar daarna keek ze weer naar
Christine en Judith, die nog steeds amechtig hijgend naar Janosh zaten te
kijken. Mara zat nog steeds wat stuurs, maar toch ook wel erg geïnteresseerd
naar de stripper te kijken. Typisch Mara, dacht Jorinde. Nog avonden lang zou
Mara hen er mee lastig vallen met het feit dat ze van hen mee had gemoeten naar
de vreselijke stripclub, maar ondertussen zat ze hier de ogen uit haar hoofd te
loeren.
“Alsjeblieft,” zei de man, die daarna ongevraagd gezellig
tussen Jorinde en Mara in ging zitten. Gelukkig had man de tact opgebracht om
ook voor Mara nog een cola mee te nemen. Die bedankt de man wat stuurs en keek
toe weer strak naar het podium. “Proost,” zei Jorinde, die vooral probeerde uit
te stralen dat ze natuurlijk heel vaak in een stripclub kwam en daar volkomen
op haar gemak was. De man bewoog zijn glas even in de richting van Jorinde en
nam toen ook een slok. “Zal ik vragen of Janosh zo even bij ons komt zitten?”
vroeg de man, “dan heb je kans dat je je vriendinnen ook weer even
terugziet.” “Denk je dan dat hij bij ons
komt zitten?” vroeg Jorinde een beetje meewarig. “Vast voor die vijf euro van
Christine.” “Nee,” zei de man, “maar eigenlijk is het jouw vijf euro en
daarvoor komt hij vast wel.” Jorinde voelde dat ze in de maling werd genomen,
maar de man deed het in ieder geval leuk. De man stond op zijn gemak op en liep
naar het podium. “Griezel,” siste Mara, maar Jorinde liet haar lekker
kletsen. De man gebaarde iets naar
Janosh, die blijkbaar toch al vond dat hij weer genoeg wulpse bewegingen voor
een show had gemaakt. Janosh bukte naar
voren en praatte even met de man, die naar het tafeltje van Jorinde en Mara
wees. Janosh knikte een keer begrijpend en draaide zich toen om, om gelijk
achter het zwarte gordijn te verdwijnen.
“Lekker veel invloed heeft je
nieuwe vriendje,” bitste Mara. Jorinde haalde onverschillig haar schouders op,
maar diep in haar hart wist ze wel dat Mara gelijk had en wat nog erger was;
het viel haar wel een beetje tegen van die toch verder wel leuke man.
Zich volkomen onbewust van de teleurstelling die de man bij
Jorinde had opgeroepen, kwam hij weer volkomen ontspannen bij Jorinde en Mara
zitten. “Hij wilde niet,” zei Mara quasibegripsvol. “Geen idee,” zei de man, “maar hij komt er zo
aan.” “Want?” vroeg Jorinde verbaasd. De man nam eerst nog een slokje van zijn
bier. “Ik heb gevraagd of hij niet even bij een paar trouwe fans wilde gaan
zitten en nu komt hij er zo aan.” De man gaf Jorinde een knipoog. Mara keek er
van op. Het was voor haar natuurlijk vervelend dat de man niet tegenviel, maar
aan de andere kant had hij blijkbaar wel voldoende invloed om Janosh naar hun
tafeltje te halen en Jorinde schatte in dat Mara daar toch ook weer niet
helemaal ongevoelig voor was. Christine
en Judith kwamen er ook weer luidruchtig bij zitten. “Lekker ding,” zei
Christine terwijl ze met haar hoofd naar het podium gebaarde. “Dat kan je hem zo zelf zeggen,”
zei Mara. Christine keek met grote ogen naar Jorinde en de man. “Dat heeft uhh…
geregeld,” zei Jorinde snel. “Uhh, is Marcel,” zei de man. Hij stond op en gaf
Jorinde een hand. “Jorinde,” stelde Jorinde zich voor. Judith en Christine
stelden zich wat joelend voor. Mara stak alleen maar wat stuurs haar hand
uit.
Janosh had een
uiterlijk dat hem uiterst geschikt maakte voor zijn huidige betrekking, maar
daarmee waren blijkbaar ook gelijk al zijn overige kwaliteiten uitgeput. Nadat
hij een paar minuten ‘mooi’ had zitten
wezen, was zelfs Christine toch wel een beetje op hem afgeknapt. Zijn echt
erbarmelijke Engels hielp ook niet echt. Marcel gebaarde Janosh dat hij
blijkbaar kon gaan en bijna zichtbaar opgelucht, vertrok Janosh. “Sorry dames,” zei Marcel, “ze worden nu
eenmaal niet uitgekozen op hun briljante conversatie.” “Waar komt hij eigenlijk
vandaan?” vroeg Judith, die nu eenmaal graag het naadje van de kous wilde
weten. “Polen,” zei Marcel. “Alles komt tegenwoordig uit Polen,” zei Judith
begripvol. “Hij houdt hier ook gelijk het sanitair bij,” zei Marcel.
“Tuurlijk,” zei Jorinde. “Geloof me nou,” Marcel serieus, “ik maak geen grapje.
Hij kwam hier eerst als loodgieter.”
“Hoe weet je dat allemaal?” vroeg Christine toch nog steeds een beetje
begerig. “Hij werkt hier,” zei Mara terwijl ze naar Marcel wees. “Interessant,”
zei Christine, “kleden ze zich hier ook om?” Marcel was tot Jorinde’s genoegen
te veel heer om hier op in te gaan.
“Willen jullie nog wat drinken?” vroeg Marcel. Jorinde keek wat
bedenkelijk; ze vroeg zich af hoeveel geld er nog in de gemeenschappelijke kas
zat. “Maak je maar geen zorgen,” zei Marcel, die haar gedachten blijkbaar had
geraden, “het is van het huis.”
De volgende stripper heette volgens Macel ‘Marouch’ en hij
zag er exotisch genoeg uit om ook daadwerkelijk zo te heten. “Aardige jongen,”
vertelde Marcel nog, “op vrijdag komt hij altijd even de nieuwe acts
instuderen, maar hij komt altijd pas na het vrijdaggebed.” Jorinde moest er om
lachen, maar ze begreep heel goed dat ze thuis in Oud Alblas ook niet heel veel
begrip zouden hebben voor hun bezoek aan deze tent en daarom hield ze verder
maar haar mond. Marouch deed het op een
bepaalde manier toch beter dan Janosh, want terwijl het langzamerhand iets
drukker werd, ging Mara dit keer braaf met Judith en Christine mee. “Ze
genieten,” zei Marcel alsof hij het over kinderen in een speeltuin had. Jorinde had haar vriendinnen met genoegen zien
vertrekken. Met hoe minder vriendinnen ze moest concurreren om de aandacht van
deze toch wel intrigerende man hoe beter het was.
“Hoe kom je er zo toe om een tent als deze te werken?”
vroeg Jorinde. “Hoe bedoel je?” vroeg Marcel onschuldig. “Nou,” zei Jorinde,
“hoe zeg je zoiets,…” Ze zocht naar woorden. “Je ziet er zullen we maar zeggen
niet echt uit als een uhhh….” Marcel kwam haar te hulp. “Ik zie er niet als een
doorsnee stripper.” Hij wees naar zijn buik en keek er treurig bij. “Nee,” zei
jorinde en ze meende het, want met Marcels figuur leek haar echt weinig mis.
“Nee, je ziet er uuh … anders uit.” “Anders als in?” vroeg Marcel. “Slimmer,”
zei Jorinde snel. Marcel schoot in de lach. “Marouch zit op het HBO,” zei hij,
“maar het is geloof ik even goed bedoeld als een compliment.” Jorinde haalde
opgelucht adem dat Marcel het gelukkig goed opnam. “je weet best wat ik
bedoel,” zei Jorinde, “je zit me gewoon te plagen.” Marcel knikte. “Klopt,” zei
hij, “en dat doe ik graag.”
Na nog een biertje was Jorinde in soort staat van
gelukzaligheid beland. “Weet je,” zei Marcel, “Je vriendinnen redden zich hier
prima. Zullen we nog samen nog wat gaan drinken?” Jorinde keek zorgelijk. Als
ze nee zou zeggen, was ze vast die leuke man kwijt en dat wilde ze niet, maar
ze kon toch ook moeilijk haar vriendinnen hier achter laten. “Ik laat wel een oogje in het zijl houden,”
zei Marcel met een autoriteit, die zijn boute uitspraak nog geloofwaardig
maakte ook. “Waar gaan we naartoe?” vroeg Jorinde, die vooral verbaasd was over
haar eigen volgzaamheid. “Gewoon naar de overkant,” zei Marcel. “Is dat ook een
striptent?” vroeg Jorinde wantrouwig, die het idee had dat ze nu wel erg diep
de onderwereld van het Haagse uitgaansleven inging. “Nee hoor,” zei Marcel, “het
is een restaurant, maar ik kom er weleens.” De kruidentuin was een wat
alternatief restaurant, maar wel overduidelijk een restaurant en dus wel lekker
veilig. Jorinde vroeg zich af of ze daar gewoon wat konden gaan drinken, maar
het personeel leek Marcel wel te kennen. “Meneer Vermeulen is er niet,” zei de
jongen achter de bar, maar Marcel wuifde het weg. Hij keek een keer taxerend
door de zaal en was blijkbaar tevreden, want hij richtte zijn vollle aandacht
weer Jorinde. “Nog steeds bier?” vroeg hij, “of wil je misschien een wijntje?”
Ze keek wat moeilijk. “Twee mineraalwater bestelde,” bestelde Marcel. Het
stelde Jorinde in ieder geval gerust dat Marcel haar niet dronken wilde voeren.
Ook verder maakte hij wel de indruk een volmaakte heer te zijn. Alleen wist
Jorinde van haar moeder: dat zijn de ergsten. Het bleef natuurlijk jammer dat Marcel
in een stripclub werkte en dat ze komende woensdag ging trouwen. Van die
laatste gedacht schrok ze zelf nog het meest. “Kom je hier vaker?” vroeg
Jorinde om vooral maar geen stilte te laten vallen. Hij vond haar vast een
boerinnetje. “Af en toe,” zei Marcel, “maar genoeg over mij. Wat drijft een
leuke vrouw als jij er toe om eerst naar een stripclub in Den Haag te gaan en
daarna op haar twintigste te gaan trouwen?” “Twintig,” zei Jorinde met vage
glimlach op haar gezicht. “Leuk geprobeerd hoor, maar het is gewoon
vijfentwintig.” “Nou,” zei Marcel, “je hebt gelijk; dat maakt inderdaad een
groot verschil.” Hij lachte erbij en deed niet eens zijn best om zijn ironie te
verbergen. “Je neemt me in de maling,’ zei Jorinde. “Natuurlijk niet,” zei Marcel.
Omdat Marcel nu eenmaal een goede luisteraar was, vertelde
Jorinde algauw van alles. Ze had Harm al op de HAVO in Albasserdam leren kennen.
Het was een aardige leuke jongen geweest en het had zeker meegeholpen dat hij
van dezelfde kerk was. Terwijl Jorinde de PABO in Rotterdam deed, had Harm daar
iets gedaan met reageerbuizen en microscopen. Wat het nou precies was, wist
Jorinde nog steeds niet, maar ze wist wel dat Harm er in zijn witte
laboratoriumjas altijd razend slim
uitzag. “Iedere dag, letterlijk iedere dag, samen in de bus,” zei
Jorinde. Ze was er zelf verbaasd over hoe bedenkelijk het allemaal klonk.
“Hadden jullie dan altijd hetzelfde rooster?” vroeg Marcel verbaasd. “Nee,” zei
Jorinde, “maar we gingen wel altijd samen naar school.” “Spannend,” zei Marcel.
“je bent gemeen,” stelde Jorinde vast.
“Hou je van hem?” vroeg Marcel. “Ik geloof het wel,” zei Jorinde, “maar
het zou allemaal wel wat sprankelender kunnen, begrijp je?” Marcel keek alsof
hij het begreep. “Maar al te goed,” zei hij met licht ironische glimlach. “Mijn
ex is naar Zwolle vertrokken om daar naar het HBO te gaan. Ik had liever dat ze
ook naar Rotterdam was gegaan.” Het was
een onverwacht kwetsbare kant van Marcel en Jorinde was blij dat ze hem even
had gezien. Ze hield niet van die ‘teflontypes’ waar alles vanaf leek te
glijden.
“Het is elf uur,” zei Marcel en hij stond op. “Waar gaan we
naartoe?’ vroeg Jorinde, die dit een nogal abrupt einde van een verder
geweldige avond vond. Het was misschien niet helemaal de vrijgezellenavond uit
een boekje, maar Jorinde genoot er wel van met volle teugen. “We gaan nog even
verder wat drinken,” zei Marcel. “Leuk,” zei Jorinde en ze meende het, “maar
hoe gaat het dan met mijn vriendinnen?” Marcel haalde zijn schouders op.
“Volgens mij goed. Ik heb begrepen dat ze net zijn vertrokken.” “Hoezo?” vroeg
Jorinde boos en verbaasd. “Mijn schuld,” zei Marcel snel. “Ik heb ze laten zeggen
dat wij nog even de stad ingaan.”Jorinde stond woedend op. “Zak,” zei ze, “wie
denk je wel dat je bent?” Ze greep naar haar mobiel. Marcel keek haar onbewogen
aan. “Dat is toch raar,” zei Jorinde toch alweer wat minder boos, “hoe moet ik
dan thuiskomen? Wat zullen ze wel niet
denken?” “Je hebt gelijk,” zei Marcel,
“daarom is het maar goed dat ik het nog niet echt gedaan heb en alleen maar
van plan was.” “Lul,” zei Jorinde, “als
ik ze nou had gebeld?” “Voor het zover was, had ik wel ingegrepen,” zei Marcel.
“Wat ga je dan tegen ze zeggen?” vroeg Jorinde zorgelijk. “Gewoon de waarheid,”
zei Marcel, ‘dat wij nog even de stad ingaan en dat ik zorg dat je thuiskomt.”
“Simpel,” zei Jorinde ironisch, “maar hoe gaat het dan als we terug zijn in Alblas?”
Marcel lachte een keer gemeen. “Ik kreeg via mijn telefoon een paar foto’s van
je vriendinnen door; ik zal je ze toesturen als je ze nodig hebt.” “Was het zo
erg?” vroeg Jorinde. “Je wil het niet weten,’ zei Marcel, “als die ene stuurse
vriendin van je eenmaal loskomt, is het een beest.” “Waar gaan we dan naartoe?” vroeg Jorinde, die
vastbesloten was om zich niet gelijk gewonnen te geven. “Een verrassing,” zei Marcel en eerlijk
gezegd keek hij er eerder onheilspellend dan geruststellend bij.
Marcel had Jorinde meegenomen naar de Gevers Deynootweg
waar ze nog wat hadden gedronken en vanaf een terrasje over de voor de
verandering spiegelgladde Noordzee hadden zitten kijken. “Mooi,” zei Jorinde,
“ik ben nog nooit in Scheveningen geweest.” “Op Scheveningen,” verbeterde Marcel
haar bijna automatisch. Pedante zak, dacht Jorinde. “Net Spanje,” zei ze en Marcel
moest daar erg om lachen. “Ben ik grappig,” vroeg Jorinde een beetje nijdig.
“Nee hoor,” zei Marcel, “eerder vertederend.”
Jorinde wist heus wel dat dat niet echt beter was, maar Marcel wist het
altijd niets eleganter te zeggen dan Harm, maar hij kwam dan ook niet uit Alblas.
“Het uitzicht is echt prachtig,” zei Jorinde terwijl ze naar het stille donkere
water van de Noordzee keek en terugdacht aan haar vakantie in Spanje nu al weer
voor haar gevoel eeuwen geleden.
Daarna waren ze met de auto van Marcel vertrokken naar Oud
Alblas. “Waarom gaan we zo?” vroeg Jorinde. “Met de snelweg zijn we er zo,”
antwoordde Marcel. Jorinde begreep het wel; ze wilde dat deze avond eeuwig
duurde, maar met iedere afgelegde kilometer kwam Oud Alblas toch dichterbij en
ze protesteerde dan ook niet dat Marcel erg rustig reed en ook vooral niet de
neiging had om de kortste weg te nemen. “Volgens mij gaan we nu toch echt
verkeerd,” zei Jorinde. “Voor Oud Alblas wel,” zei Marcel. Jorinde kende het
hier wel. “Weet je wat zo grappig is,” zei Jorinde, “ik ben hier vaak genoeg
geweest als we meubels of accessoires gingen kopen, maar ik ben geloof ik nog
nooit aan de andere kant van de tunnel geweest.” “Ik woon aan de andere kant
van de tunnel,” zei Marcel. “Dat kan allemaal best,” zei Jorinde, “maar dat
betekent nog niet dat ik daar ook naartoe wil.”
“Waarom niet?” vroeg Marcel neutraal terwijl hij zijn auto naar de afrit
voor de tunnel stuurde. “Wat ga je nu doen?” vroeg Jorinde. “Je woont toch aan
de andere kant van de tunnel?” Marcel knikte. “Jij wil toch liever naar huis,”
zei hij half vragend, half constaterend. “Je bent echt een hufter,” stelde
Jorinde vast, “als ik nou met je meega, is het ook nog vrijwillig.” Marcel lachte een beetje. “Echt een hufter,”
zei Jorinde nogmaals vast, maar tot haar genoegen reed Marcel nu wel gewoon de
tunnel in. Heel veel aanmoediging had hij gelukkig ook weer niet nodig.
Voor een stripper moest die Marcel toch wel aardig hebben
geboerd, want de verbouwde boerderij waar hij woonde, zag er smaakvol en
verzorgd uit. “Strak,”zei Jorinde toen ze de inrichting van Marcels woonkamer
bekeek. Hij keek er zelf wat beteuterd bij. “Niet strak?’’ vroeg Jorinde.
“Jawel,” antwoordde Marcel, “maar daarna krijg ik altijd een preek, dat het
allemaal te strak is en daar wachtte ik eigenlijk op.” Jorinde schoot in de
lach. “Zo snel lijk je me nu ook weer niet van iets of iemand onder de indruk,”
zei ze met een flair, die haar vooral zelf verbaasde.
Omdat het nu eenmaal nog steeds een prachtige avond was,
gingen Jorinde en Marcel op het terras in de tuin zitten. “Nog wat drinken?”
vroeg Marcel. “Nee,’ zei Jorinde pragmatisch, terwijl ze naar de rand van het
terras was gelopen om de rozen te bewonderen “dat boer ik dadelijk allemaal
weer op.” Marcel schoot in de lach. “Romanticus,” zei hij. Hij pakte haar
voorzichtig van achteren bij haar schouders en kuste haar voorzichtig in haar
nek en Jorinde duwde zich zachtjes tegen Marcel aan. “Ik ga trouwen,” zei
Jorinde. “Daarom is het nu of nooit,” antwoordde Marcel. Het was natuurlijk een
onzinredenering, maar Jorinde kon zich er helemaal in vinden. “Heb je nu dit
allemaal verdiend met strippen?” vroeg Jorinde toch nog wel wat wantrouwig. Marcel
schoot in de lach. “Ik strip helemaal niet,” zei hij. Hij wees op zijn buikje.
“Denk je echt dat er vrouwen mij willen zien strippen?” “Maar je werkt daar
toch?” vroeg Jorinde. “Aagje,” zei Marcel, “de tent is van mij, tenminste voor
de helft.” Jorinde keek er van op. “En dat restaurant?” vroeg ze wantrouwig.
“Een stukje,” zei Marcel schuldbewust. “En dit?” vroeg Jorinde, die nu helemaal
haring of kuit wilde hebben. “Sorry,” zei Marcel, “dit is helemaal van mij.”
“Lul,” zei Jorinde en ze drukte zich nog dichter tegen Marcel aan. “Je bent
gewoon heel erg rijk en je jaagt onschuldige meisje uit de polder het hoofd op
hol.” Marcel zei niets terug, maar hij kuste Jorinde weer in haar nek.
Marcel nam Jorinde, na wat voelde als een eeuwigheid,
voorzichtig, maar toch wel erg dwingend mee naar de huiskamer. “Ho ho,”’ zei
Jorinde, “ik ben een keurig meisje en ik ga…”De rest van haarbetoog beleef
steken in Marcels tong die voorzichtig in haar mond binnendrong. Natuurlijk had
ze hem weg kunnen duwen of zelfs in zijn tong bijten, maar in plaats daarvan
sloeg Jorinde haar armen om Marcel heen en kuste hem hartstochtelijk terug. “Je
bent een beest,” zei ze, “je maakt misbruik van onschuldige meisjes.” Marcel
nam haar in zijn armen om blijkbaar verder verzet alvast bij voorbaat in de
kiem te smoren. “Als je me maar niet naar slaapkamer brengt,” zei Jorinde. Marcel
duwde met zijn voet een deur open en legde Jorinde op het grote bed. “Ik zei
toch,” begon Jorinde, maar omdat ze zelf ook wel wist dat haar verzet wel heel erg
gespeeld was, zag ze maar van verder commentaar af. Marcel maakte de knoopjes
van haar blouse los. Jorinde keek gefascineerd naar zijn hoofd. Hij deed het,
zoals alles die avond met een geconcentreerde aandacht, die Jorinde verbaasde. “Lukt
het nog een beetje?” vroeg ze meer oprecht geïnteresseerd dan ironisch. Aan de
andere kant had Jorinde wel het idee, dat dit niet de eerste damesblouse was,
waar Marcel zich mee bezig had gehouden. Zijn handen kneden haar borsten en
Jorinde voelde zich verschrikkelijk geil worden. Toen Marcel aan haar rok wilde
beginnen, duwde ze haar kont zo ver mogelijk omhoog om hem vooral maar alle
hulp te bieden. Ze was wel blij dat ze tegen het advies van Mara in toch had
gekozen voor meer elegante schoenen. “Een ogenblikje,” zei Marcel en hij pakte
iets van zwart textiel. “Wat is dat?” vroeg ze. Marcel drukte zijn wijsvinger
tegen zijn lippen en gebaarde haar stil te zijn. Jorinde bleef stil liggen en
liet toe dat Marcel haar blinddoekte. Hij streelde haar inmiddels naakte lichaam,
maar Jorinde had nog steeds geen idee wat hij nou verder precies van plan was,
hoewel ze natuurlijk wel enig idee had van de algehele richting. Marcel pakte
een van haar polsen en met een vanzelfsprekendheid, die Jorinde verbaasde,
maakte Marcel die vast aan een boei. Daarna pakte hij haar andere pols en
maakte die ook vast. Jorinde had zich nu bijna ongemerkt helemaal hulpeloos
laten maken. Ze voelde heel even angst opkomen toen Marcel haar kuste en
geruststelde. Toen Marcels linkerhand langs Jorindes kruis gleed, voelde ze
zelf pas hoe nat ze was geworden. Jorinde was intens blij dat ze het verbod van
de kerk op seks voor het huwelijk al eerder aan haar laars had gelapt. Marcel
had haar vast uitgelachen als dit echt haar eerste keer was geweest. Een moment
vroeg Jorinde zich af of Harm eigenlijk nog wel maagd was, maar het volgende
moment had ze te maken met andere sensaties, die Jorinde’s gedachten nogal
bezig hielden. Marcel had blijkbaar vastgesteld dat Jorinde nat genoeg was en
dat verder voorspel misschien gewoon te veel van het goede was. Marcel duwde in
een keer zijn penis naar binnen. Jorinde trok aan haar boeien. Ze probeerde
haar hoofd op te tillen om Marcel te kussen, maar ze kon er niet bij. Ze sloeg
haar benen rond Marcels achterwerk in een even goedbedoelde als zinloze poging
om zijn penis dieper naar binnen te drukken. Ze kreunde en kwijlde en had het
idee dat Marcel in een bijna mechanisch ritme bleef doorstoten als een gek. Juist
het gevoel van machteloosheid maakte Jorinde helemaal gek. Marcel stootte bijna
onaangedaan door en Jorinde kronkelde onder hem. Er liep iets van kwijl in haar
nek, maar dat kwam uit haar eigen mond. Dit was het beste dat haar ooit was
overkomen.
Toen Marcel al een tijdje stil bovenop haar lag, lag
Jorinde nog steeds na te schokken. De realiteit keerde uiterst langzaam terug
in Jorinde’s leven. “Beest,” zei ze
tegen Marcel terwijl ze min of meer op de tast zijn gezicht kuste. “Ik heb het
een beetje bijgehouden,” zei Marcel, “maar tot nu toe heb je eigenlijk maar
heel weinig aardigs tegen me gezegd.” Jorinde liet haar hoofd terugvallen op
het bed. “Vind je het gek?” vroeg ze zogenaamd verontwaardigd, “je ontvoert me
min of meer bij mijn vriendinnen vandaan. Je neemt me mee naar je huis en je
verkracht me nog bijna ook.” “Bijna,” zei Marcel en hij kuste haar nog een keer
op haar mond. Jorinde voelde dat Marcel opstond. “Niet weggaan,” steunde ze.
Hij gaf haar een geruststellend tikje op haar been. “Zo terug,” zei hij.
Jorinde voelde iets vreemds op hij dij. “Wat ben je nou
weer aan het doen gek?”vroeg ze, maar Marcel antwoordde niet. “Nou,” zei
Jorinde een beetje verontwaardigd. Ze had echt geen idee wat Marcel nu had
gedaan. “Nou?” vroeg ze nog een keer en nu indringender. “Het is af,” zei Marcel.
“Wat?” vroeg Jorinde. “Ik heb mijn mailadres op je dij geschreven,” antwoordde Marcel.
“Waarom in Godsnaam?” vroeg Jorinde. Ze worstelde met haar boeien. “Dat vind ik
leuk,” zei Marcel, “als je dan nog een keer contact wil, kan je me in ieder
geval gewoon bereiken.” “Had je me dat niet gewoon kunnen geven?” vroeg Jorinde, ‘zoals een normaal mens zou
doen?” Marcel vond blijkbaar dat ze brutaal genoeg was geweest, want voor ze
erg in had, had hij een balletje in haar mond gepropt , dat voor zover zij kon
voelen met een riempje achter haar hoofd werd vastgezet. “Zo,” zei Marcel
hoorbaar tevreden. Jorinde worstelde nog steeds met haar boeien, maar dat
maakte het allemaal niet beter, want Marcel maakte nu ook haar benen bij haar
enkels vast. Ze lag nu echt helemaal hulpeloos op Marcels bed. Ze voelde zijn
geruststellende lichaam weer bovenop haar gaan liggen. Ze kronkelde met haar
onderlijf en tot haar genoegen hoorde ze Marcel steeds sneller gaan
ademen. Het schouwspel wond hem
duidelijk op. Dat bleek al een paar minuten later toen Marcel zijn opnieuw
keiharde penis bij haar naar binnen duwde. Jorinde zuchtte een keer diep van
genot en ontspande zich toen volkomen. Marcel voerde het tempo op en Jorinde
onderging de storm lijdzaam. Er leek echt geen einde aan te komen. Jorinde zette
zich schap met behulp van haar boeien en hoopte maar dat dit verder eeuwig zou
duren. Na een tijdje verstijfde Marcel helaas opnieuw en begreep Jorinde dat
zelf Marcel nu even aan het einde van zijn Latijn was. “Farkuh,” mompelde
Jorinde nog een keer futloos om voor de vorm toch nog iets te zeggen.
Nadat Marcel Jorinde had losgemaakt, had ze zich opgerold
en was ze tegen hem aan gaan liggen. Marcel was min of meer om haar heen gaan
liggen en op deze manier veilig en beschut was Jorinde gelijk in slaap gevallen.
Ze werd wakker toen Marcel haar zachtjes heen en weer schudde. “Lieverdje,” zei
hij, “je moet wakker worden.” “Want?” vroeg Jorinde boos en wantrouwig. Ze
wilde helemaal niet wakker worden. “Het is vijf uur,” zei Marcel. Hij gaf haar
een kop koffie. “Hoe kom je daar aan?” vroeg Jorinde slaperig. “Gezet,” zei Marcel.
Ze nam een slok; ze was te duf om al te reageren met een gevatheid. “Het is
half vijf,” zei Marcel, “en als je nog een beetje op een geloofwaardig tijdstip
thuis wil komen, moeten we nu zo gaan.”
Mokkend kleedde Jorinde zich aan. Zie ik je nog een keer?” vroeg ze aan Marcel.
“Ik zou het leuk vinden,” zei Marcel. Het was rustig en terwijl Jorinde nog wat
zat te duffen, reed Marcel haar naar Oud Alblas. “Ga er maar bij Alblasserdam
af,” zei Jorinde toen ze via de snelweg de tunnel onder de Noord uitkwamen,
“dat is korter.” Marcel reed keurig op afrit op. “Dan moet jij verder wel de
weg wijzen,” zei hij. Jorinde knikte, maar begreep wel dat Marcel daar niet
veel aan had. “Tuurlijk,” zei ze lodderig.
Als hij je niet aan zijn bed vastbond en zo ongeveer
spietste, was Marcel echt een volmaakte heer. Hij gaf haar een afscheidskus op
haar voorhoofd voor de tuin van het huis van haar ouders. “je weet het,” zei
hij, “als je vriendinnen gaan zeuren, heb ik nog wel een paar grappige
foto’s” Jorinde zwaaide nog een keer
naar de langzaam en bijna geruisloos wegrijdende auto. Ze zuchtte een keer
diep. Deze man was een monster of haar held, maar waarschijnlijk allebei
tegelijkertijd. En woensdag, dacht Jorinde, woensdag ga ik trouwen; ze moest er
op het moment allemaal niet aan denken. Ze sleept zich de trap op en liet zich
op haar bed vallen.
Nu ze zo op haar bed zat, vroeg Jorinde zich af wat waar of
wat fantasie was. Haar polsen waren nog wel wat gevoelig, maar voor de rest was
het allemaal zo ongeloofwaardig. Ze slofte daarom maar rustig naar de badkamer.
Ze was als eerste op en was gelukkig verder nog niemand wakker. Het warme water
zou haar wel weer bij de wereld brengen. Ze kleedde zich uit en zette de douche
alvast aan. Uit ervaring wist ze dat het toch altijd even duurde voor het water
in de douche warm werd, zeker als je ’s ochtends de eerste was. Op het moment
dat ze onder douche stapte, zag ze dat
er een vlek op haar dij zat. Verdomd, dacht ze, dus toch! Het warme water gleed
al over haar been. Jorinde sprong gelijk de douche weer uit, maar het was al
grotendeels te laat. Alleen het eerste gedeelte van de tekst was nog leesbaar: Marcelbreuer@ou..
Jorinde vloekte een keer. Hoeveel verschillende uitgangen kon een standaard
e-mailadres eigenlijk hebben? Met een
lippenstift van haar moeder schreef ze snel de naam en het restantje van het
e-mailadres op een tissue. Het was natuurlijk allemaal behelpen, maar het doel
heiligde de middelen. Daarna ging ze weer onder de douche staan en liet het
warme water zijn werk doen terwijl Jorinde weer wegdroomde.