De EWA opdracht voor december / januari


De suburb vol dromen

Hanja Le Roy, geboren Kerkhof mompelde binnensmonds een verwensing, maar ook daarmee was haar probleem niet opgelost. Ze zette de grote aardewerken pot met olijfboompje uiteindelijk toch maar op de grond en ging toen haar huissleutel in de zakken van haar groene waxcoat zoeken. Het duurde even voor haar rechterhand haar sleutelbos had gevonden. Hanja haalde opgelucht adem. Het zou niet de eerste keer zijn dat ze uiteindelijk Raymund moest bellen om naar huis te komen met zijn sleutels. Het wachten was natuurlijk vervelend, maar hij zou haar er nog weken, zo niet maanden, aan herinneren. Bovendien, bedacht ze zich, was hij er helemaal niet.

Gelukkig hoefde het dit keer allemaal niet zover te komen. Hanja pakte de pot met het olijfboompje op en ging er mee naar binnen. Met enig genoegen zette ze de pot op het Portugese tafeltje in de serre. Zoals ze al had verwacht, stond het allemaal prachtig.  Hanja genoot even van haar doordachte compositie; het kon zo uit de VTWonen komen. Raymund zou het uiteraard niet zien, maar aan de andere kant zou hij dan ook niet gaan zeuren over de kosten. “Ieder voordeel heb zijn nadeel,” had een groot filosoof ooit gezegd. Hanja lachte een keertje grimmiger dan ze oorspronkelijk had bedoeld. Ze was toe aan een latte macchiato. Gelukkig had ze gisteren al verse bonen in de Jura gedaan. Ze hoefde alleen nog maar op het knopje te drukken en natuurlijk de melk op te schuimen.

“Een heerlijk avondje,” dacht Hanja met enig genoegen. Raymund was naar Enschede om bij een of ander vaag bedrijf de boeken te controleren en hij zou daar ook blijven slapen. Sextus had ze  gedumpt bij zijn oma en zo had Hanja de hele avond het huis voor zichzelf. Ze wilde er alles uithalen, dat er in zat.

Hanja kleedde zich uit in de slaapkamer. Ze keek even in de spiegel. Dat korte kastanjebruine haar stond inderdaad goed. Pierre was misschien soms best een zeurpiet, maar als kapper en adviseur was hij echt goed, maar ja; ze hadden nou eenmaal allemaal gevoel voor stijl en mode. Ze kon inderdaad wel een wat afvallen voor het mooi, maar tien kilo was echt overdreven. Veel mannen hielden juist wel van een maatje meer. Hanja pakte haar borsten vast en streelde een keer over haar tepels. Ze voelde een aangename tinteling door haar lijf trekken. 

Hanja had zich weleens afgevraagd waarom al die apparaten altijd van die eigenaardige namen moesten hebben. Na de Giant en de Thor wilde ze het ditmaal een keer met de Titan proberen. Het klonk in ieder geval veelbelovend. Het voordeel van Raymund was eigenlijk vooral dat hij nooit thuis was. Hanja kon bestellen wat ze wilde; hij had er toch nooit erg in. Een keer was er prompt een pakje in het weekend bezorgd, maar voor Raymund het had kunnen openen, had ze het hem uit zijn vingers gewrongen. Die avond had ze een al veel eerder gekocht erotisch niemendalletje aangetrokken en er ondeugend bij gelachen toen ze naar bed kwam. Raymund had zowaar een keer zijn best gedaan. Met veel kreunen en kronkelen had ze in ieder geval Raymund de indruk gegeven dat het leuk was en dat hij toch nog tot een orgasme was gekomen, gaf maar aan dat hij het toch ook wel een beetje leuk had gevonden. In tegenstelling tot Raymund was de Titan echt onvermoeibaar en wist hij wel wat ze leuk vond; ze kwam met een woeste tinteling.

Het warme badwater maakte haar nog lomer dan ze al was dankzij het goede werk van Titan.  Ze had de massagestralen uitgezet en genoot nu alleen nog van de allesomvattende warmte van water. Hanja droomde langzaam weg. Ze echt nooit kunnen denken dat ze ooit nog eens zoveel luxe zou hebben. Voor de dochter van een kantinemedewerker had ze het best ver gebracht. Toen niemand nog iets zag in Raymund had zij zijn potentie gezien. Eigenlijk was hij haar grootste prestatie. Het enige probleem was dat wat hem zo plooibaar, hem ook zo saai maakte.

Natuurlijk had Hanja ook zo haar dromen gehad. Er was natuurlijk wel een man geweest, maar als ze er aan dacht dat ze dit allemaal op had moeten geven, wist ze toch zeker dat ze de juiste keuze had gemaakt. Alleen mensen, die nooit armoede hadden gekend, deden er romantisch over.

Eigenlijk was hij niet eens aardig geweest. Hij had haar altijd het gevoel gegeven dat hij niet helemaal serieus nam; hij accepteerde haar alleen maar, omdat zij toevallig het niet helemaal geslaagde vriendinnetje van Raymund was. Hij had haar altijd op haar tenen laten lopen. Misschien was het ondanks alles ooit nog wat geworden als ze maar had gedurfd. Soms wist ze bijna zeker dat hij haar ook leuk vond. Hanja  had er alles aangedaan om in contact te blijven; ze hadden zelfs een huis in de buurt gekocht.  Hoewel hij inmiddels was gescheiden, woonde hij nog steeds dichtbij. Als ze zich nu eens uit haar warme bad worstelde en snel iets spannends aandeed, daar had ze meer dan genoeg van, was ze binnen vijf minuten bij hem. Ze glimlachte een keer om haar fantasietje, maar ondanks zichzelf stond ze toch wat huiverig op. Moet moeite ontworstelde ze zich aan de verleiding van het warme water.

Toen hij opendeed, deed hij niet eens zijn best om zijn verbazing te verbergen, maar tegelijkertijd trok hij die eeuwige licht ironische grijns. “Wat een eer,” zei hij. “Waar heb ik dat aan te danken?” Hanja moest toegeven dat hij eigenlijk geen dag ouder was geworden. “Gewoon,” zei ze en ze wist zelf hoe dom dat klonk, “ik wilde eens weten hoe het met je gaat.” Hij knikte een keertje bedachtzaam alsof hij serieus over dit antwoord na moest denken. “Nou leuk,” zei hij en gebaarde haar vooral binnen te komen. De huiskamer zag er nog net zo uit als Hanja ze zich kon herinneren van vroeger. Alleen wat al te kleurige elementen waren verdwenen. “Je hebt niet veel veranderd,” zei ze. Hij haalde zijn schouders op. “Ach,” zei hij, “het leven en vooral een huwelijk bestaat uit compromissen.” Het was zo’n typische nietszeggende opmerking waarom ze hem altijd zo had gehaat.  “Wil je wat drinken?” vroeg hij.  “Heb je wijn?” vroeg Hanja. Voor wat ze van plan was, kon ze zich best wat moed indrinken. Hij stond op en ging naar de keuken. Hanja maakte van de gelegenheid om snel nog even te voelen of alles echt goed zat. Het was echt wat voor haar om er nu achter komen dat ze haar pakje binnenstebuiten aan had of dat op cruciale plaatsen een van de vele bandjes was gescheurd. Toen hij terugkwam met een tweede glas, pakte hij de afstandsbediening en deed de TV uit. “Ga toch zitten,” zei hij vriendelijk terwijl hij haar glas volschonk.

Hanja had dit moment in haar gedachten wel honderd keer gerepeteerd, maar toen ze het daadwerkelijk deed, was het net alsof ze naar een film keek met haarzelf in de hoofdrol. Haar korte regenjas gleed aanmerkelijk soepel van haar schouders. Hanja’s blik fixeerde zich op zijn gezicht. Zijn zichtbare verbazing maakte plaats voor openlijke interesse. Hoewel hij zijn best deed om de pose van neutrale, hoogstens welwillende, buitenstaander hoog te houden, zag Hanja toch dat ze nu zijn ongedeelde en intense interesse had. Over de volgende stap had Hanja minder goed nagedacht, maar ze wilde er alles aan doen om deze voelbare spanning vast te houden. Ze zou die arrogante zak leren haar altijd maar te jennen of juist te negeren. Elegant door je knieën gaan in een vooral uit bandjes bestaand niemendalletje, gecombineerd met eigenlijk veel te hoge hakken viel nog lang niet mee. Alleen nu het er toe deed, kon hij blijkbaar wel een echte heer zijn. Met een opmerkelijke snelheid had hij niet alleen zijn glas neergezet, maar was hij ook opgesprongen. Voor Hanja daadwerkelijk echt om kon vallen, wat de sfeer natuurlijk ernstig had bedorven, ving hij haar op en hielp haar met knielen. Lul, dacht Hanja, je kan het blijkbaar wel. Hij was nu een en al aandacht. Hij sloeg zijn armen om haar en ze voelde zijn lippen op hare. Hanja’s handen gleden naar beneden. Ze voelde voorzichtig aan zijn kruis, maar ook daar was hij een en al aandacht. Ze begon met losmaken van zijn broek. Dat ging redelijk gemakkelijk, maar zijn onderbroek bleef, juist omdat hij een en al aandacht was, hangen op zijn erectie.  Maar uiteindelijk was het haar toch gelukt om zijn penis in volle glorie in de buitenlucht te krijgen. Door nog dieper door haar knieën te zakken, lukte het haar gezicht er vlakbij te krijgen. Ze kuste zijn penis en deed haar mond open. “Fuck,” zei hij zowel ontijdig als toepasselijk. Hij begon te graaien in zijn zakken naar zijn gsm, maar omdat hij op zijn knieën zat en zijn broek nogal slordig om zijn benen was gedrapeerd, viel dat niet mee. “Hallo,” riep hij uiteindelijk geïrriteerd in het toestel, maar het maakte blijkbaar niet uit, want het irritante geluid  bleef maar doorgaan.

Hanja voelde dat het water aan het afkoelen was. Haar telefoon lag op de rand van het bad, en bleef volkomen ongevoelig voor Hanja’s dromen en fantasieën, door rinkelen.  Ze pakte de telefoon op en zei half geïrriteerd, half nog slaperig: “Hallo.”  Voor ze antwoord kreeg, wist ze al wat het zijn. “Hoi,” zei Raymund, “ik bel nog even om Sextus welterusten te wensen.” Het zou eens niet!  “Leuk,” zei Hanja, “maar die is bij je moeder.” Het bleef even stil aan de andere kant van de lijn. “Hoe was je dag?” vroeg Raymund. “Prima,” improviseerde Hanja, “ maar er staat nu iets in de keuken.” “Snap ik,” zei Raymund en Hanja kon zijn opluchting bijna horen, “dan bel ik mijn moeder wel…. Trouwens het het duurt hier langer dan ik had verwacht; ik moet tenminste nog een hele dag blijven.”  “Jammer,” zei Hanja plichtmatig. “Ik kom pas donderdag naar huis,” ging Raymund verder. “Tjonge,” zei Hanja om nogmaals te onderstrepen hoe jammer ze het wel niet vond. Na nog een ongemakkelijke stilte hing Raymund eindelijk op.

Hanja stond nu echt klaarwakker in haar slaapkamer. Alles lag keurig uitgestald op haar bed. Ze had haar setje met zorg uitgezocht. Het duurde even voor haar schoonmoeder opnam. “Hallo,” zei Hanja, “je hebt het waarschijnlijk al gehoord van Raymund, maar hij moet nog een nachtje in Enschede blijven.” Aan de andere kant werd wat bevestigend gemompeld. “Nou dacht ik zo,” ging Hanja verder, “als Sextus nog een nachtje bij jou kan blijven, kan ik morgenavond overwerken.”

I 

Chantal trok haar minirok nog even wat naar beneden. Ze schudde nog een keer met haar borsten en deed haar blouse goed.  Zoals mevrouw Kattenvilder van de MAVO altijd zei:  “Gebruik wat je hebt en houdt het simpel.” Haar panty’s had ze al gelijk aan het einde van de straat uitgedaan. Ze was nu echt helemaal klaar voor haar eerste sollicitatiegesprek ooit.  De advertentie in de Havenloods had vooral de nadruk gelegd op het feit dat enthousiasme belangrijker was dan een passend diploma en die opbeurende gedachte had Chantal nogal aangesproken.  Voordat Chantal op de bel drukte, keek ze snel nog een keer op de uitgescheurde advertentie, maar het adres klopte nog steeds. Het bedrijventerrein maakte een wat vervallen indruk en eigenlijk was het maar moeilijk te bereiken met het openbaar vervoer. Als het ooit wat werd, moest ze toch eens gaan kijken voor een brommertje, zo’n vlotte Vespa.  Met deze gedachte drukte Chantal op de bel naast de metalen deur. Van nu af aan was het proces onomkeerbaar geworden. Ze kon natuurlijk nog hard wegrennen, maar dat was ook weer zo wat.  

“Hallo,” zei de man. Chantal lachte maar een keer vriendelijk.  Het was een wat dikkige man met bakkebaarden van begin dertig. Hij had een iets te strak gesneden zwart hemd aan met een moderne brede witte das.  Verder had hij een spijkerbroek aan en witte schoenen. Chantal bedacht zich dat haar moeder dood zou blijven als ze deze man zag. Haar moeder probeerde met de moed der wanhoop een zekere standing op te houden en daar hoorden bakkebaarden en witte herenschoenen in ieder geval niet bij.  “Ik kom voor de advertentie,” zei Chantal. De man keek wat dommig. “In de havenloods,” vulde Chantal daarom aan.  Dat bleek wel een belletje bij de man te doen rinkelen.  “Het meisje voor  de administratie,” zei de man.  “Precies,” zei Chantal.  “kom verder,” zei de man en hij draaide zich lomp om en ging haar voor over een metalen trap met roostertreden naar boven.  Het kantoor was bedompt en de grijze inrichting paste in ieder geval uitstekend bij de vervallen staat van het bedrijventerrein.  

Toen Chantal op de metalen bureaustoel met de onvermijdelijke zwenkwieltjes zat, had ze alle tijd om eens om zich heen te kijken.  De man was bezig om uit een ongetwijfeld even smerig keukentje  koffie te halen.  Chantal hield helemaal niet van koffie, maar ze schatte in dat het wel volwassen stond om toch maar koffie te nemen.  Het kantoor op de eerste verdieping was klein.  De grote ramen aan de straatkant gaven in theorie een goed uitzicht over de straat, maar het zou zondermeer helpen als ze een keer werden schoongemaakt. Aan de binnenkant bestond de wand ook uit veel glas. Hier had je vanuit het kantoor een goed uitzicht op een groot magazijn waarin grote dozen en balen stonden en paar rekken. Voor zover Chantal kon zien, liepen er twee of drie mannen in een overal of stofjas rond. De nogal aftands ogen vorkheftruck stond stil in een hoek. 

“Ja,” zei de man, die ongemerkt weer binnen was gekomen met twee witte plastic bekertjes koffie., “dit is het hart van onze organisatie.”  Hij bood Chantal een sigaret aan, die ze weigerde. Chantal onderdrukte een lachje, want ze kon de trots in de stem van de man horen. “Van hieruit bevoorraden wij onze winkels.” Hij gaf Chantal een hand. “Ik zal me eerst even voorstellen,”  zei de man, “ik heet Perry.”  Chantal knikte een keertje. “En jij heet Chantal,” zei de man, “dat heb ik al in je brief gelezen. Mooie naam trouwens.” Chantal zei niets, maar lachte een keertje plichtmatig verlegen.  Ze was blij dat ze haar panty’s had uitgetrokken.  “Waarom heb je eigenlijk gesolliciteerd bij Ro-inco?” vroeg de man.  Chantal was blij dat ze nu eindelijk wist hoe het bedrijf heette. Zelf had ze ge woon ‘Roinco’ gezegd, maar het was dus ‘Ro-inco.’ “Nou,” zei Chantal, “jullie zoeken vooral enthousiaste medewerkers en dat sprak me erg aan.”  Perry keek er bij alsof hij de directeur was van een multinational, die net een meesterzet had voorbereid. “Ja,” zei hij zwaarwichtig, “dat vinden wij bij Ro-inco belangrijker dan het toevallig wel of niet hebben van diploma’s. Wij vinden jou, omdat je toevallig wel een Mavodiploma hebt, niet belangrijker dan  iemand die dat niet heeft.”  Chantal knikte en keek Perry aan , alsof  ze nog nooit zoiets slims had gehoord. Jij hebt zelf geen MAVO, stelde Chantal met genoegen vast.  Perry oreerde nog even verder over zijn gelijkheidsidealen, maar Chantal gebruikte die tijd om nog eens goed om zich heen te kijken.  Ook bij een tweede inspectie was het kantoor nog steeds even vervallen als hiervoor. 

“Van hieruit bevoorraden wij onze Cash & Carry winkels in Rotterdam,” zei  Perry, ‘je kent ze vast wel.”  Natuurlijk kende Chantal de Roinco Cash & Carry op de Pleinweg wel. Haar moeder weigerde om er ook maar een voet over de drempel te zetten, maar Chantal kwam nog weleens om goedkope cola in de pauze te kopen. “We hebben er nu drie,” ging Perry verder, “maar over twee jaar moeten dat er al zes zijn. “ Chantal liet Perry lekker verder kletsen. “Onze succesformule is eigenlijk heel simpel,”  zei Perry,  “wij zitten niet op dure locaties en onze klanten zijn niet te beroerd om zelf iets uit een doos te halen. Maar,” ging hij verder, “genoeg over ons; vertel eens wat over jezelf.”  Perry gebruikte de pauze om nog snel een sigaret op te steken. Gelukkig  was Chantal net genoeg wakker gebleven om te begrijpen dat zij nu eindelijk ook wat over zichzelf moest vertellen.  “Tja,” zei Chantal met bestudeerde bescheidenheid, “ik weet het niet zo goed.”  Perry trok zijn gezicht tot een geruststellende grijns. “Je hebt een mooie lijst,” zei hij, “en dat voor MAVO 4 en ook nog een zeven voor boekhouden. Kan je omgaan met een Rolodex?”  Hij wees naar het apparaat, maar gelukkig had Chantal zo’n ding al wel een keer op het kantoor van haar vader gezien.  “Dat is voor adressen.” Perry knikte enthousiast.  “Onze boekhouding is gewoon een klassieke boekhouding en vooral een kwestie van rustig doorschrijven.  De eerste tijd zeg ik wel waar je dingen moet boeken. De meeste opdrachten komen telefonisch binnen en heel soms via de telex.”  Chantal ging er nog maar een keertje gemakkelijk voor zitten en dat hielp Perry om nog meer te vertellen. “Weet je eigenlijk waar Ro-inco vandaan komt?”  Het kon Chantal echt helemaal geen reet schelen, maar in plaats daarvan lachte ze nog maar keer verlegen en keek ze Perry vooral vragend aan. “Eigenlijk komt het van Rotterdamse Inkoop Combinatie,” vertelde Perry op een toon alsof dat alles zou verklaren.  Chantal wachtte rustig op de rest van het verhaal. “Vroeger had je hier in de haven parlevinkers. Weet je wat dat zijn?” Chantals oom was parlevinker geweest, maar ze schudde ontkennend haar hoofd.  “Dat waren een soort drijvende winkeltjes voor binnenschippers,” ging Perry verder, “en toen was er een slimme, die voorstelde voortaan met elkaar de levensmiddelen in te kopen. Lekker voordelig. Dat was het begin van Ro-inco. Alleen parlevinkers doen we nu allang niet meer. Tegenwoordig concentreren we ons op de gewone klant . Het idee van onze Cash & Carrywinkels is overgewaaid uit the States. Daar lopen ze nou eenmaal altijd voor.” Omdat Perry de hele tijd zelf had vol gekletst, was de tijd nu al voorbij.  “We hebben vandaag al een kandidaat gesproken en er komt er zo nog een,” zei Perry terwijl hij op zijn horloge keek. Alsof het was om Perry’s gelijk te ondersteunen, ging gelijk de bel. “De volgende,” zei hij. Chantal stond op en glimlachte nog een keer allerliefst naar Perry.  Toen Chantal zag dat de volgende kandidaat een wat puisterige jongen was, wist ze Perry nu een heel klein beetje kennende, dat het tussen haar en de eerste kandidaat zou gaan.  

Stram

Stram, maar stijf 

Anders rekte zich een keer goed uit. De oude stramme botten gleden met moeite weer in het rammelende gelid. Zo’n trap was toch wel een aandachtspunt.  Positief was gelukkig wel dat er in het monumentale trappenhuis voldoende ruimte was voor een traplift. Hij glimlachte een keertje wrang. Dat waren blijkbaar zo de gedachten van een oude man. Nou ja; hij had er ook de leeftijd voor.   

Los van de trappen, die hij vroeger niet eens had opgemerkt, was het natuurlijk een geweldig huis. Het was daadwerkelijk, zoals de advertentie al had beloofd, echt een herenhuis aan de rand van het centrum. Inmiddels had Anders wel de nodige ervaring in het lezen van de advertenties van makelaars. ‘Veel originele stijlkenmerken,’ betekende in de praktijk vooral achterstallig onderhoud. ‘Voor de doe-het-zelver,’ was ‘makelaars’ voor bouwval.  Dit was echter inderdaad het goed onderhouden herenhuis, dat advertentie beloofde. De volgende keer zou hij zijn eigen makelaar en vaste aannemer meenemen. Die moesten hun kritische blik ook maar eens over dit huis laten gaan.  

“Mooi huis,” zei Olga. Anders knikte een keertje bemoedigend. Ze zei het bij iedere bezichtiging en het erge was, dat Anders de indruk had, dat ze het  iedere keer ook daadwerkelijk meende.  “Wij woonden vroeger ook aan een singel,” ging Olga vrolijk verder, “maar daar was ook een gelijk een slootje.”  Anders had moeite om een al te ironisch lachje te onderdrukken.  “Dat heb je wel vaker met een singel,” zei hij, “behalve natuurlijk als ze die hebben gedempt.”  Olga keek hem lief en dom aan. Anders zag bij nader inzien toch maar af van  verdere uitleg. Zo ver was hij inmiddels al gezonken; in een nieuw huis keek hij eerst naar de mogelijkheden voor een traplift en bij zijn keuze voor vriendinnen moest hij kiezen tussen niveau, zijn eigen leeftijd en bedaagd en dom, jong en lekker. Hij koos nog steeds voor de laatste optie, maar het was slechts een kwestie van tijd.  

Terwijl Olga verder door het huis fladderde, ging Anders de trap af naar het souterrain en/of de kelder. De makelaar van de verkopende partij had hem een hele sleutelbos meegegeven en Anders had het idee dat hij echt alle sleutels drie keer in zijn handen gehad voor hij eindelijk de deur open kreeg.  Stram, oud en nu ook nog dement. Uiteindelijk paste natuurlijk de laatste sleutel, die Anders in zijn hand had, maar hij wist dat dit onzin was. De sleutel, die paste, was altijd de laatste, want waarom zou je daarna nog andere passen? 

Omdat het nu eenmaal zo'n groot huis was, kwam Anders in een gang terecht, die onder het hele huis doorliep. Van de tuinkant kwam licht via de ruit in de tuindeur. Het souterrain lag zo diep dat je het rustig een kelder kon noemen. Toen hij vroeger aan de Oude Dijk woonde, was de achterkant tenminste gelijkvloers met de tuin geweest, maar hier had je ook een trapje nodig om de tuindeur te bereiken. Anders rook een keertje aandachtig;  de lucht was misschien wat muf, maar hij rook geen vocht of schimmel. De deur aan de rechterkant was niet afgesloten. De beugel van de deur kon over een in de muur gemetselde ring worden geschoven, maar het vast bijbehorende hangslot ontbrak.  

Toen Anders de pikdonkere ruimte binnenstapte, zocht hij op de tast naar een lichtknopje en wonder boven wonder vond hij dat nog ook.  De ruimte overtrof zijn stoutste dromen. Het was een kelder met een prachtig gemetselde boog. De oude kast, die er in stond, bevestigde zijn beeld dat het inderdaad een goeddroge ruimte was.  Er stond een oud, stoffig matras tegen de muur. Anders moest weer denken aan de tijd op de Oude Dijk. 

Myra, die eigenlijk Miep heette, maar ook zelf wel begreep dat zo'n naam een handicap was, was daar zijn grote liefde. Myra was een vrouw met ambitie geweest. Zonder al te veel bagage van thuis had ze zich opgewerkt tot bibliothecaresse, of iets dat daar in ieder geval op leek. Myra's grootste ambitie was het geweest om hem te laten genieten. En eerlijk was eerlijk; Anders had het haar nooit verteld, maar daar was ze goed in. Bijna beter, dan wie ook. Iedere kneus, of desnoods man op leeftijd, kon Olga domineren, maar Myra was echt zijn meesterwerk geweest. Misschien was Myra ook wel Mieps meesterwerk geweest, maar daar ging het nu niet om. 

Anders had bijna letterlijk een flashback, zoals hij daar in die kelder. Ik ben ook echt een wandelend cliché geworden, bedacht hij zich.  Je zou er bijna van in zwartwitbeelden  gaan denken.  Anders had Myra heel voorzichtig, maar dwingend aan zijn voorkeuren laten wennen. Het was een kwestie van iedere keer iets verder buigen, maar altijd oppassen dat er geen breuk van kwam. Zelf gebruikte Anders liever de term: 'opvoeden,' maar uiteindelijk kwam het op hetzelfde neer. Hij had haar stevig aan het bed gebonden en daarna zijn tomeloze (toen nog wel) lust op haar bot gevierd. Myra was een beest.  Ze had zich helemaal aan hem gegeven. Niemand had hem ooit beter gepijpt dan Myra. Alleen al bij de herinnering kreeg Anders spontaan een stijve. Normaal duurder dat tegenwoordig allemaal toch wel wat langer.  Na de seks had ze zich helemaal als een kat tegen hem aan opgerold.  Myra was de volmaakte combinatie van minnares, slavin en vriendin geweest. De enige vrouw met wie Anders ooit had overwogen om kinderen te nemen.  

Als altijd was het einde tegengevallen. Als een klein kind had Anders uiteindelijk toch zijn speelgoedje gesloopt. Hij voelde even iets van een steek.  Anders bedacht zich dat hij Olga met de helft van de inspanningen tot dezelfde prestaties zou kunnen krijgen. Hoewel het natuurlijk niet echt een uitdaging was, was het zo lang geleden dat Anders deze spanning had gevoeld, dat hij gelijk ideeën kreeg. Als hij hier een kruis en een kooi zou laten plaatsten, was dat alvast maar geregeld. Olga vond het heerlijk als hij alle beslissingen voor haar nam; daar konden deze dan ook nog wel bij.  

Met een tevreden gevoel en een lichte tinteling in zijn kruis, die God weet hoelang al niet meer had gevoeld, liep Anders opmerkelijk kwiek de trap. Olga kwam inmiddels van de tweede verdieping weer naar beneden. "Schatje," zei ze, terwijl ze haar armen om Anders heen sloeg, "dit huis is echt perfect. Het heeft zelfs een ingebouwde sauna." Anders glimlachte maar een keer. Natuurlijk wilde hij het huis nu ook, maar als Olga het zo graag wilde, kon hij er best een gunst van maken. "Dan gaan we lekker samen in de sauna," vervolgde Olga haar verhaal, "en daarna...."  Als een slechte actrice stopte ze haar verhaal. Ze kijkt te veel soaps, dacht Anders. "Wie weet," zei hij bedachtzaam. "Zo'n ingebouwde sauna lijkt me wel wat."   

http://ewanederland.nl/schrijf-mee/thewa/

Omdat de opdracht voor de komende bijeenkomst van de EWA de Titanic was, maar er vooral ook out of the box moest worden gedacht, hierbij mijn eigen visie op een relatie / leven dat op de klippen is gelopen

Madeira

Karl verbaasde zich over de luxe van het toilet. Martin, die achter hem aan was gelopen, zei vol bewondering: “Wow.” Karl ging naar de urinoir en haalde zijn penis uit zijn broek. “Nou,” zei Martin half serieus teleurgesteld. “Je moet echt plassen.” Soms kon Karl zich zich na al die tijd nog steeds verbazen over Martin. “Ik ben op huwelijksreis en dit is een openbaar toilet,” antwoordde hij. “Of je je daar al eerder iets van aan hebt getrokken,’ zei Martin. Hij ging tegen Karls rug aan staan en Karl voelde zijn kruis en toenemende bobbel tegen zijn billen. “Hou daar mee op,” commandeerde hij, maar de ware overtuiging ontbrak. “Jawohl Herr Gruppenführer,” zei Martin plagerig, “ik vergeet steeds dat je nu keurig getrouwd bent.” Hij greep onverwachts Karls penis beet. “Verrek,” zei Martin daarna zogenaamd verbaasd, “volgens mij is hij het ook vergeten.” Karl wilde Martins hand wegduwen, maar in plaats daarvan vond hij het goed dat Martins hand zachtjes over zijn penis heen en weer gleed. “Ontspan nou eens een keer,” zei Martin, “niemand zal de SA Gruppenführer van Berlijn en Brandenburg durven storen tijdens een bezoekje aan het toilet.” Karl gromde een keertje zachtjes. “Het is een openbaar toilet,” verweerde hij zich nog een beetje, maar Martin negeerde het.

Met moeite maakte Karl zich los uit de greep en betovering van Martin. “Genoeg,” zei hij en het klonk daadkrachtiger dan hij het meende. “Wat moet ik dadelijk met die bobbel in mijn broek?” Martin, die heel goed wist hoe ver hij kon gaan, lachte maar wat schaapachtig en ging toen zelf ook maar keurig plassen. “Wat een weelde,” zei hij tegen Karl, “dit is wat eerlijke volksgenoten, die jarenlang in de goot hebben gelegen voor hun geliefde leider toekomt.” Nu Karl was bevrijd van Martins bemoeienissen kon hij eindelijk pissen en de inrichting van het toilet eens goed bekijken. “Voor de passagiers van de Norddeutscher Lloyd is blijkbaar niets goed genoeg,” zei hij genoegzaam tegen Martin. “Alleen voor de eersteklaspassagiers,” verbeterde Martin hem. Karl moest terugdenken aan de vele homokroegen en vage nachtclubs waar hij in de twintiger jaren in Berlijn was geweest. Vooral het Kleist Casino waar hij ook de huidige stafschef van de SA Röhm en natuurlijk zijn vriend Röhrbein had ontmoet, stond hem nog levendig voor de geest. Die hele club had nog niet voor de helft de allure van dit toilet.

“Afknijpen,” zei Martin goedmoedig tegen Karl, “we kunnen je lieve vrouwtje niet eeuwig laten wachten.” Karl grijnsde een keer. Minnes was veel, maar ‘een lief vrouwtje’ was wel de laatste omschrijving, die Karl zelf voor zijn vrouw zou verzinnen. Minnes was voor alles een pragmaticus, die vooral heel van Minne hield. Het geld en de status, die een huwelijk met de belangrijkste SA leider van Berlijn meebrachten, waren natuurlijk ook van harte welkom, maar Minnes vergat nooit om Minnes zelf op de eerste plaats te stellen. Karl vond het allemaal prima. Rijkskanselier Hitler en gouwleider Goebbels wisten natuurlijk allebei heel goed dat de top van de SA uit homoseksuelen bestond, maar met de oplopende spanning tussen de SA en de Reichswehr was het misschien toch wel verstandig om wat meer afstand van al te openlijke homoseksuelen als Heines en natuurlijk te Röhm te nemen.   Vooral Martin, die dan in bed en desnoods het toilet een hele held mocht zijn, maar in de politiek erg voorzichtig was, had bizar genoeg erg op Karls huwelijk met Minnes aangedrongen. “Word je dan niet jaloers?” had Karl nog half serieus aan Martin gevraagd, maar die had hem uitgelachen. “Zelf al zou je willen,” had hij vol bravoure geantwoord, “je kan toch niet zonder me.” Karl had het niet bevestigd, maar hij natuurlijk geweten dat Martin gelijk had. Uiteindelijk zou het hem best een keer lukken om Minnes te bezwangeren en daarmee zijn plicht als Noords mens te doen, maar als het er echt op aan kwam, zou hij altijd voor Martin kiezen. Alleen al door deze dagdroom voelde Karl weer iets van erotische spanning in zijn kruis.

Minnes, die zich opmerkelijk snel de stijl van een ‘vrouw van der wereld’ had aangemeten, zat op een van de banken in de luxueuze vertrekhal op de beide mannen te wachten. “Zo,” zei ze zonder wrok, “daar zijn jullie eindelijk.” Karl ging, zoals dat bij een pasgetrouwd stel nu eenmaal hoorde naast zijn vrouw zitten. Martin ging iets meer discreet tegenover hen zitten. “Ik vind het toch wel spannend,” bekende Minnes. Op zich was dat niet zo gek voor de dochter van een Berlijnse kruidenier, die met haar ouders nooit verder dan de Wannsee was geweest. “Een echte cruise en dan ook nog helemaal naar Madeira.” Karl kneep in haar hand. Als ze zo onbevangen naïef was, hield hij echt van haar. “Het wordt vast heel leuk,” zei hij geruststellend. “Ja,” zei Minnes, maar het was duidelijk dat ze twijfelde, “dat dachten de passagiers van de Titanic ook.” Karl haalde zijn schouders op. “Dat was geen Duits, maar een Engels schip,” zei hij. Het was natuurlijk maar een gelegenheidsargument en  het overtuigde zichtbaar niet. “De kans dat we ijsbergen tegenkomen op weg naar Madeira is niet zo groot,” zei Martin geruststellend en alleen Karl hoorde de lichte ironie in Martins stem.

De piccolo riep de passagiers op om zich te gaan verzamelen bij de uitgang van de vertrekhal. “Houdt u vooral uw persoonlijke bezittingen goed in de gaten,” zei hij nog. Karl, Martin en Minnes stonden net in de rij bij de uitgang toen er wat rumoer ontstond bij de ingang van de hal. Karl zag dat er een paar mannen naar hen toekwam. Karls op dit gebied getrainde oog zag gelijk dat het politie of iets dergelijks moest zijn. “Jezus,” zei hij tegen Martin, “daar heb ik nu geen zin. Ik ga met vakantie.” De mannen kwamen naar hen toe. “SA Gruppenfüher Karl Ernst?” vroeg een van de mannen op een toon die Karl maar matig beviel.  Hij zou weleens uit laten zoeken wie die brutale vlegel was. “Ja,” antwoordde hij hautain. “In naam van de Füher, u bent gearresteerd,” zei de man zakelijk.  “Wat?” vroeg Karl meer verbaasd dan boos of bang.  “In naam van de Füher, u bent gearresteerd,” herhaalde de man letterlijk. “Wilt u mij maar volgen?” Ook Martin moest mee, terwijl Minnes wat verdwaasd bij haar handbagage bleef staan. 

Liever digitaal

Tijdens de lessen levensbeschouwing kwam er ook vaak iets van mediawijsheid bij kijken. Dat ging dan onder andere over de beelden, die ontstaan door internet. Echte borsten liggen en hebben niet allemaal de maat van een volwassen ballon. Schaamlippen zien er niet allemaal zo keurig bijgesneden uit. Aan de andere kant: ook de mannelijke acteurs in deze industrie zijn ook op hun ‘maatvoering’ uitgezocht. Het leidde meestal tot wat gegiechel, maar hopelijk tot wat meer realisme.

Ik moest er aan denken, omdat een vriendin van mij aangaf de kortste date ooit gehad te hebben via Fetlife. Omdat ik haar ken, kan ik haar foto’s beoordelen, die zijn behoorlijk realistisch  en op een flink aantal verbergt ze letterlijk niets. Toch was haar date teleurgesteld in haar, vooral waarschijnlijk omdat ze zich voor de gelegenheid minder kinky had gekleed dan op een aantal van haar foto’s.  De schrijfster Liza Daen is in werkelijkheid ook een hele mooie vrouw, maar incognito meestal ook wat minder uitdagend gekleed dan tijdens haar (gemaskerde) optredens. Dat gaat nou eenmaal zo en als het dan tegenvalt, moet je toch eens naar cursus realiteitsbesef(ja, die bestaan echt).

Anders dan op Fetlife wordt naakt op Facebook nog altijd uitgebannen, maar ook daar zien we verder ook alleen maar de leuke kanten van mensen. Verder heb ik inmiddels de gewoonte om bij vriendschapsverzoeken van wel erg mooie vrouwen de hulp van Google Images in te roepen. Menig model figureert waarschijnlijk zonder dat ze het weet opgeleukt met een moderne Nederlandse naam op Facebook. Het is maar goed dat  de date van mijn vriendin niet met een van die ‘dames’ een afspraak heeft gemaakt; dat was pas op een verrassing uitgelopen.

Laten we nou met elkaar accepteren dat we niet allemaal model zijn en onze leuke en minder leuke kanten hebben. Juist op Fetlife is men tenminste eerlijk over de eigen seksuele voorkeur en dat is al heel wat. Zou nou verder iedereen op datingsites echt(!) van lange strandwandelingen, verre reizen, leuke terrasje en heel veel(!) sushi houden? Ik betwijfel het, maar als je je verwachtingspatroon daar echt op afstelt, kom je vast nog veel grotere teleurstellingen tegen dan mijn vriendin. 

Inge XV

Inge vloekte alle duivels uit de hel. Zo goed als haar eerste rit naar Frankrijk was verlopen, zo slecht was het dit keer gegaan. Tussen Luxemburg en Langres had het de hele weg geregend. Het normaal zo fraaie glooiende Lotharingse land  was bedekt geweest met een grijze sluier, die niet alleen het uitzicht beperkte, maar ook het autorijden tot een hel maakte. Bij iedere vrachtwagen, die Inge passeerde, hadden haar ruitenwissers overuren moeten maken. Het was vermoeiend rijden geweest. De vorige keer had ze het eigenlijk jammer gevonden dat ze een hotel in Beaune had gereserveerd, maar dit keer was ze blij toen ze eindelijk het parkeerterrein van het motel opreed. Het was er nog nat en Inge liet bijna haar reiskoffer in een plas vallen.

Toen Inge thuis kwam, wist ze eigenlijk al dat ze een fout had gemaakt. Bart Jan was zijn bed uitgekomen en had verbaasd naar de klok gekeken. “Ben je in een keer doorgereden,” had hij gevraagd. Hij was voor zijn doen vriendelijk, maar opmerkelijk koel geweest. De afgelopen acht weken hadden hem er blijkbaar van overtuigd dat hij zich ook zonder Inge kon redden. Het huis zag er schoon uit. Inge knikte een keer goedkeurend. “Wat is het geheim?” vroeg Inge. “Een goede werkster,” zei Bart Jan. Inge was in de lach geschoten. Het was zo’n typische Bart Jan opmerking geweest. Nadat ze haar koffers in de gang had gezet, was Bart Jan gelijk ter zake gekomen. “Hoe gaan we verder?” had hij gevraagd. “Mag ik even gaan zitten,” had Inge gezegd, “ik ben doodmoe en wil naar bed.” Bart Jan had daar blijkbaar wel de redelijkheid van ingezien. “Waar slaap je?” had hij zakelijk gevraagd. Inge had haar schouders opgehaald. Het kon haar allemaal niet schelen, als er maar een bed was. “De logeerkamer,” had ze maar gezegd om overal vanaf te wezen. Een voordeel hadden de afgelopen acht weken in ieder geval gehad; ook bij Bart Jan was er nu wel duidelijkheid over het beeindigen van hun relatie. “We praten morgen wel verder,” zei Bart. Het ontbreekt er nog maar aan dat hij al een verdelingsvoorstel heeft gemaakt, dacht Inge.

De volgende dag kwam Inge er achter dat ze soms in haar ironie meer inzicht in Bart Jans handelen had, dan ze zichzelf voor kon stellen. Inge zat nog maar net aan het ontbijt met een miezerig schaaltje yoghurt en nog wat muesli, die zeker ruim acht weken oud was, ze miste haar croissant, toen Bart Jan heel blij met een stapeltje papieren kwam. “Ik heb alvast nagedacht en wat op papier gezet.” Inge schoot in de lach. “Waarom lach je?” vroeg Bart Jan. “Omdat je zo lekker voorspelbaar bent.”Bart Jan ging er niet op in. Hij legde de papieren bij Inge neer. “Kijk er een dezer dagen een keer naar.” Inge knikte een keer, want met een mond vol muesli wilde ze niet antwoorden. Bart Jan vertrok daarna met een wat vage groet naar zijn werk en liet het huis verder aan Inge. Ze bleef wat beduusd zitten. Inge had echt wel verwacht dat Bart jan uiteindelijk wel los van haar zou komen, maar dit ging allemaal wel heel erg snel.  Inge wist steeds beter dat veel beter in Frankrijk bij Bart had kunnen blijven, maar nu ze weer in Nederland was drong dat in alle hevigheid tot haar door. Bart jan had van zijn kant ook al de nodige stappen gemaakt. Hij ging er vanuit dat het huis zo’n twee ton waard was en dat er nog ongeveer vijftigduizend euro hypotheek op zet. Dat betekende dat Bart Jan haar nog vijfenzeventigduizend euro moest betalen. Het leek Inge een zinnige berekening. Bart Jan wilde haar vijftigduizend euro in een keer uitbetalen. Inge was verbaasd dat Bart Jan dat op zijn salaris blijkbaar bij kon lenen, maar het was haar zaak natuurlijk niet meer. De rest wilde hij binnen een jaar betalen van een vrijvallende lijfrente. Het spaargeld was twintigduizend euro. Daar wilde hij Inge vijfduizend euro van geven, maar in ruil daarvoor moest ze wel afstand doen van de inboedel. In your dreams, dacht Inge. De inboedel was heus meer waard dan vijfduizend euro.  Ze zouden allebei hun eigen auto houden en de verdeling van de pensioenrechten wilde Bart Jan overlaten aan een samen uit te zoeken specialist. “Hier ben je lang mee bezig geweest,” zei Inge tegen zichzelf. Bart Jan had blijkbaar alles goed doordacht en wat Inge nog meer verbaasde; het leek bijna wel of  hij haast had. Hij heeft vast een ander, bedacht Inge zich. Bart Jan was er de man niet naar om dingen overhaast te doen. Aan de andere kant maakte het het wel allemaal veel gemakkelijker. Ze had zo vreselijk opgezien tegen de eindeloze periodes van stil verwijtend zwijgen, maar op deze manier leek het er wel op dat dat tenminste kon worden voorkomen. Als ze overeenstemming over een reëlere waardering van de inboedel  zouden kunnen bereiken, leek het er wel op dat dit probleem was opgelost.

In het ziekenhuis leek het net of ze niet weg was geweest. Zoals gebruikelijk was er weer geen rooster en daarom besloot Inge maar gewoon maandagochtend om half acht met het begin van de ochtendploeg op haar werk te verschijnen. “Je kwam toch pas over twee weken weer terug,” zei Hilda, haar afdelingshoofd.  Ze keek min of  meer geïrriteerd op het scherm van haar computer. “Je hebt gelijk,” zei ze daarna volkomen overbodig, “het klopt.” Het was duidelijk dat de terugkomst van Inge voor Hilda voor een roosterprobleem extra was. “Nou ja,” zei ze daarna verzoenend, “eigenlijk komt het wel goed uit, want Chantal is al drie dagen ziek.” Hilda had volgens Inge eigenlijk maar twee minpunten: ze kon geen leiding geven en haar roosters waren altijd een zooitje, maar verder was het een prima leidinggevende. Gelukkig nam de routine het snel weer over en Inge was aan het einde van haar eerste middag weer net zo blij dat ze naar huis mocht als wanneer ze niet net een vakantie van acht weken achter de rug had. Ze voelde zich wat depressief. Haar man was vooral bezig om de scheiding zo snel mogelijk te regelen; haar baas was meer geïrriteerd dan blij met haar thuiskomst en de echt grote liefde van haar leven durfde ze geen mailtje te sturen om haar hart uit te sturen. Inge pakte haar telefoon en stuurde een berichtje naar Ada. Dat was op zulke momenten toch de enige bij wie ze terecht kon. Ada een beetje kennende zou ze natuurlijk vreselijk belerend zijn, maar het was ook de enige die in ieder geval echt met haar meeleefde en eerlijk gezegd was ze daar nu toch wel een beetje aan toe na alle teleurstellende ervaringen tot nu toe.

“Maar waarom ben je dan weggegaan?” vroeg Ada min of meer geïrriteerd aan Inge. Ada mocht dan zelf haar meer onzekere kanten hebben, maar voor anderen wist ze het altijd prima. Als Inge er goed over nadacht, was het voor haar zelf ook steeds minder duidelijk waarom het haar in Frankrijk nog zo duidelijk geweest waarom ze terug wilde. “Heeft Bart bij jullie nog wat laten horen?” vroeg Inge hoopval. “Natuurlijk niet,” zei Ada schamper, “daarvoor is hij veel te trots.” Inge kon zich dat wel voorstellen. “Ik kan toch moeilijk op hangende pootjes terug gaan.” Ada lachte wat schamper. “En waarom niet?” Inge moest toegeven dat ze eigenlijk helemaal niet wist waarom dat niet zou kunnen. “Heb je hem nog gemaild?” vroeg Ada. “Natuurlijk,” zei Inge, ‘dat ik veilig ben aangekomen.” Ze dacht terug aan Barts antwoord; het was vriendelijk en vooral afstandelijk geweest. “Misschien heb je hem wel gewoon gekwetst,” ging Ada verder, “vraag gewoon of je terug mag komen.” Breuer kwam de keuken binnen. “Wat zou jij er van vinden als ik wegliep?” vroeg Ada. Breuer, die duidelijk moeite had om deze vraag even te plaatsen, keek maar een beetje dom. “Eindelijk weer eens een pizza bestellen,” zei hij daarna tegen Inge. “Hij eet veel te vet,” zei Ada. “Je hoort het,” zei Breuer, die zich alweer uit de voeten probeerde te maken. “Nee,” zei Ada, die haar grote alwetende orakel niet zomaar wilde laten ontsnappen, “wat vind jij nou echt.” Breuer, die waarschijnlijk ook duvelsgoed begreep dat de rol van alwetende ook tot verplichtingen leidde, pakte een stoel en ging er maar bij zitten. “Ik zou het erg vinden,’ zei Breuer plichtsgetrouw, “maar,” zei hij met een vilein lachje, “als je dan weer terug zou komen….” Inge zag dat Ada een beetje kleurde. “Ja, ja,” zei Ada snel, “dat weten we wel.” Inge kon ondanks alles toch een glimlach niet onderdrukken. “Wees nou even serieus,” zei Ada. “Ik weet,” ging Breuer nu weer inderdaad serieus verder, “dat Bart het heel erg vind dat je weg bent.” Inge wilde het natuurlijk graag horen, maar hoe wist Breuer dat nou weer zo zeker. “Hoe weet je dat?” vroeg ze wantrouwig. “Omdat hij me dat gewoon heeft gemaild?’’ vroeg Breuer voorzichtig. “Echt waar?” vroeg Inge. “Wil je dat ik het mailtje opzoek?” vroeg Breuer wat ironisch. “Nee,” zei Inge snel, “natuurlijk niet.”Het was te mooi om waar te zijn. “Hij wil je gewoon terug,”zei Breuer alsof het de gewoonste zaak van de wereld was. Eigenlijk was dat ook het enige dat Inge wilde horen.

Bart’s antwoordmailtje was eigenlijk alleen maar een teleurstelling te noemen na het toch veel enthousiastere verhaal van Breuer.  Eerlijk gezegd had Inge wel meer verwacht dan: ‘nou leuk.’ Ze had eerst nog willen schrijven dat hij het wel echt zeker moest weten dat hij het echt leuk vond dat ze terugkwam, maar ze zag op tegen het antwoord. Ada, in wie Inge op dit gebied dan weer wel een heilig vertrouwen had, zou de administratieve kanten verder wel met Bart Jan regelen. Het eerste weekend dat ze vrij was, had ze ook gelijk de maandag en dinsdag vrij. Het gaf haar de kans naar Frankrijk te rijden. In het allerergste geval kon ze gelijk weer terug. Bart had haar gelukkig nog wel gevraagd of ze weer in Beaune zou overnachten. Die minimale belangstelling had hij dan op kunnen brengen. Het leek er op dat het Bart, ondanks al die positieve berichten van anderen(!) helemaal niet zoveel kon schelen. “Ik ben natuurlijk lekker goedkoop,” mokte ze tegen zichzelf. Zelfs Maud en Kim kregen tenminste nog een minimale vergoeding.

Inge had het idee dat ze net twee minuten lag toen er werd geklopt op haar deur. “Non!”riep ze maar gelijk. Ze wist niet wiet het was, maar het kon haar niet schelen ook. “Madame,” riep een mannenstem dringend. Geïrriteerd, omdat haar Frans niet goed genoeg was om door een dichte deur heen duidelijk te maken dat ze sowieso niet geïnteresseerd was. “Jezus,”was het eerste dat Inge er uit flapte, toen ze Bart met een onelegante witte boodschappentas voor haar deur zag staan. Ze begreep zelf ook wel dat dit niet het soort begroeting was dat veel enthousiasme uitstraalde. Ze sloeg haar armen om hem heen wat Bart onhandig beantwoordde omdat hij nog steeds die boodschappentas vast hield. “Wacht,” zei hij, “dit doen we over.”Hij duwde Inge haar kamer weer binnen. “Ik klop gewoon nog een keer op je deur,” zei Bart en hij trok de deur voor het verbouwereerde hoofd van Inge zo weer dicht. Er werd weer op de deur geklopt. Inge hoorde Bart voor de tweede keer “Madame” roepen. Ze deed de deur open. “Monsieur,” zei Inge dit keer een stuk beter voorbereid en ook met veel meer gevoel in haar stem. Bart had gelukkig die stomme boodschappentas neergezet en hij zag er nog net zo verwaaid uit als daarnet, maar lang niet meer ze geërgerd. Om dat gelijk te bewijzen, sloeg hij zijn armen om haar heen en kuste haar vol op haar mond. Inge duwde zich zo goed en zo kwaad als dat ging tegen Bart aan. “Wat doe jij nou hier?” vroeg ze dit keer heel wat vriendelijker. Bart besloot zijn uitleg maar even uit te stellen. Hij tilde Inge op en legde haar op het bed. “Een ogenblikje,” zei hij daarna praktisch. Bart pakte snel de plastic tas. Inge vond het afbreuk doen aan het moment, maar ze besloot dat voor zich te houden. Uit de tas kwam een fles en aantal kaasje en potjes met paté.  “Ik heb toastjes bij me,” zei Bart, “ik schatte al in dat ik hier geen stokbrood meer zou kunnen krijgen.” Inge haalde haar schouders. “Gelukkig maar,” zei ze. “Kan me misschien nu ook nog even uitleggen wat er aan de hand is?” Bart schonk eerst de glazen vol en ging bij haar op bed zitten. “Het is verschrikkelijk,” zei Bart, “in het zuiden van Frankrijk ga je of naar Parijs, of je zoekt het maar uit. Ik moest eerst met de trein van Beziers naar Avignon en toen naar Dijon.” Bart keek er bij alsof het een helletocht was geweest. “Toen met de boemel naar Baeune en toen weer de taxi hierheen.”  Inge vond het als omschrijving van een afschuwelijke reis wel meevallen. “Waarom ben je niet met de auto gekomen?” vroeg ze praktisch. “Dan zouden we toch nooit samen terug kunnen rijden,” zei Bart op een toon alsof Inge’s vraag wel heel erg dom was geweest. “En dan?” vroeg Inge. “Dan blijf je,” zei Bart om er meer onzeker: “ja toch?” op te laten volgen. Inge legde haar hoofd in Barts schoot. “Trouwens,’ zei Bart blijkbaar in een poging om extra wervend te zijn: “die meiden vinden het ook leuk dat je weer terugkomt.” Inge draaide zich om en beet zachtjes in Barts kruis. “Ja,” zei ze berustend terwijl helemaal tegen Bart aankroop en intens genoot van zijn wat nog gejaagde aanwezigheid, “ik doe het vast voor die meiden.” Ze draaide haar hoofd om en keek precies in Barts gezicht. Hij kuste haar en Inge wentelde zich zelfgenoegzaam in haar geluk.  

Inge XIV

Maud en Kim kwamen precies op het juiste moment. Die ochtend was het nieuwe gezelschap gearriveerd. Marga, de zus van Breuer had dit gezelschap geregeld en Inge vond dat je dat aan de dames kon zien. Er waren weliswaar een paar heren meegekomen, maar het algemeen bestond het gezelschap uit het vrouwen, zoals Inge zich voorstelde uit het Gooi. Ze hadden alles tot en met het programma toe zelf georganiseerd en Bart kon zijn rol volkomen beperken tot die van verhuurder. “Is Marga zelf niet meegekomen?” vroeg Inge. Bart schudde zijn hoofd. “Ze heeft het het naar eigen zeggen te druk, maar ik weet het niet…” “Wat weet je niet?” vroeg Inge. “Volgens mij heeft ze een vriend.” Inge kon het zich slecht voorstellen: de ongenaakbare Marga, die een vriend zou hebben. “Echt waar,” zei Bart, “Ada en Breuer dachten het ook.” Voor Inge waren de wonderen de wereld nog niet uit. “Een dorpsonderwijzer met drie kleine kinderen,” vulde Bart aan, “en het schijnt nog echte liefde te zijn ook.” Daarnaast waren nu ook de eerste echte campinggasten gearriveerd. Er was nu een Nederlandse familie waarvan de twee puberdochters uitstraalden vooral dood te willen en een bejaard Belgisch echtpaar met een camper. “Zie je wel,’ zei Inge plagerig, “toch gewoon een camping.”

Omdat Inge de dames niet kende, was Bart maar naar Beziers gereden waar de bus uit Nederland een tussentop had voor hij verder richting Spanje reed. Tegen alle verwachtingen in, was de bus dit keer prompt wel op tijd en Bart moest zich haasten. Inge zag Bart en de dames dus voor het eerst toen ze het terrein op reden. Een meisje dat zo sprekend op Bart leek dat het Maud wel moest zijn, sprong uit de auto en gaf Inge hartelijk een hand. “De nieuwe vriendin van mijn oom,” zei Maud blij. “Hij heeft de hele weg over je op zitten scheppen..” Bart keek als altijd op zulke momenten maar een beetje moeilijk weg. “Deed hij dat dan nooit over zijn vorige vriendin?” vroeg Inge liefjes. Maud kleurde en voelde zich zichtbaar ongemakkelijk. “Ik pest je maar,” zei Inge. Ze gaf Maud een kus op haar voorhoofd. “Je bent nu ook een beetje mijn nichtje.” Maud liet het allemaal gelaten over zich heen komen. Kim stond er wat postpuberaal welwillend ironisch naar te kijken. Inge was er van overtuigd dat ze diep in haar hart alle volwassenen belachelijk vond, maar dat ze slim genoeg was om dat achter een inderdaad zeer overtuigende glimlach te verbergen. Net een van mijn stagiaires, stelde Inge vast. Slim en vriendelijk, maar eigenlijk ongenaakbaar.  Bart van zijn kant werd duidelijk niet gehinderd door dit soort reserves. Hij was duidelijk blij om allebei de meiden weer te zien. “Dit is Kim,” stelde hij het meisje aan Inge voor. Inge gaf haar een hand. “Kim kan ik al vanaf haar eerste,” zei Bart bijna vaderlijk trots. “Als ik Maud weleens op ging halen bij de kinderopvang kwam Kim ook altijd even buurten.” Bart in een zelfgekozen vaderrol was iets nieuws voor Inge, maar ze zag zelfs bij Kim nu even iets van echte spontaniteit in haar ogen. Bij de blijkbaar prettige herinneringen aan Bart viel ze even uit haar rol. “Zoek eerst maar een plekje,” zei Bart en dan gaan jullie daarna douchen.  We eten over een uurtje.”  Hij keek de meiden, die met hun rugzakken liepen te slepen nog even na. “Trotse oom,” zei Inge mild. “Ik ken ze al hun hele leven,” zei Bart. Inge gaf hem een kus op zijn wang. Het verbaasde haar iedere keer weer hoeveel verschillende kanten die man had.

Het nieuwe gezelschap kostte weinig tijd en moeite en de campinggasten amuseerden zichzelf gelukkig ook wel en zo was er de eerste avond even tijd om met zijn vieren op het terras te zitten. Hoewel zowel Bart als Inge inmiddels de gewoonte hadden om met een oog op de gasten te letten, was er ook wel ruimte voor een gesprek. “Ik vind dit soort busreizen echt verschrikkelijk,” zei Maud, “naar Salou was natuurlijk nog erger, maar,…” ze maakte haar zin niet af, omdat ze er blijkbaar vanuit ging dat iedereen zelf wel wist hoe erg zo’n busreis. Inge was nooit verder met een bus geweest dan de wintersport en ook zij kon zich nog wel herinneren dat dat een hele onderneming was geweest. “De bus van Ho Chi Minh Stad naar Hue is pas een bezoeking,” zei Bart. “Niet zo opscheppen oom,” zei Maud, “je weet best dat wij allemaal nog nooit in Vietnam zijn geweest.” Ze keek Inge vragend aan, maar schudde haar hoofd. Bart keek zijn nichtje wat meewarig aan, maar liet het daarbij. Inge kon zich gewoon niet voorstellen dat ze ooit zo ontspannen met Bart om zou kunnen gaan. Kim had alleen maar wat geproest; net als Maud kende ze Bart al veel te lang om echt onder de indruk te zijn. Daarna vertelde Maud vrolijk verder over haar avonturen in ‘die vreselijke bus’ en hoe ze uiteindelijk niet meer hadden geweten hoe ze moesten gaan zitten. Het was een pointeloos verhaal, maar Maud bracht het in ieder geval overtuigend tot Bart vond dat het bedtijd was. “Morgen moeten we allemaal vroeg weer op en ik verwacht wat van jullie.” Tot Inge’s verbazing stonden de meiden eigenlijk zonder morren op. “Hoe laat staan we morgen op?” vroeg Kim. “Wij om half zeven,” zei Bart en als jullie om zeven uur opstaan, is dat verder prima.” Vooral Kim keek een keer erg moeilijk, maar draaide zich daarna om om naar de tent te gaan. “Jij ook Kim,” zei Bart. Kim keek hem maar een keertje meewarig aan. “Tot mogen dames.” Bart sloeg zijn arm om Inge heen toen hij de meiden zag vertrekken. “Kleine kinderen worden groot,” zei hij tegen Inge en gaf haar een kus op haar haar. We lijken wel een getrouwd stel met puberdochters, dacht Inge en ze kroop tegen Bart aan. “We worden oud,” zei Bart en Inge was zich er maar al te zeer van bewust dat het waar was.

Nu de camping begon te lopen en ook de kamers steeds regelmatiger gevuld werden, begonnen Inge en Bart inderdaad steeds meer op een getrouwd stelletje te lijken. Het runnen van een camping als deze vereiste een ijzeren zelfdiscipline en dat betekende vooral ook vroeg naar bed en dan ook daadwerkelijk slapen.  Inge was inmiddels blij met de aanwezigheid van Maud en Kim, want zonder hen zou de hoeveelheid werk al heel snel te groot zijn geworden. En privacy hadden Bart en Inge toch al niet meer. Wonen in Frankrijk werd steeds meer werken in Frankrijk. Natuurlijk was het leuk, maar vakantie werd het steeds minder. Inge merkte nu tot haar schrik dat ze een paar ongemerkt aan het uitrekenen was wanneer ze weer terug kon naar Nederland. Het ziekenhuis was misschien niet alles en Bart Jan was zeker niet alles, maar als je maar lang genoeg geen vrij weekend hebt gehad, ga je de gedachte daaraan vanzelf waarderen.

Omdat het nu toch echt onmogelijk werd om de het bespreken van haar vertrek nog langer uit te stellen, trok Inge toch maar een keer de stoute schoenen aan. Het moest er toch een keer van komen. Bart viel naast Inge op het bed. “Ik ben kapot, maar het loopt in ieder geval goed.”  Inge had moeite om zich goed te houden, maar voor ze zichzelf weer onder controle had, had Bart het al gemerkt. Hij sloeg bezorgd zijn arm om haar heen. “Wat is er?” vroeg Bart bezorgd. “Ik ga naar huis,” zei Inge. Het was er in een keer uit. “Ik wil naar huis,” vervolgde ze snikkend. Ze kroop tegen Bart aan, maar dorst hem niet aan te kijken. Bart zei niets. Hij bleef doodstil liggen. “Ik houd echt van je,” zei Inge, maar ze begreep zelf ook wel dat het op dit moment alleen maar ijdele praat was. “Echt waar,” zei ze ondanks alles nog maar een keer. “Zeg eens wat terug.” Bart zei niets en Inge keek voorzichtig omhaag naar Barts gezicht. Hij keek moeilijk, zoals hij altijd moeilijk keek als hij met emoties werd geconfronteerd. “Goed,” zei Bart zonder stemverheffing, “is er nog iets dat ik kan doen of zeggen om je je mening te laten veranderen?” Inge ging stil aan haar kant van het bed liggen en ze merkte natuurlijk maar al te goed dat Bart dit keer niet naar haar toe kroop om haar te troosten. Ze begreep het wel; eigenlijk moest zij nu Bart troosten, maar in plaats daarvan, bleef ze maar stil liggen luisteren. Het duurde lang voor ze Bart rustig hoorde ademen. Inge vermoedde dat hij nu toch in slaap was gevallen, maar Inge zelf was blij toen het half zeven was en ze eindelijk gebroken haar bed uit kon kruipen.

De volgende dag deed Bart zijn best om aardig te zijn, maar Inge voelde de kilte maar al te goed. “Begrijp je het?” vroeg ze aan Bart terwijl ze samen zwijgend aan de ontbijttafel zaten voor de meiden kwamen. Bart knikte een keer bevestigend. “Dat wel,” zei hij, “maar ik vind het niet leuk. Ik vind het vreselijk.”

“Ik ook,” zei Inge. Bart keek haar een keer aan met een vleugje ironie. Hij had natuurlijk gelijk. Als ze het echt zo vreselijk vond, kon ze het binnen een minuut omdraaien. Gelukkig werd de ongemakkelijke stilte doorbroken door de komst van de meiden, die de vorige avond nog even het dorp in waren geweest en nu honderduit hadden te vertellen over hun avonturen met een paar Franse jongens. “Weet je zeker dat je oude oom dat wil horen?” vroeg Bart aan Maud. “Haar vader en moeder willen het in ieder geval niet horen,” zei Kim droog, “dan maar haar oom en tante.” Bart schoot in de lach en het leek gemeend, maar Inge voelde zich vreselijk. “Tja,” zei Bart, “misschien wil je oom het ook niet horen.” Voor Maud maakte het allemaal niet uit; ze vertelde vrolijk verder over een zekere Jean, die wel heel erg zijn best had gedaan, maar uiteindelijk niet kon kussen. “We moeten aan de slag,” zei Bart tegen de meiden, “Inge blijft nog maar een paar dagen en ik wil graag dat zij in ieder geval nog even van haar vakantie kan genieten.” Maud keek even verbaasd, maar besloot toen onverwachts haar mond te houden. Haar blik deed ook Kim verstommen. “Wij beginnen wel met de toiletten,” zei  Maud en ze nam Kim mee. “Waarom deed je dat nou ?” vroeg Inge een beetje treurig aan Bart. “Lieverd,” zei Bart ernstig, “tot nu toe had ik het idee dat wij samen iets aan het opbouwen waren, maar als dat niet het geval is, zou ik niet meer dan een uitbuiter zijn wanneer jij zou blijven werken. De laatste week wil ik dat je alleen maar aan jezelf, de zee en het zwembad denkt.” Er was natuurlijk geen speld tussen te krijgen, maar Inge vond Bart intens gemeen. Hij nam nu alvast afstand. Ze kende hem inmiddels goed genoeg; hij zou de komende week de voorkomendheid zelve zijn, maar hij zou haar ook overal buiten houden. “Ik ruim in ieder geval nog even af,” zei Inge. “Merci,” zei Bart bijna hartelijk, “dan kan ik alvast aan de douches beginnen.”

De rest van de week had Inge het idee dat ze toeschouwer was, die naar zichzelf keek. Bart was vriendelijk, voorkomend en zorgde voor haar, zoals hij voor iedere blijkbaar zeer gewaardeerde gast zou zorgen. Dat Bart gekwetst was, was wel duidelijk, maar Inge kon het niet uitstaan dat hij niet tegen haar schreeuwde. Als Inge eerlijk was, kon ze niet eens echt zeggen dat ze buiten werd gesloten. Alle spelers speelden gewoon keurig hun stuk uit en iedereen sprak keurig zijn zinnen uit, maar iedere goede regisseur zou zien dat de geest uit het stuk was. De meiden bleven gewoon aardig, maar de onverwachte vertrouwdheid die Inge met Maud had gehad, was ook weg. Kim was de enige, die er nog een keer met Inge over sprak. “Ik hoorde dat je weer terug gaat naar Nederland,” zei ze tegen Inge toen die op het terras zat en haar uiterste best deed om de indruk te wekken dat ze aan het lezen was. Inge haalde haar schouders op. “Hij vindt het erg,” zei Kim, “hij zal het nooit zeggen, maar hij vindt het verschrikkelijk.” Inge knikte een keer. “Ik ook.” Kim keek haar verbaasd aan. “Waarom ga je dan?”  Inge nam eerst nog maar een slok van haar wijn. “Soms gaan dingen zo,’ zei ze en ze maakte een verontschuldigend gebaar. “Toen Alfred, mijn vriend in Groningen ging studeren, maakte hij het uit,” zei Kim, “Ik vond het verschrikkelijk, maar hij was er van overtuigd dat het toch uit zou gaan. Hij vond dit voor iedereen eerlijker en in ieder geval voor zichzelf gemakkelijker. Na drie maanden was hij terug en wilde hij ook weer verkering.” Inge schoot in de lach. “En toen?” vroeg ze. “Wat denk jezelf?” vroeg Kim zelfgenoegzaam. “Hij heeft nog maanden achter me aan gelopen.” Inge zuchtte een keer. Wat wist zo’n kind van banen en hypotheken?  “Je had en hebt  gelijk,” zei Inge, “maar in ons geval is het anders.”

Bart zwaaide Inge in de stilte van de ochtend uit. De avond daarvoor hadden ze nog met elkaar gegeten. Het was gezellig en bijna ongedwongen geweest. ’s Avonds hadden Inge en Bart nog samen over de camping gelopen en naar de verschillende bungalows gekeken waarvan er inmiddels een geruststellend aantal was verhuurd. Inge had maar zoveel mogelijk gezwegen. Ze had Bart willen vragen of hij het zonder haar wel redde, maar ze wist niet wat ze met zijn antwoord aan zou moeten. Als hij ‘ja’ zou zeggen, en dat was waarschijnlijk de waarheid, zou ze zich afgewezen voelen en als hij ‘nee’ zou zeggen, zou ze zich schuldig voelen. In gedachten zou zei ze ook nog wel honderd keer dat ze zich had bedacht en toch bleef, maar iedere keer opnieuw hield ze uiteindelijk haar mond.  De sterren waren prachtig en bij het zwembad stonden ze samen in het oneindige te kijken. Maar als altijd won de realiteit het ook hier van de romantiek. Twee duidelijk wel erg verliefde pubers kwamen zo innig verstrengeld naar het zwembad dat ze Inge en Bart helemaal niet bemerkten. “Vrienden,” zei Bart mild.  De beide pubers schrokken zich onbedoeld helemaal wezenloos. Daarbij hielp het vast ook niet dat allebei de tieners bij nadere inspectie naakt waren. Bart negeerde dat feit elegant , maar wees hen wel op het feit dat er duidelijk, zowel in het Frans, als het Nederlands een bordje stond dat zwemmen na tien uur verboden was. De beide pubers, die allang blij waren dat het daar allemaal bij bleef, maakten snel dat ze wegkwamen. “Wat zouden ze nu gaan doen?” vroeg Inge. “Ik denk een ander plekje zoeken,” zei Bart. Inge schoot in de lach. “Dat zou ik in ieder geval doen.” Bart sloeg zijn arm om haar heen. “Ik geloof je,” zei hij. Het was allemaal weer even als vanouds.

Pas op de snelweg voorbij Beziers drong het tot Inge door dat ze nu met een snelheid van iets meer dan honderd kilometer per uur afscheid aan het nemen was van haar grote liefde. Tot beziers had ze nog het gevoel gehad dat ze gewoon boodschappen ging doen, maar nu viel het niet meer te ontkennen. Bart had, praktisch als altijd nog een andere route over Parijs voorgesteld, maar Inge wilde alleen maar rechtstreeks naar huis en zo min mogelijk hoeven na te denken. Bij de afslag Remoulins moest ze even huilen, maar eigenlijk ging het allemaal best snel en goed. Ze was vroeg genoeg vertrokken en als het zo doorging, kon ze in een dag thuis zijn.