Hypocriet of niet?

Mijn vriendin Liza Daen, die een uiterst degelijke baan combineert met toch overwegend 'spannende' verhaaltjes en optredens, zorgt er altijd voor dat, zowel zij onherkenbaar als sexy is tijdens haar optredens. Dat laatste, omdat ze dat graag is en het eerste uit pure noodzaak.

De affaire Mrs Conchita (van der Waal) bij de DNB laat maar zien hoe verstandig dat is. Deze toezichthoudster is ontslagen vanwege haar dubbelleven als bankmedewerkster en SM meesteres. Over de vraag of het ontslag van deze dame terecht of onterecht is, verschillen de meningen. Het blijkt in ieder geval in Nederland de rechtspraktijk dat de persoonlijke vrijheid op dit gebied niet oneindig is en dat werkgevers wel degelijk eisen aan het privéleven van medewerkers kunnen stellen.

Jaren geleden is al ooit een barmedewerkster ontslagen, die had meegewerkt aan een programma van Menno (Seks voor de) Buch. Ook in de tijd voor internet en social media, vond de rechter dat er op dit gebied grenzen waren.  

Normaal schrijft Liza graag over wat zij dan ziet als ‘krachtige’ vrouwen, die tegen de conventies van die tijd in zijn gegaan. Tot nu toe had Mati Hari en Betty Page, maar of dat nou echt krachtige persoonlijkheden waren.  Ze waren eerder in hun ‘rol’ verdwaald en min of meer toevallig pas achteraf cultfiguren geworden. Met mevrouw Conchita van der Waal heeft Liza misschien eindelijk wel een krachtige vrouw te pakken. Nieuwsgierig wat ze daar van maakt.  

Ada XVI

Ada kroop tegen Breuer aan. “Wat ben jij vrolijk?” vroeg Breuer meer verbaasd dan wantrouwig. “Ik vond het gezellig,” zei Ada. “Vond jij dat clubje van Marga gezellig?” vroeg Breuer nu toch gewoon wantrouwig. “Ja,” zei Ada, ik vond het echt gezellig en trouwens, ik vond die Lisa best een aardig meisje.”  Breuer vond het zichtbaar veel en ook verwarrende informatie. “Okay,” zei hij, “maar…”

“Geen maar,” zei Ada resoluut. Ze kon Breuer toch moeilijk vertellen dat ze voor het eerst in haar relatie niet meer jaloers was op die, eerlijk gezegd: inderdaad best leuke Lisa, waar iedereen zo zijn mond van vol had. Breuer, die soms echt hinderlijk zijn eigen gedachtegang kon blijven volgen en haar toch wel erg zichtbare avances bleef negeren, sprong opeens op. “Was ik helemaal vergeten,” zei hij en hij pakte een envelop van de eetkamertafel. Ada zag aan het wapen met al die verwarrende strepen er in dat het een bericht van de gemeente was. “Wat staat er in?” vroeg Ada, die eigenlijk helemaal niet in de stemming was voor welke zaak in de Polder ook. Soms kon Breuer ook zo vreselijk onattent zijn. Nerd, dacht ze. “Lees maar,” zei Breuer met een blij gezicht. Ada begreep ook wel dat ze er niet ontkwam om de brief te lezen. “Zo,” zei ze, “van de burgemeester zelf. Doe maar duur.” Ada moest de brief twee keer lezen voor ze het eindelijk begreep. “Klopt het?” vroeg ze aan Breuer. Hij knikte bevestigend. “Voor alle zekerheid heb ik het toch ook nog maar naar mijn advocaat gestuurd.” Breuer deed de brief weer in de envelop. “Ach,” zei Ada, “ik vind het wel zielig voor Hendrikse; hij was echt vastbesloten om jou te grijpen.” Breuer haalde zijn schouders op.  “Ik vind het ook wel zielig voor de christelijke boeren, maar ik ben er ook wel blij mee. Het had toch allemaal tot veel gezeur kunnen leiden.”

 “Goed,” zei Ada, “de gemeente heeft besloten om je maar gelijk te geven, omdat ze niet meer precies na kunnen gaan wat de vorige burgemeester heeft toegezegd.” Breuer grijnsde. “Zelfingenomen lul,” zei Ada, “en trouwens, als deze hele zinloze affaire niet had gespeeld, had ik je nooit ontmoet.”  Breuer haalde zijn schouders op. “De Polder is niet groot,” zei Breuer. “Wij waren elkaar heus tegen het lijf gelopen. Trouwens nu we het daar toch over hebben, kleed je eens uit.” Ada verbaasde zich altijd weer hoe gemakkelijk Breuer van de ene rol in de andere kon schieten. “Waarom zou ik?” vroeg Ada. Breuer zei niets, maar keek haar indringend aan. Ada mompelde wel heel erg binnensmonds een paar verwensingen toen ze zich begon uit te kleden. “Iets meer enthousiasme,” zei Breuer, “anders zal je het dadelijk bezuren.” Ada voelde hoe ze onder Breuers dwingende blik warm werd. Toen ze eindelijk haar BH losmaakte, voelde ze dat haar tepels inmiddels zo hard waren geworden dat ze bijna pijn deden. Terwijl ze haar slip omlaag deed, zorgde ze er wel voor om haar handen zo ver mogelijk van haar kruis vandaan te houden. Nu Ada niets meer van haar ‘concurrente’ had te vrezen, kon ze zich voor haar gevoel eindelijk ook, of juist voor Breuer helemaal laten gaan. Nadat ze zich had uitgekleed, gebaarde Breuer dat Ada voor hem moest knielen. Ze keek naar zijn voeten. Het liefst was ze tegen hem aangekropen, maar ze dorst het niet. “Blijf zo zitten,” zei Breuer.  Voor Ada goed en wel wist wat er gebeurde, had Breuer haar polsen dit keer gelukkig met leren boeien achter haar rug vastgezet. Met een beetje geluk was hij dit keer in een milde bui. Breuer deed haar nu een halsband  en een blinddoek om. “Sta op,” zei hij en Ada gehoorzaamde moeizaam. “Wat zijn we onhandig,” zei Breuer mild, maar verder ging zijn begrip blijkbaar niet, want voor Ada begreep wat er gebeurde, draaide Breuer in één handige beweging  haar tepels om. Ada probeerde zich terug te trekken, maar omdat Breuer haar tepels stevig vast hield, deed dat alleen maar extra pijn. Ada slaakte een gil, maar het leek op Breuer niet echt indruk te maken. Breur trok Ada aan tepels naar zich toe. Met zijn rechterarm hield hij Ada meer dan klemvast. Met zijn linkerhand wrong hij Ada’s mond open. Ada probeerde zich halfhartig tegen het binnendringen van Breuers tong te verzetten. Ze snakte naar adem en wist eindelijk haar hoofd weg te draaien. Breuer greep met zijn beide handen haar billen vast en duwde haar vagina tegen zijn eigen kruis. Ada vertrok haar gezicht tot een grimas. Ze duwde nu zelf haar kruis zo hard als ze kon naar voren.

Breuer vond het blijkbaar genoeg, want hij nam afstand van Ada en duwde haar zachtjes weer naar de grond. Ada ging gehoorzaam op haar knieën zitten. Ze deed haar mond open en wachtte wat komen ging. Aan het geluid te horen, was Breuer zich voor zijn doen buitengewoon onbeheerst aan het uitkleden. Ik maak je helemaal gek, dacht  Ada. Ze spande haar kruis aan en moest alleen al slikken bij de gedachte Breuers penis en zijn gekreun. Dit keer moest ze zichzelf toch hebben overtroffen. Breuer pakte haar bij haar schouders en legde haar voorzichtig maar ook snel en trefkeker op haar rug op de vloer. Ada had maar net de tijd om zich op het binnendringen van Breuer voor te bereiden. Ze gilde toen ze Breuers penis voelde. Het was duidelijk dat zij niet de enige was, die helemaal los ging. Met iedere nieuwe stoot leek Breuer zichzelf meer los te laten. Hij gaat los, was de laatste samenhangende gedachte, die Ada nog had voor haar gedachten iedere logica verloren in een zee van orgasmen. Ada probeerde zich tegen beter weten in uit Breuers greep los te worstelen. “Ik kom!” riep ze gezien haar gekronkel en gestuiptrek volkomen overbodig. Ada kwam dit keer pas in fases weer bij bewustzijn. Breuer was door zijn armen gezakt en lag nu op haar lichaam na te hijgen. Hij kuste haar in haar nek. “Mijn armen,” kreunde Ada. Zowel haar eigen gewicht als dat van Breuers lichaam drukten er op. Breuer verplaatste zo te voelen zijn gewicht weer naar zijn armen. Ada worstelde haar eigen armen zo goed en zo kwaad als het ging onder haar lichaam vandaan. “Ik hou van je,” was het enige dat ze nog uit kon brengen. Breuer liet zich voorzichtig door zijn armen zakken om Ada op haar mond te kussen. Ada probeerde hem terug te kussen, maar Breuer had zich alweer opgedrukt. Ze kuste in de lucht en trok uit protest een pruilmondje. Breuer, die nu blijkbaar de smaak te pakken had, liet zich weer door zijn amen zakken en kuste Ada onverwacht op haar mond. Toen Ada hem probeerde te kussen, was zijn hoofd alweer buiten haar bereik. “Vind je het heel vervelend om je fitnessoefeningen op sportschool te doen?” vroeg Ada ironisch. Ze schatte in dat ze dat nu wel veilig tegen hem kon zeggen. Breuer schoot gelukkig de lach. “Trut,” zei hij. Daarna kuste hij haar nog een keer op haar mond en liet zich toen in één handige beweging van Ada afrollen. Hij draaide Ada gelijk ook op haar buik. Ada had het idee dat het bloed weer in haar armen stroomde. Breuer maakte nu ook haar polsen los en legde die voorzichtig naast haar. Daarna kuste hij haar in haar nek. “Je bent gek,” zei Ada. “Nee,” zei Breuer, “jij maakt me gek.” “Dan is het eindresultaat, namelijk dat jij gek bent, nog steeds hetzelfde,” zei Ada gevat. Breuer antwoordde met een voor zijn doen milde tik op haar billen. Ada hield haar mond. In de maanden, dat ze nu een relatie met Breuer had, had ze wel geleerd wanneer ze moest stoppen. Breuer liet haar op de vloer liggen terwijl hij zelf opstond en weg liep. Net toen Ada zich af ging vragen wat die lul nu weer aan het doen was, kwam hij terug met een fles wijn en twee glazen. Het viel Ada van hem mee. Voor hetzelfde gemak was hij op het onzalige idee gekomen dat hij nog een mailtje moest versturen. Breuer ging in kleermakerszit naast haar zitten en schonk de glazen vol. “Ik heb zitten denken,” zei hij ernstig.  Ada tilde haar hoofd en keek nu toch een beetje zorgelijk. Misschien was hij wel geschrokken van zijn ontploffing van emoties en wilde hij nu gelijk hun relatie beëindigen. Je wist het nooit zeker met die man, bedacht Ada gespannen. “Weet je nog wat je vertelde over die vriendin, die woonruimte zocht?” “Ja,” zei Ada wantrouwig, “Inge, eigenlijk is het meer een kennis. Hoezo?” “Nou,” zei Breuer. Hij keek er moeilijk bij. “Als jij nou jouw huis aan die collega verhuurt, is zij uit de brand.” “Ja,” zei Ada, “maar je ziet wel één klein puntje over het hoofd.”

“Wat?” vroeg Breuer. “Waar moet ik dan wonen?” vroeg Ada. Soms kon die slimme man zo vreselijk stom zijn. “Hier?” vroeg Breuer en hij trok er een quasi vragend gezicht bij. Het duurde even voor het tot Ada doordrong. “Lul,” zei ze. “Bedoel je nou dat je me op jouw gewoonlijk omslachtige manier vraagt om bij jou te komen wonen?” Breuer stak zijn tong uit en Ada legde dat maar uit als een ‘ja’. Ada kroop moeizaam tegen hem aan en legde haar hoofd op zijn knieën. Hoe ze ook haar best deed; ze kon haar tranen gewoon niet binnenboord houden. Ze voelde hoe Breuer zijn arm op haar schouder legde. “Natuurlijk wil ik dat,” zei ze. Breuer klopte haar op haar schouders. Ada begreep hem inmiddels wel. Al die tranen, ook al waren ze van vreugde, waren toch ook wel erg veel emoties voor Breuer. “Mag ik een glas wijn?” vroeg ze aan hem. Breuer gaf Ada een kus in haar nek. “Ik heb champagne gehaald,” zei Breuer, “volgens mij hebben we wat te vieren.” Ada slikte een keer om haar tranen binnen te houden en legde haar hoofd weer op Breuers benen. Ze ademde diep in en rook Breuers geur overal. Voor haar was het de geur van liefde. Morgen moest ze toch dat kaartje van Anders, dat ze ondanks alles en tegen beter weten in, toch had bewaard, maar eens door het toilet spoelen, bedacht ze zich.

 

 

Ada XV (44.000 Woorden III)

In de gemeenteraad liep ondertussen alles, zoals verwacht, gewoon door. Ada kon inmiddels net als de Looze of Karremans eigenlijk al van te voren inschatten of iemand voor of tegen een voorstel was en wat zijn of haar argumenten zouden zijn. Het was alleen vervelend dat haar eigen fractievoorzitter steeds minder met haar overlegde en als hij een keer op een vergadering was, in de ogen van Ada steeds dommere dingen zei. “Je wordt een echte politica,” had de Looze geantwoord, toen ze na de vergadering haar nood had staan te klagen tegen het vaste groepje waar ze steeds meer mee optrok. Dat was een reactie, die Ada niet had verwacht en zoals altijd wanneer Breuer er niet was, had ze naar Karremans gekeken voor steun, maar die had alleen maar bedachtzaam geknikt. “Hij lult nog net zo dom als hiervoor,” zei hij, “maar het valt je nu pas op.” Ada was echt verontwaardigd geweest. Zij was nu juist gekozen, omdat de politiek in de Polder er een zooitje van dreigde te maken en nu kreeg prompt zij het verwijt dat ze een echte politica aan het worden was. “Zie het maar als een compliment,” zei Karremans, “je begint één van de jongens te worden.” Nu was het de Loozes beurt om een keer te knikken. “Sommige mensen leren het nooit,” zei hij en knikte bijna onzichtbaar in de richting van van Dinthen, die verderop wat stond te drinken. “Echt een aanwinst voor de lokale democratie,” zei Karremans met een ironisch lachje. “Zal ik voor iedereen nog wat te drinken halen?” Ada liet het allemaal maar gebeuren. Het kon best zijn dat ze een echte politica aan het worden was, maar zoals ze er nu tegenover stond, wilde ze na deze periode gewoon stoppen en iets echt zinnigs gaan doen.

Breuer, die soms echt een enorme lul kon zijn als hij wilde, moest er alleen maar om lachen. “Volgens mij hebben we het hier in het begin van onze relatie weleens over gehad,” herinnerde hij zich. “Stoppen, mee doen en er goed in worden of voor gek blijven staan,” vulde hij volkomen overbodig aan. “Ik denk dat ik er mee stop,” zei Ada, die niet in de stemming was om redelijk te zijn. Eerst vonden die eikels van de gemeenteraad haar één van de ‘jongens’ en nu wist de grote liefde  in haar leven niets beters te doen dan die kerels gelijk te geven. Breuer haalde zijn schouders op. Ada wist dat zij voor Breuer net zo’n open boek als hij soms voor haar was. Dadelijk gaat hij kijken waar die klote kat is, dacht ze. Ze had het nog niet gedacht of Breuer stond op “Ga je doen?” vroeg Ada. “Even in de tuin kijken waar Lidl is,” zei Breuer. Ada schoot in de lach. “Vind je dat ik zeur?” vroeg ze nu toch meer geamuseerd dan boos. “Hoezo?” vroeg Breuer. “Je gaat die klote kat altijd alleen maar zoeken als je vindt dat ik zeur,” zei Ada met een grijns. “Ja,” zei Breuer, “nou je het zegt; je zou best weleens gelijk kunnen hebben.”  Hij liep vriendelijk lachend daarna wel gewoon de kamer uit. “Lul!” schreeuwde Ada hem na. Ze hoorde niet of Breuer nog überhaupt de moeite nam om te reageren. “Hij houdt meer van die kat dan van mij,” mokte ze tegen zichzelf.

Breuer kwam terug in het gezelschap van Marga. “We hebben visite,” zei Breuer en Ada voelde zich weer eens helemaal warm worden toen Breuer ‘we’ in plaats van ‘ik’ zei. “ik dacht al dat ik je hoorde roepen,” zei Marga met een grijns. Ada voelde zich nu vooral zelf lullig en keek blijkbaar nogal betrapt. “Maak je geen zorgen,” zei Marga, “het is mijn broer; ik heb alle begrip voor als iemand hem lul noemt.”

“Koffie?” vroeg Breuer, die de vriendschap tussen Ada en Marga soms maar matig kon waarderen.  “Je kan rustig ‘ja’ zeggen,” zei Ada, “hij heeft tegenwoordig een percolator.”

“In dat geval: graag!” zei Marga. Breuer keek hen beiden aan of hij ze het allebei en wel ter plekke het liefst voor Lidl had ingeruild. Toen Breuer naar de keuken was, vroeg Marga: “Hoe doet hij dat dan met de melk?” “Met apart pannetje,” verduidelijkte Ada. “Dat komt goed uit,” zei Marga.

“Lieve grote broer,” zei Marga tegen Breuer, die gelijk wantrouwig begon te kijken. “Volgende maand is er weer de verloting van de Soester Cirkel.” “Jezus,” zei Breuer, “ben je nog steeds lid van dat kakclubje?” Hij keek voor zijn doen zeldzaam misprijzend naar zijn zus. “Toevallig doen wij heel veel goed,” zei Marga met een effen gezicht. “Wat voor jou,” zei Breuer, die gelijk zijn revanche wilde halen, tegen Ada, “een hele kudde plooirokken en parelkettingen.” Ada keek Breuer aan met een blik van: wat is daar mis mee? Iets in Breuers blik zorgde er voor dat ze verder haar mond hield. Ze was nog maar net een beetje hersteld van Breuers vorige strafexpeditie. “Toevallig sponsoren wij ook een blijf-van-mijn-lijfhuis,” zei Marga, die nu eenmaal een oplettende natuur had. “Alsjeblieft niet,” zei Ada. Marga haalde haar schouders op. “Whatever,” zei ze. “Maar goed,” ging ze verder tegen haar broer, “ik moet nog een prijs regelen.” Ada zag dat Breuer zijn best deed om Marga echt zo onwelwillend als maar mogelijk was aan te kijken . Tja, dacht ze, Marga is natuurlijk veel minder onder de indruk. “Daarom had ik het volgende bedacht,” ging Marga inderdaad totaal niet onder de indruk verder, “als je er mee om kan gaan, en ik zeg nadrukkelijk: ‘als,…’ dan is jouw koffiezetapparaat natuurlijk ideaal. Verder weet ik sinds kort dat jij de gelukkige bezitter bent van een percolator.” Ik ben de lul, dacht Ada en de gedachte aan dat blijf-van-mijn-lijfhuis sprak haar opeens toch wel erg aan. “Zo,” zei Breur kil. “Weet je,” zei Marga, “je kan je kleine zusje toch niets weigeren. Bovendien kan je dan weer een nieuw koffiezetapparaat kopen en we weten hier allemaal dat je dat graag doet.” Breuer keek eerst Marga en daarna Ada aan. “Moord is in Nederland nog steeds strafbaar,” zei Marga met een strak gezicht, “ook,….. uit passie.” Ada besloot dat ze beste maar onzichtbaar kon worden en toen dat ook dit keer weer niet lukte, besloot ze maar heel stil en heel onopvallend in haar hoekje te blijven zitten. “Blijf je trouwens eten?” vroeg Breuer. “Natuurlijk,” zei Marga met haar liefste stemmetje, “echt gezellig.” Breuer stond en liep naar de keuken en Ada keek hem, ondanks alles toch min of meer bedeesd en Marga openlijk geamuseerd na. “Maak je maar geen zorgen,” zei Marga met een grijns, “ik blijf tot na het eten. Dan is hij al lang niet meer zo boos.” “Ik hoop het,” zei Ada en hoewel ze haar best deed om er ook stoer bij te grijnzen, meende ze het oprecht.

Op zich moest Ada wel toegeven dat Breuer gelijk had met zijn beschrijving van de Soester Cirkel. Het gezelschap in de op zich prachtige tuin bestond inderdaad voor het overgrote gedeelte uit goed geconserveerde dames in plooirokken met bijpassende parelkettingen. Een paar dames hadden zich door onoprechte verkopers wijs laten maken dat ze een vaak wel erg strak kledingstuk “nog best konden hebben,” maar de meesten zagen er beschaafd uit en hadden zo in het bestuur kunnen zitten van de stichting waar Ada voor werkte. Als ze er zo over nadacht had haar directeur Joris vast een heimelijke voorkeur voor dit soort dames. Marga kwam direct met twee bordjes taart gezellig uit een partytent naar Breuer en Ada toe gelopen toen ze ze zag. “Vergeet geen lootje voor de tombola te kopen,” zei ze tegen Breuer, “je kan er een bijna nooit gebruikt, maar wel heel duur koffiezetapparaat mee winnen.” Breuer keek haar boos aan en Ada keek vooral angstig. “Laat maar,” zei Marga, “dadelijk moet dat kind het weer bezuren, trouwens met taart naar je zus gooien, wordt hier als heel onbeschaafd gezien.”  Ze liep weg en ging andere bezoekers begroeten. “Lief,” zei Breuer, die altijd heel aardig over zijn zus praatte als hij zeker wist dat ze hem niet kon horen, “maar wel vermoeiend.” Ada knikte, want ook zij vond Marga soms erg vermoeiend. “Wat is hier nou eigenlijk de bedoeling van?” vroeg Ada terwijl ze naar de tafels met eten keek. “In ruil voor honderd euro entree mogen we ons nu volproppen, luisteren hoe belangrijk de aanwezigen zijn en als ze hun mond volproppen, kunnen wij snel vertellen hoe belangrijk wij zijn,” vatte Breuer de essentie van de bijeenkomst samen. “Alleen kan je om die reden geen feestje organiseren en daarom gaat het resterende geld naar één of ander vaag goed doel.” Ada hield haar mond. Ze had geen idee gehad dat die kaartjes zoveel hadden gekost en ze dorst ook niet te vragen of die honderd euro per persoon was of voor hen tweeën samen.  “Dadelijk loop je waarschijnlijk Guwenda tegen het lijf,” zei Breuer en die gaat zich dan heel erg aanstellen. Lisa had een bloedhekel aan haar, maar als je haar verder negeert, valt ze best mee.” “Gwenda?” vroeg Ada. “Nee,” zei Breuer, “Guwenda. Mijn relatie met Lisa is bijna op haar stuk gelopen en sindsdien waarschuw ik iedereen altijd maar eerst.” “Iedereen?” vraag Ada. “Wie is iedereen?” Breuer blies een keer luidruchtig. “Stel je nou niet zo aan,” zei hij, “dat is maar bij wijze van spreken.” Ada knikte maar een keer begripvol. Het leek er wel op dat Breuer de waarheid sprak.

Ada vond het een fascinerend ‘feestje.’ De tuin, die bij een echt monumentale villa uit de twintiger jaren van de vorige eeuw hoorde, had de maat van een klein park en was echt prachtig. Vele generaties van eigenaren hadden allemaal samengewerkt om de tuin tot een prachtig harmonieus geheel te maken. In de tuin waren een aantal grote luxe partytenten neergezet en overal stonden groepjes mensen, die uitstraalden in goede doen te zijn , maar er vooral niet over op wilden scheppen, met elkaar te praten. Voor het eerst in haar leven had ze toch enig begrip voor die kleine slet van een Lisa. Ada had zelf al moeite om zich aan te passen, maar voor Lisa moest dat helemaal een heksentoer zijn. “Hallo,” zei een onbekende vrouwenstem. Ada draaide zich om en zag dat een vrouw zich wel heel erg in persoonlijke ruimte van Breuer had genesteld. “Hallo,” zei Breuer en hij gaf de vrouw een kus. Hij deed het weliswaar niet overdreven enthousiast, maar hij had het best was afstandelijker kunnen doen. “Jij bent Ada,” zei de vrouw tegen Ada. “Jij moet Guwenda zijn,” zei Ada. “Heel goed,” zei Guwenda daarna tegen Breuer. “Je hebt de leeftijd niet meer voor die kinderen. Een rijpere vrouw met echte vormen past toch veel meer bij je.” “Ja,” zei Ada, die Guwenda nu al kon vermoorden, “wij hebben de leeftijd van wanhopige vrijgezel nu wel gehad. Je moet op onze leeftijd echt oppassen dat je niet pathetisch wordt.” Guwenda liet haar tanden zien en Ada ging er maar vanuit dat ze lachte. Guwenda liep nadat ze nog een kushandje naar Breuer had geworpen snel door. “Addertje,” zei Breuer goedkeurend tegen Ada. “Jij mag de volgende keer wel wat terughoudender zijn als je haar kust,” zei Ada tegen hem. Breuer liet het maar gewoon over zich heen komen.  Hoewel hij naar Ada heel erg zijn  best deed om vooral niet bij dit o zo vreselijke groepje van zijn zus te horen, vond Ada toch wel dat hij er redelijk wat mensen kende. Een grote vlezige man met een echt veel te jonge vrouw stond een heel verhaal te vertellen. Breuer luisterde zichtbaar braaf hoe belangrijk de man was, maar toen de man even een slok nam, liet Breuer blijkbaar bewust zijn kans voorbij gaan om nu van zijn kant los te branden. Volgens mij staat hij met zijn ogen open te slapen, dacht Ada geamuseerd. “Hans,” zei Ada. Breuer schrok inderdaad bijna wakker. “Marga heeft je even nodig.”

“Sorry,” zei Breuer en hij maakte gelijk met Ada dat hij weg kwam. “Je mag me wel dankbaar zijn,” zei Ada. “Voor eeuwig,” zei Breuer. “Veel te jonge vriendin trouwens,” zei Ada. Breuer schoot in de lach. “Dat is zijn dochter,” zei hij met een grijns.

Ada zag dat Marga met een serieus gezicht naar Breuer toe kwam en nam ze nam hem even apart. Breuer luisterde zichtbaar geïnteresseerd naar wat zijn zus hem te vertellen had en knikte toen een paar keer bevestigend. Breuer kwam naar Ada toe en die begon zich toch wel een beetje zorgen te maken. “Wat is er?” vroeg ze zorgelijk. Op zulke momenten was ze weer gewoon de zenuwenpees, die ze was voor ze Breuer leerde kennen. “Niets aan de hand,” stelde Breuer haar gerust en hij gaf haar een kus op haar voorhoofd. “Marga vertelde me net dat Lisa er zo aan komt,” zei Breuer. “Oh,” zei Ada, “jouw Lisa?”  

“Ja, ja,” zei Breuer, “mijn Lisa.”Hij trok er een moeilijk gezicht bij. “Marga hoorde het net van een vriendin, die blijkbaar nog steeds contact heeft met Lisa.” Ada zag dat Breuer er moeite mee had. “Zullen we gaan?” vroeg Breuer vriendelijk, “jij mag het zeggen.”  Ada gaf hem een kus. “Ik ben een grote meid,” zei ze. “Wat zou jij hebben gedaan als ik er niet was?” “Dan zou ik, denk ik,  zijn gebleven,” zei Breuer. “Dan blijven we nu ook,” zei Ada gedecideerd. “Een mens moet zijn angsten een keer onder ogen komen.” Dat werkte per slot van rekening bij Anders ook, dacht ze, maar dat laatste hield ze toch maar voor zich.

Ada zag Lisa binnen komen. Ze herkende haar van de foto’s uit de Hoekse Bode. Ada moest, hoe moeilijk ze dat ook vond, toegeven dat Lisa de gave had om zich bescheiden, maar elegant te kleden en helaas had ze daar ook nog het figuur voor. Met niet meer dan een donkerblauwe pumps, een spijkerbroek, witte blouse en een jasje zag ze er beter uit dan veel van die opgedirkte kerstbomen, die deze bijeenkomst verder bevolkten. Tot haar Ada’s eigen ongenoegen constateerde ze dat eigenlijk zo ongeveer zelf hetzelfde aan had, maar ze vermoedde toch wel dat het bij haar zelf toch allemaal iets ronder was en iets minder strak zat. Gelukkig zag Lisa Marga voor ze Breuer zag. Tot Ada’s ergernis konden de dames het blijkbaar goed met elkaar vinden. Lisa gaf Marga een kus en Marga beantwoorde die met een kus op Lisa’s voorhoofd. Klef stelletje, dacht Ada misprijzend. Bij nader inzien vond ze Marga toch eigenlijk een stuk minder aardig dan ze hiervoor had gedacht. Breuer kwam inmiddels terug met een glas witte wijn voor haar en een glas water voor zichzelf. “Ha,” zei hij blij, toen hij Lisa zag. Ada keek hem geïrriteerd aan. Ook nu ging iedereen weer ‘o, wat is onze kleine Lisa leuk’ spelen. Lisa zelf, die zich helemaal niet bewust bleek te zijn van Ada’s antipathie zag Breuer, zwaaide vriendelijk en kwam snel naar hem toe. “Leuk,” zei Lisa en het leek Ada wel dat ze het meende. Ze sloeg haar armen om Breuer heen en gaf hem hartelijk een zoen op zijn wang. Breuer, die Lisa wel erg lang en stevig vasthield, gaf haar nu ook nog net als zijn zus al eerder had gedaan, een kus op haar voorhoofd. “Mag ik je voorstellen aan mijn vriendin?” vroeg Breuer aan Lisa. Ze gaf Ada een hand. Ada moest toegeven dat Lisa op het eerste gezicht best aardig leek. “Ah,” zei Lisa, “jij bent Ada. Marga heeft me al over je verteld.” Ada glimlachte maar een keer “Ik ben echt blij voor je,” zei Lisa tegen Breuer. Ada deed haar best om de verborgen hatelijkheid in de opmerking te ontdekken, maar ze kon deze niet te ontdekken. Tot Ada’s afgrijzen vond ze Lisa eigenlijk wel gewoon aardig. Alleen het feit dat het nog steeds zo zichtbaar liefde was tussen Breuer en Lisa stond Ada echt verschrikkelijk tegen. Marga kwam naast Ada staan. “Lief hè,” zei Marga met een verschrikkelijk gebrek aan begrip voor Ada’s gevoelens. Marga zag eindelijk dat Ada het er moeilijk mee had. “Stel je niet aan,” zei Marga tegen haar. “Ze houden van elkaar, maar niet meer op een manier waar jij zenuwachtig van hoeft te worden.” Ada haalde haar schouders op. Ze wilde natuurlijk niet minder een vrouw van de wereld zijn dan dit aanloopkatje waar Breuer zo goed voor had gezorgd, maar Ada wist dat ze toch gewoon vreselijk jaloers was. Ada voelde hoe Marga haar met zachte drang in de richting van het gesprek duwde. Ada keek haar aan. Marga gaf haar een knipoog. Ada knikte een keer. Marga had natuurlijk gelijk; ze moest haar angsten een keer onder ogen zien en niet weglopen.

“Lisa vertelde net dat ze klaar is met haar studie,” vertelde Breuer trots aan Marga en Ada. Lisa keek bescheiden naar de grond. Ada ergerde zich aan dit o zo doorzichtige truckje, maar Marga en Breuer vonden het blijkbaar allemaal geweldig. “Wat heb je gestudeerd?” vroeg Ada, die zich toch niet wilde laten kennen. “Psychologie in Zwolle.” Ada maakte een buiginkje, dat voor alles iets van goedkeuring moest betekenen. “Het is maar op HBO niveau hoor,” zei Lisa. Ada ging er niet op in. Ze had absoluut niet de behoefte om Lisa’s act van berekende bescheidenheid  te ondersteunen. “Lisa heeft al een baan,” zei Breuer. Net een trotse vader, dacht Ada nijdig. “Ik kon gelijk blijven op mijn stageplaats,” zei Lisa, “gewoon geluk gehad.” Ja, ja, dacht Ada, jij hebt er heus wel voor gezorgd dat in ieder geval de mannen in de organisatie je graag wilden houden. Het erge was dat Ada zag dat dit berekenende meisje daarnaast nog steeds op haar eigen manier hartstikke gek op Breuer was.”En een nieuwe vriend,” zei Breuer, maar Ada had de indruk dat hij het zonder al te veel hartzeer deed. “Een collega,” zei Lisa, “eigenlijk meer een toekomstige collega.”  Ada kon zich helemaal voorstellen hoe Lisa zich op haar gebruikelijke o zo leuke manier in de organisatie had gedrongen. Het erge was nog dat iedereen het waarschijnlijk alleen maar leuk vond. “Ja,” zei Marga zachtjes tegen Ada, “ze is inderdaad handig, heel handig.”

“Kan jij gedachten lezen,” vroeg Ada  nijdig. Marga glimlachte. “En geloof me,” zei ze, “ze was bestorven op  mijn broer. Dat kan een mens zich toch niet voorstellen.” Ada keek haar aan met een moeilijk gezicht. “Nou ja,” zei Marga, die wel heel erg eigen gedachten had gevolgd, “jij natuurlijk wel.” Ze gaf Ada een bemoedigend klopje op haar schouders. “Je vindt mij ook raar,” zei Ada. Marga knikte een keer. “Eigenlijk wel,” zei ze. “Ze is nog steeds gek op je broer,” zei Ada, die besloot om Marga’s opmerking maar gewoon te negeren. Alles Breuers zijn geschift, dacht Ada.

Toen Ada nog maar een wijntje ging halen om de gezellige familiereünie vooral niet te verstoren, stond Lisa opeens naast haar. “Ik vind het echt leuk dat Hans nu eindelijk een passende vrouw heeft gevonden,” zei ze. Ada glimlachte wat ongemakkelijk. “Waarom ben je eigenlijk bij hem weggegaan?” vroeg Ada, die daarna min of meer schrok van haar eigen directheid. Lisa keek Ada met een blik alsof ze Ada’s vraag wel begreep. Lisa dacht zichtbaar na voor ze aan haar antwoord begon. “Het was gaan wrikken,” zei Lisa bedachtzaam, “niet alleen bij mij, maar ook bij hem.” “Kleine meisjes worden volwassen,” zei Ada begrijpend. “Zei hij dat,” vroeg Lisa en Ada zag dat Lisa’s gezicht  weer even iets zachts kreeg. “Zoiets,” zei Ada. “Nou ja, het dekt uiteindelijk wel de lading,” zei Lisa. “Bij jou is het anders. Jij had Hans helemaal niet nodig om een behoorlijke opleiding te volgen en dat soort dingen. Dat had jij allemaal al voor je Breuer leerde kennen.” Ada begreep nu voor het eerst iets van Lisa. “Overleven is een vak,” zei Lisa enigszins cynisch. “De enige waar ik ooit echt van heb gehouden, wilde ik voor de hele wereld niet kwijt raken en dat was zeker gebeurd als ik was gebleven.”  Lisa’s gezicht kreeg heel even iets kwetsbaars. Voor het eerst begreep Ada wat Marga had bedoeld. Lisa was helemaal geen bedreiging voor haar. Lisa was veel te bang om Breuer echt kwijt te raken om ooit weer met hem aan te pappen. Fijn, dacht  Ada cynisch, ik heb er min of meer een stiefdochter bij. Ze nam een stevige slok wijn. Daar ben ik veel te jong voor, bedacht ze zich nijdig. Bovendien wist ze verder zeker dat Lisa in ieder geval de stiefdochter was die ze nooit zou willen hebben. Ada schoot in de lach. Lisa keek haar vragend aan. “Niets hoor,” zei Ada, zich toch verontschuldigend; dat kind kon er ook niets aan doen, “een binnenpretje.” Ze sloeg Lisa een keer bemoedigend op haar schouders en moest helaas toegeven dat ze er meer van meende dan ze eigenlijk wilde. Ada maakte een verontschuldigend gebaar. Ze ging toch maar eens kijken of er nog meer wijn was.

 

Voor Liza

Omdat bij de EWA officieus werd besloten om allemaal een stukje voor Liza te schrijven en anderen ook weer eerder en plichtsgetrouwer waren dan ik; hierbij  toch mijn bijdrage.

Moeder Hari

Liza was moe, gewoon moe en verder niets. De laatste dagen was ze van hot naar her gerend en eigenlijk had ze helemaal geen tijd voor zichzelf gehad. “Een mens werkt gewoon teveel,” mompelde ze toch zichzelf terwijl ze op de bank ging zitten. Hoewel ze een steeds gemakkelijkere houding aannam, bleven haar gedachten malen. De website was af, die gedachte moest ze nu echt loslaten. Het programma was zo goed als rond en de paar laatste open plekken kon ze hier en nu toch niet invullen. Het ging nu eigenlijk allemaal alleen nog om de marketing. Alles stond of viel nu bij de marketing. Zoals haar vader altijd had gezegd: “Kind, je kan de meest briljante gedachten hebben, maar als mensen dat niet weten, heb je er toch niets aan.” Het stukje voor Facebook was af en ze had de laatste tijd zoveel ‘teasers,’ plaagstootjes en andere berichtjes op Facebook gezet, dat al haar vaste volgers nu wel wisten dat zij een ‘event’ organiseerde. Vroeger heette zoiets nog in goed Nederlands  gewoon een happening, maar de tijd stond nu eenmaal niet stil. Het bleef natuurlijk de vraag of dat voldoende zou zijn. Hoeveel mensen zouden er in Nederland eigenlijk erotisch schrijven?  Dat moesten er heel veel zijn; alleen al te oordelen naar de opmerkingen van alle lieden, die naar eigen zeggen Fifty Shades zelf beter hadden kunnen schrijven, maar het aan de andere kant nooit deden. In dat laatste zat dan nou net weer de onzekerheid. Hoeveel van die vele geroepenen zou het daadwerkelijk gegeven zijn om echt naar haar event te komen?  Ze onderdrukte vakkundig de opkomende twijfel. Een vage kennis van haar; uiteraard ook zo’n hobbyschrijver met ambities had haar zeer toepasselijk voorgehouden dat de mensheid zonder ambities nog steeds ergens in Afrika in een boom zat.

Ondertussen bedacht Liza zich dat ze komende vrijdag ook alweer een optreden had. Ze glimlachte bij de gedachte. Ook al waren de verdiensten meestal niet om over naar huis te schrijven; het was bijna altijd wel grappig om op het toilet met haar strakke latexrokje een verhaaltje voor te lezen voor dames die net hun blaas moesten legen na een paar nummertjes meehossen met een would-be Dries Roelvink. Het ging Liza om dat ene moment dat ze zowaar spontaan stopten met wauwelen en bleven luisteren. Vaak gebeurde dat helaas niet, maar toch nog veel vaker gebeurde dat wel. Het was dat ene voor Liza bevredigende moment dat de dames stopten met praten en naar haar luisterden. Het was eigenlijk straattheater in zijn puurste vorm. De dames bleven staan of gingen gewoon door en dat moment had ze eigenlijk helemaal zelf in de hand. Het gaf haar een gevoel van macht.

Wat zou ze eigenlijk aan doen, vroeg Liza zich af. Moest het spannend zijn of juist alleen maar klasse uitstralen. “Gelukkig,” zei Liza cynisch tegen zichzelf, “nu heb ik nog iets om over te tobben.” Eigenlijk moest een mens helemaal geen kleding aan, bedacht Liza zich, lekker gemakkelijk. Ze had pas een column over Mata Hari geschreven, ook een gescheiden vrouw. Die had in ieder geval het probleem van de kleding zo niet opgelost dan toch wel geminimaliseerd.  Een gescheiden vrouw, die naakt danste voor en sliep met alle beroemdheden van haar tijd. Liza benijdde haar intens. Het einde was misschien wat tragisch geweest:  gefusilleerd in Vincennes in 1917, maar daarvoor had deze dame wel geleefd!

Liza voelde iets van seksuele spanning opkomen. Mata Hari was ook geen overdreven getalenteerde danseres geweest, maar ze wist wel precies hoe ze mannen gek moest maken. Het genoegen dat ze daar volgens de overleveringen uit had geput, herkende Liza dan weer heel goed. Omdat te bewerkstelligen, ging ook Liza ver, heel ver en eigenlijk ook met heel veel genoegen. Sommige van haar minnaars hadden dat wel verward met onderdanigheid, maar zelf wist ze inmiddels wel beter. Het was vooral een bijna pervers genoegen aan streberigheid. Wie met Liza naar bed ging, genoot daar van en onthield dat; zo simpel was het! Gezien haar opvoeding was het eigenlijk niet eens zo gek dat zij daar dan weer haar genoegen uithaalde. Haar gedachten gleden verder naar haar nieuwe vriend, eindelijk een keer een volwaardige partner en haar hand gleed in de richting van haar kruis. Eindelijk eens een man, die zelf initiatief ondernam; haar hand raakte haar kruis nu aan.

Met een knal sloeg de buitendeur dicht. Liza was direct weer klaarwakker en bij de les. “ik ben thuis!”brulde de jongste voor al die niet aanwezige echt stokdoven in huis, die dat nog niet zouden hebben gemerkt door het geweld met de deur. Ze rende de kamer binnen. “Gelukkig, dat je thuis bent,” zei ze. Liza wierp haar een loom kushandje toe. “Wat ben je aan het doen?” vroeg de jongste. “Ik dacht aan mijn werk,” zei Liza met een vermoeide glimlach.